Πριν από καμιά δεκαριά χρόνια και μέχρι πρόσφατα ο Σταμάτης Μορφονιός ήταν ένα παιδί του δρόμου. Όσοι απολαμβάνατε τη βόλτα σας στους κεντρικούς δρόμους της Αθήνας, είναι πιθανό να τον είχατε συναντήσει και είναι ακόμη πιθανότερο να τον είχατε αγνοήσει, αν όχι χλευάσει για την κατάντια του. Ανθρώπους σαν τον Σταμάτη, η ελληνική κοινωνία τους απορρίπτει, τους θεωρεί απόκληρους, τους αφήνει στο περιθώριο, έρμαια της «αρρώστιας» τους, εκείνης της αρρώστιας που η ίδια φρόντισε να τους μεταδώσει. Στα 20 χρόνια του, ο Σταμάτης με μια κιθάρα στα χέρια, περιφερόταν από στενό σε στενό. Τραγουδούσε. Μάζευε χρήματα για τη δόση του, ίσως και για ένα πιάτο φαγητό. Κοιμόταν στο δρόμο, σ’ εγκαταλελειμμένα κτίρια κι έτρωγε στα συσσίτια. Αντιμετώπισε τη βία της κοινωνίας και άγγιξε το θάνατο. Εκείνο το θάνατο, τον οποίο, όπως λέει στο HOT DOC επεδίωκε.
Ήταν μια νύχτα κάτω από την Ακρόπολη όμως, πριν από 2-3 χρόνια που αποφάσισε ν’ αλλάξει. Αποφάσισε ότι η ζωή τού ανήκει κι ότι καθένας μας έχει προσωπική ευθύνη απέναντι σ’ αυτή. Είχε βαρεθεί να μετακυλύει τις ευθύνες. «Γύρισα απ’ το θάνατο, για να φτιάξω τον κόσμο» μας λέει και παραλληλίζει τη σύγχρονη κοινωνία με τον κόσμο των ναρκωτικών: «στήσαμε μια κοινωνία “πρεζάκι’. Ζούσαμε στις παραισθήσεις μας. Περάσαμε την περίοδο της απόλαυσης, της αναλγησίας. Ήρθε όμως η ώρα της απεξάρτησης».
Ο Σταμάτης θα μετέτρεπε την τάση του στην αυτοκαταστροφή, σε δημιουργία. Άλλωστε η μοίρα τον ήθελε πρωταγωνιστή. Σ’ ένα περίεργο παιχνίδι της, πριν από σχεδόν τρία χρόνια, τον έφερε απέναντι σε δύο ανθρώπους που θα του άλλαζαν τη ζωή. Ήταν οι αδελφοί Αντώνης και Δημήτρης Παπαβομβολάκης, δύο μουσικοί παραγωγοί, με τους οποίους ο Σταμάτης Μορφονιός συναντήθηκε τυχαία. Εκείνοι άκουσαν τα τραγούδια του και ανέλαβαν αφιλοκερδώς την παραγωγή και τις ενορχηστρώσεις του δίσκου, με μόνο κίνητρο τα ίδια τα τραγούδια. «Εκτός από την προσωπική ευγνωμοσύνη, για εμένα, τέτοιου είδους άνθρωποι κουβαλούν στις πλάτες τους τις ελπίδες αυτού του κόσμου, βγάζοντας από το επίκεντρο το κέρδος και βάζοντας στη θέση του την ουσία, την αλήθεια και τον άνθρωπο», λέει ο τραγουδοποιούς για τους δύο παραγωγούς.
Ο πρώτος δίσκος του Σταμάτη Μορφονιού με τίτλο «Χαίρε ω χαίρε ελευθερία» με δέκα τραγούδια όλα σε μουσική και στίχους δικούς του, θα κυκλοφορήσει στις 7 Νοεμβρίου μαζί με το HOT DOC. Όχι γιατί αποφασίσαμε να μοιράζουμε CD και DVD, ούτε επειδή αποσκοπούμε σε κέρδος, παρά μόνο γιατί πιστεύουμε στο ταλέντο και την προσπάθεια ενός ανθρώπου ο οποίος πάλεψε με το θάνατο και νίκησε. Αυτή την προσπάθεια οφείλουμε να τη στηρίξουμε.
Διαβάστε τη συνέντευξη όπως δημοσιεύθηκε στη στήλη «Ένας για 10» του HOT DOC
Τι τίτλο θα έβαζες σ’ ένα τραγούδι που μιλάει γι’ αυτό που ζούμε σήμερα;
Θα έβαζα τον τίτλο ενός τραγουδιού που έγραψα πριν λίγες μέρες : «Η πρωινή ελπίδα μας, η βραδινή μας πόρνη.»
Το νέο σου άλμπουμ τιτλοφορείται «χαίρε ω χαίρε ελευθερία». Είμαστε πράγματι ελεύθεροι ή έτσι θέλουμε να πιστεύουμε;
Δεν υπάρχει ελευθερία στον φόβο και εμείς είμαστε ακόμα γονατισμένοι μπροστά του. Αυτό καθρεφτίζεται άλλωστε σε αυτά που ζούμε.
Ο στίχος που εκφράζει περισσότερο τον Σταμάτη.
Όλα θα κερδηθούν κι ας μοιάζουνε χαμένα. Είναι μεγάλη ελευθερία το μηδέν.
Η κρίση ενισχύει την τέχνη;
Η τέχνη δεν υπάρχει σε ένα παράλληλο σύμπαν. Ζει τη πραγματικότητα. Δεν ξέρω αν η κρίση θα την ενισχύσει αλλά περιμένω να γεννηθούν καινούργια πράγματα. Πιο ουσιαστικά και πιο αληθινά από εκείνα που γεννήθηκαν τα χρόνια των «παραισθήσεων» όπου δυστυχώς και η τέχνη έβαλε το χεράκι της για να τις συντηρήσει.
Γιατί ένας νέος να μείνει στην Ελλάδα;
Καταλαβαίνω τους νέους που φεύγουν. Τα όνειρα δεν περιμένουν και πολύ καλά κάνουν. Όταν νιώθεις όμως ότι κάποιος έχει μπει στο σπίτι σου και σε κλέβει κάνεις κάτι γι αυτό. Δεν του το χαρίζεις κι αρχίζεις να τρέχεις.
Για την κατάσταση, φταίνε μόνο οι πολιτικοί;
Είναι εύκολο να δείχνουμε με το δάχτυλο. Ναι. Και βέβαια οι πολιτικοί που κυβέρνησαν τη χώρα έχουν τεράστια ευθύνη για την σημερινή κατάντια. Όμως νομίζω πώς έχει έρθει η ώρα επιτέλους να κοιταχτούμε στον καθρέφτη μας και να δούμε τί κάνουμε και εμείς λάθος. Ας μην κρυφτούμε άλλο πίσω απ΄το δάχτυλό μας.
Τι σ΄αρέσει και τι σε αηδιάζει στην Ελλάδα του σήμερα;
Όπως είχε πει ο Τσαρούχης για την Ελλάδα «Υπέροχο σκηνικό, άθλια παράσταση». Αγαπώ το σκηνικό αλλά με αηδιάζει η κακομοιριά και η υποκρισία.
Τι μας ξημερώνει; Να ελπίζουμε σε κάτι καλό;
Όλα αυτά τα τραγικά που ζούμε στο τέλος θα μας ελευθερώσουν. Θα μας αναγκάσουν να δούμε τις αλήθειες που αποφύγαμε και να αλλάξουμε. Η ελπίδα θα γεννηθεί αλλά αυτό θα γίνει με επώδυνο τοκετό.
Τι φταίει για το «φαινόμενο» της Χρυσής Αυγής;
Οι αγέλες των διεφθαρμένων πολιτικών που την «ανέχτηκαν» για να τους κάνει την βρώμικη δουλειά, οι διαπλεκόμενοι δημοσιογράφοι που την χαίδευαν και την παρουσίαζαν σχεδόν ως life style επιλογή και οι αφασικοί νοικοκυραίοι τηλεθεατές που… «δεν ήξεραν». Όλοι ξαφνιάζονται τώρα. Υποκριτές. Όλοι ήξεραν.
Τι θα έλεγες στον Σαμαρά αν το είχες μπροστά σου;
Κερδοφόρο το εμπόριο φόβου αλλά δεν θα κρατήσει για πάντα.
Φωτογραφία: Αντώνης Παπαβομβολάκης
Η συνέντευξη δημοσιεύθηκε στο τεύχος 38 του HOT DOC, το οποίο κυκλοφορεί στα περίπτερα και το internet
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου