Με έναν τρόπο που απλώνει τις ασφυκτικές αναθυμιάσεις του παντού. Και σκοτώνει.
Έπειτα, μη διστάζοντας διόλου, σκοτώνει για δεύτερη φορά, χρησιμοποιώντας κείνα τα μαύρα όρνεα που ζυγίζουν με το αρπακτικό τους βλέμμα - πετώντας πάνω από τη σωρό σου - το πόσο νεκρός είσαι, για να 'ρθουν να τσιμπολογήσουν και να τραφούν από το νεκρό σου σώμα.
Τούτος ο δεύτερος θάνατος, είναι ο πιο μαρτυρικός κι ο πιο αβάσταχτος. Μετά το Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο, οι καταρρακωμένες κοινωνικά και οικονομικά ευρωπαϊκές χώρες, σε μια προσπάθεια στήριξης και σταθεροποίησης του καπιταλιστικού μοντέλου ανάπτυξης, οργάνωσαν και εγγυήθηκαν μια σειρά κοινωνικών και οικονομικών δικαιωμάτων που αφορούσαν τις λαϊκές και εργατικές τάξεις.
Τα δικαιώματα αυτά, όπως και η τρόπον τινά "ανακωχή" μεταξύ κεφαλαίου και συνδικάτων, αποτέλεσαν άλλοτε κατακτήσεις των εργαζομένων, άλλοτε παραχωρήσεις από το κεφάλαιο. Αυτή η "σύμβαση" που επιτεύχθηκε εις όφελος της αστικής τάξης και των εκπροσώπων της, ήταν κατά κάποιον τρόπο και μία απάντηση στη σοβιετική οικονομία και στην κομμουνιστική "απειλή", η οποία προβλήθηκε στο δυτικό κόσμο, στη διάρκεια του πολέμου, ως εναλλακτικό πρότυπο.
Έτσι, μετά τον Πόλεμο, καθιερώνεται η έννοια του "κοινωνικού κράτους" και έκτοτε οι κοινωνικές νομοθεσίες και υπηρεσίες αποτελούν αναπόσπαστο στοιχείο της σύγχρονης κοινωνικής ζωής. Η δημόσια ευθύνη στους τομείς της παιδείας, υγείας, ασφάλισης, κατοικίας κλπ, αναπτύχθηκε λοιπόν, ως πολιτικό αποτέλεσμα του μεταπολεμικού "συμβιβασμού" μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας.
Αυτό το ανυπόγραφο "συμβόλαιο", διαπερνάται από μια οργανική αντίφαση : ενώ αποσκοπεί και κάποτε πετυχαίνει να βελτιώσει την καθημερινότητα αναδιανέμοντας κοινωνικά αγαθά, την ίδια ταυτόχρονα στιγμή οργανώνει και εγγυάται τη διευρυμένη αναπαραγωγή των καπιταλιστικών σχέσεων εκμετάλλευσης.
Μετά την κατάρρευση του Σοβιετικού προτύπου, τα προσχήματα αρχίζουν να υποχωρούν σταδιακά και σταθερά μιας και τα τείχη γκρεμίζονται για να παραχωρήσουν περισσότερο χώρο σε νέες επεκτατικές βλέψεις οργανωμένων συμφερόντων και σε επώδυνες για τους εργαζόμενους, μεγαλύτερες κεφαλαιοκρατικές προσδοκίες.
Θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα, συνταγματικά κατοχυρωμένες εργασιακές και κοινωνικές συμβάσεις, ρυθμίσεις που εμπεριέχουν κοινωνικές ευαισθησίες και προνοιακής φροντίδας κρατική μέριμνα, αποσυνθέτονται η μία μετά την άλλη. Το κράτος παύει να τελεί εγγυητής της ανθρώπινης ζωής και των δικαιωμάτων της και το Σύνταγμα μετασχηματίζεται αδίστακτα σε μια επιθετική παραδοχή αποκλεισμού των αδυνάμων.
Διαστέλλεται και συστέλλεται αναλόγως των συμφερόντων που καλείται να εξυπηρετήσει, στα χέρια των κυβερνώντων -αγγελιοφόρων θανάτου των δομών στήριξης και της μέγιστης ρηγματοποίησης του κοινωνικού ιστού. Ο John Rockfeller σε μία του διάλεξη στο κατηχητικό είχε πει τα εξής :"Το τριαντάφυλλο 'Αμερικανική Καλλονή' μπορεί να εξελιχθεί με τη λαμπρότητα και το χρώμα που τέρπουν αυτόν που το βλέπει, μόνο θυσιάζοντας τα πρώτα μπουμπούκια που αναπτύσσονται γύρω του. Αυτό δεν είναι μια κακή τάση στις επιχειρήσεις. Είναι απλώς η άσκηση ενός νόμου της φύσης και ενός νόμου του Θεού". Αυτό ακριβώς, ο Αndrew Carnegie το προχώρησε ακόμη παραπέρα, θεωρώντας πως "το φως έρχεται σαν πλημμύρα για να υψώσει και να τελειοποιήσει τον άνθρωπο".
Έτσι, η συσσώρευση κέρδους στα χέρια των επικρατέστερων, έγινε Θρησκεία.(Ηotstadter, 1955, σελ.45). Γεννήτορας του παραπάνω Κοινωνικού Δαρβινισμού, που αποτελεί παρερμηνεία της εξέλιξης των ειδών και της φυσικής επιλογής του Δαρβίνου, είναι ο κοινωνιολόγος φιλελεύθερος Χέρμπερτ Σπένσερ, ο οποίος λανσάρισε και τη φράση "η επιβίωση του ισχυρότερου", στηριζόμενος στις πεποιθήσεις και την αντίληψη εξέλιξης του ζωολόγου Ζαν Μπατίστ Λαμάρκ.
Οι εμπνευστές του Κοινωνικού Δαρβινισμού προσπαθούν να αποδείξουν πως η βιολογική εξέλιξη δικαιώνει τον καπιταλιστικό ανταγωνισμό και την ιμπεριαλιστική κυριαρχία πάνω σε "κατώτερες" φυλές και "κατώτερους" ανθρώπους. Ο Ρίτσαρντ Ντόκινς διατυπώνει αντιδραστικές προεκτάσεις περιγράφοντας τον άνθρωπο ως "άτσαλο ρομπότ" που χρησιμοποιείται από τα "εγωιστικά γονίδιά" του προς αναπαραγωγή.
Κι ενώ ο Δαρβίνος μίλησε για άτομα και για εξελικτική διαδικασία της φύσης, ο Σπένσερ και οι λοιποί οπαδοί του Κοινωνικού Δαρβινισμού, τον χρησιμοποίησαν ερήμην του, παρερμηνεύοντάς τον, ώστε να θεωρείται μέσα σε μια οργανωμένη κοινωνία, η "νίκη" του ισχυρότερου ως απαραίτητη συνθήκη εξέλιξης και προόδου.Ως τέτοια "συνταγή" δικαιολόγησε τις χειρότερες ακρότητες της εκμετάλλευσης της εργασίας και της "ορθολογικοποιημένης βαρβαρότητας" (Χάξλεϋ).
"Η καλύτερη πολιτική που μπορεί να ακολουθήσει μια κυβέρνηση είναι μια πολιτική μη παρέμβασης (laissez-faire) που προνοεί για τον ελεύθερο ανταγωνισμό των πολιτών.Τα σχεδιασμένα κυβερνητικά προγράμματα, σχεδιασμένα για να βοηθήσουν αδύναμους και ενδεείς παρεμβαίνουν στις εξελικτικές αρχές και παρακωλύουν μια κοινωνία να πορευτεί στην τελειότητα.Τα άτομα αν δεν είναι επαρκώς ολοκληρωμένα -σωματικά και νοητικά- πεθαίνουν κι είναι καλύτερα να πεθαίνουν". Τα λόγια αυτά ανήκουν στον Σπένσερ, ο οποίος υποστήριξε και την ιδιωτική φιλανθρωπία ως στοιχείο που ισχυροποιεί το χαρακτήρα των δωρητών. Λογικό λοιπόν είναι με τα όσα πρέσβευε, να τον υποδεχτούν στις ΗΠΑ ως ήρωα οι μεγαλοβιομήχανοι το 1882.
Η ερμηνεία της εξέλιξης των ανθρώπινων κοινωνιών με αναγωγή στο βιολογικό επίπεδο, ενέχει ρατσιστικές προεκτάσεις και αποτελεί γόνιμο έδαφος για την τροφή κι εξέλιξη ναζιστικών αντιλήψεων, γιατί ο ναζισμός δεν εκφράζει μόνο, αλλά κυρίως επιλέγεται και "παραγγέλνεται" από την εκφασιζόμενη πραγματικότητα (π.χ., Χρυσή Αυγή).
Ο Κοινωνικός Δαρβινισμός έχει στόχο να συνηθίσουμε το Τέρας. Να εξοικειωθούμε μαζί του. Να του μοιάσουμε. Να αποστραγγιστεί κάθε κοινωνική ευαισθησία, κάθε έννοια για τον άνθρωπο και δη για τον αδύναμο, ανήμπορο, άρρωστο άνθρωπο, παρότι ο καθένας μας θα μπορούσε να είναι σε μια τέτοια θέση. Κι ενώ πεθαίνουν άνθρωποι, ζουν πολλά νοικοκυριά κάτω από το καθεστώς της βίας της φτώχειας, εξαντλούνται οι δυνατότητες αξιοπρεπούς ζωής -και όχι μόνο αλλά και επιβίωσης ακόμη- τα όρνεα του Κοινωνικού Δαρβινισμού, μιλούν για πρόοδο και τελειότητα, μέσα από το θάνατο των συνανθρώπων τους, ανάβοντας και πυρώνοντας ένα ακόμη μαγκάλι:το μαγκάλι του κοινωνικού κανιβαλισμού.
Ποιος λοιπόν έχει το δικαίωμα να πετάξει σε σύγχρονους Καιάδες, -αν υπήρξε Καιάδας-, ανθρώπους; Ποιος έχει το δικαίωμα να στερεί την περίθαλψη από αρρώστους, κλείνοντας νοσοκομεία και καταργώντας το δημόσιο χαρακτήρα τους; Ποιος έχει το δικαίωμα να στερεί τα ίσα δικαιώματα όλων στην παιδεία και τη γνώση; Ποιος έχει το δικαίωμα να εξαθλιώνει το 68% του ελληνικού λαού, θεωρώντάς το αυτό ως "φυσική επιλογή"; Ποιος έχει το δικαίωμα να εξισώνει το μεροδούλι με το μεροφάι -και αν; Ποιος έχει το δικαίωμα να στερεί την αξιοπρεπή διαβίωση ενός ηλικιωμένου; Ποιος έχει το δικαίωμα να μας γυρνά πίσω στα μαγκάλια και να χορεύει πάνω από νεκρά 13χρονα κορίτσια, απαγγέλοντας ως επικήδειο την "εξέλιξη των ειδών";
ΚΑΝΕΙΣ δεν έχει τέτοιου είδους δικαιώματα.
Αλλά τα αρπάζει το αδηφάγο καπιταλιστικό σύστημα από την ίδια την κοινωνία.
Από μια κοινωνία που έχει λάβαρο τη ΣΙΩΠΗ.
Από μια κοινωνία που χαίρεται αν ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα.
Από μια κοινωνία που αρνείται πεισματικά να γίνει μια συμπαγής-μασίφ αλυσίδα στήριξης και υποστήριξης όλων των αδύναμων κρίκων της.
www.o-klooun.com
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου