Να σου πω κι εγώ για την ιστορία μας; Δημιουργηθήκαμε το 2002, και όταν μπήκε το ζήτημα «εμείς που θα παίξουμε», δεν κάναμε καμιά τρομερή κουβέντα, punk ακούγαμε, σε συναυλίες στην Αμαλίας πηγαίναμε και είπαμε θα παίξουμε στη Villa! Και κάποιοι απ’τους φίλους μας εκεί είναι. Και είχαμε φίλους εκεί.. Κάποιοι έρχονταν σε εκδηλώσεις αλλά κάποιοι ήταν στη συναυλιακή ομάδα που διοργάνωνε τα live.....
Στην πρώτη σύνθεση της Βαλπουργίας κανείς μας δεν ήξερε να παίζει μουσική... Μόνο ο ντράμερ ήταν λίγο καλός, ο Λουκάς είχε κάνει κάτι μαθήματα προ δεκαετίας και γω μόλις είχα πιάσει το μπάσο... Προσπαθούσα να βγάλω μια διασκευή μέρες ολόκληρες.... Έτσι μας βγήκε το punk!!!Αυτό θα παίζαμε!!Το punk ήταν και εύκολη μουσική, δεν ήθελε να’χεις σπουδάσει.. Έπιανες 3 νότες και έβγαζες κομμάτι-εμείς αυτό θέλαμε!!
Με το πέρασμα του χρόνου στη θέση του Λουκά και του Δημήτρη ήρθαν ο Θέμης και ο Γιώργος αντίστοιχα σε κιθάρα και τύμπανα και η Άννα στο βιολί... Ο Θέμης είχε κάνει παλιότερα κάποια μαθήματα και η Άννα είχε πτυχίο στο βιολί..
Εμείς πάντως ποτέ δε θελήσαμε να βγάλουμε λεφτά από αυτό που κάνουμε με τη Βαλπουργία.. Ήταν συνειδητή επιλογή το diy αφού αυτό που ήθελε και θέλει η μπάντα στο σύνολό της –είτε από στίχους,είτε σα νοοτροπία γενικότερα- δε θα μπορούσε να συμβαδίσει με τη μουσική βιομηχανία.. Μιας και αυτά που προωθούμε δε τα πουλάμε ρε παιδί μου.. Απλά...
: Τα λεφτά είναι πάντα από την τσέπη μας, είτε στο στούντιο που φτιάχνουμε με τα παιδιά τώρα, είτε στις συναυλίες που διοργανώνουμε. Όλα στηρίζονται από εμάς και από την ελεύθερη συνεισφορά του κόσμου. Προσωπικά εγώ είμαι υπέρ του αντιτίμου. Προχωράει τη φάση. Βέβαια και τα βήματα είναι πολύ αργά, είναι χαρακτηριστικό ότι το DIY δουλεύεται 15 χρόνια στην Ελλάδα και σήμερα, εν έτει 2007, δεν υπάρχει ένα προβάδικο αυτονομημένο να κάνει τέτοιες παραγωγές, δεν υπάρχει ένα μηχάνημα να κόβει cd! Παρόλ’ αυτά, υπάρχει κόσμος που έχει στο κεφάλι του κάποια πράμγτα. Γι αυτό και το στούντιο προχωράει, γι αυτό και οι Χάσμα τώρα θα κάνουν το πρώτο βήμα να αγοράσουν κάποια μηχανήματα για να γίνονται ηχογραφήσεις...
Συμφωνώ: Το ζήτημα είναι αν κάποιος βγάζει προσωπικό όφελος. Κατά τα άλλα, εγώ όταν αγόραζα δίσκο Πανικός για παράδειγμα, ήξερα ότι των Πανικός εκείνη τη στιγμή δεν τους τρέχανε τα λεφτά από τα μπατζάκια. Ήξερα ότι ο άλλος δουλεύει 8ωρο και στραβώνει που δουλεύει 8ωρο. Όπως στραβώνω κι εγώ που δουλεύω 8ωρο. Δηλαδή αν εγώ δεν έπαιρνα κάποια χρήματα πίσω από αυτά που έδινα για το σιντί θα έπρεπε να δουλεύω 4 μήνες παραπάνω. Δηλαδή αυτό είναι πιο τίμιο; Να δουλέψω ένα 4ωρο παραπάνω στο μαλάκα το αφεντικό μου από το να βοηθήσω και τον άλλον να γίνει κομμάτι της φάσης; Αν το νιώθει, αν δεν το νιώθει, ΟΚ ρε παιδί μου.
; Όταν μπήκαμε στο στούντιο αποφασίσαμε να γίνει επαγγελματική ηχομόνωση. Θέλαμε να είναι ένα αποτέλεσμα αξιοπρεπέστατο. Τότε λοιπόν μάθαμε ότι έκλεινε ένα στούντιο κάπου στον Άγιο Δημήτριο. Και πήγαμε όλοι μαζί, δουλέψαμε μόνοι μας και ξηλώσαμε τα πάντα. Είχαμε πάρει τρυπάνια και βγάζαμε γυψοσανίδες από την οροφή, από μέσα, και τα ξηλώσαμε όλα. Το διαλύσαμε με αντάλλαγμα να πάρουμε τα υλικά. Τα πήραμε, τα κουβαλήσαμε και τα βάλαμε μόνοι μας…
Εντάξει, το Punk είναι βίαιη μουσική! (Γέλια) Εγώ δε λέω βέβαια ότι καλά κάνουν και χτυπιούνται, γιατί άλλο ο χορός, κι άλλο το ξύλο. Εγώ το χορό τον βιώνω σαν κάποιου είδους απελευθέρωση, είναι από αυτά τα πράγματα που τα απολαμβάνεις με κλειστά τα μάτια, που έρχεσαι σε επαφή με τον κόσμο δίπλα σου, που γίνεστε μια μάζα, που κινείσαι κι εσύ μέσα στη μάζα, είναι μια ελευθερία, μια κατάσταση στην οποία αφήνεσαι. Ναι, αλλά δίχως να δημιουργείς πρόβλημα σε αυτόν που στέκεται τρία βήματα αριστερά σου ή πίσω σου. Με λίγα λόγια εγώ χαίρομαι στις συναυλίες που βρίσκομαι με κόσμο και είμαστε ο ένας πάνω στον άλλο, όλοι ιδρωμένοι και κινούμαστε όλοι μαζί, μου βγάζει ένα συναίσθημα πολύ ωραίο... που βέβαια ο Γ. το λέει χίπικο! (Γέλια).
Μπάντες μπαίνουνε, μπάντες βγαίνουνε. Το καλό είναι ότι ανοίγουνε χώροι, να όπως για παράδειγμα στη Μυτιλήνη υπάρχει κατάληψη, θα πάμε να παίξουμε, ο Βόλος αυτονομείται και παίρνει μηχανήματα, το ίδιο και η Καβάλα, υπάρχουν χώροι στη Θεσσαλονίκη, με λίγα λόγια υπάρχει κίνηση. Ήδη έχουν ξεκινήσει κάποιες συζητήσεις οι οποίες πιστεύω θα βγάλουν πολύ καλά πράγματα. Ήδη κυκλοφόρησε μια συλλογή, η «διατάραξη κοινής συνείδησης», που θίγει πρωτόλεια κάποια ζητήματα, και έρχονται κι άλλα. Ξέρεις, είναι και δύσκολα αυτά τα πράγματα, γιατί αυτό που γίνεται με τις μπάντες, γίνεται και με τον κόσμο. Έρχεται και φεύγει. Και στις ομάδες και στις μπάντες. Δεν φτιάχνεται ένας σταθερός πυρήνας που να πεις ότι προχωράει. Πολύ λίγοι είναι αυτοί. Και αυτό είναι ένα πρόβλημα, γιατί συνέχεια κάνεις πισωγυρίσματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου