Ευτυχώς γλιτώσαμε! Φαντάζεστε στις αμερικάνικες προεδρικές εκλογές να κέρδιζε το... κακέκτυπο του Μπους, αυτός ο αχώνευτος ο Ρόμνεϊ; Την πάτησε, όμως, ο δύσμοιρος. Γιατί λίγες μέρες πριν τον τυφώνα είχε ταχθεί φανατικά υπέρ των ομοσπονδιακών περικοπών ακόμα και στην υπηρεσία διαχείρισης επειγόντων περιστατικών (FEMA), υποστηρίζοντας ουσιαστικά τη διάλυσή της και το πέρασμα της ευθύνης για τις φυσικές καταστροφές στις ίδιες τις Πολιτείες. Ο τυφώνας Sandy τον πήρε και τον σήκωσε, ενώ ο άλλος, ο Ομπάμα, χειρίστηκε άψογα επικοινωνιακά το θέμα. Διέκοψε την προεκλογική του εκστρατεία και έσπευσε αμέσως να... φωτογραφηθεί στις πληγείσες περιοχές. Ο τυφώνας Sandy ήταν το καλύτερο δώρο που μπορούσε να του κάνει η φύση και φυσικά δεν το άφησε ανεκμετάλλευτο.
Ο Ομπάμα, βέβαια, συνεχάρη τον αντίπαλό του και τόνισε ότι θέλει να συνεργαστεί μαζί του για «την πρόοδο της χώρας», αναγνωρίζοντάς του ότι «αγαπάει την πατρίδα του». Η μεταξύ τους κόντρα δεν είχε... ταξικές αντιπαραθέσεις, αλλά έγινε για το καλό όλου του έθνους! Τα εδώ παπαγαλάκια της αμερικάνικης πρεσβείας έσπευσαν και πάλι να γλείψουν τον Ομπάμα και συνολικά τη... μεγαλόχαρη Αμερική, η οποία μας έχει... τυφλώσει με τον «πολιτικό πολιτισμό» της, την ευγένεια μεταξύ των αντιπάλων και το πραγματικό τους ενδιαφέρον για τα πραγματικά προβλήματα των πολιτών τους, που αποτελεί το λόγο για τον οποίο... αργούν να φθαρούν.
Εμείς, όμως, που είμαστε... κακόβουλοι δεν τα καταλαβαίνουμε αυτά. Θυμόμαστε μόνο τις τελευταίες στατιστικές του υπουργείου Γεωργίας των ΗΠΑ, που αποκαλύπτουν ότι από το 1998 μέχρι το τέλος του 2011 τα νοικοκυριά που κατατάχτηκαν στην κατηγορία «διατροφικά ανασφαλείς» (έτσι λένε τους πεινασμένους στο σύγχρονο λεξιλόγιο), συμπεριλαμβανομένων και των «πολύ ανασφαλών», αυξήθηκαν από 12,1 εκατομμύρια (11.7% του συνόλου) σε 17,8 εκατομμύρια (14.9% του συνόλου). Αυτό σημαίνει ότι από τους 36,15 εκατομμύρια πεινασμένους του 1998 έχουμε φτάσει στα 50,12 εκατομμύρια. Αύξηση κατά 38%, ποσοστό υπερδιπλάσιο από την αύξηση του πληθυσμού, που για την ίδια χρονική περίοδο ήταν μόλις 15%! Για δε τους «διατροφικά πολύ ανασφαλείς», δηλαδή αυτούς που πεινάνε πολύ, η αύξηση είναι ακόμα μεγαλύτερη. Της τάξης του 71%, τη στιγμή που το αμερικάνικο ΑΕΠ αυξήθηκε κατά 25% σε σταθερές τιμές την ίδια χρονική περίοδο (βλ. «Κόντρα», αρ. φύλλου 699, 15/9/2012 και http://www.eksegersi.gr/article.php?article_id=17543&cat_id=20).
Θυμόμαστε τις εκθέσεις και στατιστικές του αμερικάνικου υπουργείου Παιδείας, από τις οποίες προκύπτει ότι μόλις το 57% των πρωτοετών φοιτητών που σπούδαζαν στα τετραετή πανεπιστημιακά ιδρύματα με πλήρες ωράριο το 2001, κατόρθωσε να πάρει πτυχίο μέσα σε έξι χρόνια και μόλις το 36% κατόρθωσε να τελειώσει τον κανονικό χρόνο φοίτησης για τα τετραετή πτυχία bachelor. Ενώ για την «πλέμπα» που μπήκε σε κάποιο διετές κολέγιο τα πράγματα ήταν ακόμα χειρότερα. Εκεί μόνο το 30% κατορθώνει να τελειώσει σε χρονικό διάστημα 1,5 φορά του κανονικού χρόνου φοίτησης (για περισσότερα βλ. «Κόντρα», αρ. φύλλου 615, 9/10/2010 και http://www.eksegersi.gr/article.php?article_id=6294&cat_id=20)!
Θυμόμαστε, (επικαλούμενοι πάλι τις εκθέσεις του αμερικάνικου υπουργείου Παιδείας), ότι το ακαδημαϊκό έτος 2008-09 τα ετήσια δίδακτρα και έξοδα στέγασης για τους φοιτητές ήταν 12.283 δολάρια για τα δημόσια και 31.233 δολάρια για τα ιδιωτικά ΑΕΙ. Μεταξύ των ετών 1988-99 και 2008-09, δηλαδή μέσα σε μία δεκαετία, τα έξοδα αυτά αυξήθηκαν κατά 32% για τα δημόσια και κατά 24% για τα ιδιωτικά ΑΕΙ, σε σταθερές τιμές (αφού δηλαδή ληφθεί υπόψη ο πληθωρισμός). Αν αναλογιστεί κανείς ότι το μέσο ετήσιο εισόδημα των αμερικάνικων νοικοκυριών ήταν τότε 51.726 δολάρια, τα έξοδα για την εκπαίδευση στα ιδιωτικά ΑΕΙ ισοδυναμούν με το 60% του ετήσιου εισοδήματος ενός μέσου νοικοκυριού!
Θυμόμαστε τα λόγια του ίδιου του Ομπάμα στο Κογκρέσο, το Σεπτέμβρη του 2009: «Ολο και περισσότεροι Αμερικανοί πληρώνουν τα ασφάλιστρά τους, μόνο για να ανακαλύψουν ότι η ασφαλιστική τους εταιρία σταμάτησε την κάλυψή τους όταν αρρώστησαν ή δεν πληρώνει το πλήρες κόστος της περίθαλψης. Συμβαίνει κάθε μέρα» (βλ. http://www.whitehouse.gov/the_press_office/Remarks-by-the-President-to-a-Joint-Session-of-Congress-on-Health-Care). Κι όμως ποτέ ο... ριζοσπάστης πρόεδρος δεν έθεσε σε αμφισβήτηση το ρόλο των ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιριών στις ΗΠΑ, οι οποίες θησαυρίζουν κατέχοντας το 68% της αγοράς (των ασφαλισμένων δηλαδή), με μόλις το 27% να καλύπτεται από κυβερνητικά προγράμματα και τους μισούς απ’ αυτή την κατηγορία να καλύπτονται από τα… «φιλανθρωπικά» προγράμματα Medicare και Medicaid (για περισσότερα βλ. «Κόντρα» αρ. φύλλου 593, 27/3/2010 και http://www.eksegersi.gr/article.php?article_id=1852&cat_id=20). Οχι μόνο δεν αμφισβήτησε το ρόλο των ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιριών, αλλά με το νόμο του για την υποχρεωτική ασφάλιση των Αμερικάνων «ένα από τα κίνητρα για τις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρίες να μπλεχτούν σ’ αυτή την διαδικασία είναι ενδεχομένως ότι θα έχουν μία ολόκληρη ομάδα νέων πελατών, πελατών που πληρώνουν», όπως είχε δηλώσει τότε ο ίδιος ο Ομπάμα.
Ολοι θυμούνται ότι ο Ομπάμα έκανε ένα νόμο για να δώσει ασφάλιση σε όλους τους Αμερικάνους, λίγοι ίσως γνωρίζουν ότι η ασφάλιση δεν προσφερόταν τζάμπα, ούτε ήταν αποκλειστικά δημόσια, αλλά με τον μπαμπούλα ότι όποιος εργαζόμενος δεν ασφαλιστεί (εκτός απ’ αυτούς που είναι κάτω του ορίου φτώχειας) θα πρέπει να πληρώσει 2,5% του ακαθάριστου προ-φόρου εισοδήματος, προσαρμοσμένου σύμφωνα με την αμερικάνικη νομοθεσία (δηλαδή του εισοδήματος χωρίς να αφαιρεθούν οι φόροι και οι διάφορες φοροαπαλλαγές, όπως π.χ. οι ασφαλιστικές εισφορές, τα έξοδα ανώτατης εκπαίδευσης, φοιτητικών δανείων κτλ.). Θυμόμαστε τις περικοπές ακόμα και στα προγράμματα Medicare και Medicaid (ασφαλιστικό και υγειονομικό πρόγραμμα περίθαλψης στους φτωχότερους Αμερικάνους), που αποφασίστηκαν με τον περσινό προϋπολογισμό, καθώς και στο πρόγραμμα CSBG (που αφορά σε δωρεές για την ανάπτυξη των κοινοτήτων), για το οποίο αποφασίστηκε πετσόκομμα κατά 50%. Το ποσό σε απόλυτο νούμερο ήταν πραγματικά γελοίο. 350 εκατ. δολάρια, ούτε μισό τοις χιλίοις σε σύγκριση με το πάνω από 1 τρισ. του συνόλου των περικοπών. Εντούτοις το αποφάσισαν.
Θυμόμαστε τη σπέκουλα με το φόρο Μπάφετ (βλ. «Κόντρα», αρ. φύλλου 657, 24/9/2011 και http://www.eksegersi.gr/article.php?article_id=13392&cat_id=20), που πήρε το όνομά του από τον πολυεκατομμυριούχο Γουόρεν Μπάφετ, που πρώτος έκανε έκκληση να φορολογηθούν οι πλούσιοι σαν την αφεντιά του. Το 2010, ο Μπάφετ (με 50 δισ. δολάρια προσωπική περιουσία) πλήρωσε 6.9 εκατομμύρια σε ομοσπονδιακούς φόρους, δηλαδή το 17.4% του φορολογητέου εισοδήματός του, ενώ τα υπόλοιπα 20 άτομα στο γραφείο του πλήρωσαν μεταξύ 33% και 41%, όπως επισημαίνει η βρετανική εφημερίδα Γκάρντιαν (18/09/10). Φυσικά, ο Μπάφετ δεν έγινε ξαφνικά... μαζοχιστής. Ξέρει, όπως όλος ο καλός καπιταλιστικός κόσμος, να κρύβει τα λεφτά του σε οφσόρ άμα χρειαστεί.
Θυμόμαστε την ταξικότητα της φορολογίας στις ΗΠΑ και τον Ρίτσαρντ Γολφ (επίτιμο καθηγητή οικονομικών στο Πανεπιστήμιο της Μασαχουσέτης) που έγραφε στην εφημερίδα Γκάρντιαν (19/09/11), ότι από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν κάθε δολάριο ατομικής φορολογίας αντιστοιχούσε σε 1.5 δολάρια φορολογίας των επιχειρηματικών κερδών, σήμερα η κατάσταση είναι πολύ διαφορετική: σε κάθε δολάριο ατομικής φορολογίας αντιστοιχούν μόλις 25 σεντ φορολογίας των επιχειρήσεων. Το ίδιο ισχύει και για το ποσοστό του φόρου στους πιο πλούσιους, που από 91% έπεσε στο 35%. Ο καθηγητής κατέληγε με τα παρακάτω λόγια: «Η ειρωνεία εν τέλει με τις ελαφρές κουβέντες περί ταξικού πολέμου είναι αυτή: οι ρεπουμπλικανικές και συντηρητικές φωνές που αντιτίθενται σε όλες τις φορολογικές αυξήσεις στις επιχειρήσεις και τους πλούσιους προκαλούν, όπως άφησε να εννοηθεί ο Μπάφετ και πιο συγκεκριμένα προειδοποίησε ο δήμαρχος της Νέας Υόρκης, Μάικλ Μπλούμπεργκ, μια αναγέννηση της ταξικής συνείδησης στις ΗΠΑ. Τότε η Ουάσιγκτον ίσως μάθει πραγματικά τι σημαίνει ταξικός πόλεμος».
Πολλά πράγματα θα μπορούσαμε να θυμηθούμε για τον χαρισματικό Ομπάμα. Μόνο που η χαρισματικότητά του δεν έγγειται στην υπεράσπιση των αδυνάτων, αλλά στη διαχείριση της εξουσίας των πλούσιων στην ισχυρότερη ιμπεριαλιστική χώρα του κόσμου. Την υποταγή των φτωχών ο Ομπάμα ξέρει να τη χειρίζεται καλύτερα από βλαχο-καουμπόιδες τύπου Μπους και Ρόμνεϊ. Γι’ αυτό τον προωθεί το αμερικάνικο κεφάλαιο. Αν ήταν διαφορετικά, θα τον είχε ρίξει με μια σφαίρα στο κεφάλι. Τόσο απλά…
ΚΟΝΤΡΑ - ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΣΑΒΒΑΤΟΥ 10 ΝΟΕΜΒΡΗ
www.eksegersi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου