Οι Xάσμα από πότε υπάρχουν;
Χάσμα: Εμείς κάναμε πρώτη φορά συναυλία σα Xάσμα το Μάρτη του ’94 στον Πύργο Ηλείας. Τη μπάντα την είχαμε στήσει στο υπόγειο του σπιτιού μου, και το λέω για να καταλάβεις ότι εμείς ήμασταν DIY εξ ‘ορισμού, θέλοντας και μη, γιατί στην πόλη που μεγαλώσαμε... Κοίτα, θυμάμαι ένα μαγαζί που πούλαγε μουσικά όργανα κι όταν ήμουνα 12 χρονών είχε βγάλει μια ηλεκτρική κιθάρα στη βιτρίνα και πηγαίναμε και την κοιτάγαμε. Μια μαύρη ηλεκτρική κιθάρα. Δεν ξέραμε από αυτά τα πράγματα γιατί μεγαλώναμε σε μία πόλη που είναι ισοπεδωμένη από πολλές απόψεις και ειδικά πολιτισμικά. Για παράδειγμα, στον Πύργο ήταν πρόβλημα να ‘σαι μαλλιάς, οπότε σήμαινε και κάτι να ‘σαι μαλλιάς... Αφού λοιπόν φτιάξαμε τη μπάντα σ’ εκείνη την πόλη, ποιος θα έστηνε συναυλία; Δεν γινόταν να πάμε κάπου και να ζητήσουμε να παίξουμε, οπότε εξ’ ορισμού.....
το στήναμε μόνοι μας, σε σχολεία, σε κάτι αθλητικά κέντρα που έχει, στο γήπεδο του Πύργου, στο χώρο του πάρκινγκ... Τα έξοδα τις περισσότερες φορές τα πληρώναμε εμείς. Εδώ που τα λέμε δηλαδή, η μόνη συναυλία που θυμάμαι να ‘χει εισιτήριο, ήταν τότε που κατεβάσαμε τους Panx Romana.
antifa: Ποιος κατέβασε τους Panx Romana στον Πύργο;
Xάσμα: Εμείς, μια παρέα που γουστάραμε Panx Romana, Stress... Είμασταν είκοσι τριάντα άνθρωποι που δεν ξέραμε και ακριβώς για τι πράγμα μιλάμε, πιο πολύ είμασταν ροκάδες, μεταλάδες και πάνκηδες στη φάση αλητεία. Ροκ μαγαζί δεν υπήρχε στον Πύργο. Στην πλατεία πήγαινες, καθόσουνα, κάποιος μπορεί να έφερνε ένα κασετόφωνο μπροστά από το άγαλμα και έβαζες μουσική και μπύρες. Η μπάντα βγήκε μέσα από αυτή την παρέα. Όσο για το συνειδητό πέρασμα στο DIY, η πρώτη μας συναυλία στην Αθήνα έγινε το 2000 στη Villa Αμαλίας. Τότε, μία μπάντα που έμπαινε στα πράγματα είχε να επιλέξει ή το DIY ή το άλλο, ειδικά άμα ήτανε μπάντα ψιλοπάνκ, με λόγο λίγο πιο τσιταρισμένο και στα Ελληνικά κιόλας. Το DIY ήτανε μια σκηνή που ‘χε κρατήσει στην Aμαλίας για χρόνια...
antifa: Εννοείς εκείνη την απόφαση που είχαν πάρει στη Villa να μη δέχονται γκρουπ που παίζουν σε μαγαζιά;
Χάσμα: Αυτή η απόφαση, ναι, αυτό ήτανε! Και διάφορα που τελικά απέδειξε ότι συνεπάγεται μια τέτοια απόφαση. Γιατί από το ΄92 που στην Αμαλίας πήρανε τη συγκεκριμένη απόφαση, μέχρι το ’99 που εμφανιστήκαμε εμείς, είναι 7 χρόνια. Είχαν γίνει πράγματα μέσα σ’ αυτά τα χρόνια. Είχε φουντώσει μια ολόκληρη φάση στην αρχή, είχε κορυφωθεί με την διατάραξη κοινής ειρήνης που βγήκε το ΄96, υπήρχε η Αμαλίας και η Βαρβάρα, ήτανε και δυνατή η φάση στη Θεσσαλονίκη με τα ραδιόφωνα, με λίγα χρόνια είχε δημιουργηθεί μια σκηνή, και μπορούμε να πούμε ότι πλέον ο ευρύτερα ελευθεριακός- αντιεξουσιαστικός χώρος είχε οικειοποιηθεί πλήρως τη φάση του DIY.
Ας πούμε όταν εμείς είχαμε παίξει πρώτη φορά στην Αμαλίας, όταν τελειώσαμε και κατεβήκαμε κάτω, είδα μέσα στην Αμαλίας τον Αργύρη Ζήλο, που ήταν τότε από τους νούμερο 1 παραγωγούς στην Ελλάδα, κυνηγός ταλέντων ρε παιδί μου!
Χάσμα (Γ): Εεεμ, ναι... Κοίτα, εμείς πριν βγάλουμε τον πρώτο δίσκο, είχαμε πρόταση να τον βγάλουμε με την EMI. Το είχαμε συζητήσει πολύ, μας είχαν φέρει και τα συμβόλαια... Αλλά τελικά είπαμε «Όχι δεν πάμε στην EMI!». Κι αποφασίσαμε να βγάλουμε δίσκο DIY μόνοι μας.
Χάσμα (Α): Η πρόταση έγινε στο στούντιο που ηχογραφούσαμε. Ήρθε ένας παραγωγός, εμείς είχαμε κάνει ένα demo ακόμα εκεί, μας είχε δει, γούσταρε τη φάση και την επόμενη φορά που πήγαμε να γράψουμε έσκασε η πρόταση. Και εμείς τότε είπαμε όχι. Εμείς ξέραμε τότε ότι η EMI τζιζ, καίει, πάνκηδες ήμασταν! Είχαμε δει συμβόλαιο, ξέραμε τι θα πει να κάνεις συμβόλαιο σε εταιρία.
Χάσμα (Γ): Κοίτα, για ανθρώπους της δικής μας κουλτούρας αυτοί οι όροι είναι απλά αδιανόητοι. Είναι αδιανόητο να σου πούνε να πας να παίξεις στην τάδε εκπομπή κι εσύ να είσαι υποχρεωμένος να πας. Γι αυτούς από την άλλη είναι φυσιολογικό, και μάλιστα μια εταιρία που λέει στον καλλιτέχνη της «πήγαινε να παίξεις αύριο το πρωί στον πρωινό καφέ», του κάνει και χάρη. Εμείς από την άλλη είμασταν μια παρέα που παίζαμε μουσική, είχαμε και το γκάζι, κι αυτό που κάναμε δεν θεωρούσαμε ότι ήταν για να χαϊδεύει τα αυτιά του κόσμου!
Στη Villa μάθαμε. Την πρώτη φορά που συμμετείχα στην ομάδα συναυλιών, το 2001 μάλλον, μια βδομάδα πριν από μια συναυλία είχε φύγει κάποιος κόσμος. Μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο ήτανε και οι ηχολήπτες, οπότε -ήδη είχαμε παίξει μια δυο φορές στην Αμαλίας- λέμε τώρα τι θα γίνει; Την άλλη βδομάδα έχει συναυλία, ποιος θα την κάνει; Λέμε θα την κάνουμε εμείς. Πως θα την κάναμε δεν ήξερε κανείς. Δεν ξέραμε τίποτα, δεν ξέραμε που κουμπώνει το βύσμα, τι κάνει αυτό το κουμπί, τίποτα, ξέραμε μόνο ότι αυτό είναι κονσόλα, αυτό είναι μικρόφωνο. Κι έτσι μάθαμε να κάνουμε ήχο, κι έχω κάνει από τότε καμιά εξηνταριά συναυλίες. Κωμικοτραγικά σκηνικά! Έπαιζε συναυλία στις 9 κι εμεις πηγαίναμε στις 4 να στήσουμε στο συναυλιάδικο της Villa και δεν ξέραμε πώς συνδέεται το σύστημα. Ρωτήσαμε βέβαια και μάθαμε, αλλά ξέρεις, από τη στιγμή που θα σου πει ο άλλος πώς γίνεται μέχρι τη στιγμή που θα το κάνεις έχει μια κάποια απόσταση! Τέλος πάντων, τελικά κάτι μάθαμε, και χαίρομαι που έχω ζήσει αυτή την εμπειρία.
Χάσμα: Πριν βγάλουμε τον τρίτο δίσκο, αποφασίσαμε να αυτονομήσουμε την παραγωγή, αγοράσαμε τα μηχανήματα και ηχογραφήσαμε μόνοι μας. Αυτά τα μηχανήματα υπάρχουν ακόμα, είναι κληρονομιά της φάσης. Με αυτά τα μηχανήματα κάναμε τις μίξεις όταν εμφανίστηκαν οι Kill the Cat. Ε, μετά ήρθαν κι άλλες μπάντες όπως οι Παραβάτες, οπότε το πράγμα ξέφυγε από εμάς και βρέθηκε ξαφνικά να περιλαμβάνει κι άλλο κόσμο που το κάνει με τον ίδιο τρόπο. Λοιπόν, βγαίνει και ο τρίτος δίσκος, και τα λεφτά από αυτόν συν και άλλα από την τσέπη μας, ήτανε που διαθέσαμε στο στούντιο που φτιάχνουμε με τους Βαλπουργία. Αυτή τη στιγμή εκεί συμμετέχουμε 4 μπάντες κι εγώ το έχω δει να λειτουργεί, υπάρχει δυόμισι χρόνια τώρα και είναι βιώσιμο. Ξέρεις, μιλάμε για δουλειές που για να τις κάνεις σε επαγγελματικό στούντιο θες κανένα τριχίλιαρο. Αυτό το τριχίλιαρο το δίνεις για τη δημιουργία του στούντιο που θα σου κάνει τη δουλειά σου, και ταυτόχρονα δημιουργείται και μια υποδομή την οποία ο άλλος θα την χρησιμοποιήσει ανέξοδα, και ό,τι θελήσει να συνεισφέρει θα χρησιμοποιηθεί για επόμενες βελτιώσεις. Αυτοοργάνωση της παραγωγής φίλε! Τέλος πάντων, αυτά είναι μέχρι στιγμής τα αποτελέσματα ενός cd που βγήκε με αντίτιμο, και είναι στην κρίση του καθενός να το καταλάβει όπως θέλει.
Να πούμε και κάτι ιστορικό. Οι DIY συναυλίες μέχρι το ’95 νομίζω, είχαν εισιτήριο, και οι μπάντες έφευγαν με τα έξοδά τους πληρωμένα. Δηλαδή ο άλλος δεν θα έπρεπε να το πληρώσει με το μεροκάματό του, δε θα έπρεπε να ζητήσει από τη μάνα του χαρτζιλίκι για να έρθει να παίξει από την Καστοριά στην Αθήνα -θα τον εξασφάλιζε η φάση, θα τον κρατούσε, θα του έλεγε –ξέρεις, εδώ πέρα μπορείς να το κάνεις μόνος σου. Μπορούμε να το κάνουμε ρε παιδί μου.
Χάσμα:. Εν τω μεταξύ, είναι εφικτό ρε παιδί μου! Είναι εφικτό να μην υπάρχουν τραυματισμοί, είναι εφικτό να σέβεσαι τον διπλανό σου ακόμη κι αν τον σπρώχνεις! Αλλά αντί γι αυτό, εμείς έχουμε την αναπαραγωγή της βίας και την επικράτηση του ισχυρότερου, ακριβώς σε αυτούς τους ελευθεριακούς χώρους με τις μπάντες που τραγουδάνε για την κοινωνική απελευθέρωση και την καταστροφή της εξουσίας σε κάθε μορφή. Βγάλτε άκρη τώρα! Πάντως προσπαθούμε όλοι να το περιορίσουμε, κάποιες φορές τα έχουμε καταφέρει, και κάποιες άλλες δεν τα έχουμε καταφέρει καθόλου θα έλεγα. Σ’ εκείνη τη συναυλία στο Αγρίνιο για παράδειγμα, όπου μου σπάσανε και μένα το δόντι...
Χάσμα: Αυτό με τις υποδομές, αυτό με την κληρονομιά, για μένα είναι από τα βασικότερα. Για όλους μας. Είναι βασικά πράγματα. Ναι, δουλεύουμε τις υποδομές, δουλεύουμε γιατί είναι αυτό που αγαπάμε, αυτό που νιώθουμε ότι θέλουμε να κάνουμε και το κάνουμε. Έχει τις αντιφάσεις του, προσπαθούμε να τις ξεπερνάμε, μπορεί να βγαίνουν άλλες, βγαίνουν και καλές στιγμές… Δεν έχει και πολύ πλάκα αυτό για το οποίο μιλάω. Είναι κάτι που είναι κάπως μεταξύ ζωής και θανάτου. Αυτό! Αυτό είμαστε. Μέσα σε ένα περιβάλλον βιομηχανίας, θεάματος, σχέσεων εκμετάλλευσης τριγύρω μας, αυτό το πράγμα πρέπει να γίνει με τους όρους μας. Πρέπει να ‘ναι αυτονομημένο, και αυτό δεν πρέπει να είναι μόνο στα λόγια. Αλλά το ‘χουμε δει να δουλεύει. Το βλέπουμε να δουλεύει. Κι έχουμε πάρα πολύ δρόμο, όπως πάντα είχαμε πολύ δρόμο. Και αν μας το έλεγε κάποιος όταν είμασταν 14, δεν θα τον πιστεύαμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου