Η οικονομική δραστηριότητα και σε άλλους τομείς εκτός της μεταλλευτικής είναι απαραίτητη. Η μεταλλευτική δραστηριότητα μπορεί μόνο πρόσκαιρα να δημιουργεί θέσεις εργασίας , διότι η εμπειρία έδειξε ότι μόλις λιγοστεύουν τα αποθέματα, η πέφτουν οι τιμές των μετάλλων στα διεθνή χρηματιστήρια , οι εταιρείες αυτές, που είναι εταιρείες υψηλού κινδύνου, πτωχεύουν και αφήνουν πίσω τους καμένη γη και κατοίκους σε απόγνωση και σε μιζέρια. Το έργο αυτό το είδαμε να συμβαίνει σε πολλές άλλες χώρες , το ζήσαμε όμως και εδώ τα τελευταία χρόνια , δυο φορές .Ευτυχώς στην περιοχή μας υπήρχαν και άλλες οικονομικές δραστηριότητες γιατί η μεταλλευτική δραστηριότητα δεν ειχε επεκταθεί παντού ,όπως επιδιώκεται σήμερα με το επενδυτικό σχέδιο.
Πρέπει να γίνει αντιληπτό σε όλα τα επίπεδα λήψης αποφάσεων ότι η περιοχή μας δεν μπορεί να εξομοιωθεί με την Αλάσκα ούτε με την Χιλή ούτε με την πολική ζώνη της Φιλανδίας όπου είναι το χωριό του Αι Βασίλη .Τα χωριά μας βρίσκονται στην Μεσόγειο, βρίσκονται στην τουριστική ζώνη της Χαλκιδικής, δεν είναι χωριά που κτίστηκαν για να κατοικούνται αποκλειστικά από μεταλλωρύχους . Αυτή η διαφορά επιβάλει στην μεταλλευτική δραστηριότητα, αν θέλει να συνυπάρξει, να προσαρμόζεται στις τοπικές συνθήκες.
Η πολιτική του “όλα ή τίποτα” είναι εκβιαστική και όταν μάλιστα χρησιμοποιείται σε περίοδο οικονομικής κρίσης είναι και ανήθικη ,γιατι πατά στην ανάγκη της κάθε οικογένειας. Σε αυτή την πολιτική, εμείς δεν μπορούμε παρά να απαντάμε με “τίποτα”, γιατί δεν δεχόμαστε τον εκβιασμό. Στην περίπτωση του “τίποτα” την ευθύνη για τις εξελίξεις την εχουν αποκλειστικά αυτοί που εκβιάζουν και αυτοί που δέχονται να εκβιάζονται, επειδή πιστεύουν ότι η μεταλλευτική δραστηριότητα είναι προορισμός του τόπου .
Το μεταλλείο μπορεί να υπάρχει για μας, αλλά όχι εμείς για το μεταλλείο. Εμείς συμφωνούσαμε και συμφωνούμε με την εκμετάλλευση του ορυκτού πλούτου, αλλά με όρους και προϋποθέσεις. Όρος είναι ότι δεν θα θιγούν άλλες οικονομικές δραστηριότητες στην περιοχή και προϋπόθεση είναι η κοινωνική συναίνεση.
Όσο αφορά τις Σκουριές ,εκεί δεν μπορεί να υπάρχει κανενός είδους μεταλλευτική δραστηριότητα γιατι εκεί η φύση χωροθέτησε το μεταλλείο μαζί με το νερό της περιοχής. Το νερό είναι ένα αγαθό που δεν μπορεί να γίνει αντικείμενο διαπραγμάτευσης , γιατι είναι αναντικατάστατο και είναι προϋπόθεση ζωής . Επομένως, για μας που κατοικούμε εδώ, δεν μπαίνει στην συζητηση, ουτε για χάρη της εθνικής οικονομίας αλλά ούτε για το μεροκάματο κανενός.
Λένε …,και δεν έχουμε κανένα λόγο να το αμφισβητούμε , ότι τα εχουν μελετήσει όλα , ακόμη και τις υπερβολές, ότι τάχα με νέες εφευρέσεις θα μας δίνουν καλύτερο νερό από αυτό που τώρα πίνουμε . Όμως η πολιτεία αποφάσισε να χρηματοδοτήσει με 50 εκατομμύρια το φράγμα στα Πετρένια, για “την κακιά την ώρα”, και όχι επειδή μας αγάπησε ξαφνικά η επειδή ένοιωσε τύψεις που δεν έκανε κανένα μεγάλο έργο ανάπτυξης στην περιοχή, όπως π.χ. έναν ασφαλή δρόμο πρόσβασης ,ένα λιμάνι για το Άγιο Όρος ή το μεγάλο έργο ύδρευσης από τα νερά του Κακάβου. Ειδικά για το τελευταίο, μας έδωσε 600 χιλιαδες για να το κάνουμε μόνοι μας. Και τώρα χρηματοδοτεί το φράγμα στα Πετρένια, έτσι, καλού κακού…, παρόλο που γνωρίζει ότι έχουμε πολλά διαθέσιμα νερά από τον Κάκαβο (Σκουριές) και προτείνει μάλιστα να τα μοιραστούμε με την μεταλλευτική δραστηριότητα.
Τα ατυχήματα, οι παραλήψεις είναι ανθρώπινες και μπορεί να συμβούν, το είδαμε πολλές φορές πχ στην Ουγγαρία πρόσφατα, όταν έσπασε φράγμα μεταλλευτικής εταιρείας, το ζήσαμε και πολλές φορές στο Στρατώνι με τις βροχές , το είδαμε όμως και πριν μερικές μέρες πάλι στο Στρατώνι , αν και ούτε σεισμός έγινε, ούτε έβρεξε, αλλά έσπασαν τα όξινα νερά της στοάς 53 και κοκκίνισε ο τόπος… Αν αυτό το μικροατύχημα γινόταν στις Σκουριές εφόσον υπήρχε εκεί μεταλλευτική δραστηριότητα, το νερό θα γινόταν δηλητήριο και δεν θα το έπινε ποτέ ξανά κανείς .
Τα νερά είναι πολλά , λένε…., και μπορούμε, θεωρητικά, να τα μοιραστούμε, γιατι ετσι τζάμπα χάνεται το νερό στην θάλασσα . Πραγματικά τα νερά είναι πολλά, γι΄αυτό και πρέπει να τα προστατεύσουμε γιατι αν γίνουν δηλητήρια, θα γίνουν πολλά και τα δηλητήρια.
Ακολουθώντας το πρόγραμμα του συνδυασμού μας, που στηρίχτηκε από το 49%του συνόλου των κατοίκων του Δήμου Αριστοτέλη, ειδικότερα όμως από το 62 % των κατοίκων του πρώην Δήμου Σταγίρων Ακάνθου και το 55% του πρώην δήμου Παναγίας, των περιοχών δηλαδή που εχουν άμεση σχέση με τα θετικά και αρνητικά της μεταλλευτικής δραστηριότητας στην Βόρεια Χαλκιδική, κάναμε το αυτονόητο, κάναμε το καθήκον μας. Ζητήσαμε την προστασία του Νόμου και τις Δικαιοσύνης προκειμένου να ελέγξει τη νομιμότητα των δραστηριοτήτων της εταιρείας στις Σκουριές.
Προσφύγαμε στο Συμβούλιο της Επικρατείας για την άδεια παραχώρηση του δάσους στις Σκουριές. Η εταιρεία όμως, στα πλαίσια της πολιτικής του “όλα η τίποτα”, δεν διαχώρησε τις άδειες παραχώρησης, αυτής του Μαντέμ Λάκκου και αυτής των Σκουριών ,τις έβαλε στο ίδιο πακέτο, και ετσι θα εισπράξει το τίποτα. Δόθηκε προσωρινή διαταγή αναστολής των εργασιών αποξήλωσης του δάσους από το Συμβούλιο της Επικρατείας, πριν δημιουργηθούν τετελεσμένα γεγονότα και δεν μείνει δένδρο στο βουνό. Ποιό θα ήταν το σωστό, επειδή είμαστε στην μειοψηφία του Δημοτικού συμβουλίου , να κάνουμε τους παλαβούς και να περιοριστούμε στις διαμαρτυρίες της πλατείας;
Σε αυτή την εποχή, που η Χώρα μας βρίσκεται στην χειρότερη οικονομική κατάσταση και η ανεργία έχει μπει σε κάθε σπίτι, θα ήταν τραγικό και ανεύθυνο κάποιοι να αντιστέκονται για μια επένδυση που θα έδινε ελπίδα και δουλειά στους ανθρώπους της περιοχής. Ανεύθυνο όμως παράλληλα θα ήταν να μην προστατέψουμε τα αγαθά που δεν μπορούν να αντικατασταθούν, για το καλό όλων μας , ιδιαίτερα για το καλό της γενιάς που έρχεται.
Μιχάλης Βλαχόπουλος
antigoldgreece.wordpress
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου