Στον 7ο της ΓΑΔΑ: Μία μικρή ιστορία

Η Σωτηρία Χριστούλη ήταν μία από τους 47 φοιτητές και φοιτήτριες που την Πέμπτη το πρωί βρέθηκαν σιδηροδέσιμιοι στο κτίριο της ΓΑΔΑ, μετά την αναίτια επίθεση της Ομάδας ΔΕΛΤΑ στη συγκέντρωση της Αριστερής Ενότητας, έξω από το πολιτικό γραφείο του υπουργού του Φαρμακονησιού, Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη. Το παρακάτω σημείωμα είναι η μαρτυρία της.

Ξεκινάς τη μέρα σου σχεδόν αδιάφορα, με πολλά στο μυαλό σου, και κάτι σαν αυτόματος πιλότος σε κατευθύνει, σου ορίζει το σώμα. Ξεκινάει μία ημέρα που νομίζεις πως θα’ ναι ακριβώς σαν τις άλλες, χωρίς τίποτα αξιόλογο να ειπωθεί γι’ αυτήν την επόμενη. Σκέφτομαι ότι δεν φταίμε εμείς. Σκέφτομαι: μας συνήθισαν να ζούμε στην πιο εφιαλτική ηρεμία. Προσπαθείς να φτιάξεις τη διάθεσή σου, αλλάζοντας τραγούδια στο ραδιόφωνο, παρατηρώντας τον απέναντί σου στο μετρό, κάνοντας σχέδια για το Σάββατο και την ταινία της Κυριακής. Περιμένεις υπομονετικά την ώρα της συνάντησης με τους φίλους.

Ξυπνάω το πρωί, δεν θέλω τίποτα παρά μόνο ...

το κρεβάτι μου -όχι παραμιλάω-ο ακτιβισμός. Στο μετρό έχω παρατηρήσει όλα τα παπούτσια, μόνο αυτά, καθώς το κεφάλι μου είναι σκυμμένο, μόνο σκυμμένο και δεν νιώθει να ανεβάσει το βλέμμα στα μάτια της απέναντι κυρίας, που ψάχνει να συναντήσει τα δικά μου. Καλύτερα έτσι. Το βλέμμα μου τις τελευταίες μέρες είναι θολό και δεν θέλω να με κοιτάζουν.

Περπατάω προς τη Νομική –το ραντεβού είναι εκεί και έχω ήδη αργήσει. Οι κουβέντες μας είναι λίγες: τα πιο ουσιαστικά λέγονται με τα μάτια. Ξέρουμε τι πρόκειται να ακολουθήσει και μέσα μας ευχόμαστε να μην υπήρχε λόγος. Ούτε Φαρμακονήσι, ούτε Λαμπεντούζα. Όμως λόγος υπάρχει. Μπορεί ένας ακτιβισμός, μερικά συνθήματα και ένα πανό να μην εκφράζουν ούτε στο ελάχιστο τον πόνο και την αδικία. Αλλά πάλι πώς να σταθείς στη χώρα που δεν είναι ξέφραγο αμπέλι, που πνίγει παιδιά στη μέση της θάλασσας και αφήνει τους φασίστες να επιβάλουν τον τρόπο ζωής; Ένας ακτιβισμός μπορεί τουλάχιστον να είναι μια αρχή.

Μια ειρηνική διαμαρτυρία, αυτοκόλλητα και συνθήματα με στένσιλ στους τοίχους. Αυτό ήταν. Τα υπόλοιπα ήρθαν για να κάνουν τη ζωή περίπου κινηματογραφική. Η εικόνα των δελτάδων να μας περικυκλώνουν με τις μηχανές, να κατεβαίνουν και να αρχίζουν να βαράνε …το πανό, ήταν απλώς σουρεαλιστική.

Λοιπόν, να χτυπάνε τους φίλους μου το έχω ξαναζήσει, πολλές φορές. Τώρα απλά δεν το περίμενα. Να μας βρίζουν το έχω ξαναζήσει, όπως και το να μας στριμώχνουν σε τοίχους ή να μας ασκούν ψυχολογική βία. Τώρα απλά δεν το περίμενα. Μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μου δεν είχα ποτέ. Μάλλον όμως οι άλλοι βλέπουν κάτι διαφορετικό σε μένα. Επικίνδυνη τρομοκράτισσα; Δύο δελτάδες είδαν όλο το κακό του κόσμου μαζεμένο πάνω μου, τα χέρια τους απλώθηκαν γύρω μου, και καθώς με «φύλαγαν», ρωτούσαν «γιατί είσαι αναστατωμένη; Δεν νιώθεις ασφαλής στην αγκαλιά του κράτους; Στην αγκαλιά μας;»

Δεν με άφησαν καθόλου, μέχρι να με βάλουν στο περιπολικό. Είχαν συγκεκριμένο καθήκον: να προστατεύσουν τον κόσμο από μένα. Όμως ο κόσμος φώναζε και τους κορόιδευε: «το παιδί σου μαζεύεις, ανόητε». Σκηνικό απλώς αστείο: εγώ με δύο δελτάδες να με σέρνουν. Αλλά η κατάσταση είναι τραγική. Και το ηθικό μας -πού βρισκόταν άραγε το ηθικό μας;

Περίμενα ότι θα παρέλυα από φόβο, αλλά δεν συνέβη. Ένιωσα να με υποτιμούν. Η σεξιστική βία στόχευε να με κάνει να αισθανθώ απλώς ένα κομμάτι κρέας –πράγματα που «έχουμε λήξει από καιρό», τους φώναζα. Μάλλον δεν ήταν ώρα να αστειευτώ για τα έμφυλα. Αυτές οι καρικατούρες ενός δήθεν ανώτερου ανδρισμού, τριπλάσιοι από μένα, με έκαναν να νιώσω ότι με ένα φύσημα μπορούσα να τους σπρώξω. Γι’αυτό το μυστήριο αίσθημα δύναμης και αισιοδοξίας, ακόμα και όταν απειλούν ότι θα σε συλλάβουν για τα λόγια και τα συνθήματά μας (αυτά που δεν σταματήσαμε λεπτό να φωνάζουμε), γι’ αυτά τα λεπτά, μπορώ πια να κατεβαίνω σε κάθε μικρή και μεγάλη πορεία.

Προσαγωγή: στον 7ο της ΓΑΔΑ. Εκεί, μικρές εικόνες σχηματίζονταν στο μυαλό μου. Δεν ήταν το φαντασιακό. Ο Αντώνης, ένας από τους συλληφθέντες στην περσινή αντιφασιστική μοτοπορεία, μου διηγούνταν ιστορίες για τον περιβόητο 7ο. Όπου κοιτούσα, ήταν σαν να τους έβλεπα -χτυπημένους από τα γκλομπ, με κόκκινα μάτια, με τα ρούχα τους σκισμένα. Κάποιος από αυτούς που στέκονταν μπροστά μου θα τους είχε χτυπήσει, βρίσει, φτύσει, χλευάσει.

«Όλοι τους είναι φασίστες», μου είχε πει. Αυτή η φράση τριγυρνούσε μέσα στο μυαλό μου.

«Η Χριστούλη;». Στο γραφείο μου πήραν τα στοιχεία, χωρίς να μένουν στα αναγκαία…
«Θέλετε και το ζώδιό μου;», ειρωνεύτηκα.
Στην τηλεόραση εμφανίζεται ο Τσίπρας και το υπονοούμενο δεν αργεί να έρθει.
«Είσαι και εσύ ένα από τα μωρά του;».
«Διαβάζετε κι εσείς Θέμο; Συγχαρητήρια!».

Λίγες ώρες μετά ήμασταν έξω. Το κράτος δικαίου είχε αποκατασταθεί και στο εξής αισθανόταν πιο ασφαλές.

Αλλά δεν έχουν ιδέα. Δεν διανοούνται πόσο καλό μας κάνουν. Η αγκαλιά μας έξω αποκεί γίνεται όλο και πιο σφιχτή, τα αντανακλαστικά μας έχουν πια δυναμώσει, η λέξη εμπόδιο έχει γίνει πιο αδύναμη πλέον. Κοιταζόμαστε. Ετοιμάζουμε τον επόμενο αγώνα. Δεν υπάρχει χρόνος για δάκρυα και τραύματα.

***

Τα όπλα τους είναι η βία, η καταστολή, η τρομοκρατία και ο αυταρχισμός. Εμείς έχουμε τη συντροφικότητα. Μας αποκαλούν κωλόπαιδα, λένε ότι κάνουμε επαναστάσεις εφήβων μετά την εφηβεία ενώ πλέον δεν είμαστε έφηβοι. Θέλουν να μας πείσουν ότι η μόνη επιλογή είναι να συμμορφωθούμε. Είμαστε «ονειροπόλοι» και «ιδεαλιστές, που θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο». Το πιστεύουν πραγματικά ή προτιμάνε αυτό ως πιο ανώδυνη εξήγηση;

Δεν υπάρχει άλλος χρόνος γι’ αυτούς. Επείγει η ουσία. Τα όνειρα που δείχνουν τον δρόμο. Ξέρω πια πως δεν θα μου τον χαρίσουν, ότι από το πρώτο ως τελευταίο βήμα θα πρέπει να τον διεκδικήσω. Δεν έχω κάτι να χάσω. Αν πάλι χάσω, αν χάσουμε, θα κοιτάξω και θα είναι εκεί:

«Όλα καλά, αύριο θα είναι μία άλλη μέρα». Και όλες οι μέρες θα είναι όμορφες. Γιατί να συμβιβαστείς με οτιδήποτε λιγότερο από το όνειρο;


http://www.kar.org.gr/