Για τις Σκουριές

"Μερικοί παλεύουν για κάτι παραπάνω από τα λεφτά, το χρυσάφι ή τα διαμάντια. Παλεύουν για την αξιοπρέπειά τους. Δεν μπορείς να μην είσαι μαζί τους. Έστω κι από μακριά.." Δε θυμάμαι αν έχω γράψει κάτι για τις Σκουριές τον τελευταίο χρόνο. Νομίζω ότι δεν έχω γράψει. Και κακώς δεν έχω γράψει, γιατί αυτό που συμβαίνει στις Σκουριές δεν είναι απλά μία κλασική ελληνική τραγωδία. Είναι κάτι παραπάνω. Είναι το σύμβολο και το ορόσημο για όλα όσα έχουν γίνει και όλα όσα θα γίνουν σε αυτήν τη χώρα. Τι συμβαίνει στις Σκουριές; Θα προσπαθήσω να το περιγράψω με πολύ απλά λόγια: Έρχεται μία εταιρεία, μία ωραία πρωία, και σε συνεργασία με την κυβέρνηση και τις τοπικές αρχές (με το αζημίωτο, ασφαλώς) σου ανακοινώνει πως από εδώ και στο εξής το νερό που πίνεις θα είναι δηλητηριασμένο, τα δάση σου θα εξαφανιστούν, τα παιδιά σου θα μεγαλώσουν σε ένα εντελώς αγνώριστο περιβάλλον, και τέλος πάντων σε διώχνουν με τον τρόπο τους από την περιοχή που μεγάλωσες και ζεις, για να βγάλουν χρυσό. Ένα πολύτιμο, όσο και κρύο, μέταλλο. Προσπαθείς να αντιδράσεις, και συνειδητοποιείς ότι όλοι είναι εναντίον σου. Η κυβέρνηση είναι εναντίον σου – άρα, και η αστυνομία είναι εναντίον σου. Και η Δικαιοσύνη. Όλος ο κρατικός μηχανισμός είναι εναντίον σου. Ξέρεις ότι έχεις το δίκιο με το μέρος σου, γιατί ξέρεις ότι κανείς δεν μπορεί να σε αναγκάσει να παρατήσεις τον τόπο σου, ξέρεις ότι όλα αυτά είναι ανήθικα – είναι όμως νόμιμα. Γιατί η κυβέρνηση έχει φροντίσει να ψηφίσει δικούς της νόμους που νομιμοποιούν την αδικία και ποινικοποιούν το δίκιο. Κι έτσι, από τη μία στιγμή στην άλλη είσαι παράνομος. Και όχι σαν τους άλλους παράνομους, αυτούς που χρωστούν πρόστιμα εκατομμυρίων και την επόμενη μέρα έχουν σβηστεί, και μετά ποζάρουν σαν εθνικοί ευεργέτες. Αλλά από αυτούς που τους κυνηγούν με μανία, με πάθος, με οργή. Αυτούς που δεν είναι “φίλοι” τους. Μπροστά στο δίλημμα “νομιμότητα ή αξιοπρέπεια” κάποιοι λυγίζουν. Προτιμούν να συμμορφωθούν με τον άδικο νόμο και να δουλέψουν σε μία καταστροφική επιχείρηση, αγνοώντας τις ηθικές προεκτάσεις της απόφασής τους. Ακόμα χειρότερα, μετατρέπονται σε τραμπούκους της επιχείρησης, που προσπαθούν να διαλύσουν, σε συνεργασία με τα αφεντικά τους, την κάθε αντίσταση στην καταστροφή. Δεν ξέρω πόσο μπορεί να τους κατηγορήσει κανείς για τη στάση τους αυτή. Είναι περίεργες οι εποχές. Ξέρω όμως ότι οι άλλοι, αυτοί που επιλέγουν την αξιοπρέπεια κόντρα σε μία κούφια νομιμότητα, θα είναι πάντα ένα σύμβολο που θα μας δείχνει ότι κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να σεβαστεί έναν άδικο νόμο, έναν νόμο που τον εξοντώνει. Ότι είναι χειρότερη, αποκρουστικότερη και πιο κατακριτέα η βία ενός άδικου νόμου από τη βία στην οποία αναγκάζεται να προβεί αυτός που την υφίσταται. Οι άνθρωποι στις Σκουριές είναι “τρομοκράτες”, είναι “εγκληματική οργάνωση”, είναι “πυρήνας ανομίας”. Όταν οι νόμοι βγαίνουν όπως βγαίνουν στην Ελληνική Δεινοκρατία, είναι πολύ εύκολο να γίνεις παράνομος από τη μια στιγμή στην άλλη. Πάντα θα βρεθεί ένα έγκλημα που έχεις διαπράξει – και αν δεν έχεις διαπράξει κανένα έγκλημα, τότε θα εφευρεθεί κάποιο, κανένα πρόβλημα. Στη Δεινοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Όχι ρε μαλάκα, δεν καταδικάζω τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται. Ούτε το ίδιο το Σύνταγμα που έχεις κάνει σουρωτήρι δεν την καταδικάζει απ’ όπου κι αν προέρχεται. Καταδικάζω τη βία του επιτιθέμενου, όχι του αμυνόμενου. Η βία του αμυνόμενου δεν είναι καν βία: Είναι νόμιμη άμυνα. Αλλά στη σημερινή Ελλάδα δεν υπάρχει νόμιμη άμυνα – όχι όταν οι νόμοι βγαίνουν όπως βγαίνουν. Η άμυνα στην κρατική επίθεση είναι παράνομη, ενώ η επίθεση είναι νόμιμη. Ψάξε βγάλε άκρη. Δεν ξέρω αν θα νικήσουν οι άνθρωποι στις Σκουριές, όμως τουλάχιστον θα έχουν πάντα την αξιοπρέπειά τους. Αντίθετα με τα κτήνη που πολεμούν, που θα έχουν μόνο πράγματα τα οποία κανείς δεν μπορεί να πάρει στον τάφο του. Μερικοί παλεύουν για κάτι παραπάνω από τα λεφτά, το χρυσάφι ή τα διαμάντια. Παλεύουν για την αξιοπρέπειά τους. Δεν μπορείς να μην είσαι μαζί τους. Έστω κι από μακριά. Πηγή