O Γιώργος Κολέμπας, αναπτύσσει τα θέματα: Παγκοσμιοποίηση – αποανάπτυξη - οικουμενικότητα - τοπικοποίηση, στα πλαίσια του δημόσιου διαλόγου του tvxs, με βάση το ερώτημα "Ποιές αιτίες μας έφεραν ως εδώ, και κυρίως τί πρέπει να κάνουμε;", τον οποίο ξεκίνησε και συνεχίζει η Κρυσταλία Πατούλη.
Αυτό που αποκαλούμε παγκοσμιοποίηση είναι η διαδικασία, με την οποία τα τελευταία 20-30 χρόνια το κεφαλαιοκρατικό σύστημα θέτει υπό την εξουσία του όλο τον πλανήτη.
Όταν λέμε κεφάλαιο δεν το εννοούμε μόνο με την έννοια της σχέσης εξουσίας ή της παραγωγικής σχέσης , αλλά και της κοινωνικής σχέσης που δημιουργεί. Είναι ένα σύστημα σχέσεων, στο οποίο τα υποκείμενα-ιδιώτες ή κράτος- εξουσιάζουν όχι μόνο τους φυσικούς ή παραγωγικούς πόρους ή τα προϊόντα της παραγωγής και τη διακίνησή τους (μέσω της ιδιοκτησίας- ιδιωτικής ή κρατικής-και των αγορών), αλλά και την κοινωνική ζωή στο σύνολό της. Το κεφάλαιο εξουσιάζει δηλαδή τις συνθήκες ύπαρξης και ζωής όλων αυτών που συνδέονται μέσα από αυτές τις σχέσεις και τις υλοποιούν, παρόλο που μεγάλο μέρος αυτών-εργαζόμενοι, παραγωγοί- μπορεί να αποτελούν το ανταγωνιστικό προς αυτές στοιχείο. Παρόλο που κάποιοι θύλακες ιθαγενών λαών μπορούν να αντιστέκονται ακόμη στην πολιτιστική ομογενοποίηση και τον δυτικό τρόπο ζωής.
Το κρίσιμο σημείο με τον όρο παγκοσμιοποίηση είναι ότι σε αυτή τη φάση η κίνηση του κεφαλαίου θέτει την συνολική κοινωνική ζωή, τα οικοσυστήματα και τη φύση υπό την εξουσία του. Παράγει την συνολική οικονομικοκοινωνική ζωή και την αναπαράγει ταυτόχρονα ιδεολογικοπολιτικά. Μετατρέποντας την μέχρι πρότινος παραγωγή, σε παραγωγή του συνολικού «βίου» των ανθρώπων. Σε παραγωγή «υποκειμένων» ενός συγκεκριμένου ανθρωπολογικού τύπου με διανοητικές, συναισθηματικές και ψυχολογικές αντιλήψεις για την πραγματικότητα, που στηρίζονται σε μια κτητική, επεκτατική και χρησιμοθηρική ψυχοσύνθεση. Μπορούμε να την ονομάσουμε βιοπολιτική παραγωγή, με την έννοια ότι συνθέτει την οικονομία, την ιδεολογία και την πολιτική υπό την ηγεμονία της οικονομίας. Με την έννοια της παραγωγής αντικειμένων, υποκειμένων και των μεταξύ τους σχέσεων υπό την κυριαρχία του κέρδους. Με την έννοια της βιοτεχνολογικής παραγωγής-αναπαραγωγής και του ίδιου του είδους του ανθρώπου.
Και αυτό στα πλαίσια ενός πλανητικού φυσικού και κοινωνικού περιβάλλοντος-στα πλαίσια του «παγκόσμιου χωριού»- γιατί υπερβαίνει τα οικονομικά και πολιτικά όρια, τα οποία έθεταν στο παρελθόν τα κράτη-έθνη. Έχουμε υπέρβαση των «εθνικών αγορών» και της «εθνικής κυριαρχίας». Με την κίνησή του αυτή το κεφάλαιο γίνεται ταυτόχρονα υπερεθνικό, εθνικό και τοπικό, ενιαία και στα τρία επίπεδα, διαμορφώνοντας σταδιακά -και στα 3 επίπεδα- τις αντίστοιχες δομές της παγκόσμιας κρατικής δομής.
Η κυρίαρχη ιδεολογία με την οποία κάνει αυτήν την επέκταση είναι η ιδεολογία της «αέναης ανάπτυξης»(οικονομική μεγέθυνση, άπειροι πόροι, τεχνολογική καινοτομία και αγοραία επιστήμη-«τεχνολογικός μεσιανισμός»- ευημερία με αύξηση της κατανάλωσης, ατομική κοινωνική ανέλιξη μέσω αύξησης του κομματιού της πίττας κ.λπ.). Η βάση αυτής της ιδεολογίας σήμερα είναι η επέκταση της χρηματικής βασικά οικονομίας μέσω της πίστωσης και δανείων προς καταναλωτές, νοικοκυριά, επιχειρήσεις, κυβερνήσεις.
Υπάρχει μια ψευδαίσθηση «ανάπτυξης» μέσω της διόγκωσης της χρηματοπιστωτικής φούσκας, ενώ η πραγματική οικονομία δε μπορεί να αναπτύσσεται πλέον με 2-3% ετησίως-όπως συνέβαινε μέχρι τώρα. Αιτία για αυτό είναι ο κορεσμός στην παραγωγή, η μειούμενη αγοραστική δύναμη των πολλών, αλλά κυρίως τα πλανητικά όρια σε πόρους, υλικά και ενέργεια, καθώς και τα όρια στην ενσωμάτωση των τεράστιων απόβλητων των οικονομικών δραστηριοτήτων, όπως επίσης οι κλιματικές αλλαγές και οι συνακόλουθες καταστροφές. Ταυτόχρονα υπάρχει και μια ψευδαίσθηση για γενίκευση της «δημοκρατίας», που αντικαθιστά αυταρχικά καθεστώτα, ενώ στην πραγματικότητα οδηγούμαστε σε ανατροπή της «αστικής δημοκρατίας» από την ολιγαρχία του πλούτου. Έχουμε το πέρασμα από το «εθνικό δημοκρατικό πολίτευμα», στο παγκόσμιο ολιγαρχικό τέτοιο.
Οι κρίσεις-ιδίως η παρούσα χρηματοπιστωτική, που εξελίσσεται σε συνολική δομική κρίση του καπιταλισμού-απομυθοποιεί και θέτει σε αμφισβήτηση την παγκοσμιοποιημένη σήμερα κυριαρχία των κεφαλαιοκρατικών οικονομικών –κοινωνικών -πολιτικών σχέσεων από μεγάλες κοινωνικές κατηγορίες των κυριαρχούμενων. Παρόλο που ένα μέρος του πολιτικού συστήματος προτείνει «νεοκεϋνσιανές» πολιτικές και την επιστροφή στο εθνικό δημοκρατικό κοινωνικό κράτος. Παρόλο που το πιο έξυπνο μέρος του βιομηχανικού κεφαλαίου προσπαθεί να μετατραπεί σε βιοκεφάλαιο (βλέπε: http://www.topikopoiisi.com/2/post/2012/08/august-24th-2012.html) και να απαντήσει με την λεγόμενη «πράσινη ανάπτυξη», στην καταστροφή του περιβάλλοντος.
Και οι δύο αυτές κινήσεις δε μπορεί να επιτευχθούν στα πλαίσια του συστήματος, μέσω των αγορών, οι οποίες είναι από τη μια παγκοσμιοποιημένες-δε μπορεί πια να ξαναμπούν σε εθνικά καλούπια- και από την άλλη λειτουργώντας με κριτήριο τη μεγιστοποίηση του κέρδους, δεν μπορούν να προωθήσουν τη κοινωνική και οικολογική δικαιοσύνη. Δεν μπορεί να δώσει λύση ούτε το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, όσο και να δανείζει με χαμηλά επιτόκια, περιμένοντας την ανάκαμψη. Αυτή δε μπορεί να έρθει, αν δε μπουν όρια στην ανάπτυξη, όρια που μπαίνουν -όπως αναφέρθηκε ήδη-από τις πεπερασμένες δυνατότητες που έχει ο πλανήτης σε πόρους, υλικά, ενέργεια και απορρόφηση αποβλήτων.
Θα χρειασθεί να περάσει η ανθρωπότητα στο στάδιο της από-ανάπτυξης. Δηλαδή στο στάδιο που θα κυριαρχήσει η άποψη ότι μπορούμε να ζήσουμε καλύτερα παράγοντας και καταναλώνοντας λιγότερα. Διαχωρίζοντας τις ανάγκες από τις επιθυμίες μας και υιοθετώντας μια «εθελούσια ολιγάρκεια», μπορούμε να επιβάλλουμε σταδιακά μια σμίκρυνση της οικονομίας που με σωστή διαχείριση όχι μόνο δε θα αυξήσει την ανεργία και τη φτώχεια, αλλά θα βελτιώσει την ποιότητα της ζωής μας. Η ανάπτυξη, τις τελευταίες δεκαετίες, ούτε περισσότερο ευτυχισμένους μας έκανε στις Δυτικές χώρες, ούτε τους φτωχούς του Τρίτου κόσμου βοήθησε-αντίθετα μετέτρεψε πολλούς από αυτούς σε οικονομικούς, πολιτικούς, περιβαλλοντικούς μετανάστες, αφού διέλυσε τους παραδοσιακούς τοπικούς τρόπους επιβίωσης- ενώ ήδη το κόστος των κλιματικών καταστροφών είναι δυσβάσταχτο για τις οικονομίες των κρατών.
Η επιλογή λοιπόν που έχουμε να κάνουμε σήμερα είναι μεταξύ μιας ανεξέλεγκτης ύφεσης και μιας ελεγχόμενης και βιώσιμης απο-ανάπτυξης». Να επιλέξουμε να στηριχθούμε –όσο γίνεται περισσότερο-στις τοπικές οικονομίες, στην αυτοδυναμία και αυτάρκεια των περιοχών και των χωρών, στις δίκαιες ανταλλαγές μεταξύ τους. Θα χρειασθεί να επαναπροσδιορίσουμε τις βασικές μας ανάγκες και τον τρόπο ικανοποίησή τους. Όσο γίνεται λιγότερο μέσω των αγορών και με μικρότερο κοινωνικό και οικολογικό αποτύπωμα. Επιδιώκοντας την ευημερία μέσω της «ατομικής εγκράτειας» και της «συλλογικής αφθονίας». Μέσω αυτοανάπτυξης, αυτοπραγμάτωσηςκαι αυθυπέρβασή μας σαν κοινωνικά όντα.
Η κατεύθυνση μπορεί να είναι: «από-ανάπτυξη εδώ» (όπου υπάρχει μεγάλο οικολογικό και κοινωνικό αποτύπωμα) «συντήρηση εκεί»( όπου υπάρχει βιωσιμότητα) «ανάπτυξη παραπέρα»( όπου μειώνεται το οικολογικό και κοινωνικό αποτύπωμα π.χ. μέσω της ανάπτυξης των οικο-καλλιεργειών για την παραγωγή ποιοτικών τροφίμων και την ενσωμάτωση της περίσσιας του CO2 της ατμόσφαιρας στο έδαφος ή της αναβλάστησης δασών, ανασύστασης λιμνών και βιοτόπων ή της χρήσης των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας) .
Οι μέχρι τώρα «από κάτω» και τα «νεόπτωχα» στρώματα των μεσαίων τάξεων, μπορούν να βλέπουν πια ότι η ανεξέλεγκτη ύφεση και η κυριαρχία των καπιταλιστικών σχέσεων οδηγεί αυτούς και τα γεννημένα ή αγέννητα παιδιά τους, τις συνθήκες ύπαρξής τους-ακόμα και τον ίδιο τον πλανήτη-σε κατάρρευση. Αν δεν χειραγωγηθούν οι αντιδράσεις τους από τα πολιτικά κόμματα των συστημάτων κοινοβουλευτικής διακυβέρνησης και αν η άρση της συναίνεσής τους στραφεί στην επιδίωξη διαφορετικών προς τον καπιταλισμό σχέσεων, τότε η κατάργησή τους και η υπέρβαση της παγκοσμιοποίησης δεν θα είναι ουτοπία.
Η υπέρβαση της παγκοσμιοποίησης-γιατί αυτή πια είναι μη αναστρέψιμο ιστορικό γεγονός για να διαγραφεί-μπορεί να γίνει μόνο με τη διαδικασία της οικουμενικοποίησης. Μια διαδικασία που θα στηρίζεται στην αρχή της οικουμενικότητας, στην αρχή κατά την οποία: μία είναι η πατρίδα όλων, ο μπλε πεπερασμένος και μοναχικός στο κοντινό διάστημα πλανήτης μας. Ο αέρας, η θάλασσα, το νερό, η γη και οι καρποί της, ο υλικός πλούτος και οι ενεργειακοί πόροι, τα δώρα γενικά της φύσης αυτού του πλανήτη, είναι δώρα και κοινή κληρονομιά για όλους τους ανθρώπους και τις άλλες μορφές ζωής που δημιούργησε αυτή η φύση.
Ο έλλογος άνθρωπος, έχοντας συνείδηση αυτού του γεγονότος, μπορεί να αποδεχθεί αυτή την έννοια της οικουμενικότητας: της κοινής κληρονομιάς του φυσικού πλούτου καταρχήν, του εύφορου εδάφους, των δασών και της φυσικής προσφοράς τους(οξυγόνου, οργανικής ύλης και πρώτων υλών), των ποταμών-λιμνών-θάλασσας, των φυσικών ειδών τους και της αντίστοιχης υλικής και πνευματικής προσφοράς τους( ομορφιά, θέα, αναζωογόνηση, αναψυχή κ.λπ.), των διάφορων βιοτόπων και οικοσυστημάτων της άγριας ζωής, των πρώτων υλών και των πηγών ενέργειας για χρήση και μεταποίηση από το υπέδαφος, το έδαφος και την ατμόσφαιρα(σήμερα εξορύσσονται, καναλιζάρονται με αγωγούς, συσκευάζονται, εμφιαλώνονται, διανέμονται κ.λπ. από ιδιωτικές κυρίως εταιρείες. Τελευταία μάλιστα διεκδικούν και την εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών της Αρκτικής και Ανταρκτικής- που μέχρι τώρα δεν ανήκαν σε κανένα-με την ευκαιρία του λιώσιμου των πάγων σε αυτές, λόγω του φαινομένου του «θερμοκηπίου») .
Στη συνέχεια της κοινής κληρονομιάς του κοινωνικά και συλλογικά παραχθέντος πλούτου από προηγούμενες ανθρώπινες κοινότητες και κοινωνίες. Αλλά και του κοινωνικά-σε συγκεκριμένη κοινωνία- παραγόμενου νέου πλούτου, που είναι αναγκαίο και δίκαιο να μοιράζεται σε όλους τους ανθρώπους της συγκεκριμένης κοινωνίας.
Τέτοιος κοινωνικός πλούτος, αγαθά δηλαδή της κοινωνικής παραγωγής, είναι: οι σπόροι και οι ποικιλίες-ράτσες που βελτιώθηκαν και κληρονομήθηκαν από τους αγρότες προηγούμενων κοινωνιών για την παραγωγή τροφής, οι διαδικασίες και η γνώση γύρω από τη σημερινή παραγωγή τροφής(σήμερα όλα τα προηγούμενα πατεντάρονται από εταιρείες και ιδιωτικοποιούνται). Η κοινωνικά παραγόμενη γνώση σε όλα τα γνωστικά πεδία και η μετάδοσή της, η παιδεία και εκπαίδευση της νέας γενιάς. Η διατήρηση και βελτίωση της υγείας του πληθυσμού μέσω αντίστοιχων κοινωνικών θεσμών πρόληψης και αποκατάστασης.
Ο εφοδιασμός των πόλεων και των οικισμών σε νερό μέσω δικτύων και καναλιών από κοινές πηγές και αποθέματα νερού. Η παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας -από κοινές πηγές ενέργειας- και η διανομή της μέσω δικτύων σε κοινή γη -δημόσια ή δημοτική-και δρόμους. Η διακίνηση ανθρώπων και προϊόντων μέσω χρήσης κοινών δρόμων στην ξηρά και θάλασσα, των λιμανιών καθώς και σταθερών τροχιών, μέσω κοινών μέσων μαζικής μεταφοράς. Η επεξεργασία και η επαναχρησιμοποίηση υλικών από την ανακύκλωση των κοινών αποβλήτων-απορριμμάτων των πόλεων και οικισμών. Η χρήση των κοινών ραδιοσυχνοτήτων, τηλε-συχνοτήτων και τηλεφωνίας, καθώς και των πληροφοριακών λεωφόρων, που σήμερα παραχωρούνται από τους κρατούντες σε ιδιωτικά μέσα πληροφοριών και επικοινωνίας, κ.λπ., κ.λπ.
Η οικουμενικότητα θα είναι η βάση και η προϋπόθεση για οποιοδήποτε κοινωνικό κίνημα των ανθρώπων, που θα θελήσει να καταργήσει τη σημερινή κατάσταση: το σημερινό «κομμάτιασμα της γης» και των «περιφράξεων» από την ιδιοκτησία, τη σημερινή ιδιωτικοποίηση των φυσικών-συλλογικών-κοινωνικών αγαθών, τον ατομικισμό-ανταγωμισμό και τις κοινωνικές ανισότητες, την εκμετάλλευση ανθρώπων, οικοσυστημάτων και φύσης, τη μόλυνση-ρύπανση του περιβάλλοντος, την αποσταθεροποίηση του κλίματος κ.λπ.
Ειδικά στον ελλαδικό χώρο η έννοια της οικουμενικότητας έχει βάση από πολύ παλιά. Υπήρχε εκφρασμένη γενικά και στην αρχαιοελληνική φιλοσοφία και σκέψη με τις οικουμενικές αξίες της αγάπης του ωραίου(φιλοκαλίας) και της ελευθερίας, του ανθρωπισμού και της δημοκρατίας, του μέτρου, της φιλομάθειας, της αλήθειας- παρρησίας κ.λπ. Επίσης και στο μετέπειτα ελληνορθόδοξο πνεύμα και παράδοση με τις αξίες του «κοινού καλού», της εγκράτειας και ασκητικής, της ισότητας μέσω πνευματικής ανάτασης και αλληλεγγύης κ.λπ.(σαν καρικατούρα της εκφράζεται σήμερα π.χ. στον θεσμό του «Οικουμενικού Πατριαρχείου»). Σήμερα βέβαια αυτές οι αξίες έχουν απορριφθεί σε μεγάλο βαθμό από τους νεοέλληνες.
Η μετάβαση στην οικουμενικότητα και την αποανάπτυξη: ξεκινώντας από τη κοινή βάση που υπάρχει με την παγκοσμιοποίηση, ότι δηλαδή έχουμε ήδη παρούσα τη βιοπολιτική παραγωγή του καπιταλιστικού τρόπου ζωής των ανθρώπων, θα χρειασθεί το ίδιο ολιστικά(στο οικονομικό, ιδεολογικό και πολιτικό πεδίο, ενιαία και αδιαίρετα) να διαμορφώσουμε και τον νέο καλό βίο(την ευζωία) στα πλαίσια του κοινωνικού σχηματισμού της οικουμενικότητας-αποανάπτυξης και του πολιτισμού της.
Αυτός ο νέος πολιτισμός θα δημιουργηθεί μέσα από την άρση των δεδομένων του υπάρχοντος: την άρση κύρια της αντιπαλότητας στο οντολογικό, ιδεολογικό και κοινωνικό επίπεδο. Την άρση των μεγάλων σημερινών αντιθέσεων: α) εξατομίκευσης-συλλογικών συστημάτων(το υπαρκτικό πρόβλημα) β) συσσώρευσης πλούτου-ικανοποίησης βιοτικών αναγκών(οικονομικό πρόβλημα) και των αντίστοιχων ταξικών ανισοτήτων, αντιθέσεων(κοινωνικοπολιτικό πρόβλημα) γ) τεχνόσφαιρας-βιόσφαιρας(οικολογικό πρόβλημα) και δ) «Βορά»-«Νότου»( πρόβλημα άνισων ανταλλαγών και κυριαρχίας). Ταυτόχρονα μέσα από την επιδίωξη να διαμορφωθούν τα νέα στοιχεία του:
Ο ανθρωπολογικός τύπος: από το κατακερματισμένο συνειδησιακά άτομο προς το πολύπλευρα αναπτυγμένο «πρόσωπο». Από τον καταναλωτή βιοτικών, χρηστικών, ιδεοπολιτικών αξιών στον ταυτόχρονο παραγωγό τους, στον παραγωγοαναλωτή τους. Από τον ανασφαλή και κατεχόμενο από τον φόβο της απώλειας και του θανάτου άνθρωπο, στη φιλοσοφημένη, προσγειωμένη προσωπικότητα, που αναγνωρίζει την ύπαρξή της σαν μια προσωρινή συσσωμάτωση της «κοχλάζουσας» συμπαντικής υλοενέργειας. Που αποδέχεται ότι δεν γεννήθηκε σε αυτόν τον κόσμο μόνο για να καταναλώνει, αλλά για να ζήσει βιώνοντας τον πεπερασμένο χρόνο του όσο γίνεται πιο ποιοτικά, βελτιώνοντας τον εαυτό και τους άλλους γύρω του.
Το αξιακό-πολιτισμικό πρότυπο: από τις κυρίαρχες αξίες του ατομικισμού, του βολέματος του «εαυτού», της ατομικής κατανάλωσης και απληστίας, της επέκτασης της κτήσης, του ανταγωνισμού, της επιβολής και κυριαρχίας στους άλλους και τις άλλες μορφές ζωής, κ.λπ., στις αξίες της συνύπαρξης, της συλλογικής ευζωίας, της εγκράτειας, της αλληλεγγύης, της αποδοχής του διαφορετικού, της συνεργατικότητας, της συνεργασίας και ισορροπίας με τα οικοσυστήματα και τη φύση, κ.λπ.
Η ιδιοκτησία: από την ατομική-εταιρική ιδιοκτησία της γης, μέσων παραγωγής και των αντίστοιχων προσόδων τους, από την ιδιωτικοποίηση των φυσικών και κοινωνικών συλλογικών αγαθών, στη συλλογική ιδιοκτησία(των συλλογικοτήτων-συνεταιρισμών των άμεσων παραγωγών κάθε είδους), στη κοινοτική (των χωρικών ή θεματικών κοινοτήτων, που την διαχειρίζονται), στη δημοτική ιδιοκτησία( στα χέρια του δημοτικού τομέα της οικονομίας, στον οποίο μπορεί να δίνεται προτεραιότητα για την ικανοποίηση των αναγκών των δημοτών), στη συλλογικο-δημοτικο-ποίηση των κοινωνικών αγαθών.
Η εργασία: από μισθωτή εργασία με μισθούς εκμετάλλευσης της υπεραξίας της από τους εργοδότες και τον διαχωρισμό από τα προϊόντα που παράγει και που μπορεί να είναι καταστροφικά για την κοινωνία, από τη ρουτίνα της αλυσίδας παραγωγής και του εργοστασίου, τις βάρδιες και τα ωράρια, τις υπερωρίες ή την ανεργία, από το διαχωρισμό σε χειρονακτική και διανοητική, από την ιεραρχική δομή της κ.λπ., στην δημιουργική εργασία και απασχόληση με χρήσιμα και αναγκαία για όλους αποτελέσματα, στην ικανοποίηση από τα ολοκληρωμένα προϊόντα της και το εισόδημα από αυτήν, στην αυτοδιαχείρισή της στους χώρους δουλειάς, στην μείωση των ωραρίων μέσω δίκαιης κατανομής σε όλους που μπορούν να εργάζονται , ώστε να μην υπάρχει ανεργία.
Η εκπαίδευση: από έναν εκπαιδευτικό μηχανισμό-κρατικό ή ιδιωτικό- διαχωρισμένο από την παραγωγή και την κοινωνικοπολιτική ζωή, από μια αυταρχική μετάδοση δοσμένης εκ των προτέρων γνώσης στη νέα γενιά από τους ειδικούς και τις «αυθεντίες» σε κατακερματισμένα πακέτα των «μαθημάτων», από μια δομή που προωθεί το χωρισμό της πνευματικής από τη χειρωνακτική εργασία και περιέχει την αντίφαση μεταξύ των κοινωνικών και ατομικών αναγκών και στην οποία πάλι δε μπορεί να γίνουν όλοι κοινωνοί μέχρι και την ανώτερη βαθμίδα, από μέσο αναπαραγωγής της υπάρχουσας ταξικής διαστρωμάτωσηςκ.λπ. , στη κοινωνικοποίηση της εκπαίδευσης και στην ενσωμάτωσή της στην κοινωνική ζωή και στην παραγωγική διαδικασία κάτω από τον έλεγχο των πολιτών και των άμεσων παραγωγών και των κοινοτήτων τους σε ισορροπία με τη φύση, στη μετάδοση της γνώσης στους χώρους παραγωγής της και την κατάλληλη στιγμή, στη μετατροπή της σχέσης εκπαιδευτού - εκπαιδευόμενων σε σχέση ανταλλαγής εμπειρίας από διαφορετικά επίπεδα, σε μέσο οικοδόμησης αταξικού ανθρώπου – κοινωνίας κ.λπ.
Η οικονομία: από την μεγιστοποίηση του κέρδους και την ιδιοποίηση των πλεονασμάτων, από τη συσσώρευση χρήματος- κεφαλαίων και μετατροπή τους μέσω χρηματοπιστωτικών επενδύσεων σε επιπρόσθετο πλούτο, από την κρατική ή ιδιωτική εταιρική βιομηχανική παραγωγή, από την αυξανόμενη χρήση υλικών και ενέργειας και την υπερεκμετάλλευση ανθρώπων και φύσης, από τη ρύπανση-μόλυνση του περιβάλλοντος και την αναγωγή της κατανάλωσης και των ορυκτών καυσίμων σε «κινητήρα ανάπτυξης» κ.λπ., στην κοινωνική και αλληλέγγυα οικονομία των αναγκών, στην αυτοδιαχείριση της παραγωγής και της διανομής, στη δίκαιη κατανομή των πλεονασμάτων, στην επένδυση στα κοινά και κοινωνικά αγαθά και στην αναγέννηση των φυσικών οικοσυστημάτων, στη δημιουργία βιομηχανικών οικοσυστημάτων, στη μειωμένη χρήση υλικών και ενέργειας και στη βελτίωση της αποδοτικότητας καθώς και στη μετατροπή του μείγματος της παραγόμενης ενέργειας με αιχμή τις ΑΠΕ(ανανεώσιμες πηγές), στη σύνθεση της οικονομικής με την οικολογική καινοτομία, στην επαναχρησιμοποίηση των υλικών και στη δημιουργία ανθεκτικών προϊόντων μακράς χρήσης, στις ομάδες παραγωγών, στους συνεταιρισμούς, στα δίκτυα διανομής κ.λπ., κ.λπ.
Η υγεία: από ένα ιατροφαρμακευτικό σύστημα που αντιμετωπίζει κύρια τα συμπτώματα των ασθενών με φαρμακευτική και νοσοκομειακή αγωγή και ταυτίζει την έννοια της υγείας με την ιατρική περίθαλψη που ευνοεί την φαρμακοβιομηχανία, σε μια κοινωνικοποιημένη φροντίδα υγείας. Το γενικό επίπεδο υγείας συνδέεται άμεσα με την οικονομική ζωή και τις συνθήκες εργασίας, τις ανισότητες και τη μόλυνση του περιβάλλοντος . Έτσι η δράση σε αυτούς τους τομείς θα έχει να κάνει και με την πρόληψη της υγείας. Ταυτόχρονα η ενημέρωση και η πληροφόρηση για τις αιτίες των ασθενειών θα συμβάλει πολλή στην πρόληψη και την αυτο -ίαση. Η αναγκαία περίθαλψη για τον πληθυσμό στη συνέχεια θα πρέπει να οργανωθεί στη βάση της κοινωνικής - οικονομικής δικαιοσύνης και της αλληλεγγύης, με αυτοδιαχείριση από το ιατρονοσηλευτικό προσωπικό στους χώρους περίθαλψης και παροχής συμβουλών (τα «κοινωνικά ιατρεία» που δημιουργήθηκαν π.χ. στην Ελλάδα τελευταία δίνουν μια εικόνα. Για την γενικότερη οργάνωσή της μπορούν να εκλέγονται π.χ. συμβούλια υγείας για κάθε περιοχή).
Η κοινωνικοπολιτική οργάνωση: η χωρική κοινότητα, ο δήμος και η πόλη χωρισμένη σε πληθυσμιακά και χωρικά κατάλληλους δήμους, θα είναι ο χώρος για αλλαγή της κοινωνικοπολιτικής οργάνωσης και όχι το κράτος. Η ομοσπονδιοποίηση κοινοτήτων και δήμων σε περιφέρειες και η ομοσπονδιοποίηση περιφερειών για την εθνική επικράτεια θα είναι η δομή διακυβέρνησης στο δρόμο για τη μετάβαση στην οικουμενοποίηση και τη δημιουργία της παγκόσμιας κοινότητας. Και όχι το αστικό εθνικό κράτος, οι περιφερειακές ενώσεις κρατών και οι πόλοι παγκόσμιας επιρροής, καθώς και οι διάφορες ανεξέλεγκτες δομές τύπου παγκόσμιας τράπεζας, ΠΟΕ και ΔΝΤΗ , σαν μορφές παγκόσμιας διακυβέρνησης από την ολιγαρχία του πλούτου που συμβαίνει με τη παγκοσμιοποίηση. Η άμεση δημοκρατία με τη μορφή συνελεύσεων πολιτών-προσώπων και εντολοδόχων στα διάφορα επίπεδα αυτοδιακυβέρνησης και όχι η αντιπροσωπευτική δημοκρατία της διαμεσολάβησης στα πλαίσια των κοινοβουλίων εθνικών κρατών, θα είναι η επιδίωξη της οικουμενικότητας.
Το κοινωνικό κίνημα για την οικουμενικότητα-αποανάπτυξη, στη πορεία μετάβασης προς αυτήν, έχει σαν προδρόμους το μετά το Σιάτλ κίνημα της αντιπαγκοσμιοποίησης(«όχι στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση», το μετά το Ρίο κίνημα για τη σταθεροποίηση του κλίματος («αλλάξτε το σύστημα και όχι το κλίμα»), το πρόσφατο σε παγκόσμιο επίπεδο εκφρασμένο κίνημα Occupy.
Επίσης τα λιγότερο γνωστά κινήματα: της «εξόδου», του κοινοτισμού και των οικοκοινοτήτων (http://directory.ic.org/iclist/geo.php , http://www.eurotopia.de/verzeichnis.html), της αποανάπτυξης-επανατοπικοποίησης (ιδίως στη Ν. Ευρώπη, επιστημονικό: http://degrowth.org/, κοινωνικό π.χ Ελλάδα: http://apokoinou.com/), της αυτονομίας - χειραφέτησης(ιδίως των ιθαγενών λαών στη Λατινική Αμερική, βλέπε αντίστοιχο βιβλίο: Raul Zibechi, “αυτονομίες και χειραφετήσεις, η Λατινική Αμερική σε κίνηση), της κοινωνικής και αλληλέγγυας οικονομίας( στην Ελλάδα π.χ. ένας κατάλογος των εγχειρημάτων της στο: http://www.apn.gr/news/nea/diktya-antallagis-politon/#) .
Δημιουργώντας από την αρχή κιόλας στοιχεία και δομές του κοινωνικού σχηματισμού της οικουμενικότητας σε αντιπαράθεση, σύγκρουση και υπέρβαση με τα στοιχεία και τις δομές του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού, θα είναι δυνατόν να τεθεί επί τάπητος και το ζήτημα ενός νέου κοινωνικού παγκόσμιου συμβολαίου που θα εκφράζεται σε νέα τοπικά, εθνικά, υπερεθνικά και περιφερειακά συντάγματα.
10. Τοπικοποίηση: είναι μια στρατηγική με την οποία θα απαντήσουμε στην "υπαρκτή" παγκοσμιοποίηση και θα επιδιώξουμε τη νέα οικουμενικότητα στρεφόμενοι σε αποκεντρωμένες, επανατοπικοποιημένες, αυτοδιαχειριζόμενες, οικολογικές κοινωνίες της ισοκατανομής πόρων και εξουσιών, που θα έχουν σαν κύτταρο την αυτοδύναμη κοινότητα και το δήμο και θα στηρίζονται στην ομοσπονδιοποίηση δήμων-περιφερειών-εθνών.
Για το ξεπέρασμα του δυτικού μοντέλου ανάπτυξης, της κλιματικής-οικολογικής καταστροφής, του καπιταλισμού και του εθνικού κεντρικού κράτους. Είναι μια στρατηγική που μπορεί να επιλεχθεί, για να περάσει η ανθρωπότητα στο στάδιο της "απο-ανάπτυξης", όσο γίνεται πιο ανώδυνα, χωρίς να της επιβληθεί η «φτωχοποίηση» μέσα από τεχνοφασιστικά καθεστώτα.-
Περισσότερα για την τοπικοποίηση στο:
http://www.topikopoiisi.com/theta941sigmaepsiloniotasigmaf.html
tvxs
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου