«Πες μου αν με θυμάσαι», μια φράση που κρέμεται από τα χείλη όσων στέκουν δίπλα στους ανθρώπους που ξεχνάνε.
Στη νόσο Αλτσχάιμερ μαζί με τον ασθενή πάσχει όλη η οικογένεια.
Στην οικογενειοκρατική ελληνική κοινωνία οι 198.000 ασθενείς με άνοια φροντίζονται κατά 90% στο σπίτι από 400.000 περιθάλποντες, μέλη των οικογενειών τους (σύζυγοι, παιδιά, αδέλφια).
Οι αυξημένες απαιτήσεις φροντίδας των ασθενών με άνοια, επιδρούν στην υγεία των περιθαλπόντων, επηρεάζουν τη συμμετοχή τους σε κοινωνικές και επαγγελματικές δραστηριότητες, περιορίζουν τον ελεύθερο χρόνο τους, κλονίζουν την κοινωνική τους θέση και απειλούν την οικονομική τους ασφάλεια.
Είχα κι εγώ άγνοια.
Ψάχνοντας κάποια στιγμή ένα... βιβλίο ξεχωριστό για να ξεφύγω λίγο από έρωτες και δολοπλοκίες έπεσε το μάτι μου στο οπισθόφυλλο των εκδόσεων του Ψυχογιού το οποίο έγραφε «Η Ιφιγένεια έπιασε τα γέρικα χέρια της μάνας της και τα σκέπασε με τα δικά της. «Πώς με λένε;» έκανε την αγωνιώδη ερώτηση. «Θυμάσαι; Πες μου… με θυμάσαι;» Περίμενε με κομμένη την ανάσα, θαρρείς κι από την απάντηση της Χαράς εξαρτιόταν η ύπαρξή της. Η Χαρά ξερόγλειψε τα χείλη αργά. «Ιφι… Ιφι…» ψέλλισε τέλος και τα δάκρυα κύλησαν απ’ τα μάτια της κόρης. Δόξα τω Θεώ, δεν είχε πάει στράφι η θυσία της. Η μάνα της δεν την είχε ξεχάσει…
Ο κόσμος της Ιφιγένειας ήταν αληθινή ευλογία μέχρι εκείνη τη λευκοντυμένη μέρα που άρχισε να διαλύεται και να κατακλύζουν τη ζωή της απώλειες και προδοσίες: o πατέρας της, η μεγάλη της αδυναμία. η μητέρα της, το αιώνιο στήριγμά της. η δουλειά της. ακόμη κι αυτός ο έρωτας της ζωής της, ο άντρας της. Η ώρα που θα αντιμετωπίσει τις αλήθειες της ζωής της έχει φτάσει. Μένει τώρα να διαπιστώσει αν οι όρκοι της αγάπης θα χωρέσουν τη θυσία της ή θα γυρίσουν την πλάτη στους πληγωμένους καιρούς.
Η ιστορία μιας γυναίκας που ρισκάρει να χάσει τα πάντα, γιατί δε θέλει να ρισκάρει να χάσει τον εαυτό της».
Μου κίνησε την περιέργεια και αμέσως άρχισα να το διαβάζω. Αγνοούσα τι σημαίνει το Αλτσχάιμερ και πόσοι άνθρωποι δίπλα μας υποφέρουν όταν οι πόρτες των σπιτιών τους κλείνουν.
Είχα την τιμή και πήρα συνέντευξη από τη συγγραφέα Σόφη Θεοδωρίδου η οποία μεταξύ άλλων μου ανέφερε κάτι πολύ σοφό, πως «η άγνοια του μέλλοντος είναι αυτή που μας κρατά όρθιους και μας επιτρέπει να χαιρόμαστε τη ζωή, καταχωνιάζοντας την αμείλικτη γνώση πως κάποτε θα φθάσει ο θάνατος», (δείτε την συνέντευξη εδώ).
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου