ΤΟ ΑΥΓΟ ΤΟΥ ΦΙΔΙΟΥ

Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΛΑΟΣ, ΜΕ ΠΡΟΣΧΗΜΑ ΕΝΑ ΧΡΕΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΟΥ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΕΙ, ΒΙΩΝΕΙ ΤΗΝ ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ, ΤΗΝ ΑΠΟΓΝΩΣΗ, ΤΙΣ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΕΣ, ΤΗΝ ΑΓΡΙΑ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ. ΤΩΡΑ ΚΑΛΕΙΤΑΙ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΛΥΜΜΕΝΟ ΦΑΣΙΣΜΟ, ΣΤΟΝ ΑΠΡΟΚΑΛΥΠΤΟ. ΣΤΗΝΕΤΑΙ ΞΑΝΑ ΤΟ ΣΚΗΝΙΚΟ ΤΟΥ ΜΕΣΟΠΟΛΕΜΟΥ. Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ;

ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΖΗΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΚΟΚΚΙΝΑ ΔΑΝΕΙΑ (vid)

Η ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ ΕΥΑ ΑΜΠΑΖΗ, Ο ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΛΟΓΟΣ ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΤΡΟΥΓΚΑΛΟΣ ΚΑΙ Ο ΠΡ.ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΣΑΚΚΑΣ ΘΑ ΑΠΟΔΕΙΞΟΥΝ ΜΕ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΑ ΤΗΝ ΑΔΥΝΑΜΙΑ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΩΝ ΝΑ ΖΗΤΟΥΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΔΑΝΕΙΟΛΗΠΤΕΣ ΤΑ ΚΟΚΚΙΝΑ ΔΑΝΕΙΑ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΕΧΟΥΝ ΠΛΗΡΩΘΕΙ ΗΔΗ ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΑΝΑΚΕΦΑΛΑΙΟΠΟΙΗΣΗΣ. ΜΑΘΕΤΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΡΑΝΟΜΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΠΟΥ ΠΑΙΖΕΤΑΙ ΣΤΙΣ ΠΛΑΤΕΣ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΩΝ ΔΑΝΕΙΟΛΗΠΤΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΧΕΙ ΟΔΗΓΗΣΕΙ ΣΕ ΑΠΟΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΕΝΗΜΕΡΩΘΕΙΤΕ ΓΙΑ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΣΑΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΜΕ ΤΟΝ ΟΠΟΙΟ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΤΕ ΚΑΙ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΤΕ ΤΙΣ ΠΑΡΑΝΟΜΕΣ ΑΠΑΙΤΗΣΕΙΣ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΩΝ!


Δείτε το βίντεο ...

Δικαιοσύνη, μέσο καταστολής ή ελευθερίας; Της Ζωής Βροντίση

Η φτωχοποίηση σημαντικού τμήματος της κοινωνίας, η υφαρπαγή των δημοσίων αγαθών και η κερδοσκοπική υποβάθμιση του περιβάλλοντος, συντελείται μεθοδευμένα σε συνδυασμό με την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Το ίδιο και η εξοικείωση της κοινωνίας μας με τα παραπάνω. Τις αλλεπάλληλες ειδήσεις για τον εξευτελισμό της ανθρώπινης ζωής από ένστολους και μη[1], η κοινωνία φαίνεται να τις απορροφά με ολοένα και λιγότερη έκπληξη, συνηθίζοντας σε εικόνες ανέχειας, βίας και πόνου. Και η αφομοίωση γίνεται συστηματικά και απλά, με τη χορηγία των ΜΜΕ, έτσι ώστε να δεχτούμε ότι είμαστε τυχεροί εμείς με τη ζωούλα μας, και να αρκεστούμε με ότι μας απέμεινε.

Η καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και εν γένει η κατηγοριοποίηση των πολιτών σύμφωνα με την ιδεολογία, την εθνικότητα ή την θρησκευτική και σεξουαλική τους ταυτότητα, συντελείται ...

με την υπόδειξη της κρατικής μηχανής και αποτελεί ιδεολογικό πυλώνα της παρούσας κυβέρνησης που, ενώ νομίζει ότι έτσι θα καρπωθεί ψηφοφόρους από την ΧΑ, διογκώνοντας ουσιαστικά με την φασιστική της ατζέντα το ακροδεξιό ακροατήριο χωρίς όφελος για την ίδια.

Απέναντι σε αυτό τον εκφασισμό της εκτελεστικής εξουσίας ο πολίτης που πιστεύει ακόμα πως βρίσκεται σε μια δημοκρατική χώρα δεν έχει παρά ένα συνταγματικό καταφύγιο. Αυτό της δικαιοσύνης.

Τι γίνεται όμως όταν η δικαιοσύνη αποτελεί ένα ακόμα καλοκουρδισμένο μέσο καταστολής;

Όταν η δικαιοσύνη αποδίδεται με κριτήρια πολιτικών φρονημάτων και κουνάει το δάχτυλο απειλητικά σε όποιον πολίτη θέλει να εκφράσει την αντίθεση του στα κακώς κείμενα του φιλοφασιστικού καθεστώτος που αναπτύσσεται στη χώρα; Όταν το μακρύ χέρι του νόμου δεν σταματάει στην γκλομπιά από το όργανο της τάξης (ποιας τάξης άραγε;) αλλά συνεχίζει σαν γάγγραινα που τρώει τη ζωή δια της μακράς δικαστικής οδού, όπως με την υπόθεση του Μάριου Ζέρβα[2];

Τι γίνεται όταν η δικαιοσύνη καταδικάζει 27χρονο που διατηρεί σατυρική ιστοσελίδα ύστερα από υπόδειξη βουλευτή της ΧΑ[3]; Όταν αφήνει τους Κασιδιάρη, Μίχο και Παναγιώταρο ελεύθερους να κηρύττουν το μίσος και τη βία και να δηλητηριάζουν ανεπανόρθωτα τα μυαλά νέων ενάντια στη δημοκρατία, ενώ αφήνει τον Κώστα Σακκά 3 χρόνια στη φυλακή χωρίς δίκη[4]; Ποιο δίκαιο υπηρετεί όταν στη δίκη για τη δολοφονία του Λούκμαν το προεδρείο εκφράζεται σαν να υπερασπίζεται την ΧΑ, όπως διαπιστώνουν οι παρατηρητές της διαδικασίας[5]; Τι γίνεται όταν η δικαιοσύνη καταδικάζει, με μια προβληματική από δικονομικής άποψης απόφαση, σε 25 χρόνια φυλάκισης τον Τάσο Θεοφίλου[6] για την υποτιθέμενη συμμετοχή του σε ληστεία και συνέργεια σε φόνο με ενοχοποιητικό στοιχείο μια τσάντα που κουβαλούσε όταν συνελήφθη όπου αναγραφόταν το νησί της ληστείας, αλλά με κυρίως κατηγορητήριο που αντλείται από την ιδεολογική του ταυτότητα, που πάντα κουβαλάει μαζί του, δίνοντας έτσι ευκαιρία στη ΧΑ που έσπευσε με δήλωση της λίγες ώρες μετά την απόφαση να ξεπλύνει τα εγκλήματα της και να διατυμπανίσει την δική της αντισυστημικότητα;

Δίνεται έτσι άλλοθι σε ενέργειες που πλήττουν τη δημοκρατία μέσω της αυτοδικίας; Υπεισέρχεται στο οπλοστάσιο του κράτους ένα ακόμα μέσο καταστολής, πέρα από τα καθοδηγούμενα ΜΜΕ και τα ΜΑΤ, με την ελπίδα ότι ο φόβος θα επισκιάσει τον αγώνα για δημοκρατία;

Κατά τον Μοντεσκιέ, για να εξασφαλιστεί η πολιτική ελευθερία του ατόμου πρέπει οι τρεις κρατικές λειτουργίες ή μορφές εξουσίας (νομοθετική, εκτελεστική και δικαστική) να ασκούνται έτσι ώστε να δύναται η μια εξουσία να αναχαιτίζει την άλλη. Στην προκειμένη συνθήκη «Μεσαίωνα» που βρίσκεται η χώρα, η ευθύνη του δικαστικού σώματος έχει ιδιαίτερη βαρύτητα, όχι μόνο για την επαναφορά του αισθήματος δικαίου («κάθε κατεργάρης στον πάγκο του» και απόδοση ποινικών ευθυνών για την οικονομική κατάσταση της χώρας) αλλά πρωτίστως για να μπορεί ο πολίτης να νιώθει ότι ακόμα ζει σε ένα έστω ημί-δημοκρατικό περιβάλλον το οποίο οφείλει να υπερασπιστεί.
Και για να είμαστε δίκαιοι με τη δικαιοσύνη, οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι ευτυχώς, ακόμα έχει δύο όψεις. Μία σκοτεινή, αυτή της καταστολής και του φιλοφασισμού, αλλά και μία φωτεινή που δίνει θάρρος και ελπίδα για δίκαιες διεκδικήσεις, όπως οι πρόσφατες αποφάσεις για την απόρριψη της εκτροπής του Αχελώου, η δικαίωση εργαζόμενου που απολύθηκε επειδή δεν δέχθηκε την μείωση μισθού και η καταδίκη της είσπραξης του τέλους ακινήτων μέσω του λογαριασμού ρεύματος.

Ας σταθούμε λοιπόν, 3 χρόνια μετά, να δούμε το Σεπτέμβρη ποια πλευρά θα επιλέξει να «δείξει» η δικαιοσύνη στην υπόθεση των 18 αστυνομικών που κατηγορούνται για άγρια καταστολή κατά πολιτών, και ας δικάζονται σε Πλημμελειοδικείο (!) μόνο τα "όργανα" και όχι οι ηθικοί αυτουργοί. Να διαπιστώσουμε αν αυτό το δημοκρατικό καταφύγιο θα γκρεμιστεί μαζί με τα υπόλοιπα. Να διαπιστώσουμε αν η άγρια καταστολή που μας έριξε, εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες, στην κλούβα του φόβου και της κρατικής τρομοκρατίας τον Ιούνιο του 2011, γίνεται ελέω της δικαιοσύνης ή αν θα υπάρξει μια απόφαση που θα αποτρέψει αυτόν που την επόμενη φορά θα σηκώσει το γκλομπ του για να αμολήσει μνήμες που κανείς από εμάς δεν ξεχνά όσο καιρός και αν περάσει.

Ας δούμε λοιπόν τον νεοελληνικό πολιτισμό, του οποίου όπως είπε ο Φρόυντ, το πρώτο προαπαιτούμενο είναι η δικαιοσύνη.

*Η Ζωή Βροντίση είναι πρώην εκπρόσωπος Τύπου των Οικολόγων Πράσινων



[1] http://www.ecogreens-gr.org/cms/index.php?option=com_content&view=article&id=5322:2014-02-05-09-41-46&catid=11:rights&Itemid=27
http://www.ecogreens-gr.org/cms/index.php?option=com_content&view=article&id=5316:2014-01-31-07-17-09&catid=11:rights&Itemid=27
http://www.ecogreens-gr.org/cms/index.php?option=com_content&view=article&id=5240:2013-12-31-12-42-08&catid=11:rights&Itemid=27
http://www.ecogreens-gr.org/cms/index.php?option=com_content&view=article&id=5118:2013-11-22-10-37-51&catid=11:rights&Itemid=27

[2] http://www.ecogreens-gr.org/cms/index.php?option=com_content&view=article&id=5208:2013-12-12-08-02-31&catid=11:rights&Itemid=27

[3] http://www.ecogreens-gr.org/cms/index.php?option=com_content&view=article&id=5271:2014-01-17-09-56-01&catid=11:rights&Itemid=27

[4] http://www.ecogreens-gr.org/cms/index.php?option=com_content&view=article&id=4696%3Ah-&catid=1%3Apress-releases&Itemid=27
http://www.ecogreens-gr.org/cms/index.php?option=com_content&view=article&id=4641:2013-06-28-10-27-00&catid=11:rights&Itemid=27

[5] http://www.ecogreens-gr.org/cms/index.php?option=com_content&view=article&id=5249:2014-01-09-09-53-52&catid=11:rights&Itemid=27

[6] http://www.ecogreens-gr.org/cms/index.php?option=com_content&view=article&id=5329:2014-02-11-14-38-58&catid=11:rights&Itemid=27


http://tvxs.gr/

AGROTICA 2 Φεβ 2014

Ας πούμε την αλήθεια για το γάλα

Η πρόθεση του Υπουργείου Ανάπτυξης να επιμηκύνει της διάρκειας ζωής του φρέσκου γάλακτος από τις 5 στις 9 μέρες εξυπηρετεί μόνο τα συμφέροντα των ξένων πολυεθνικών, καθώς θα μπορούν να κάνουν εισαγωγές γάλακτος για πώληση στο ράφι, κάτι που δεν μπορεί να γίνει σήμερα, εφόσον υπάρχει ο χρονικός περιορισμός των 5 ημερών. 

Του Αθανάσιου Γ. Παιδή* 

Μια ενδεχόμενη αύξηση στη διάρκεια ζωής του φρέσκου γάλακτος θα οδηγήσει χιλιάδες Έλληνες κτηνοτρόφους να εγκαταλείψουν το επάγγελμα τους και να προστεθούν στον κατάλογο των ανέργων. 

Το επιχείρημα ότι θα μειωθεί η τιμή του γάλακτος κατά τα 5 λεπτά δεν μπορεί να αποτελέσει αφορμή για μια αλλαγή στη νομοθεσία που μπορεί να επιφέρει την εξαφάνιση ενός ολοκλήρου κλάδου. Ο Έλληνας γαλακτοπαραγωγός δεν μπορεί να ανταγωνισθεί στο κόστος παραγωγής τους Ευρωπαίους λόγω εδαφολογικών και κλιματολογικών συνθηκών. 

Εάν η κυβέρνηση επιθυμεί τη μείωση της τιμής του γάλακτος ας προσπαθήσει να βοηθήσει ουσιαστικά τον Έλληνα κτηνοτρόφο ώστε να γίνει ποιο ανταγωνιστικός. Να γίνουν αρδευτικά έργα ώστε να υπάρχει νερό, να ευνοηθεί η οργάνωση σε κάθετες παραγωγές, να βοηθηθεί ο κτηνοτρόφος στην απόκτηση νοοτροπίας επιχειρηματία και να του δίδεται ρευστότητα τη στιγμή που τη χρειάζεται, ώστε να μπορεί να προμηθεύεται ζωοτροφές έγκαιρα και οικονομικά, κατά τη διάρκεια της συγκομιδής τους. 

Ας καταλάβουμε, επιτέλους, ότι η οικονομία και η αγορά πρέπει να ακολουθούν τη φύση. Ας καταλάβουμε, επιτέλους, ότι εάν τα Ελληνόπουλα δεν πίνουν Ελληνικό γάλα από Ελληνικές ζωοτροφές δεν έχουμε πολλές ελπίδες να βγούμε από την κρίση. 

Είμαι σίγουρος ότι εάν ο κ Χατζηδάκης περνούσε μια μέρα σε μια κτηνοτροφική μονάδα, σίγουρα θα άλλαζε άποψη. 

*Αυτή τη στιγμή ο καταναλωτής έχει επιλογή ανάμεσα σε 3 κατηγορίες γάλακτος για κατανάλωση, σύμφωνα με τα παγκόσμια πρότυπα. 

Αν και τα 3 είδη γάλακτος είναι εξίσου ποιοτικά, ωστόσο διαφέρουν κυρίως στην διάρκεια ζωής τους & το είδος των θρεπτικών ουσιών που περιέχουν. Τα ποιοτικά χαρακτηριστικά των παραπάνω κατηγοριών είναι τα παρακάτω: 

Φρέσκο Παστεριωμένο γάλα: 

θερμαίνεται συνήθως στους 72-75 βαθμούς Κελσίου για 15-30 δευτερόλεπτα. Δεν παρατηρούνται ουσιαστικές μεταβολές στην ποιότητα των θρεπτικών στοιχείων του γάλακτος με την επεξεργασία της παστερίωσης. Το παστεριωμένο γάλα διατηρείται στο ψυγείο για 3-5 μέρες χωρίς να αλλοιωθούν οι φυσικοχημικές του ιδιότητες. 

Γάλα υψηλής παστερίωσης: 

θερμαίνεται συνήθως στους γύρω 100 βαθμούς Κελσίου για λίγα δευτερόλεπτα. Στο γάλα που έχει υποστεί την επεξεργασία της υψηλής παστερίωσης παρατηρείται περιορισμένη επίδραση στα θρεπτικά του συστατικά. Στα φυσικά χαρακτηριστικά του γάλακτος παρατηρείται ελαφριά μεταβολή του αρώματος. Η διάρκεια ζωής του γάλακτος υψηλής παστερίωσης κυμαίνεται από 10-30 μέρες εντός ψυγείου. 

U.H.T. (ultrahightemperature) γάλα ή αλλιώς γάλα υψηλής θερμικής επεξεργασίας ή μακράς διάρκειας: 

θερμαίνεται συνήθως στους 145 βαθμούς Κελσίου για 1 έως 5 δευτερόλεπτο αντίστοιχα. Στο γάλα που έχει υποστεί την U.H.T. επεξεργασία παρατηρούνται αλλαγές στα θρεπτικά συστατικά, οι οποίες είναι μικρής έκτασης και έντασης Στα φυσικά χαρακτηριστικά του γάλακτος παρατηρείται μια αμυδρή αλλαγή του χρώματος, πιο γλυκιά γεύση και ελαφριά οσμή βρασμένου. Το U.H.T. γάλα είναι ένα αποστειρωμένο γάλα που διατηρείται σε ασηπτική συσκευασία και μπορεί να διατηρηθεί κι εκτός ψυγείου για αρκετούς μήνες (συνήθως 180 μέρες). 

 *Αθανάσιος Γ. Παιδής, Περιφερειακός Σύμβουλος Θεσσαλίας 

ΠΗΓΗ

Πεταμένο Φαγητό - Taste The Waste

Ένα ντοκιμαντέρ για την παγκόσμια καταστροφή των τροφίμων.Γιατί πετάμε τόσο πολύ; Πώς μπορούμε να σταματήσουμε αυτό το είδος των αποβλήτων; Εκπληκτικό αλλά αληθινό: Στη διαδρομή από το αγρόκτημα στο τραπέζι , πάνω από τη μισή ποσότητα των τροφίμων καταλήγει στη χωματερή. Το μεγαλύτερο μέρος τους δηλαδή, προτού καν φθάσει στον καταναλωτή! Ακούγεται άρρωστα παρανοϊκή μια τέτοια σπατάλη όταν ο πλανήτης έχει φτάσει τα 7 δισεκατομμύρια και μεγάλος μέρος του πληθυσμού υποφέρει από πείνα ή ασθένειες που σχετίζονται με τον υποσιτισμό. Όμως ο τομέας της παραγωγής και διάθεσης των τροφίμων μέσα από μεγάλες αλυσίδες σούπερ μάρκετ, ο οποίος έχει αναπτυχθεί σε παγκόσμιο επίπεδο, ενδέχεται να ζει σε άλλον πλανήτη από τον δικό μας.

   

Δύσκολα μπορεί να εξηγήσει κανείς το γιατί τα σούπερ μάρκετ αποσύρουν και καταστρέφουν ακόμη και τρόφιμα που δεν έχουν λήξει. Το γιατί οι ημερομηνίες λήξης που βάζουν οι εταιρείες γίνονται όλο και πιο σύντομες, κάνοντάς μας να πιστεύουμε ότι προσέχουμε την υγεία μας κάθε φορά που πετάμε ένα γιαούρτι που υποτίθεται ότι έληξε χτες. Είναι απλώς ένας τρόπος να ενθαρρύνουν την αγορά και όχι τη κατανάλωση της τροφής που αγοράζουμε. Μάρτυρας αυτής της παράλογης κατάστασης είναι οι κάδοι απορριμμάτων των μεγάλων σούπερ μάρκετ όπου τα μισά τρόφιμα είναι απολύτως κατάλληλα για να φαγωθούν.

Και όταν λέμε στα παιδιά μας να μην πετούν το φαγητό τους γιατί υπάρχουν άλλα παιδιά στον κόσμο που πεινάνε, έχουμε τελικά δίκιο. Σύμφωνα με το ντοκιμαντέρ, ακριβώς επειδή πλέον ολόκληρος ο πλανήτης αγοράζει την τροφή του από την ίδια, παγκόσμια αγορά, λιγότερη σπατάλη σημαίνει χαμηλότερες τιμές και άρα περισσότερη τροφή για όλους. Οι υπολογισμοί δείχνουν ότι η τροφή που πετιέται χωρίς να έχει χαλάσει, αρκεί για να θρέψει τους πεινασμένους του πλανήτη τρεις φορές. 

 ΠΗΓΗ

Η λιτότητα σκοτώνει – κυριολεκτικά: Πλούτος της κοινωνίας είναι οι άνθρωποι

«Austerity kills. The Body Economic» είναι ο τίτλος της μελέτης του David Stuckler και του Sanjay Basu που κυκλοφόρησε πριν λίγους μήνες (εκδ. Allen Lane). Ο Στάκλερ (κορυφαίος ειδικός σε ζητήματα οικονομικών της υγείας, ερευνητής στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης) και ο Μπασού (επιδημιολόγος, αναπληρωτής καθηγητής υγείας στο Στάνφορντ) μελέτησαν συστηματικά τις επιπτώσεις της λιτότητας στην Ευρώπη (σημαντικό μέρος της έρευνας καταλαμβάνει η Ελλάδα) και τη Βόρεια Αμερική, καταλήγουν στο εξής συμπέρασμα, το οποίο το τεκμηριώνουν πολλαπλώς και αποτυπώνεται και στον τίτλο του βιβλίου: «Η λιτότητα σκοτώνει»· και κυριολεκτούν. 

Οι πολιτικές της λιτότητας (αυτές, και όχι η κρίση από μόνη της) οδηγούν σε σοβαρή αύξηση της θνησιμότητας, χωρίς μάλιστα να εξασφαλίζουν ένα καλύτερο οικονομικό και κοινωνικό μέλλον, βυθίζοντας τα κράτη και τις κοινωνίες τους σ’ έναν φαύλο κύκλο ύφεσης και ανασφάλειας. Αντίθετα, πολιτικές κοινωνικής προστασίας και πρόνοιας διαφυλάττουν τον πιο σημαντικό πλούτο κάθε χώρας, τους ανθρώπους της, οδηγώντας την οικονομία και την κοινωνία σε ανάκαμψη. Δημοσιεύουμε αποσπάσματα από το εισαγωγικό και το ακροτελεύτιο κεφάλαιο του βιβλίου, καθώς και από μια συνέντευξη του Στάκλερ στον Νάιτζελ Γουωρμπάρτον (στο www.socialsciencespace.com).

Ασφαλώς, οι οικονομικές πολιτικές δεν συνιστούν αυτές καθαυτές παθογόνα ή ιούς που προκαλούν άμεσα ασθένειες. Αποτελούν μάλλον «αίτια των αιτιών» μιας πάσχουσας υγείας — τους αποφασιστικούς παράγοντες που καθορίζουν ποιος εκτίθεται σε μεγαλύτερους κινδύνους. Οι οικονομικές ελίτ καθορίζουν ποιος είναι πιθανότερο να πέσει στον αλκοολισμό, να πάθει φυματίωση σε ένα κατάλυμα αστέγων ή να βυθιστεί στην κατάθλιψη. Μπορούν να επηρεάσουν όχι μόνο τους κινδύνους στους οποίους εκτίθεται κάποιος, αλλά και την προστασία του από αυτούς, καθορίζοντας ποιος είναι πιθανότερο να λάβει κοινωνική υποστήριξη, να διατηρήσει ένα κεραμίδι πάνω απ’ το κεφάλι του ή να επανακάμψει μετά από μια κακοτυχία στη ζωή. 

Η μεγαλύτερη τραγωδία της λιτότητας δεν είναι ότι έχει πλήξει την οικονομία. Η μεγαλύτερη τραγωδία είναι ο ανώφελος ανθρώπινος πόνος που έχει προκαλέσει. Η Ολίβια, ο Δημήτρης, ο Μπράιαν, ο Βλάντιμιρ, η Ντιάνα και η Κάνια είναι μερικοί μόνο από τα δισεκατομμύρια των ανθρώπων που έχουν πληγεί από τη λιτότητα. Δεν υπάρχει οικονομική ανάκαμψη ικανή να αντιστρέψει τη ζημιά που έχει γίνει στο σώμα και το μυαλό αυτών των ανθρώπων. Οι υποστηρικτές της λιτότητας υπόσχονται ότι ο βραχυπρόθεσμος πόνος οδηγεί σε μακροπρόθεσμο όφελος. Η υπόσχεση αυτή έχει επανειλημμένα αποδειχθεί λανθασμένη σε περιόδους οικονομικής ύφεσης, τόσο στο παρελθόν όσο και σήμερα. 

Η λιτότητα είναι μια επιλογή• μια επιλογή που δεν είμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε. 

Σε προηγούμενες κρίσεις, σε καιρούς πολύ δυσκολότερους από τους σημερινούς, οι άνθρωποι επέλεξαν να απαντήσουν στην ύφεση με προγράμματα όπως το New Deal του Ρούσβελτ. Το New Deal όχι μόνο απέτρεψε την καταστροφή της δημόσιας υγείας σε μια εξαιρετικά δύσκολη στιγμή, αλλά δημιούργησε και κάποια από τα πιο επιτυχημένα προγράμματα κοινωνικής προστασίας που επιβιώνουν μέχρι σήμερα, όπως τα κουπόνια επισιτισμού και η κοινωνική ασφάλεια. 

Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, το χρέος της Μ. Βρετανίας ήταν πάνω από το 400% του ΑΕΠ της. Ωστόσο, η Μ. Βρετανία δεν περιέκοψε τις δαπάνες του προϋπολογισμού της για να μειώσει τα ελλείμματα. Αντιθέτως, εξαπέλυσε επίθεση απέναντι στους «Πέντε Γίγαντες», όπως τους ονόμασε ο κοινωνικός μεταρρυθμιστής σερ Γουίλιαμ Μπέβεριτζ: Ένδεια, Αρρώστια, Άγνοια, Εξαθλίωση και Απραξία. Το 1948, παρόλο που η βρετανική οικονομία ήταν πεσμένη στο καναβάτσο, το Εργατικό Κόμμα προώθησε εξαιρετικά επιτυχημένα προγράμματα κοινωνικής προστασίας, συμπεριλαμβανομένης της Υπηρεσίας Εθνικής Υγείας, ξεπερνώντας έτσι την κρίση χρέους. 

Σήμερα, η απάντηση στην οικονομική κρίση κινείται ως επί το πλείστον στους αντίποδες του New Deal. Υπάρχει εναλλακτική: η δημοκρατική επιλογή. Η Ισλανδία υπέφερε από τη χειρότερη τραπεζική κρίση της ιστορίας της και βρέθηκε αντιμέτωπη με ισχυρές πιέσεις να ακολουθήσει την προσταγές της λιτότητας. Όμως, αφού οι άνθρωποι κατέβηκαν στους δρόμους και διαδήλωσαν, οι πολιτικοί της χώρας αποφάσισαν να ακολουθήσουν τον ριζοσπαστικό δρόμο. Άφησαν τον κόσμο να αποφασίσει –δημοκρατικά– αν θα έπινε το πικρό ποτήρι της λιτότητας πληρώνοντας την απληστία των τραπεζιτών. Το ηχηρό «Όχι» που ακούστηκε σε όλο τον κόσμο ήταν αμφιλεγόμενο, αλλά η ιστορία δικαίωσε την επιλογή του ισλανδικού λαού. Η οικονομία της Ισλανδίας είναι πια ισχυρότερη από πριν και, παρά την ύφεση, η δημόσια υγεία βελτιώθηκε. 

Παρομοίως, οι διαδηλώσεις του Ford Hunger March στη διάρκεια της Μεγάλης Ύφεσης, όπως και η εξέγερση στη Μαλαισία κατά την Ασιατική Οικονομική Κρίση ήταν ένα κάλεσμα στις αντίστοιχες κυβερνήσεις να δράσουν ενάντια στη λιτότητα. Αυτό που ξεκίνησε ως προσπάθεια ενός μικρού αριθμού πολιτών εξελίχθηκε σε ένα κοινωνικό κίνημα, επιτρέποντας, τελικά, στους ανθρώπους να ξαναπάρουν στα χέρια τους τον έλεγχο της οικονομίας από τους τραπεζίτες και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Κατάφεραν να μεταμορφώσουν το μέλλον των χωρών τους. Ποτέ μην αμφισβητείτε την ικανότητα των πολιτών να πετύχουν πολλά όταν οργανώνονται. 

Αν επιλέξουμε τον αληθινά δημοκρατικό δρόμο, το πρώτο βήμα είναι να αναγνωρίσουμε τις πολιτικές εκείνες που στηρίζονται σε αποδείξεις και τεκμήρια. Με τόσο σημαντικά διακυβεύματα, δεν μπορούμε να βασίζουμε τις αποφάσεις μας μόνο στις ιδεολογίες και τα πιστεύω. Όπως είχε πει ο μαθηματικός Γ. Ντέμινγκ: «Πιστεύουμε εις έναν Θεό• όλοι οι άλλοι πρέπει να προσκομίσουν αποδείξεις». 

Τελικά, η λιτότητα έχει αποτύχει επειδή δεν μπορεί να υποστηριχθεί από την απλή λογική ή τα δεδομένα. Είναι ένα οικονομικό ιδεολόγημα. Πηγάζει από την πεποίθηση ότι το μικρό κράτος και η ελεύθερη αγορά είναι πάντα καλύτερα από την κρατική παρέμβαση. Πρόκειται για έναν κοινωνικά κατασκευασμένο μύθο. Για να σπάσει ο φαύλος κύκλος των ριζοσπαστικών προγραμμάτων λιτότητας χρειαζόμαστε ένα νέο New Deal. Για να πετύχει κάτι τέτοιο, πρέπει να ακολουθήσει τρεις βασικές αρχές. 

Πρώτα απ’ όλα, μην προξενείς κακό 

Αυτός είναι ο αρχαίος υπέρτατος νόμος της ιατρικής. Το μάντρα αυτό των γιατρών πρέπει να είναι γενική απαίτηση όσον αφορά κοινωνικές και οικονομικές πολιτικές, στο μέτρο που οι τελευταίες προκαλούν παράπλευρες απώλειες στην υγεία και την ασθένεια. Για να λειτουργήσουν οι δημοκρατίες, πρέπει να υπάρχει πλήρης γνώση όλων των συνεπειών που μπορεί να έχουν οι πολιτικές επιλογές στην υγεία των πολιτών. Πρέπει να αξιολογούμε τις δημόσιες πολιτικές με την ίδια σχολαστικότητα με την οποία αξιολογούμε τις νέες φαρμακευτικές αγωγές και τις ιατρικές συσκευές. Μόνο τότε μπορούμε να είμαστε ενημερωμένοι επαρκώς για να πάρουμε αποφάσεις και να κάνουμε συμβιβασμούς: Θα προτιμούσατε να ρίξουμε το έλλειμμα του προϋπολογισμού κατά 0,3% ή να γλιτώσουμε από τον θάνατο 2.000 αμερικανούς πολίτες; 

Για να εξασφαλίσουμε ότι οι επιπτώσεις στην υγεία λαμβάνονται υπόψη στις εφαρμοζόμενες πολιτικές, πρέπει να συγκροτήσουμε μηχανισμούς ελέγχου της δημόσιας υγείας. Σε ομοσπονδιακό επίπεδο, πρέπει να υπάρξει μια Διεύθυνση Υγειονομικής Ευθύνης. Ανάλογες κρατικές υπηρεσίες θα υπάρχουν σε όλα τα επίπεδα, παρόμοιες με τις υπηρεσίες που προστατεύουν τη δημόσια υγεία από επικίνδυνα προϊόντα και φάρμακα. Η Διεύθυνση Υγειονομικής Ευθύνης θα αναλύει τα κυβερνητικά προγράμματα και θα ενημερώνει τους πολίτες για τις επιπτώσεις που μπορεί να έχουν στη δημόσια υγεία οι διάφορες πολιτικές. 

Δεύτερον, βοήθησε τους ανθρώπους να ξαναβρούν δουλειά 

Σε δύσκολους καιρούς, το να έχεις μια σταθερή δουλειά είναι συχνά το καλύτερο γιατρικό. Η ανεργία και ο φόβος της ανεργίας συγκαταλέγονται στους σημαντικότερους παράγοντες που οδηγούν σε προβλήματα υγείας. Οι δείκτες του χρηματιστηρίου μπορεί να μοιάζουν και πάλι αισιόδοξοι, ωστόσο η ανεργία είναι πολύ υψηλή για να μιλάμε για μια πραγματικά δημοκρατική αποκατάσταση, που σημαίνει αποκατάσταση για όλους, όχι μόνο για λίγους. 

Τρίτον, επένδυσε στη δημόσια υγεία 

Σε μια περίοδο όπου οι πολίτες πλήττονται από την ύφεση, οι πολιτικοί πρέπει να τους προστατέψουν απ’ τους κινδύνους της ανεργίας και της φτώχειας. Πρέπει να ψηφιστούν νόμοι που παρέχουν περίθαλψη βασιζόμενη στις υγειονομικές ανάγκες και όχι στην ικανότητα πληρωμής. Η προσέγγιση αυτή θα προλάμβανε πολλές δαπανηρές νοσηλείες που προκαλούνται από την καθυστερημένη περίθαλψη. Μια ύφεση μπορεί να πλήττει των τσέπη των πολιτών, κανείς όμως δεν πρέπει να χάνει την πρόσβαση στην υγειονομική περίθαλψη εξαιτίας της. Ως πολίτες πρέπει να πιέσουμε τις κυβερνήσεις να πάρουν αποφάσεις που οχυρώνουν την δημόσια υγεία. 

Είναι πολύ εύκολο να υποτιμήσει κανείς τη σπουδαιότητα των προγραμμάτων πρόληψης μέχρι να είναι πια πολύ αργά. Τα Αμερικανικά Κέντρα για τον Έλεγχο και την Πρόληψη Νοσημάτων και τα αντίστοιχα κέντρα στην Ευρώπη προστατεύουν τις κοινότητές μας από ποικίλες επιδημίες όπως τα τροφιμογενή νοσήματα και η φυματίωση• και το κάνουν αθόρυβα και χωρίς φανφάρες. Το πρόγραμμα για την εγκεφαλίτιδα στην Καλιφόρνια βοήθησε σημαντικά το Μπέικερσφιλντ να ελέγξει την επιδημία του Ιού του Δυτικού Νείλου. Ωστόσο, μετά τη δεύτερη έξαρση το 2012, οι περικοπές που είχαν γίνει άφησαν την πόλη σχεδόν αβοήθητη. 

Η απόλυτη πηγή πλούτου κάθε κοινωνίας είναι οι άνθρωποί της. Η επένδυση στην υγεία τους αποτελεί μια σοφή επιλογή στις καλές εποχές και μια επείγουσα αναγκαιότητα στις κακές. 

*** 

Μπορούμε να δίνουμε λεφτά για προγράμματα κοινωνικής προστασίας (υγειονομική περίθαλψη, προγράμματα ψυχικής υγείας, συσσίτια και στεγαστικά προγράμματα) την ώρα που αντιμετωπίζουμε μια τεράστια κρίση χρέους ως κράτος; 

Τα αποτελέσματα της έρευνάς μας δείχνουν πως μια γενναία χρηματοδότηση σε συγκεκριμένους τομείς δημόσιας υγείας στην πραγματικότητα βοηθάει στη μείωση του χρέους, πυροδοτώντας μια νέα ανάπτυξη της οικονομίας. Κάθε ένα δολάριο που επενδύεται σε τέτοια προγράμματα γυρίζει πίσω στο πολλαπλάσιο, καθώς αποδίδει τρία δολάρια σε οικονομική ανάπτυξη, χρήματα που μπορούν να χρησιμοποιηθούν στην αποπληρωμή του χρέους. 

Αντίθετα, οι χώρες που συμμετέχουν σε απότομες βραχυπρόθεσμες περικοπές καταλήγουν σε μακροπρόθεσμη οικονομική ύφεση. Όταν μια κυβέρνηση πραγματοποιεί περικοπές κατά τη διάρκεια της ύφεσης, μειώνει δραστικά τη ζήτηση σε μια περίοδο που αυτή βρίσκεται ήδη σε πολύ χαμηλά επίπεδα. Οι άνθρωποι ξοδεύουν λιγότερα και οι επιχειρήσεις υποφέρουν, μια πρακτική που οδηγεί τελικά σε περισσότερες απολύσεις, δημιουργώντας έναν φαύλο κύκλο όλο και λιγότερης ζήτησης, όλο και περισσότερης ανεργίας. 

Με έναν ειρωνικό τρόπο, η λιτότητα έχει τα αντίθετα αποτελέσματα από αυτά για τα οποία επιβάλλεται: αντί να μειώνει το χρέος επιβραδύνει ακόμη περισσότερο την οικονομία. Έτσι, χωρίς την τόνωση της ανάπτυξης, το χρέος μακροπρόθεσμα επιδεινώνεται. 

Πηγή: του Ντέιβιντ Στάκλερ και του Σάντζεϊ Μπασού Μετάφραση: Μάνος Αυγερίδης για τα ενθέματα 

Πηγή

Δεν πληρώνει ...δεν πληρώνει

sibilla-gr-sibilla.blogspot.gr

Εμπορικοί Σύλλογοι Χαλκιδικής - Κινητοποίηση - Τετάρτη 13 Δεκεμβρίου.

Τα μαγκάλια του Δαρβίνου

Στην Ελλάδα του 2013 θερίζει μαζί με τη φτώχεια κι η "Πανούκλα". "Και δε φοβάμαι τόσο την Πανούκλα. Όσο τη συνήθειά της", (Καμύ). Άστεγοι. Ρακένδυτοι. Επαίτες. Εξαθλιωμένοι. Ανήμποροι. Άρρωστοι. Ηλικιωμένοι. Ανάπηροι. Η μυρωδιά του θανάτου εξαπλώνεται με γοργούς ρυθμούς στον τόπο μας. Έναν τόπο που μοιάζει με ένα τεράστιο πυρωμένο μαγκάλι.

Με έναν τρόπο που απλώνει τις ασφυκτικές αναθυμιάσεις του παντού. Και σκοτώνει.

Έπειτα, μη διστάζοντας διόλου, σκοτώνει για δεύτερη φορά, χρησιμοποιώντας κείνα τα μαύρα όρνεα που ζυγίζουν με το αρπακτικό τους βλέμμα - πετώντας πάνω από τη σωρό σου - το πόσο νεκρός είσαι, για να 'ρθουν να τσιμπολογήσουν και να τραφούν από το νεκρό σου σώμα.

Τούτος ο δεύτερος θάνατος, είναι ο πιο μαρτυρικός κι ο πιο αβάσταχτος. Μετά το Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο, οι καταρρακωμένες κοινωνικά και οικονομικά ευρωπαϊκές χώρες, σε μια προσπάθεια στήριξης και σταθεροποίησης του καπιταλιστικού μοντέλου ανάπτυξης, οργάνωσαν και εγγυήθηκαν μια σειρά κοινωνικών και οικονομικών δικαιωμάτων που αφορούσαν τις λαϊκές και εργατικές τάξεις.

Τα δικαιώματα αυτά, όπως και η τρόπον τινά "ανακωχή" μεταξύ κεφαλαίου και συνδικάτων, αποτέλεσαν άλλοτε κατακτήσεις των εργαζομένων, άλλοτε παραχωρήσεις από το κεφάλαιο. Αυτή η "σύμβαση" που επιτεύχθηκε εις όφελος της αστικής τάξης και των εκπροσώπων της, ήταν κατά κάποιον τρόπο και μία απάντηση στη σοβιετική οικονομία και στην κομμουνιστική "απειλή", η οποία προβλήθηκε στο δυτικό κόσμο, στη διάρκεια του πολέμου, ως εναλλακτικό πρότυπο.

Έτσι, μετά τον Πόλεμο, καθιερώνεται η έννοια του "κοινωνικού κράτους" και έκτοτε οι κοινωνικές νομοθεσίες και υπηρεσίες αποτελούν αναπόσπαστο στοιχείο της σύγχρονης κοινωνικής ζωής. Η δημόσια ευθύνη στους τομείς της παιδείας, υγείας, ασφάλισης, κατοικίας κλπ, αναπτύχθηκε λοιπόν, ως πολιτικό αποτέλεσμα του μεταπολεμικού "συμβιβασμού" μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας.

Αυτό το ανυπόγραφο "συμβόλαιο", διαπερνάται από μια οργανική αντίφαση : ενώ αποσκοπεί και κάποτε πετυχαίνει να βελτιώσει την καθημερινότητα αναδιανέμοντας κοινωνικά αγαθά, την ίδια ταυτόχρονα στιγμή οργανώνει και εγγυάται τη διευρυμένη αναπαραγωγή των καπιταλιστικών σχέσεων εκμετάλλευσης.

Μετά την κατάρρευση του Σοβιετικού προτύπου, τα προσχήματα αρχίζουν να υποχωρούν σταδιακά και σταθερά μιας και τα τείχη γκρεμίζονται για να παραχωρήσουν περισσότερο χώρο σε νέες επεκτατικές βλέψεις οργανωμένων συμφερόντων και σε επώδυνες για τους εργαζόμενους, μεγαλύτερες κεφαλαιοκρατικές προσδοκίες.

Θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα, συνταγματικά κατοχυρωμένες εργασιακές και κοινωνικές συμβάσεις, ρυθμίσεις που εμπεριέχουν κοινωνικές ευαισθησίες και προνοιακής φροντίδας κρατική μέριμνα, αποσυνθέτονται η μία μετά την άλλη. Το κράτος παύει να τελεί εγγυητής της ανθρώπινης ζωής και των δικαιωμάτων της και το Σύνταγμα μετασχηματίζεται αδίστακτα σε μια επιθετική παραδοχή αποκλεισμού των αδυνάμων.

Διαστέλλεται και συστέλλεται αναλόγως των συμφερόντων που καλείται να εξυπηρετήσει, στα χέρια των κυβερνώντων -αγγελιοφόρων θανάτου των δομών στήριξης και της μέγιστης ρηγματοποίησης του κοινωνικού ιστού. Ο John Rockfeller σε μία του διάλεξη στο κατηχητικό είχε πει τα εξής :"Το τριαντάφυλλο 'Αμερικανική Καλλονή' μπορεί να εξελιχθεί με τη λαμπρότητα και το χρώμα που τέρπουν αυτόν που το βλέπει, μόνο θυσιάζοντας τα πρώτα μπουμπούκια που αναπτύσσονται γύρω του. Αυτό δεν είναι μια κακή τάση στις επιχειρήσεις. Είναι απλώς η άσκηση ενός νόμου της φύσης και ενός νόμου του Θεού". Αυτό ακριβώς, ο Αndrew Carnegie το προχώρησε ακόμη παραπέρα, θεωρώντας πως "το φως έρχεται σαν πλημμύρα για να υψώσει και να τελειοποιήσει τον άνθρωπο".

Έτσι, η συσσώρευση κέρδους στα χέρια των επικρατέστερων, έγινε Θρησκεία.(Ηotstadter, 1955, σελ.45). Γεννήτορας του παραπάνω Κοινωνικού Δαρβινισμού, που αποτελεί παρερμηνεία της εξέλιξης των ειδών και της φυσικής επιλογής του Δαρβίνου, είναι ο κοινωνιολόγος φιλελεύθερος Χέρμπερτ Σπένσερ, ο οποίος λανσάρισε και τη φράση "η επιβίωση του ισχυρότερου", στηριζόμενος στις πεποιθήσεις και την αντίληψη εξέλιξης του ζωολόγου Ζαν Μπατίστ Λαμάρκ.

Οι εμπνευστές του Κοινωνικού Δαρβινισμού προσπαθούν να αποδείξουν πως η βιολογική εξέλιξη δικαιώνει τον καπιταλιστικό ανταγωνισμό και την ιμπεριαλιστική κυριαρχία πάνω σε "κατώτερες" φυλές και "κατώτερους" ανθρώπους. Ο Ρίτσαρντ Ντόκινς διατυπώνει αντιδραστικές προεκτάσεις περιγράφοντας τον άνθρωπο ως "άτσαλο ρομπότ" που χρησιμοποιείται από τα "εγωιστικά γονίδιά" του προς αναπαραγωγή.

Κι ενώ ο Δαρβίνος μίλησε για άτομα και για εξελικτική διαδικασία της φύσης, ο Σπένσερ και οι λοιποί οπαδοί του Κοινωνικού Δαρβινισμού, τον χρησιμοποίησαν ερήμην του, παρερμηνεύοντάς τον, ώστε να θεωρείται μέσα σε μια οργανωμένη κοινωνία, η "νίκη" του ισχυρότερου ως απαραίτητη συνθήκη εξέλιξης και προόδου.Ως τέτοια "συνταγή" δικαιολόγησε τις χειρότερες ακρότητες της εκμετάλλευσης της εργασίας και της "ορθολογικοποιημένης βαρβαρότητας" (Χάξλεϋ).

"Η καλύτερη πολιτική που μπορεί να ακολουθήσει μια κυβέρνηση είναι μια πολιτική μη παρέμβασης (laissez-faire) που προνοεί για τον ελεύθερο ανταγωνισμό των πολιτών.Τα σχεδιασμένα κυβερνητικά προγράμματα, σχεδιασμένα για να βοηθήσουν αδύναμους και ενδεείς παρεμβαίνουν στις εξελικτικές αρχές και παρακωλύουν μια κοινωνία να πορευτεί στην τελειότητα.Τα άτομα αν δεν είναι επαρκώς ολοκληρωμένα -σωματικά και νοητικά- πεθαίνουν κι είναι καλύτερα να πεθαίνουν". Τα λόγια αυτά ανήκουν στον Σπένσερ, ο οποίος υποστήριξε και την ιδιωτική φιλανθρωπία ως στοιχείο που ισχυροποιεί το χαρακτήρα των δωρητών. Λογικό λοιπόν είναι με τα όσα πρέσβευε, να τον υποδεχτούν στις ΗΠΑ ως ήρωα οι μεγαλοβιομήχανοι το 1882.

Η ερμηνεία της εξέλιξης των ανθρώπινων κοινωνιών με αναγωγή στο βιολογικό επίπεδο, ενέχει ρατσιστικές προεκτάσεις και αποτελεί γόνιμο έδαφος για την τροφή κι εξέλιξη ναζιστικών αντιλήψεων, γιατί ο ναζισμός δεν εκφράζει μόνο, αλλά κυρίως επιλέγεται και "παραγγέλνεται" από την εκφασιζόμενη πραγματικότητα (π.χ., Χρυσή Αυγή).

Ο Κοινωνικός Δαρβινισμός έχει στόχο να συνηθίσουμε το Τέρας. Να εξοικειωθούμε μαζί του. Να του μοιάσουμε. Να αποστραγγιστεί κάθε κοινωνική ευαισθησία, κάθε έννοια για τον άνθρωπο και δη για τον αδύναμο, ανήμπορο, άρρωστο άνθρωπο, παρότι ο καθένας μας θα μπορούσε να είναι σε μια τέτοια θέση. Κι ενώ πεθαίνουν άνθρωποι, ζουν πολλά νοικοκυριά κάτω από το καθεστώς της βίας της φτώχειας, εξαντλούνται οι δυνατότητες αξιοπρεπούς ζωής -και όχι μόνο αλλά και επιβίωσης ακόμη- τα όρνεα του Κοινωνικού Δαρβινισμού, μιλούν για πρόοδο και τελειότητα, μέσα από το θάνατο των συνανθρώπων τους, ανάβοντας και πυρώνοντας ένα ακόμη μαγκάλι:το μαγκάλι του κοινωνικού κανιβαλισμού.

Ποιος λοιπόν έχει το δικαίωμα να πετάξει σε σύγχρονους Καιάδες, -αν υπήρξε Καιάδας-, ανθρώπους; Ποιος έχει το δικαίωμα να στερεί την περίθαλψη από αρρώστους, κλείνοντας νοσοκομεία και καταργώντας το δημόσιο χαρακτήρα τους; Ποιος έχει το δικαίωμα να στερεί τα ίσα δικαιώματα όλων στην παιδεία και τη γνώση; Ποιος έχει το δικαίωμα να εξαθλιώνει το 68% του ελληνικού λαού, θεωρώντάς το αυτό ως "φυσική επιλογή"; Ποιος έχει το δικαίωμα να εξισώνει το μεροδούλι με το μεροφάι -και αν; Ποιος έχει το δικαίωμα να στερεί την αξιοπρεπή διαβίωση ενός ηλικιωμένου; Ποιος έχει το δικαίωμα να μας γυρνά πίσω στα μαγκάλια και να χορεύει πάνω από νεκρά 13χρονα κορίτσια, απαγγέλοντας ως επικήδειο την "εξέλιξη των ειδών";

ΚΑΝΕΙΣ δεν έχει τέτοιου είδους δικαιώματα.

Αλλά τα αρπάζει το αδηφάγο καπιταλιστικό σύστημα από την ίδια την κοινωνία.

Από μια κοινωνία που έχει λάβαρο τη ΣΙΩΠΗ.

Από μια κοινωνία που χαίρεται αν ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα.

Από μια κοινωνία που αρνείται πεισματικά να γίνει μια συμπαγής-μασίφ αλυσίδα στήριξης και υποστήριξης όλων των αδύναμων κρίκων της.





www.o-klooun.com

no comment...

Το Επιμελητήριο προσπαθεί να σταματήσει τη διάθεση προϊόντων χωρίς μεσάζοντες στη Θεσσαλονίκη

Έπειτα από καταγγελίες μελών του Επιμελητηρίου, αστυνομικοί απειλούν την Επιτροπή κατοίκων Κέντρου με πρόστιμα, αν δεν διακόψουν τη διάθεση προϊόντων στη λαϊκή χωρίς μεσάζοντες που έχει στηθεί από το πρωί στην Αριστοτέλους: «Ή τα μαζεύετε και φεύγετε ή θα προχωρήσουμε στην επιβολή προστίμων». Αναδημοσίευση από το alterthess.gr Αυτήν την στιγμή περίπου δέκα άνδρες της αστυνομίας ήρθαν ξανά στον χώρο της διάθεσης προϊόντων χωρίς μεσάζοντες στην Αριστοτέλους που διοργανώνει η Επιτροπή κατοίκων Κέντρου στην Αριστοτέλους,απειλώντας ότι θα προχωρήσουν στην επιβολή προστίμων. Η αστυνομία δηλώνει ότι δεν υπάρχει άδεια χρήσης του χώρου ενώ παράλληλα επικαλείται τις καταγγελίες μελών του Επιμελητηρίου. Η επιτροπή κατοίκων κέντρου βρίσκεται σε διαπραγματεύσεις με τους καταγγέλλοντες προκειμένου η αστυνομία να μην προχωρήσει στην επιβολή προστίμων. Σύμφωνα με νέες πληροφορίες τα μέλη του επιμελητηρίου δεν δέχονται το αίτημα των κατοίκων να λειτουργήσει έστω για σήμερα η λαϊκή χωρίς μεσάζοντες και να προχωρήσουν σε περαιτέρω διαβούλευση τις επόμενες μέρες. Η απειλή είναι "ή τα μαζεύετε και φεύγετε ή θα προχωρήσουμε στην επιβολή προστίμων" Η επιτροπή κατοίκων κέντρου πραγματοποιεί μικρή συνέλευση προκειμένου να παρθεί απόφαση. Να σημειωθεί ότι το πρωί οι αστυνομικοί έκαναν για πρώτη φορά την εμφάνισή τους στην αγορά προσπαθώντας να σταματήσουν την διάθεση προϊόντων χωρίς μεσάζοντες. Όπως τονίζουν μέλη της επιτροπής ενώ οι οι παραγωγοί έστηναν τους πάγκους τους η αστυνομία ήρθε στο σημείο αναφέροντας καταγγελίες από το Επιμελητήριο απειλώντας παράλληλα ότι αν δεν σταματήσει η αγορά θα ξαναέρθει με εκπροσώπους των καταγγελόντων προκειμένου να προχωρήσει στην επιβολή προστίμων. Τα μέλη της επιτροπής καλούν τον κόσμο να στηρίξει την διάθεση προϊόντων χωρίς μεσάζοντες. Πηγή

Το πείραμα της ΒΙΟ.ΜΕ

Όταν το 2010 το εργοστάσιο της ΒΙΟ.ΜΕ έβαζε λουκέτο κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί τι θα επακολουθούσε. Μία χούφτα ανθρώπων έχοντας ανάγκη για εργασία,οδηγήθηκαν σε ένα εγχείρημα που αργότερα θα μιλούσε για αυτό όλος ο κόσμος. Έκαναν κάτι που για τους περισσότερους φάνταζε ουτοπικό. Πήραν τα μέσα παραγωγής στα χέρια τους! Η Βιομηχανική Μεταλλευτική (ΒΙΟ.ΜΕ) ιδρύθηκε το 1982, ως θυγατρική του ομίλου Φίλκεραμ Τζόνσον, ιδιοκτησίας της οικογένειας Φιλίππου. Η Φίλκεραμ, μία από τις μεγαλύτερες εταιρίες πλακιδίων στην Ευρώπη, και η ΒΙΟΜΕ μία κερδοφόρα επιχείρηση που πλάι της παρήγαγε κόλλες, αρμούς, σκληρά καθαριστικά και άλλα σχετικά προϊόντα. Η ΒΙΟ.ΜΕ ενδεικτικά από το 2000 έως το 2006 αποτελούσε μία από τις είκοσι πιο κερδοφόρες εταιρίες της βορείου Ελλάδος. Όλα αυτά μέχρι το 2009,που τα ελλείμματα της Φιλκεράμ, λόγω της κρίσης στον κατασκευαστικό κλάδο, άρχισαν να εκτοξεύονται. Η εργοδοσία προσπαθεί να τα καλύψει με κρυφά δάνεια μεταξύ των δύο εταιριών, υπερχρεώνοντας την μέχρι πρότινος κερδοφόρα θυγατρική. Ως αποτέλεσμα η Φίλκεραμ πτωχεύει το 2011, αφήνοντας την ΒΙΟΜΕ καταχρεωμένη στην τύχη της. Μην μπορώντας όμως να αντεπεξέλθει στα χρέη της,και με τους 70 εργαζόμενους ήδη τέσσερις μήνες απλήρωτους η εργοδοσία αποφασίζει να εγκαταλείψει το εργοστάσιο. Το σωματείο των 40 εργαζομένων όμως είχε άλλη γνώμη. Στο διάστημα που ακολούθησε, το σωματείο των εργαζομένων έχοντας προχωρήσει σε επίσχεση εργασίας βρισκόταν καθημερινά στο εργοστάσιο,για να αποτρέψουν το ξεπούλημά του αλλά και συντονίζοντας τη συνέχεια του αγώνα τους. Μην μπορώντας φυσικά να βρουν δουλειά έξω, από την στιγμή που τυπικά ήταν ακόμα εργαζόμενοι στην εταιρία, αποφασίζουν να διεκδικήσουν αυτό που τους ανήκει,το ίδιο το εργοστάσιο. Τον Φεβρουάριο του 2013 μετά από απόφαση της Γενικής Συνέλευσης του σωματείου και με βασικό σύνθημα "Δεν μπορείτε εσείς, μπορούμε εμείς", το εργοστάσιο ανοίγει ξανά και επαναλειτουργεί στα χέρια των εργαζομένων. Ξαφνικά το όνειρο αρχίζει να παίρνει σάρκα και οστά. Παράλληλα δημιουργούνται κινήματα αλληλεγγύης στην Ελλάδα αλλά και σε όλο τον κόσμο. Η ΒΙΟ.ΜΕ πλέον διοικείται από την Γενική Συνέλευση των εργαζομένων και οι αποφάσεις παίρνονται μέσα από αυτήν. Γνωρίζοντας πως δεν μπορούν να παράγουν τα προϊόντα που παρήγαγαν πριν,λόγω του μεγάλου κόστους των πρώτων υλών που χρειάζονται αλλά και φυσικά το "παράνομο" του εγχειρήματος,αποφασίζουν να φτιάξουν φυσικά καθαριστικά. Χρησιμοποιούν τα μηχανήματα του εργοστασίου για να βγάλουν προϊόντα φθηνά και προσιτά στον κόσμο τα οποία και διακινούνται από τα κινήματα αλληλεγγύης σε όλη την Ελλάδα. Στο διάστημα αυτό επισκέπτονται το εργοστάσιο οργανώσεις από την Ελλάδα και ολόκληρο τον κόσμο για να μάθουν για το εγχείρημα αυτό. Διοργανώνονται συναυλίες οικονομικής ενίσχυσης,πορείες και ημερίδες αποκλειστικά για τη ΒΙΟ.ΜΕ. Φαίνεται πως η ΒΙΟ.ΜΕ είναι σημείο αναφοράς σε κινήματα σε ολόκληρο τον κόσμο,ως ένας εναλλακτικός δρόμος σε μία εποχή που κρίση έχει διαλύσει κάθε ελπίδα ανασυγκρότησης της εργατικής τάξης. Όσο και αν αυτό το εγχείρημα μοιάζει αυτονόητο, για το υπάρχον νομικό σύστημα είναι αδιανόητο. Δεν υπάρχει κανένας νόμος που να επιτρέπει την λειτουργία συνεταιριστικών εργοστασίων και η λέξη "αυτοδιαχείριση" μοιάζει απαγορευτική. Η πρόταση της ΒΙΟ.ΜΕ είναι ρεαλιστική. Είναι η πρόταση 40 ανθρώπων, που έχουν ζήσει μέσα στο εργοστάσιο και ξέρουν καλύτερα από κάθε άλλον το πώς λειτουργεί. Μήπως αυτή η χούφτα των εργατών δίνει μία πραγματική διέξοδο και για χιλιάδες άλλους που βρίσκονται στην ίδια θέση αυτή τη στιγμή; Ποιον εξυπηρετεί ένα κλειστό εργοστάσιο εφόσον υπάρχει η δυνατότητα να συνεχίσει να παράγει; Σε ένα κλειστό εργοστάσιο και με τεράστια χρέη προς τους εργαζομένους τον πρώτο λόγο θα πρέπει να τον έχουν οι ίδιοι. Γιατί τελικά το μόνο που ζητούν είναι το δικαίωμα στην εργασία. Για τον τρόπο λειτουργίας του εργοστασίου οι ίδιοι έχουν συντάξει και υπογράψει ένα ιδιωτικό συμφωνητικό που ενδεικτικά αναφέρει να εξής: Κανένας εργαζόμενος μη μέτοχος, κανένας μέτοχος μη εργαζόμενος. Τη λειτουργία του εργοστασίου με όρους πλήρους αυτοδιεύθυνσης και εργατικού ελέγχου, με βασικό ζήτημα την ισοτιμία στη συμμετοχή και στη λήψη των αποφάσεων Η συμμετοχή στη Γενική Συνέλευση είναι υποχρεωτική για όλα τα μέλη. Να απαγορεύονται οι διακρίσεις και αποκλεισμοί. Η ΒΙΟ.ΜΕ αποτελεί ένα φωτεινό παράδειγμα εργατικής αυτοδιαχείρισης,που η απήχησή του είναι πλέον παγκόσμια. Μόνο του όμως είναι εξαιρετικά δύσκολο να ανθίσει. Οι χιλιάδες των εργαζομένων που βρίσκονται στην ίδια κατάσταση πρέπει να βρουν την δύναμη να σηκωθούν και να πολεμήσουν για το δίκιο τους,να πάρουν πίσω αυτά που τους ανήκουν. Το μόνο που έχουν να κάνουν είναι να κοιταχθούν στα μάτια και να δουν πως όλοι μαζί μπορούν να κατακτήσουν πράγματα που ποτέ δεν φαντάζονταν. Ίσως τελικά το παράδειγμα της Αργεντινής να μην είναι πολύ μακρυά. Αρκεί να το πιστέψουμε! ΒΕΝΣΕΡΕΜΟΣ! πηγή

Σκοτώστε όσους ζητούν δεδουλευμένα. Όπως η κυβέρνηση

Η τραγικότητα της είδησης της δολοφονίας του 28χρονου, που ζήτησε τα δεδουλευμένα της φίλης του, φαίνεται να καλύπτει μια τρομακτική ομοιότητα των μπράβων της νύχτας με την κυβερνητική πολιτική, για την οποία πολύ λίγα μέσα ενημέρωσης θέλουν να μιλήσουν.

Ας αφήσουμε για λίγο στην άκρη την τραγική κατάληξη του περιστατικού και ας προσπαθήσουμε να φανταστούμε ότι στη θέση του 28χρονου και της φίλης του βρίσκεται ένας κλάδος εργαζομένων ή συνταξιούχων που διαμαρτύρεται για τις περικοπές μισθών, τα χαράτσια, την άρνηση πληρωμής υπερωριών και γενικότερα την καταλήστευση των δεδουλευμένων του.

Ο εργοδότης, που στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι η κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου, απαντά σχεδόν πάντα στέλνοντας τους «μπράβους» του (στη δεύτερη περίπτωση τα ΜΑΤ) για να ξυλοκοπήσουν όσους ζητούν τα χρήματά τους.

Και στις δυο περιπτώσεις η διεκδίκηση των δεδουλευμένων μπορεί να χαρακτηριστεί παράνομη με μια στενή ερμηνεία του νόμου – στην πρώτη περίπτωση γιατί ο 28χρονος κινήθηκε εξωδικαστικά, στη δεύτερη γιατί οι όλες οι δυναμικές εργατικές κινητοποιήσεις κρίνονται παράνομες και καταχρηστικές από την «ανεξάρτητη» δικαιοσύνη της χώρας.

Παρόλα αυτά, τα μέσα ενημέρωσης που στηρίζουν την κυβέρνηση θα μεταδώσουν την πρώτη είδηση καταδικάζοντας τη βία του εργοδότη (γιατί το θέμα πουλάει και δεν έχει εκ πρώτης όψεως μεγάλο πολιτικό κόστος) ενώ στη δεύτερη θα καταδικάσουν τη «βία» των εργαζομένων.

Θα τεκμηριώσουν, μάλιστα, αυτή τους την στάση με το γνωστό επιχείρημα ότι το κράτος διαθέτει το μονοπώλιο στη νόμιμη χρήση βίας ενώ ο ιδιότης εργοδότης όχι.

Πόσο πραγματικά διαφέρει όμως η νοοτροπία ενός νονού της νύχτας με την κυβέρνηση της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ (και των κατά καιρούς δεξιών παρατρεχάμενων Καρατζαφέρη, Κουβέλη κλπ);

Θεωρητικά η απάντηση είναι ότι διαφέρουν πολύ γιατί μια κυβέρνηση μπορεί να μεριμνά για το συνολικό συμφέρον της κοινωνίας δυσαρεστώντας ορισμένα τμήματά της και γιατί πράγματι διαθέτει το μονοπώλιο στην άσκηση νόμιμης βίας.

Πρακτικά όμως όλοι γνωρίζουν ότι η κυβέρνηση μεριμνά μόνο για τα συμφέροντα συγκεκριμένων τραπεζών και οικονομικών παραγόντων και πως η δράση της δεν έχει την παραμικρή νομιμοποίηση αφού στην πλειονότητά τους οι οικονομικές αποφάσεις της λαμβάνονται κατά παράβαση του Συντάγματος και χωρίς την έγκριση του κοινοβουλίου – αλλά με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου.

Οι δράστες της στυγερής δολοφονίας θα οδηγηθούν στη δικαιοσύνη γιατί το έγκλημά τους είναι άμεσα ορατό. Οι πρωθυπουργοί του μνημονίου όμως, που ευθύνονται για δεκάδες χιλιάδες θανάτους θα μείνουν ατιμώρητοι.

Εκτός εάν…

Άρης Χατζηστεφάνου
info-war.gr

"Μαμά, μην κλαις, θα τα λέμε στο Skype"

.. είναι η νέα ταινία του 1ου ΕΠΑΛ Άργους

Η ταινία των μαθητών του τομέα Ηλεκτρονικής-Ηλεκτρολογίας και του τομέα Μηχανολογίας πραγματεύεται τη μετανάστευση των νέων Ελλήνων επιστημόνων στο εξωτερικό για ένα καλύτερο μέλλον.

Το σενάριο της ταινίας βασίζεται σε ένα άρθρο του δημοσιογράφου Απόστολου Λυκεσά.

"Παλιά οι Έλληνες μετανάστευαν εξαιτίας της φτώχειας, της ανέχειας.

Κουβαλούσαν τις αναμνήσεις τους σαν ξόρκια, για τους δράκους της ξενιτιάς κι έσερναν, εκτός από τους ταπεινούς τους μπόγους, πιότερο την υπόσχεση για επιστροφή.

Όλα για αυτή τη μέρα του γυρισμού…

Αν είναι αλήθεια ότι η Ιστορία επαναλαμβάνεται είτε ως φάρσα είτε ως τραγωδία, στην περίπτωση της Ελλάδας ισχύει σαφώς το δεύτερο.

Εγκλωβισμένη στη δίνη της κρίσης και με την ανεργία να απογειώνεται, σπρώχνει στο περιθώριο τα παιδιά της.

Παλιά στη ξενιτειά ζητούσαν δυνατά κορμιά.

Τώρα ζητούν δυνατά μυαλά. Τα Ελληνικά μυαλά..

Οι Έλληνες παίρνουν και πάλι το δρόμο της μετανάστευσης...

Η οικονομική κρίση «σκότωσε» τα όνειρα των νέων. Η λέξη ανεργία τους στοίχειωσε.

Πολλοί δεν αναγνωρίζουν πια τον τόπο που μεγάλωσαν. Αγωνία, θλίψη, και ανεργία. Έτσι πήραν τη μεγάλη απόφαση να φύγουν και να αναζητήσουν τη δική τους Ιθάκη, που θα τους επιτρέπει τουλάχιστον να ονειρεύονται…

Φεύγουν κατά χιλιάδες. Νέοι με μεταπτυχιακά, διδακτορικά, έμπειροι τεχνικοί αλλά και απελπισμένοι μεσήλικες.

Παρηγορούν τους δικούς τους «μην κλαις, βρε μαμά, θα τα λέμε στο σκάιπ»" .... Η συνέχεια στην ταινία.

Η πρώτη προβολή της ταινίας έγινε στην εκδήλωση του 1ου ΕΠΑΛ Άργους για τον εορτασμό της επετείου του Πολυτεχνείου.

Η επίσημη προβολή της ταινίας θα γίνει στις 30 Νοεμβρίου, στο 16ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας για νέους και παιδιά.

Η ταινία στο Youtube:







left.gr

Αφού υπάρχει τόσο πολύ τροφή, γιατί πεινάνε τόσοι πολλοί άνθρωποι;

Από τη Σενεγάλη μέχρι τη Νέα Υόρκη, ο κόσμος σπαταλάει και πετάει απίστευτη ποσότητα τροφίμων κάθε χρόνο. Γιατί λοιπόν είναι τόσο δύσκολο να μειώσουμε τα αποφάγια, να συμβάλουμε στη διάσωση του περιβάλλοντος , και να ταΐσουμε τους πεινασμένους ;

Η πραγματικότητα που αποκαλύπτουν οι αριθμοί είναι το λιγότερο εκπληκτική. Σύμφωνα με τα Ηνωμένα Έθνη, πετιέται κάθε χρόνο περίπου το ένα τρίτο των τροφίμων που παράγονται για κατανάλωση από τον άνθρωπο. Σε έναν κόσμο όπου η παγκόσμια πείνα εξακολουθεί να σκοτώνει περισσότερους ανθρώπους από το AIDS την ελονοσία και τη φυματίωση μαζί, χάνονται περίπου 1,3 δισεκατομμύρια τόνοι τροφίμων κάθε χρόνο εξαιτίας της αναποτελεσματικότητας, της άγνοιας, και της κακοδιαχείρισης. Είναι απαράδεκτο αυτό που συμβαίνει, αν όχι εγκληματικό.

Ο αντίκτυπος αυτής της αναποτελεσματικότητας είναι τεράστιος, επιβαρύνοντας την παγκόσμια οικονομία με εκατοντάδες δισεκατομμύρια δολάρια , αλλά και πλήττοντας τους φτωχότερους ανθρώπους που δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν οικονομικά. Οι περιβαλλοντικές επιπτώσεις είναι εξίσου σημαντικές, και ο ΟΗΕ εκτιμά ότι το αποτύπωμα διοξειδίου του άνθρακα από τα "τρόφιμα που παράγονται και δεν τρώγονται" κατατάσσεται πίσω μόνο από τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Κίνα, όταν μετριέται με βάση τις συνολικές εκπομπές. Το νερό ετησίως που απαιτείται για να παραχθεί αυτό το φαγητό που ποτέ δεν καταναλώνεται, ισούται με τρεις φορές τον όγκο της λίμνης της Γενεύης στην Ελβετία.

Το πρόβλημα των αποβλήτων τροφίμων διακατέχει τόσο στις αναπτυγμένες όσο και αναπτυσσόμενες χώρες εξίσου , αλλά με εκ διαμέτρου διαφορετικούς τρόπους, καθώς τα τρόφιμα ταξιδεύουν μέχρι το πιάτο μας .

Για παράδειγμα, στην υποσαχάρια Αφρική τα υπολείμματα φαγητού από τους καταναλωτές είναι πολύ λίγα , σχεδόν αμελητέα. Οι φτωχότερες οικογένειες τείνουν να αγοράζουν λιγότερα τρόφιμα και επειδή οι ​​αγορές αυτές αντιπροσωπεύουν ένα σημαντικό ποσοστό του εισοδήματός τους, είναι πιο αποτελεσματικοί και προσεκτικοί όταν πρόκειται για την προετοιμασία και την κατανάλωση τροφίμων. Αντ 'αυτού, τα απόβλητα τροφίμων στον αναπτυσσόμενο κόσμο οφείλονται κυρίως στη διαδικασία παραγωγής .


Τα χωράφια καλλιεργούνται με αναποτελεσματικά και ξεπερασμένα εργαλεία, και συχνά συγκομίζονται νωρίς γιατί οι αγρότες βρίσκονται υπό την πίεση της οικονομικής και κλιματικής απειλής. Η μεταφορά του κρέατος, των φρούτων, των λαχανικών και των ψαριών στις αγορές του αναπτυσσόμενου κόσμου, γίνεται σε κακό οδικό δίκτυο, χρήση αποθηκών χωρίς την κατάλληλη ψύξη, αντιμετώπιση μεγαλύτερων κινδύνων από παράσιτα, και με πολλούς άλλους παράγοντες που συμβάλουν στην αλλοίωση και καταστροφή των τροφίμων. Ένα λίτρο γάλακτος δεν διατηρείται σε καλή κατάσταση όταν μεταφέρεται σε μπουκάλια τα οποία καταλήγουν να στοιβάζονται κάτω από φύλλα μπανάνας και να εκτίθενται στον καυτό ήλιο.

Οι περισσότερες βελτιώσεις που μπορούν να γίνουν στον αναπτυσσόμενο κόσμο αφορούν τη βελτίωση των υποδομών (συμπεριλαμβανομένης της διαρκούς παροχής ηλεκτρικής ενέργειας), των εγκαταστάσεων αποθήκευσης, καθώς και τη βελτίωση των τεχνικών για τη συγκομιδή και την αποξήρανση των τροφίμων.


Τα προβλήματα στον αναπτυγμένο κόσμο είναι εξίσου σημαντικά, αλλά διαφορετικά. Τα Ηνωμένα Έθνη εκτιμούν ότι τα νοικοκυριά στη Βρετανία πετούν ετησίως περίπου 6,7 εκατομμύρια τόνους τροφίμων, ενώ το κόστος της σπατάλης τροφίμων στις Ηνωμένες Πολιτείες ξεπερνά τα 43 δισεκατομμύρια δολάρια κάθε χρόνο. Άλλες εκτιμήσεις ανεβάζουν σε 165 δισεκατομμύρια δολάρια το κόστος των απορριμμάτων τροφίμων στην Αμερική κάθε χρόνο, ή 240 κιλά τροφίμων ανά Αμερικανό πολίτη.

Αλλά στην Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική το πρόβλημα δεν οφείλεται στην ελλιπή ψύξη κατά τη μεταφορά ή σε γκρεμισμένες γέφυρες , αλλά στο πώς αντιλαμβανόμαστε τα τρόφιμα και τη χρήση τους. Για παράδειγμα, μόνο στις Η.Π.Α., τα σούπερ μάρκετ απορρίπτουν τρόφιμα αξίας 10-15 δισεκατομμυρίων δολαρίων επειδή είναι κοντά στην ημερομηνία λήξεως τους ή την έχουν μόλις περάσει. Ωστόσο, οι ημερομηνίες λήξης των τροφίμων αποτελούν ένα μύθο, αφού έχουν σχεδιαστεί για να μετρούν τη βέλτιστη ποιότητα και όχι την ασφάλεια των τροφίμων. Η πλειοψηφία των τροφίμων είναι σε καλή κατάσταση ακόμα και μετά την ημερομηνία λήξης.

Η πίεση για την «τέλεια εμφάνιση" των τροφίμων συμβάλλει επίσης στην απόρριψη τροφίμων στις πιο ανεπτυγμένες χώρες. Ένα πρόσφατο άρθρο στο περιοδικό Science επιβεβαίωσε αυτό που πολλοί από καιρό είχαν υποψιαστεί, δηλαδή ότι οι "εμφανίσιμες" ποικιλίες τομάτας που προωθούνται από τους παραγωγούς, στην πραγματικότητα δεν έχουν τόσο καλή γεύση όσο οι λιγότερο εμφανίσιμες ντομάτες.

Επιπλέον, οι αγρότες στον ανεπτυγμένο κόσμο καλλιεργούν περισσότερες καλλιέργειες σε περίπτωση που οι αποδόσεις είναι χαμηλότερες από το αναμενόμενο, αλλά στη συνέχεια πετάνε πολλές από αυτές τις καλλιέργειες , εάν οι αποδόσεις είναι υψηλότερες ή οι αγοραίες τιμές δεν είναι ανταγωνιστικές.

Όμως υπάρχουν και κάποια σημαντικά βήματα προς τα εμπρός. Ο ΟΗΕ θέτοντας τους Αναπτυξιακούς Στόχους της Χιλιετίας μετά το 2015, έθεσε ως παγκόσμιο στόχο τη μείωση των αποβλήτων τροφίμων. Επίσης, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο έχει ζητήσει τη μείωση των απορριμμάτων τροφίμων στην γηραιά ήπειρο κατά 50% μέχρι το 2025 . Όμως οι πιο ελπιδοφόρες λύσεις είναι πιθανό να προέλθουν από τον ιδιωτικό τομέα, όταν ξυπνήσει και συνειδητοποιήσει τα δισεκατομμύρια δολάρια που χάνονται.


~ John Norris , Foreign Policy
by Αντικλείδι , http://antikleidi.com



αναρτήθηκε από somporo.blogspot.gr

Περισσότεροι οι Multibillionaires στην Ελλάδα της πείνας!

Μπορεί η Ελλάδα να βιώνει την χειρότερη οικονομική κρίση της πρόσφατης ιστορία της, ωστόσο σύμφωνα με τα στοιχεία έρευνας που δημοσιεύτηκε, οι πολυεκατομμυριούχοι στη... χώρα μας αυξήθηκαν και μάλιστα σημαντικά.

Ειδικότερα, σύμφωνα με την με την τελευταία έρευνα για τον πλούτο από τη Wealth-X,η οποία συγκεντρώνει πληροφορίες για τους πλούσιους αυτού του κόσμου, ο αριθμός των πολυεκατομμυριούχων στην Ελλάδα το 2013, σημείωσε αύξηση 20%, επιβεβαιώνοντας έτσι τον βασικό κανόνα της οικονομίας «ότι τo χρήμα δεν χάνεται, απλά αναδιανέμεται».

Με βάση τα στοιχεία της έρευνας 505 έλληνες πολυεκατομμυριούχοι, δηλαδή το 0,005% των μόνιμων κατοίκων της χώρας, διαθέτουν σήμερα περιουσία 60 δισ. ευρώ, η οποία μάλιστα έχει αυξηθεί 20% σε σχέση με το 2012 (50 δισ. ευρώ), χρονιά κατά την οποία η αντίστοιχη λίστα περιελάμβανε 455 πολυεκατομμυριούχους.

Συνολικά στη χώρα μας οι εκατομμυριούχοι με περιουσία άνω του 1 εκατ. ευρώ υπολογίζονται ότι ανέρχονται σε 8.000, εκ των οποίων 2.687 άτομα στο Χρηματιστήριο Αθηνών διαθέτουν μετοχές που ξεπερνούν σε αξία το 1 εκατ. ευρώ.



fpress.gr

Ken Robinson- Αλλαγή των εκπαιδευτικών προτύπων - DOC TV

Ουτοπία

Ουτοπία είναι ο μη τόπος. Ο τόπος που δεν υπήρξε ποτέ. Ουτοπία είναι η ιδανική κοινωνία. Που δεν υπάρχει. Αλλά κανείς δεν μπορεί να πει ότι δεν θα υπάρξει κάποτε. Σήμερα μάλιστα υπάρχουν πολλά σημάδια ότι μπορεί να υπάρξει.

Σήμερα ζούμε την ουτοπία.

Μην έχετε καμία αμφιβολία, αυτό που ζούμε είναι ουτοπία.

Μπορεί να μην είναι η δική μας ουτοπία αλλά, για κάποιους, είναι αυτό που επιθυμούσαν με όλο τους το είναι. Είναι η δική τους ιδανική κοινωνία.

Κάποιοι ζουν σήμερα την ουτοπία τους. Που για την πλειοψηφία των πολιτών του πλανήτη είναι εφιάλτης.

Ούτε στα πιο τρελά τους όνειρα δεν θα μπορούσαν οι οικονομικές ελίτ κάθε χώρας να φανταστούν πως θα υπάρξει μια ημέρα που θα έχουν όλα τα χαρτιά δικά τους, όλους τους νόμους με το μέρος τους, οι εργαζόμενοι θα είναι σχεδόν περιττοί, και, απέναντί τους, θα έχουν πολίτες χωρίς δικαιώματα, πολίτες φοβισμένους και πρόθυμους να γίνουν αντικείμενο εκμετάλλευσης, με αντάλλαγμα μια προσωρινή θέση κακοπληρωμένης εργασίας.

Δεν τους περνούσε από το μυαλό πως, εργατικά δικαιώματα που κατακτήθηκαν με αιματηρούς αγώνες αιώνων, θα γίνονταν ερείπια μέσα σε μερικά χρόνια και οι πολίτες θα γίνονταν ελαστικοί, απασχολήσιμοι, διαθέσιμοι και, τελικά -αυτό που δεν λέει κανείς-, εκμεταλλεύσιμοι.

Και μάλιστα, με την δική τους επιθυμία: «Παρακαλώ, δώστε μου μια δουλειά. Ας με εκμεταλλευτεί κάποιος.».

Δεν ήταν αυτό ουτοπία πριν από μερικά χρόνια;

Ήταν.

Ζούμε την καπιταλιστική ουτοπία της ελεύθερης αγοράς.

Για αυτούς είναι ουτοπία, για εμάς είναι δυστοπία.

Αν υπάρχει κάτι θετικό στη σημερινή καπιταλιστική ουτοπία, είναι ότι αποδεικνύει πως η ουτοπία είναι, τελικά, ένας υπαρκτός τόπος.

Η ουτοπία είναι ένας τόπος που δεν υπήρξε αλλά μπορεί να υπάρξει.

Ψηλά τα κεφάλια λοιπόν και το βλέμμα στο μέλλον με αισιοδοξία και πίστη.

Η ουτοπία ενός δίκαιου και ανθρώπινου πλανήτη, όπου όλοι οι άνθρωποι θα ζουν αγαπημένοι, αδελφωμένοι και με αξιοπρέπεια, δεν είναι ουτοπία.

Αφού υπάρχει η δική τους ουτοπία, μπορεί να υπάρξει και η δική μας.




pitsirikos.net

Δύο άκρα και δύο σταθμά

Η πολιτική δολοφονία του Παύλου Φύσσα, από νεοναζιστική ρατσιστική συμμορία, έρχεται να προστεθεί στον μακρύ κατάλογο επιθέσεων θρασύδειλων σε μετανάστες, άστεγους, οροθετικούς, εξαρτημένους, διαδηλωτές, σκεπτόμενους και ενεργούς πολίτες αυτής της χώρας.
Η Κυβέρνηση θυμήθηκε ξαφνικά το πρόβλημα του νεοναζισμού και διαρρηγνύει τα ιμάτιά της καταδικάζοντας τη ρατσιστική βία και επαναφέροντας τη θεωρία των δύο άκρων. Στην επιχειρηματολογία της, στο ένα άκρο βρίσκονται οι νεοναζί και στο άλλο … οι Σκουριές. Οι Σκουριές ως παράδειγμα βίας, ισοδύναμο με τα μαχαιρώματα και τις δολοφονίες. Τα διαπλεκόμενα ΜΜΕ, σε εντεταλμένη υπηρεσία, αναπαράγουν με εμετικό τρόπο την επιχειρηματολογία της Κυβέρνησης. Η βία των νεοναζιστών δίπλα στη βία στις Σκουριές. Ξανά και ξανά.

Μόνο που, κύριοι της Κυβέρνησης και των τηλεδικείων, η βία στις Σκουριές είναι δική σας βία, όχι δική μας. Είναι η βία, που εσείς αναγνωρίζετε ως τη μόνη νόμιμη, και την ασκείτε χωρίς μέτρο, αιδώ και ηθική, αδιακρίτως επί δικαίων και αδίκων. Μια αυθαίρετη, αδικαιολόγητη και επικίνδυνη βία που δεν υπόκειται σε κανενός είδους έλεγχο.

Επικαλείστε την τήρηση της νομιμότητας σε κάθε περίπτωση που εξυπηρετεί τα δικά σας συμφέροντα. Τέσσερις προφυλακισμένοι αγωνιστές και δεκάδες υπόδικοι με έωλες και κατασκευασμένες κατηγορίες, προκειμένου να θέσετε το κίνημα της Χαλκιδικής υπό ομηρία. Καμία αυτεπάγγελτη δίωξη για το αρσενικό στο νερό του Νεοχωρίου. Καμία αυτεπάγγελτη δίωξη για τη μόλυνση των ρεμάτων της Ολυμπιάδας. Κανένας έλεγχος στην Ελληνικός Χρυσός, καμία δίωξη για τη σωρεία παρανομιών της.

Καταδικάζετε τη βία απ΄όπου κι αν προέρχεται … αρκεί να προέρχεται από πολιτικούς σας αντιπάλους και συλλογικότητες που αντιστέκονται στη βάρβαρη πολιτική σας. Η δήλωση Καμένου διώκεται ως προτροπή σε πράξεις βίας, ενώ οι τόσες προκλήσεις ακροδεξιών πολιτικών αγνοούνται επιδεικτικά. Χαρακτηρίζετε τον εμπρησμό μηχανημάτων πολυεθνικής εταιρείας ως τρομοκρατική ενέργεια ενώ κλείνετε το μάτι στη δράση παρακρατικών τραμπούκων δίπλα και μέσα στις γραμμές των ΜΑΤ.

Βία, κύριοι της Κυβέρνησης και παρατρεχάμενοι, είναι οι χιλιάδες αυτοκτονίες, οι πολιτικές δολοφονίες, είναι οι λιποθυμίες παιδιών από ασιτία, είναι η ανεργία εκατομμυρίων ανθρώπων. Βία είναι ο θάνατος για ένα εισιτήριο. Βία είναι το μαύρο στις οθόνες. Βία είναι η καταστολή κάθε αντίδρασης, τα χημικά, οι ξυλοδαρμοί, το ανθρωποκυνηγητό, οι πλαστικές σφαίρες, η ποινικοποίηση των κοινωνικών κινημάτων αντίστασης. Βία είναι η ρίψη χημικών σε αυλές σχολείων και οι προσαγωγές ανήλικων μαθητών. Βία είναι τα προεδρικά διατάγματα, η φίμωση και ο βιασμός της αλήθειας και της δημοκρατίας. Βία είναι η κατασκευή ενόχων με παράνομη και δια της βίας λήψη γενετικού υλικού. Βία είναι η υπόθαλψη εγκληματιών που εξυπηρετούν τα συμφέροντά σας.

Βία είναι η καταστροφή της Χαλκιδικής, ο μη έλεγχος της Ελληνικός Χρυσός, η έκθεση σε κίνδυνο της δημόσιας υγείας από διαρροές τοξικών κατά τη μεταφορά τους. Βία είναι η δημιουργία τετελεσμένων με στόχο την τελική νομιμοποίηση παράνομων εταιρικών δραστηριοτήτων. Βία είναι η θυσία ανθρώπινων ζωών στο βωμό μιας “ανάπτυξης” όπως την ορίζετε εσείς και τα οικονομικά συμφέροντα που υπηρετείτε.

Κι αυτή τη βία δεν την καταδικάζετε και βέβαια δεν τη διώκετε.

Οι αγωνιστές της Χαλκιδικής είναι άνθρωποι με διαφορετικές πολιτικές αφετηρίες, με διαφορετικές φιλοσοφίες ζωής. Το κίνημα της Χαλκιδικής είναι ένα πολύμορφο κίνημα, που έχει αποκηρύξει τις πρακτικές βίας και μικροκομματισμού. Αγωνιζόμαστε με όπλα την επιστημονική τεκμηρίωση, την αντικειμενική ενημέρωση, τις κοινωνικές δράσεις και την αλληλεγγύη. Και στο πλευρό μας έχουμε συλλογικότητες, φορείς, οργανώσεις, κοινοβουλευτικά και εξωκοινοβουλευτικά κόμματα, πολιτικούς φορείς, καναδούς πολιτικούς, ευρωπαϊκές κοινωνικές και πολιτικές οργανώσεις.

Δεν είμαστε φορείς βίας. Είμαστε δέκτες, μιας κρατικής βίας, τρομοκρατίας και προπαγάνδας, που παραπέμπει σε ολοκληρωτικά καθεστώτα. Είμαστε δέκτες της βίας μιας εξουσίας, που δε διστάζει να παραβεί νόμους και κανόνες που η ίδια θέσπισε, που δε διστάζει να καθοδηγεί με εντολές και εκβιασμούς τη δικαιοσύνη. Μιας εξουσίας που εξισώνει τη ρατσιστική βία με ένα κοινωνικό κίνημα που αγωνίζεται για το περιβάλλον, την ποιότητα ζωής, τη δικαιοσύνη, τα ανθρώπινα δικαιώματα και ένα καλύτερο μέλλον.

Τα δύο άκρα δεν είναι οι νεοναζί και οι Σκουριές. Τα δύο άκρα είναι το κράτος και το παρακράτος. Οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος: του μηχανισμού καταστολής κάθε άποψης και κινήματος που αντιστέκεται στα σχέδιά τους.

Επιτροπές Αγώνα Χαλκιδικής και Στρυμονικού