Κοίτα, θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι οι τρεις μπάντες δεν έχουν κοινή πορεία. Εμείς ξεκινήσαμε το 2001 και δεν ήμασταν diy εξαρχής, παίζαμε σε πανεπιστήμια, πλατείες, παίζαμε και σε κλαμπάκια. Από ένα σημείο και μετά μάλιστα που είμασταν σε καλή φάση της μπάντας, θα μπορούσαμε ακόμα και χαρτζιλίκι να βγάζουμε. Αλλά το σκηνικό με τα κλαμπ ήταν τόσο ανεξέλεγκτο που στο τέλος φτάσαμε να παίζουμε στο «Αν» με τη Σοφία Βόσσου! (γέλια) Ναι ρε, έσκασε η Βόσσου και μαζί της έσκασε και το Star Channel! Ε, γελάγαμε εμείς, τη βρίζαμε, κι αυτή κατέβηκε κλαίγοντας, το ‘δειξε και το Star… Εν τω μεταξύ όλοι ασχολούμασταν λίγο-πολύ με πολιτικά ζητήματα (π.χ. συμμετοχή σε αυτοδιαχειριζόμενα στέκια). Επίσης ρόλο έπαιξαν τα γεγονότα του 2003, η Ευρωπαϊκή σύνοδος στη Θεσσαλονίκη κλπ. Παίξαμε στη συναυλία που διοργάνωσε το στέκι του Βιολογικού κάνα δυο βδομάδες πριν τη σύνοδο, και λέμε, κοίτα να δεις! Πολύ δυνατή φάση! Και όντως, ήταν πολύ δυνατή φάση σε όλα τα επίπεδα......
Ε, δεν ήθελε και πολύ για να ψυλλιαστείς τι γίνεται στα μαγαζιά. Σε κάθε μέρος που παίζαμε γινόταν κι από μια μικρή μαλακία. Π.χ σ΄ ένα που παίξαμε είχε είσοδο 5 ευρώ τότε και σου ‘δινε τα τρία ευρώ σαν αμοιβή στη μπάντα και κράταγε τα δύο το μαγαζί. Και λέμε εμείς γίνεται να μην πάρουμε εμείς λεφτά και να πιει ο κόσμος μπύρα; Και λέει για να πιει ο κόσμος μπύρα θα γίνει 6 ευρώ γιατί η μπύρα κάνει 4. Και λέμε ας γίνει 6 ευρώ κι ας πιει ο κόσμος μπύρα. Ουσιαστικά χαρίσαμε 400 ευρώ στο μαγαζάτορα, κι αυτός στο τέλος της βραδιάς μας κατηγόρησε ότι του κλέψαμε ένα καλώδιο και μας έκανε μανούρα! Και μου ΄χε βάλει και χέρι για την παραμόρφωση! Να μην είναι πολύ δυνατά γιατί το μπαράκι «είναι κάπως πιο lounge!»
Μια στιγμή! Υπάρχουν και ορισμένα άλλα πράγματα που αφορούν την ερώτησή σου. Για παράδειγμα, όταν γνώρισα το Γ., είδα ότι ο άνθρωπος αυτός και ο κόσμος του DIY ήτανε πολύ πιο σοβαροί από μένα σε ζητήματα που αφορούσαν τεχνικά θέματα. Πρόσεξε να δεις: Εγώ που υποτίθεται ότι έπαιζα σε μαγαζιά και θα μπορούσα να βγάλω χαρτζιλίκι και θα μπορούσα να ‘χω και χορηγό στην αφίσσα μου, ήμουνα άχρηστος, και πάω στους άλλους και βλέπω ότι και δουλειά κάνουν, και γνώσεις έχουν, και όρεξη... Τέλος πάντων, ο Γ. βοήθησε πολύ στο πρώτο μας cd, και αφιλοκερδώς, κι εμείς καταλάβαμε ότι μπαίναμε σε μια διαδικασία όπου γνωρίζαμε κόσμο που έτρεχε πράγματα, ήξερε πράγματα, και τα ‘κανε με σοβαρότητα. Δεν είσαι λοιπόν DIY επειδή είσαι άχρηστος, είσαι DIY συνειδητά. Τρέχεις τα πράγματά σου ανταγωνιστικά, με γνώσεις που δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από τις γνώσεις των ειδικών. Και φτιάχνεις το δίσκο σου μόνος σου και στήνεις συναυλίες μόνος σου με αξιοπρεπή ήχο, και στην antifa συναυλία φάνηκε αυτό. Η antifa συναυλία δεν ήταν μια ευτυχής σύμπτωση, ήταν το αποτέλεσμα του μόχθου αρκετών χρόνων, από ανθρώπους που ασχολούνται με τέτοια ζητήματα.
Κάτσε να σου πω με νούμερα: Για το πρώτο μας cd, το στούντιο πήγε 1200 ευρώ με μέτρια παραγωγή και δώσαμε γύρω στα 1000 ευρώ στο εργοστάσιο. Σύνολο περίπου 2500 ευρώ. Ε, πρέπει να σου πω ότι γλυτώσαμε γύρω στα 2000 ευρώ επιπλέον γιατί ο Γ. ασχολήθηκε ένα χρόνο με τις μίξεις και τα ηχητικά μετά την ηχογράφηση. Κανονικά λοιπόν θα είχε κοστίσει τα διπλάσια, οπότε να σε ποιο βαθμό οι δομές και οι σχέσεις του DIY σε βοηθάνε. Με τα λεφτά αυτά πήραμε δικά μας μηχανήματα και φτιάξαμε το δικό μας προβάδικο, στήσαμε τη φάση μας...
Υπάρχει μία άποψη σύμφωνα με την οποία το αντίτιμο αναπαράγει την εμπορευματική σχέση. Εγώ πιστεύω ότι το αντίτιμο δεν σημαίνει εμπορευματοποίηση. Για μένα για να μιλάς για εμπορευματοποίηση πρέπει σε κάποιο σημείο να παίζει υπεραξία, ενώ σε εμάς δεν υπάρχει υπεραξία. Το ζήτημα είναι αν κάποιος καρπώνεται τα λεφτά αυτά για προσωπικό όφελος... Εμείς με αντίτιμο στο cd καταφέραμε να φτιάξουμε στούντιο. Ακόμα θα πληρώναμε 25 ευρώ για μια ώρα πρόβα. Και τώρα δεν πληρώνουμε, και αυτά τα 25 ευρώ πάνε στα κείμενα που μοιράζουμε στις συναυλίες, στη συντήρηση του στούντιο κλπ
Το πρόβλημα με το εισιτήριο ξέρεις ποιο είναι; Είναι ότι όταν έρθει ο άλλος εσύ θα κάνεις σαν μπράβος και θα του πεις ότι εσύ αν δεν τα σκάσεις δεν μπαίνεις, και πάρε και σφραγίδα… Όταν στη ουσία το εισιτήριο είναι ενδεικτικό τι θα θέλαμε να δώσεις και συμφωνείς και το δίνεις, τότε εντάξει. Τώρα θα μου πεις μπαίνει το ζήτημα της ντροπής, ότι ο άλλος το δίνει γιατί βλέπει τους άλλους και ντρέπεται... Γιατί τώρα που έρχονται και δεν το δίνουνε και το παίζουνε μάγκες ότι «μπαίνουμε στη Villa και δεν έχουμε λεφτά» και… παιδιά εκνευρίζομαι εγώ… μπαίνει ο άλλος, του λες καλησπέρα.-Καλησπέρα, σου λέει. Βάζει το χέρι στην τσέπη, προχωράει ένα δυο βήματα, κάνει λίγο πίσω, κάνει λίγο μπροστά και μετά συνεχίζει! Και βγάζει και το χέρι από την τσέπη! Σα να σου λέει με είδες, πήγα να βγάλω λεφτά αλλά… κάτι έκατσε! Ρε σεις, εκεί σε αυτό το σκαλί της Βίλας κάτι γίνεται, πρέπει να το φτιάξουμε! (Γέλια)
Εγώ πιστεύω ότι αυτό είναι βαθύ ζήτημα και έχει να κάνει με το σεξισμό. Όταν μιλάς για απελευθέρωση δεν μπορείς ταυτόχρονα να αναπαράγεις ιεραρχίες και ξαφνικά αυτό που μετράει να είναι το ποιος είναι ο πιο δυνατός. Γιατί όταν αναπαράγεις την έννοια του άντρακλα, αναπαράγεις μια παράδοση που πίσω της έχει ξυλοδαρμούς και βιασμούς γυναικών, έχει πατριαρχία, έχει πολύ άσχημα πράγματα. Στις δικές μας φάσεις, ο καθένας θα έπρεπε να αισθάνεται άνετος με το σώμα του, απελευθερωμένος και να βγαίνει από τα όρια που τον περιορίζουν στην καθημερινότητα (δουλειές, σχολές ή ακόμα και το ίδιο του το φύλο. Και είναι τραγικό που, όχι μόνο δεν έχει γίνει κατανοητό αυτό το πράγμα, αλλά αυτό που συμβαίνει είναι το ακριβώς αντίθετο, το οποίο είναι τελείως φασιστικό.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου