Η καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και εν γένει η κατηγοριοποίηση των πολιτών σύμφωνα με την ιδεολογία, την εθνικότητα ή την θρησκευτική και σεξουαλική τους ταυτότητα, συντελείται ...
με την υπόδειξη της κρατικής μηχανής και αποτελεί ιδεολογικό πυλώνα της παρούσας κυβέρνησης που, ενώ νομίζει ότι έτσι θα καρπωθεί ψηφοφόρους από την ΧΑ, διογκώνοντας ουσιαστικά με την φασιστική της ατζέντα το ακροδεξιό ακροατήριο χωρίς όφελος για την ίδια.
Απέναντι σε αυτό τον εκφασισμό της εκτελεστικής εξουσίας ο πολίτης που πιστεύει ακόμα πως βρίσκεται σε μια δημοκρατική χώρα δεν έχει παρά ένα συνταγματικό καταφύγιο. Αυτό της δικαιοσύνης.
Τι γίνεται όμως όταν η δικαιοσύνη αποτελεί ένα ακόμα καλοκουρδισμένο μέσο καταστολής;
Όταν η δικαιοσύνη αποδίδεται με κριτήρια πολιτικών φρονημάτων και κουνάει το δάχτυλο απειλητικά σε όποιον πολίτη θέλει να εκφράσει την αντίθεση του στα κακώς κείμενα του φιλοφασιστικού καθεστώτος που αναπτύσσεται στη χώρα; Όταν το μακρύ χέρι του νόμου δεν σταματάει στην γκλομπιά από το όργανο της τάξης (ποιας τάξης άραγε;) αλλά συνεχίζει σαν γάγγραινα που τρώει τη ζωή δια της μακράς δικαστικής οδού, όπως με την υπόθεση του Μάριου Ζέρβα[2];
Τι γίνεται όταν η δικαιοσύνη καταδικάζει 27χρονο που διατηρεί σατυρική ιστοσελίδα ύστερα από υπόδειξη βουλευτή της ΧΑ[3]; Όταν αφήνει τους Κασιδιάρη, Μίχο και Παναγιώταρο ελεύθερους να κηρύττουν το μίσος και τη βία και να δηλητηριάζουν ανεπανόρθωτα τα μυαλά νέων ενάντια στη δημοκρατία, ενώ αφήνει τον Κώστα Σακκά 3 χρόνια στη φυλακή χωρίς δίκη[4]; Ποιο δίκαιο υπηρετεί όταν στη δίκη για τη δολοφονία του Λούκμαν το προεδρείο εκφράζεται σαν να υπερασπίζεται την ΧΑ, όπως διαπιστώνουν οι παρατηρητές της διαδικασίας[5]; Τι γίνεται όταν η δικαιοσύνη καταδικάζει, με μια προβληματική από δικονομικής άποψης απόφαση, σε 25 χρόνια φυλάκισης τον Τάσο Θεοφίλου[6] για την υποτιθέμενη συμμετοχή του σε ληστεία και συνέργεια σε φόνο με ενοχοποιητικό στοιχείο μια τσάντα που κουβαλούσε όταν συνελήφθη όπου αναγραφόταν το νησί της ληστείας, αλλά με κυρίως κατηγορητήριο που αντλείται από την ιδεολογική του ταυτότητα, που πάντα κουβαλάει μαζί του, δίνοντας έτσι ευκαιρία στη ΧΑ που έσπευσε με δήλωση της λίγες ώρες μετά την απόφαση να ξεπλύνει τα εγκλήματα της και να διατυμπανίσει την δική της αντισυστημικότητα;
Δίνεται έτσι άλλοθι σε ενέργειες που πλήττουν τη δημοκρατία μέσω της αυτοδικίας; Υπεισέρχεται στο οπλοστάσιο του κράτους ένα ακόμα μέσο καταστολής, πέρα από τα καθοδηγούμενα ΜΜΕ και τα ΜΑΤ, με την ελπίδα ότι ο φόβος θα επισκιάσει τον αγώνα για δημοκρατία;
Κατά τον Μοντεσκιέ, για να εξασφαλιστεί η πολιτική ελευθερία του ατόμου πρέπει οι τρεις κρατικές λειτουργίες ή μορφές εξουσίας (νομοθετική, εκτελεστική και δικαστική) να ασκούνται έτσι ώστε να δύναται η μια εξουσία να αναχαιτίζει την άλλη. Στην προκειμένη συνθήκη «Μεσαίωνα» που βρίσκεται η χώρα, η ευθύνη του δικαστικού σώματος έχει ιδιαίτερη βαρύτητα, όχι μόνο για την επαναφορά του αισθήματος δικαίου («κάθε κατεργάρης στον πάγκο του» και απόδοση ποινικών ευθυνών για την οικονομική κατάσταση της χώρας) αλλά πρωτίστως για να μπορεί ο πολίτης να νιώθει ότι ακόμα ζει σε ένα έστω ημί-δημοκρατικό περιβάλλον το οποίο οφείλει να υπερασπιστεί.
Και για να είμαστε δίκαιοι με τη δικαιοσύνη, οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι ευτυχώς, ακόμα έχει δύο όψεις. Μία σκοτεινή, αυτή της καταστολής και του φιλοφασισμού, αλλά και μία φωτεινή που δίνει θάρρος και ελπίδα για δίκαιες διεκδικήσεις, όπως οι πρόσφατες αποφάσεις για την απόρριψη της εκτροπής του Αχελώου, η δικαίωση εργαζόμενου που απολύθηκε επειδή δεν δέχθηκε την μείωση μισθού και η καταδίκη της είσπραξης του τέλους ακινήτων μέσω του λογαριασμού ρεύματος.
Ας σταθούμε λοιπόν, 3 χρόνια μετά, να δούμε το Σεπτέμβρη ποια πλευρά θα επιλέξει να «δείξει» η δικαιοσύνη στην υπόθεση των 18 αστυνομικών που κατηγορούνται για άγρια καταστολή κατά πολιτών, και ας δικάζονται σε Πλημμελειοδικείο (!) μόνο τα "όργανα" και όχι οι ηθικοί αυτουργοί. Να διαπιστώσουμε αν αυτό το δημοκρατικό καταφύγιο θα γκρεμιστεί μαζί με τα υπόλοιπα. Να διαπιστώσουμε αν η άγρια καταστολή που μας έριξε, εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες, στην κλούβα του φόβου και της κρατικής τρομοκρατίας τον Ιούνιο του 2011, γίνεται ελέω της δικαιοσύνης ή αν θα υπάρξει μια απόφαση που θα αποτρέψει αυτόν που την επόμενη φορά θα σηκώσει το γκλομπ του για να αμολήσει μνήμες που κανείς από εμάς δεν ξεχνά όσο καιρός και αν περάσει.
Ας δούμε λοιπόν τον νεοελληνικό πολιτισμό, του οποίου όπως είπε ο Φρόυντ, το πρώτο προαπαιτούμενο είναι η δικαιοσύνη.
*Η Ζωή Βροντίση είναι πρώην εκπρόσωπος Τύπου των Οικολόγων Πράσινων
[1] http://www.ecogreens-gr.org/cms/index.php?option=com_content&view=article&id=5322:2014-02-05-09-41-46&catid=11:rights&Itemid=27
http://www.ecogreens-gr.org/cms/index.php?option=com_content&view=article&id=5316:2014-01-31-07-17-09&catid=11:rights&Itemid=27
http://www.ecogreens-gr.org/cms/index.php?option=com_content&view=article&id=5240:2013-12-31-12-42-08&catid=11:rights&Itemid=27
http://www.ecogreens-gr.org/cms/index.php?option=com_content&view=article&id=5118:2013-11-22-10-37-51&catid=11:rights&Itemid=27
[2] http://www.ecogreens-gr.org/cms/index.php?option=com_content&view=article&id=5208:2013-12-12-08-02-31&catid=11:rights&Itemid=27
[3] http://www.ecogreens-gr.org/cms/index.php?option=com_content&view=article&id=5271:2014-01-17-09-56-01&catid=11:rights&Itemid=27
[4] http://www.ecogreens-gr.org/cms/index.php?option=com_content&view=article&id=4696%3Ah-&catid=1%3Apress-releases&Itemid=27
http://www.ecogreens-gr.org/cms/index.php?option=com_content&view=article&id=4641:2013-06-28-10-27-00&catid=11:rights&Itemid=27
[5] http://www.ecogreens-gr.org/cms/index.php?option=com_content&view=article&id=5249:2014-01-09-09-53-52&catid=11:rights&Itemid=27
[6] http://www.ecogreens-gr.org/cms/index.php?option=com_content&view=article&id=5329:2014-02-11-14-38-58&catid=11:rights&Itemid=27
http://tvxs.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου