Αυτό που ζούμε είσαι εσύ

Ελλάδα 2014. 

Η προηγούμενη γενιά ανέλαβε τα ηνία και οδήγησε την κοινωνία στα βράχια. Παραδίδει στο σήμερα ένα κόσμο συντρίμμια. Η μάλλον δεν παραδίδει. Κάνει ότι μπορεί για να συνεχίσει να τα κρατάει. Νομίζει ότι ο χρόνος είναι αιώνιος, ότι θα κοροϊδεύει για πάντα. Τους άλλους και τον εαυτό της. Η πληγή είναι βαθιά. Δε νομίζω πως θα καταφέρουμε να συγχωρήσουμε ποτέ όπως επίσης δεν πιστεύω ότι θα δείξουμε έλεος στους απερχόμενους οι οποίοι ήδη πετάνε στη φωτιά εξιλαστήρια θύματα νομίζοντας ότι θα την γλυτώσουν. Όσο πιο πολύ τους παρατηρώ να αποθρασύνονται, τόσο περισσότερο πείθομαι για το άσχημο τέλος που τους επιφυλάσσει η αλαζονεία τους. 

Η σκιά που θα καλύψει την μικρή γωνία μας εδώ στην άκρη της μεσογείου για τα επόμενα πολλά χρόνια θα είναι βαριά. Μια αγιάτρευτη πληγή θα παραμείνει στην καρδία όλων μας. Η προδοσία είναι αισχρή, ο πόνος αβάσταχτος, η θλίψη απέραντη. Η ψυχή των ανθρώπων εδώ και καιρό είναι πιο μαύρη απ το σκότος το ίδιο. Στην Ελλάδα των εκατομμυρίων ανέργων, των γονιών που δεν μπορούν να ταΐσουν τα παιδιά τους, των συνταξιούχων που δεν έχουν χρήματα για ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Σε μια Ελλάδα που το δικαίωμα στην αξιοπρέπεια έχει εντελώς διαγραφεί από την σκέψη των ανθρώπων που κατοικούν στα χώματα της κάτι πολύ βίαιο ετοιμάζεται να αναδυθεί μέσα από τα πιο ξεχασμένα κελιά της ψυχής μας. 

Ένα πτώμα η Ελλάδα. Οι άνθρωποι της τα σκουλήκια που την κατατρώγουν και από πάνω της καθώς αποσυντίθεται γελούν αυτάρεσκα ανήθικοι, ημίτρελοι, αλαζόνες υπάνθρωποι ευχαριστημένοι που η δολοφονία επετεύχθη. Δίχως να ξέρουν. Δίχως να θέλουν να μάθουν αυτό που πρόκειται να τους συμβεί όταν η σήψη θα αρχίσει να τους αγγίζει. 

Κάτι βράδια σαν αυτό χάνω την πίστη μου στους ανθρώπους. Πιστεύω πως δεν θα δω ποτέ την αλλαγή για την οποία τόσο πολύ διψάω. 

Σκέφτομαι πως αν όλοι όσοι αντιμετωπίζουμε την απάνθρωπη πραγματικότητα των νόμων που έχει επιβάλει το χρήμα, παραμερίζοντας τον παράγοντα άνθρωπο, μαζευόμασταν ένα βράδυ και απλά φυσάγαμε προς τα πέρα, ο αέρας θα ελάφρωνε στο λεπτό. 

Κι όμως δεν συμβαίνει. 

Είναι πολύ περισσότερα αυτά που μας ενώνουν από αυτά που θα μπορούσαν ποτέ να μας χωρίσουν.  

Το δικαίωμα στην αξιοπρέπεια, στο όνειρο, στη δημιουργικότητα. 

Το δικαίωμα σε ένα καλύτερο κόσμο. 

Αποτραβήξου από την πραγματικότητα για ένα λεπτό. Ρίξε μια καλή ματιά προς τα μέσα. Συνειδητοποίησε την δύναμη σου. 

Αυτό που ζούμε είσαι εσύ. 

photo 

ΠΗΓΗ