Επιδόματα για όλους!

Αντιδράσεις προκάλεσε το εκλογικό επίδομα που ενέκρινε η Βουλή στους υπαλλήλους της. Οι αντιδράσεις οφείλονται στο ότι οι υπάλληλοι της Βουλής παίρνουν το επίδομα όταν η Βουλή είναι κλειστή. Δηλαδή, δεν δουλεύουν και πληρώνονται. Κι όμως, αυτό είναι το σωστό.

Θα πρέπει όλοι να αντιληφθούμε πως το να μην έχεις δουλειά δεν είναι πια η εξαίρεση. Είναι ο κανόνας.

Δεν είναι περίεργο το να μην έχεις δουλειά. Το περίεργο είναι να έχεις δουλειά.

Η ανεργία αυξάνεται εδώ -και παντού αλλού- επειδή δεν χρειάζονται πια οι εργαζόμενοι. Απλά, δεν χρειάζονται.

Δεν είναι θέμα κακού και καλού αφεντικού. Οι εργαζόμενοι δεν χρειάζονται.

Εκατομμύρια άνθρωποι κυνηγούν νέες θέσεις εργασίας -που υποτίθεται ότι δημιουργούνται- αλλά αυτό είναι ένα τεράστιο ψέμα.

Νέες θέσεις εργασίας δεν υπάρχουν, ούτε θα υπάρξουν. Και οι παλιές θέσεις εργασίας μειώνονται διαρκώς.

Ο νέος απόλυτα οικονομικός κόσμος δεν έχει καμία σχέση με τον κόσμο της εργασίας -που εμείς μάθαμε-, ο οποίος αποτελεί παρελθόν αλλά κάνουμε όλοι σαν να μην το έχουμε αντιληφθεί.

Τα οικονομικά παιχνίδια των αγορών δεν χρειάζονται πια στρατιές εργαζομένων αλλά ούτε καν τα παραδοσιακά αφεντικά με τις γραβάτες – σε πολλές περιπτώσεις δεν χρειάζεται τίποτα περισσότερο από έναν άνθρωπο και έναν υπολογιστή.

Αντί να ουρλιάζουμε όλοι για επιδόματα που δίνονται σε διάφορες κατηγορίες εργαζομένων, θα πρέπει να απαιτήσουμε μεγάλα επιδόματα για όλους τους άνθρώπους. Είτε εργάζονται, είτε όχι.

Και τα επιδόματα αυτά θα πρέπει να είναι διαρκή. Για πάντα.

Ο μόνος ρόλος που έχει απομείνει στη μάζα είναι αυτός του καταναλωτή. Σε τίποτα άλλο δεν τους είμαστε χρήσιμοι.

Τα μεγάλα επιδόματα σε όλους τους ανθρώπους τους εξασφαλίζει ότι θα συνεχίσουμε να καταναλώνουμε, ενώ τους εξασφαλίζει ότι δεν θα μετατραπούμε σε εγκληματίες και θα υπάρχει ένα σχετικά ήρεμο κοινωνικό περιβάλλον, ώστε οι αγορές να συνεχίσουν απρόσκοπτα τα απολαυστικά -για τις οικονομικές ελίτ- παιχνίδια τους.

Αυτοί που γκρινιάζουν για τους πολλούς δημοσίους υπαλλήλους, ας σκεφτούν πως το Κράτος -εδώ και αλλού- συντηρεί πολλές φορές χιλιάδες ανθρώπους που δεν κάνουν απολύτως τίποτα και δεν χρειάζονται, για να μην τους βρει με τα όπλα και τα τσεκούρια στους δρόμους.

Ο ελεύθερος χρόνος είναι κατάρα για τον άνεργο -που δεν ξέρει τι να τον κάνει-, ενώ αποτελεί ζητούμενο για τον εργαζόμενο που δεν προλαβαίνει να πάρει ανάσα.

Με μεγάλα ισόβια επιδόματα, ο ελεύθερος χρόνος θα μετατραπεί σε αυτό που θα έπρεπε πάντα να είναι: χρόνος απολαύσεων, γνώσης και ηδονών.

Ας θυμηθούμε τους Σιμπονέι, τους ιθαγενείς της Κούβας, οι οποίοι άρχισαν να αυτοκτονούν, όταν οι κατακτητές Ισπανοί τους έβαλαν να εργαστούν.

Οι Σιμπονέι δεν μπορούσαν να καταλάβουν -και δικαιολογημένα- γιατί θα έπρεπε να αφήσουν την όμορφη ζωή με τα ωραία φαγητά, την ξάπλα και τον έρωτα για να δουλέψουν.

Οι Σιμπονέι αυτοκτονούσαν γιατί οι Ισπανοί ήθελαν να τους μετατρέψουν σε δούλους. Σήμερα, οι άνθρωποι αυτοκτονούν επειδή δεν βρίσκουν δουλειά – δηλαδή, επειδή κανείς δεν τους θέλει για δούλους.

Η εργασία είναι ένα θλιβερό κατάλοιπο της δουλοκτησίας. Μόνο οι δούλοι εργάζονταν.

Το πέρασμά μας από τη ζωή πρέπει να γίνει κάτι πιο φωτεινό, πιο δημιουργικό, πιο ηδονικό από την ακούσια 40ετή φυλάκιση σε ένα γραφείο με μοναδικό όνειρο τη σύνταξη και τα γηρατειά.

Άλλωστε, το έγραψα και πιο πάνω, δουλειές δεν υπάρχουν.

Ας ζήσουμε λοιπόν.




pitsirikos.net