Το πρώτο και ασφαλές συμπέρασμα που βγάζει κάποιος από τις εκδόσεις τριών εφημερίδων με πρώην εργαζόμενους στην «Ελευθεροτυπία» -μετά τη διακοπή έκδοσης της εφημερίδας- είναι πως η «Ελευθεροτυπία» είχε πάρα πολλούς δημοσιογράφους. Είχε αρκετούς δημοσιογράφους για την έκδοση καμιά δεκαριά εφημερίδων.
Δημοσιογράφος μεγάλης ξένης εφημερίδας μου είπε πριν από λίγο καιρό πως είχε πάει στα γραφεία της «Ελευθεροτυπίας», για να κάνει ένα ρεπορτάζ σαν συμπαράσταση στους συνάδελφους δημοσιογράφους που έχασαν τη δουλειά τους.
Εκεί διαπίστωσε πως η «Ελευθεροτυπία» είχε 700 δημοσιογράφους. Ένιωσε τεράστια έκπληξη –κάνοντας και την αναπόφευκτη σύγκριση με την γνωστή εφημερίδα στην οποία εργάζεται- και άφησε το ρεπορτάζ στη μέση. Η συναδελφικότητα ηττήθηκε από τη λογική.
Όταν με ρώτησε πώς πληρώνονταν όλοι αυτοί οι δημοσιογράφοι, του εξήγησα τον ρόλο των εφημερίδων στην Ελλάδα και σχολίασα πως οι περισσότεροι από αυτούς τους δημοσιογράφους δεν ήταν δημοσιογράφοι αλλά σχεδόν δημόσιοι υπάλληλοι.
Δεν γνωρίζω ποιοι χρηματοδοτούν την έκδοση νέων εφημερίδων σε μια εποχή που οι εφημερίδες πεθαίνουν –εντάξει, γνωρίζω αλλά δεν είναι του παρόντος- αλλά έχω να παρατηρήσω πως πολλοί άνθρωποι έχουν την τάση να κάνουν συνέχεια το ίδιο λάθος. Και μετά να κατηγορούν τους άλλους.
Δεν θέλουμε να αλλάξει η ελληνική κοινωνία. Δεν θέλουμε να αλλάξουμε. Θέλουμε να «τακτοποιηθούμε».
Κατανοητό. «Είναι κι αυτή μια στάσις. Νιώθεται.». Αλλά τουλάχιστον ας πάψουν τα μεγάλα λόγια που –περιέργως- λέγονται μόνο από αυτούς που χάνουν τη δουλειά τους και διαρκούν όσο δεν έχουν δουλειά. Μετά ξεχνιούνται.
Δεν θέλουμε ανεξάρτητα ΜΜΕ στην Ελλάδα. Θέλουμε αφεντικά.
Και αυτό δεν συμβαίνει μόνο στα ΜΜΕ.
pitsirikos.net
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου