Από κελί σε ΑΕΙ

Eίδε τη μητέρα της και την αδερφή της να βυθίζονται στα ναρκωτικά και να μαραζώνουν από τη χρήση... Ο Ρώσος πατέρας της, στον οποίο στράφηκε για να στηριχτεί, είχε κι εκείνος εναποθέσει τη ζωή του στο αλκοόλ. Γυρνώντας στην Ελλάδα, ακόμη και ο έρωτας την πρόδωσε. Φυλακίστηκε χωρίς να φταίει και εξέτισε την ποινή της πριν ακόμη δικαστεί... Η Μαρίνα έζησε την αδικία στο πετσί της...




Χρειάστηκε να... συνωμοτήσει ολόκληρη η (μικρή) κοινωνία της Θήβας για να μπορέσει να κάνει το όνειρό της πραγματικότητα... Ο άνθρωπος που την πίστεψε, ο διευθυντής του σχολείου δεύτερης ευκαιρίας της φυλακής, Κλήμης Πυρουνάκης, φρόντισε να κινητοποιήσει μια ζεστή οικογένεια για εκείνη: ένα μικρό ξενοδοχείο τη φιλοξένησε τον πρώτο καιρό. Ο Εμπορικός Σύλλογος τής κάλυπτε το φαγητό. Η βουλευτής Βάσω Τσόνογλου εγγυήθηκε για να βρει δουλειά... Ο δήμος Θήβας την απασχόλησε στη δημοτική επιχείρηση. Ο ιερέας της ενορίας τη βοήθησε οικονομικά να νοικιάσει σπίτι. Και ο δικηγόρος Αλέξης Λάμαρης που ασχολήθηκε σοβαρά με την υπόθεσή της την αθώωσε στο Εφετείο.




«Είμαι περήφανη». Η Μαρίνα Λιτβίνοβα τον περασμένο Ιούνιο επιβεβαίωσε την εμπιστοσύνη των ανθρώπων που τη στήριξαν. Στις πανελλήνιες εξετάσεις κατάφερε να συγκεντρώσει 18.500 μόρια και να περάσει από τους πρώτους στη Νομική Αθηνών... Με τη βαθμολογία αυτή θα μπορούσε να έχει περάσει στην Ιατρική, αλλά δεν το ήθελε. «Οι συγκρατούμενές μου πάντοτε έλεγαν ‘γιατί οι δικηγόροι, οι δικαστικοί, οι εισαγγελείς δεν έρχονται εδώ στη φυλακή να δουν πώς ζούμε’. Ε, εγώ θα έχω περάσει και είμαι περήφανη γι’ αυτό», δηλώνει στο «Eθνος της Κυριακής». Σκοπός της ζωής της τώρα είναι να λιγοστέψει την αδικία...

Με πατέρα Ρώσο και μητέρα Ελληνίδα, η Μαρίνα γεννήθηκε το 1984 στην πόλη Κρασνοντάρ της Νότιας Ρωσίας, που βρέχεται από τη Μαύρη Θάλασσα. Αφού γεννήθηκε και η μικρή της αδερφή, γύρω στο ‘90, η μητέρα της αποφάσισε να τις πάρει και να φύγουν για την Ελλάδα. Hρθαν λοιπόν στη Θεσσαλονίκη, όπου ζούσαν ο παππούς και η γιαγιά των κοριτσιών.

Δηλώνει Ευγνώμων
«Χάρη σ’ αυτούς τους ανθρώπους επιβίωσα»

Τη Β' λυκείου τη φοίτησε στο Πυρί της Θήβας, αφού οι γυναικείες φυλακές μεταφέρθηκαν στον Ελαιώνα. Εκεί , ο διευθυντής του σχολείου, που την πίστεψε όσο κανένας. «Στον Κλήμη Πυρουνάκη χρωστάω τα πάντα. Εκείνος μίλησε σε όλους τους ανθρώπους της Θήβας, που με βοήθησαν... Οταν θα παντρευτώ, εκείνος να με συνοδεύσει στην εκκλησία...», μας λέει συγκινημένη. Και, επιτέλους, τον Μάιο του 2009, όταν ταυτόχρονα έδινε τις εξετάσεις για τη Β' λυκείου, αποφυλακίζεται οριστικά...

«Οταν έγινε το Εφετείο ήμουν ήδη 10 μήνες ελεύθερη. Είχα ήδη δηλαδή εκτίσει την ποινή μου! Με τη βοήθεια του κ. Λάμαρη, του δικηγόρου μου, αποδείχθηκε η αθωότητά μου... Είχα αποφασίσει ότι θέλω να πετύχω στη Νομική σχολή!», διηγείται. «Θυμάμαι ακόμη τη στιγμή που από τα μικρόφωνα ακούστηκε πως η Μαρίνα Λιτβίνοβα αποφυλακίζεται... Ηρθαν όλες οι κρατούμενες της πτέρυγας να με χαιρετήσουν. Για αρκετή ώρα έπεφτα από αγκαλιά σε αγκαλιά... Ηταν από τις πιο όμορφες στιγμές στη φυλακή», βουρκώνει. Τη ρωτάμε για την πιο δύσκολη στιγμή της κράτησής της. «Ηταν όταν ήμουν στον Κορυδαλλό και έφεραν τη μικρή μου αδερφή... Ενιωσα πως κατέρρευσα... Ενιωσα τον κόσμο να φεύγει κάτω από τα πόδια μου...».

Στοργή. Ελεύθερη πια, με την υποστήριξη του Κλ. Πυρουνάκη, αποφασίζει να μείνει στη Θήβα για να φοιτήσει στην Γ' λυκείου. Γράφτηκε σε εσπερινό σχολείο και με συστηματικό διάβασμα και τη βοήθεια όλων τα κατάφερε. «Επιβίωσα χάρη στη βοήθεια των κ. Ζουγανέλη, Πυρουνάκη, Τσιγαρίδα, φυσικά της κ. Τσόνογλου και Μάστορη. Θέλω να ευχαριστήσω ιδιαιτέρως τους κ. Κοράκη, Σαμιώτη, Λιάκο, Μαυρογόνατο, Δελβενακιώτη, Αλεξάνδρου, Κοσμάτο, καθώς και τις κυρίες Μουτάφη και Μεσαρεντζίδου, την οικογένεια του κ. Κατσέλη, τον κ. Δημητρίου, τον κ. Φίλο, τον πατέρα Τουλουμάκο - χωρίς τη στήριξη των οποίων δεν θα τα είχα καταφέρει. Τον ψυχίατρό μου κ. Γκούβα και την κ. Σμυρναίου για την αδελφική στοργή της. Χρωστώ πολλά στον κ. Λάμαρη για τον αγώνα της υπεράσπισής μου».

Καταδικάστηκε σε 7 χρόνια χωρίς να φταίει
«Η γιαγιά μου ήταν πάντα το στήριγμά μου», λέει η Μαρίνα. Μαζί της, ένιωσε την οικογενειακή στοργή. Μια ζεστή αγκαλιά, ένα νοιάξιμο που της έλειπε... Η μητέρα τους ξαναπαντρεύτηκε και γέννησε ακόμη ένα παιδί. Ο νέος σύντροφός της έκανε χρήση ναρκωτικών. Σύντομα, στον ίδιο δρόμο διολίσθησε και η ίδια. «Την «ακολούθησε» και η αδερφή μου. Δεν τις αναγνώριζα πια... Παρόλο που πάντοτε ήμουν διαβαστερή και καλή μαθήτρια, όταν πήγαινα στην τρίτη γυμνασίου άφησα το σχολείο...».

Το... ολυμπιακό έτος 2004 ήταν καταλυτικό για τη Μαρίνα. Μάνα και αδερφή συνελήφθησαν. Η γιαγιά μπήκε στο νοσοκομείο για μια πολύ σοβαρή εγχείρηση καρδιάς. Η 20χρονη πια Μαρίνα ένιωσε ασφυξία.

«Και τότε είπα πως θα πάω να βρω τον πατέρα μου. Πήρα των ομματιών μου και πήγα στη Ρωσία. Ούτε που ήξερα πού ήταν... Είχε ξαναπαντρευτεί και αποκτήσει δύο παιδιά, αλλά ο εθισμός του στο αλκοόλ έκανε την οικογένειά του να τον παρατήσει. Βρισκόταν απομονωμένος σε ένα μικρό χωριό της Ρωσίας, όπου πήγα και τον βρήκα», μας λέει η Μαρίνα. «Οταν έφτασα, ο πατέρας μου το είδε σαν θαύμα. Ηταν έτοιμος να πεθάνει και η παρουσία μου εκεί του έδωσε δύναμη. Τον έπεισα να σταματήσει το αλκοόλ και να αποκαταστήσει και τη σχέση με τα παιδιά του. Σήμερα έχουμε όλοι πολύ καλή σχέση...».

Ενα μέτωπο είχε κλείσει για τη Μαρίνα. Αλλά όταν επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη, διαπίστωσε πως τα υπόλοιπα ήταν ακόμη ανοιχτά. Η μητέρα και η αδερφή της ήταν ακόμη πιο «χωμένες» στα ναρκωτικά. «Αποφάσισα να κατέβω στην Αθήνα για δουλειά και να μη ζω την αρρωστημένη κατάσταση...», μας λέει.

Η ζωή της όμως δεν έμελλε να μπει σε κανονική τροχιά... «Γνώρισα έναν άνδρα και τον ερωτεύτηκα. Ημασταν μόλις ενάμιση μήνα μαζί και αποφασίσαμε να συγκατοικήσουμε...

Συναυτουργία.Εκείνος όμως είχε σχέση με παράνομες δραστηριότητες που αφορούσαν τα ναρκωτικά. Δεν το ήξερα, δεν το είχα καταλάβει. Είκοσι μέρες μετά, ήρθε η αστυνομία. Στο μπαλκόνι του σπιτιού μας βρέθηκαν ουσίες. Το αγόρι μου κατάφερε να διαφύγει και εγώ κατηγορήθηκα για συναυτουργία...».

Κι έτσι η Μαρίνα, που τόσο είχε προσπαθήσει στο παρελθόν να νουθετήσει μάνα και αδερφή, που τόσο σθεναρά είχε αντισταθεί στην εξάρτηση που συνεχώς της... χτυπούσε την πόρτα, βρέθηκε το 2006 πίσω από τα σίδερα της φυλακής. Στο δικαστήριο, που έγινε έναν χρόνο μετά, καταδικάστηκε σε 7 χρόνια...

Κρίσεις πανικού, φρίκη, μοναξιά, απελπισία. Αλλά η δυνατή Μαρίνα δεν το έβαλε κάτω. «Σκέφτηκα είμαι εδώ, πρέπει κάτι να κάνω για να μην είναι νεκρός ο χρόνος μου...», εξηγεί. «Και με τη βοήθεια του διευθυντή του Σχολείου Δεύτερης Ευκαιρίας, κ. Γ. Ζουγανέλη, και της υπεύθυνης της κοινωνικής υπηρεσίας του Κορυδαλλού, κυρίας Μουτάφη, βρέθηκε μια φόρμουλα να φοιτήσω στο λύκειο, μέσα από τη φυλακή - το σχολείο δεύτερης ευκαιρίας είναι μόνο γυμνάσιο. Καθηγητές έρχονταν εν είδει ενισχυτικής διδασκαλίας και στο τέλος του χρόνου έδινα εξετάσεις συνοδεία φρουράς στο 5ο λύκειο του Κορυδαλλού...».

Ζηταει Αποζημίωση
1,5 εκ. € για τη βλάβη που υπέστη

Για την άδικη φυλάκισή της, για τις βλάβες που υπέστη, αλλά κυρίως για τα χρόνια της που έχασε μες στα κελιά, η Μαρίνα Λιτβίνοβα διεκδικεί αποζημίωση από την ελληνική Πολιτεία. «Για τα 3,5 χρόνια άδικης φυλάκισης, αλλά και για όσα άλλα υπέστη, όπως οι κρίσεις πανικού που είναι ανίατες, διεκδικούμε 1,5 εκ. ευρώ αποζημίωση», εξηγεί ο δικηγόρος της Μαρίνας, Αλέξανδρος Λάμαρης. «Είναι λυπηρό ένα νέο κορίτσι να βρίσκεται στη φυλακή άδικα, γιατί κανένας κρατικός λειτουργός δεν ασχολήθηκε σοβαρά μαζί της... Να σκεφτείτε ότι ο εισαγγελέας αποφάσισε τη συνέχιση της κράτησής της γιατί είναι... αλλοδαπή - δεν μπήκε δηλαδή καν στον κόπο να διαβάσει το ελληνικό δελτίο ταυτότητάς της!... Η κοινωνία έχει πάψει να εμπιστεύεται τους θεσμούς. Η Μαρίνα είναι ελπίδα για τους παθόντες και υπενθύμιση για τους κρίνοντες», τονίζει ο δικηγόρος.

Κλήμης Πυρουνάκης
Υπέρτατη η χαρά όταν κάποιος ξαναστέκεται στα πόδια του

O Κλήμης Πυρουνάκης, υπεύθυνος σχολείου στις γυναικείες φυλακές Ελαιώνα, είναι ο άνθρωπος που η Μαρίνα θεωρεί πατέρα της... Χάρη σε εκείνον, η 26χρονη μπορεί να ατενίζει με σιγουριά το μέλλον της. Δεν είναι τυχαίο που είναι γιος του θρυλικού πατέρα Πυρουνάκη, που ίδρυσε το 1932 το πρώτο νυχτερινό γυμνάσιο στη χώρα μας και που αγωνίστηκε για την κάθαρση στην εκκλησία...

«Με τη Μαρίνα αποδεικνύεται ότι η παιδαγωγική σχέση που αναπτύσσουμε στο σχολείο με τις κρατούμενες γυναίκες είναι αποτελεσματική. Γιατί στοχεύει στον επαναπροσδιορισμό της προσωπικότητάς τους και στην υπέρβαση των αντικειμενικών και υποκειμενικών δυσκολιών.

Μας δίνει την υπέρτατη χαρά η Μαρίνα γιατί, όπως λέμε μέσα στη φυλακή, πείθουμε την πεσμένη ανθρώπινη κούκλα να σηκωθεί, να σταθεί, να ατενίσει το μέλλον της και να μάθει τον καινούργιο βηματισμό της που την οδηγεί στη λύτρωση, δηλαδή να έχει νόημα η ζωή της μαζί με τους άλλους ανθρώπους πέρα από τη μοναξιά», μας είπε ο Κλήμης Πυρουνάκης.

Β. ΤΣΟΝΟΓΛΟΥ
«Φιλομαθής και με θέληση για ζωή»

«Ενα φοβισμένο πουλί, που ωστόσο είχε τη δύναμη και στεκόταν στα πόδια του. Το πείσμα, η επιμονή, η φιλομάθεια και η θέλησή της για ζωή με συγκίνησαν - σπάνια τα έχω συναντήσει.

Γι’ αυτό και αποφάσισα να βοηθήσω», λέει στο «Εθνος της Κυριακής» η βουλευτής Βοιωτίας του ΠΑΣΟΚ Βάσω Τσόνογλου, που γνώρισε τη Μαρίνα μέσω του Κλήμη Πυρουνάκη, διευθυντή του σχολείου της φυλακής. «Οταν βγαίνει από τη φυλακή, ξέρετε, συνοδεύεται από ένα στίγμα. Η Μαρίνα είναι η απόδειξη ότι οι άνθρωποι αυτοί μπορούν να πετύχουν αν τους δοθεί μια δεύτερη ευκαιρία. Προς αυτή την κατεύθυνση πρέπει να κινηθεί και η Πολιτεία. Ηδη έχω καταθέσει 14 προτάσεις για το σωφρονιστικό και το μετασωφρονιστικό σύστημα και η συνεργασία με τον κ. Κατσιφάρα είναι σε καλό δρόμο...».