“Ταραχιέμαι σου λέω και δεν περνώ από κει πια, κάνω τον κύκλο του βουνού, από τον άλλο δρόμο, 25 χιλιόμετρα για να πάω στο χωριό”.
Ένας εξαίρετος άνθρωπος ο Γιώργης ο “Καλύβας”, γλυκός σαν τη φύση που τον περιβάλλει, ασπούδαχτος μα μορφωμένος βαθιά, άνθρωπος με όλη την ουσία και τέλος, αξιοπρεπής και αντιστασιακός μέχρι το τέλος του, μη εξαγοράσιμος.
Έχει την καλύβα σ’ ένα κτήμα προγονικό, κατάκαρδα στις Σκουριές και τον βρήκαμε εκεί μαζί με τη μητέρα του, που μεγάλωσε μες στο δάσος κι από μικρό κορίτσι έπαιρνε τα γαϊδουράκια φορτωμένα γεννήματα και τραβούσε μοναχή της για το χωριό, τη Μεγάλη Παναγιά, διασχίζοντας το δασωμένο βουνό, ατρόμητη.
Ατρόμητοι στέκουν και τώρα οι δυο τους, μάνα και γιος, κοιτάνε με περιφρόνηση τα εκατομμύρια που τους προσφέρθηκαν κατά καιρούς για εξαγορά του κτήματός τους από τα μεταλλουργεία της Ύβρης, τα οποία απειλούν όχι μόνο τη ζωή τους, όχι μόνο το έχει και το είναι τους αλλά ολόκληρο το πανέμορφο βουνό εκεί στις Σκουριές κι όλους τους κατοίκους της ευρύτερης περιοχής, μαζί και τα μυριάδες είδη φυτών, πουλιών και ζώων που κατοικούν εντός του παρθένου δάσους.
Δουλεύει κάθε μέρα στο κτήμα ο Γιώργης και μαζεύει τα καρύδια του, τα κάστανα, τα ακτινίδια, άμα δεν τα μαζέψω έρχονται τη νύχτα τα αγριογούρουνα και δεν αφήνουν τίποτα, μου λέει, ό,τι προλάβει να πάρει κι αυτός, ας φάνε κι εκείνα, ζωντανά είναι, αλλά να προλάβω κι εγώ κάτι τις από τον κόπο μου, μονολογεί και το γέλιο του γάργαρο φωτίζει το δάσος. Ένας ήλιος κάτω από τις ανήλιαγες κλαδούρες των Σκουριών είναι ο Γιώργης ο “Καλύβας” και τον γνώρισα προχτές, όταν ο Τόλης και η Μαρία, οι αεικίνητοι και πεισμωμένοι για την σωτηρία των Σκουριών ακτιβιστές, με οδήγησαν στην καλύβα του ύστερα από μια αξέχαστη βόλτα στο βουνό, που κάποιοι αποκτηνωμένοι το οραματίζονται σωρό μπάζων και λυμμάτων κυανίου.
Διότι μονάχα αποκτηνωμένος μπορεί να είναι όποιος περπατάει κάτω από τις πυκνές φυλλωσιές του φυλλοβόλου δάσους των Σκουριών, ακούει τα πουλιά, νιώθει την παρουσία των λύκων, των αγριόγατων, των αγριογούρουνων ολόγυρά του, αισθάνεται το κελάρισμα των αναρίθμητων ρυακιών που παίρνουν τον κατήφορο στις λαγκαδιές δίνοντας ζωή στον τόπο αλλά αυτός το μόνο που βλέπει είναι χρήμα μέσω του μισού γραμμαρίου χρυσού σε κάθε τόνο επιφανειακής εξόρυξης και της επεξεργασίας αυτού με κυάνιο επι τόπου, όποιος δηλαδή ονειρεύεται την μετατροπή ενός τέτοιου επίγειου παραδείσου σε σωρό άψυχων υλικών και καρκινογόνων αποβλήτων.
Η μέγιστη Ύβρις.
Δεν μπορείς παρά να νιώσεις την κλίμακά σου όταν βρεθείς στις Σκουριές. Το τόσο δα της ύπαρξής σου μπροστά στο αιώνιο, υπέροχο, κατάφυτο βουνό που φιλοξενεί και εκτρέφει στα σπλάχνα του ένα σωρό ψυχές μετακινούμενες και στάσιμες. Δεν μπορεί παρά να αγαλλιάσει η ψυχή σου όταν αφουγκραστείς αυτό το θαύμα της Φύσης και γίνεις ένα μαζί του για κάποιες έστω στιγμές. Δεν μπορείς παρά να νιώσεις την αποκτήνωση όσων επιβουλεύονται την ύπαρξή του, όσων σχεδιάζουν την απόλυτη, αμετάκλητη, μη αναστρέψιμη καταστορφή του, όσων το προορίζουν για θυσία σε κέρδη χρηματικά, αλλά και όσων, δίχως να το γνωρίσουν, τους σιγοντάρουν και μιλούν περί επένδυσης και περί νόμιμης επιχείρησης που δεν μπορεί να λειτουργήσει επειδή βρίσκει αντίσταση από την τοπική κοινωνία.
Νιώθω από χτες ένας ακόμα αγωνιστής που θα παλέψει για να μην κατασταφούν ποτέ όσο ζω οι Σκουριές. Νιώθω πολύ όμορφα που γνώρισα αυτό το βουνό κι ακόμα πιο όμορφα και αισιόδοξα που γνώρισα αυτούς τους ανθρώπους. Τον Γιώργη, τον Τόλη, την Μαρία, τον Γιάννη, τον Νικόλα και όλους τους Ιερισσώτες, που άλλη κουβέντα δεν έχουν στο στόμα τους καθημερινά από την αντίσταση σε σχέδια που δεν μπορεί να εκπορεύονται από ανθρώπινα όντα αλλά μονάχα από αρρωστημένα κτήνη άνευ ψυχής και μόρφωσης.
Όντας προσωπικά υποψιασμένος και συμμετέχοντας ήδη στην αντίσταση ενάντια σε σχέδια “αναπτυξιακά”, όπως των ΒΑΠΕ στα νησιά του Αιγαίου, έχοντας επικοινωνία και επαφή με πολλούς ανθρώπους που ζουν και δρουν ανάλογα από την Κρήτη μέχρι τον Έβρο, δεν περίμενα ότι θα ένιωθα τόση οργή θωρώντας τις Σκουριές, νόμιζα πως έχω πλέον συνηθίσει στην Υβρη και στην προοπτική της καταστροφής, πως θα είναι μια ακόμη περίπτωση όπως όλες όσες έχω αντικρίσει. Αλλά οι Σκουριές ήταν συγκλονιστικές .
Επιβεβαιώθηκε η πεποίθησή μου ότι όλοι εμείς που ζούμε ανά την Ελλάδα και αντιστεκόμαστε στα σχέδια των αλαζόνων του χρήματος, επιβάλλεται να γνωριστούμε, να δικτυωθούμε, να περπατήσουμε ο ένας τον τόπο του άλλου, να τον νιώσουμε δικό μας, να ακούσουμε τις ιστορίες του, να αφουγκραστούμε την ψυχή του και να γίνουμε όλοι μαζί ένα μέτωπο ενάντια στην εκπόρνευση, στην ισοπέδωση, στην πλήρη καταστροφή της πατρίδας μας.
Η επίθεση που δεχόμαστε είναι πολυμέτωπη και σφοδρή. Δεν έχουμε την πολυτέλεια να μαχόμαστε ο καθένας μόνος του στο μετερίζι του. Υπάρχει απόλυτη ανάγκη συνένωσης δυνάμεων, εμπειριών και ανταλλαγής γνώσεων και τρόπων αντίστασης. Υπάρχει άμεση ανάγκη δημιουργίας μετώπου ανθρώπων ενάντια στην ισοπέδωση που επιχειρούν οι αναπτυξιολάγνοι έμποροι της φύσης και της ψυχής του τόπου μας κι εμάς των ιδίων.
Γι αυτό προτείνω ως αρχική κίνηση την δικτύωσή μας μέσω της ιστοσελίδας του Κινήματος 18, με έναν διαχειριστή από κάθε τόπο που θα ενημερώνει την “τοπική” αλλά και την “ομαδική” ιστοσελίδα, για να ξέρουμε με ένα κλικ ο καθένας τι συμβαίνει στον τόπο του άλλου, για να γνωριστούμε και να συνεργαστούμε και προσωπικά, για να φιλοξενήσει ο ένας τον άλλον στα μέρη του και να του δείξει, να του μάθει τους τόπους που απειλούνται, για να νιώσουμε όλοι το μεγαλείο του κάθε τόπου ξεχωριστά, για να γίνουμε όλοι ένα και όλοι μέτωπο αντίστασης ενάντια στην καταστροφή.
yiannismakridakis.gr
αναρτήθηκε από Ρεσπέντζα
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου