Η ηθοποιός Nikki Grace (Laura Dern) κερδίζει ρόλο σε μια ταινία που θα σκηνοθετήσει ο Kingsley Stewart (Jeremy Irons). Συμπρωταγωνιστής της στην ταινία είναι ο Devon Berk (Justin Theroux), ο οποίος έχει τη φήμη ότι δημιουργεί ερωτικούς δεσμούς με όλες τις συνεργάτιδές του και γι' αυτό το λόγο προειδοποιείται να προσέξει ιδιαίτερα αυτή τη φορά, επειδή η Nikki έχει έναν οξύθυμο σύζυγο. Όταν, τελικά, οι δυο τους καταλήξουν στο κρεβάτι, αποκαλούν ο ένας τον άλλο με τα ονόματα των χαρακτήρων που υποδύονται στην ταινία, για την οποία έχουν μάθει ότι είναι remake μιας πολωνικής παραγωγής που βασίζεται σ' ένα τοπικό μύθο και που δεν τελείωσε ποτέ, αφού...
κάτι κακό συνέβη και οι δυο πρωταγωνιστές δολοφονήθηκαν. Σύντομα, η Nikki θα βρεθεί εγκλωβισμένη σ' έναν εφιαλτικό λαβύρινθο ανεξήγητων καταστάσεων χωρίς να μπορεί να ξεχωρίσει αν ολα αυτά είναι ένα όνειρο ή η πραγματικότητα ή μια άλλη, παράλληλη πραγματικότητα.
Πριν από έξι χρόνια, μετά το «Mulholland Drive», ο David Lynch είχε δηλώσει ότι θα σταματούσε να κινηματογραφεί με συμβατικό φιλμ επειδή μόλις είχε ανακαλύψει το ψηφιακό βίντεο. Έκτοτε, πέρασε ένα μεγάλο διάστημα εξερευνώντας τα όρια και την αισθητική του νέου μέσου και, από κάποια στιγμή και μετά, δήλωσε ότι ετοιμάζει την καινούρια του ταινία, χωρίς όμως ν' αφήνει να διαρρεύσει το παραμικρό γι' αυτήν, εκτός από τον τίτλο της: «INLAND EMPIRE» (με κεφαλαία, κατόπιν επιθυμίας του σκηνοθέτη). Εδώ και δύο χρόνια περίπου, όλοι οι δηλωμένοι οπαδοί του - και αρκετοί ακόμα κινηματογραφόφιλοι - το περιμένουν εναγωνιωδώς. Και, επιτέλους, έφτασε!
Τι είναι το «INLAND EMPIRE»; Με μια λέξη, αριστούργημα. Με περισσότερες, ένα αδυσώπητο μπλέντερ στο οποίο ο δαιμόνιος αμερικανός σκηνοθέτης πετσοκόβει τις σκοτεινότερες γωνιές του συνειδητού, του υποσυνείδητου και του ασυνείδητου χωρίς την παραμικρή προκάλυψη και τις δένει, έπειτα, με ακατέργαστη, φτηνή, σκληρή, ψηφιακή φωτογραφία, αγνοώντας όλους τους κινηματογραφικούς κανόνες αφήγησης και εικαστικής δόμησης, όπως τους γνωρίζαμε μέχρι σήμερα. Μια ταινία, για μια ταινία που γυρίζεται, η οποία είναι στην πραγματικότητα μια άλλη, παλαιότερη ταινία που βασίστηκε σ' ένα μύθο. Επί τρεις ώρες, παρακολουθούμε την εκπληκτική Laura Dern (στην πιο απαιτητική ερμηνεία της καριέρας της) να προσπαθεί να ξεφύγει από το δαιδαλώδες σύμπαν στο οποίο έχει εισέλθει, περνώντας από το ένα επίπεδο πραγματικότητας στο άλλο μέσω πορτών και διαδρόμων που φαινομενικά δεν οδηγούν πουθενά, κάνοντας κύκλους, αλλά πάντοτε επιστρέφοντας με διαφορετική ταυτότητα, για ν' αντιμετωπίσει τους πλέον απευκτέους εφιάλτες της και τον πρωτύτερο εαυτό της, για να πεθάνει και ν' αναστηθεί. Στην πορεία, θα συναντήσει σκιερούς Πολωνούς, άστεγους στη Hollywood Boulevard, πόρνες να χορεύουν στους ρυθμούς του 'Locomotion' και ανθρωπόμορφα κουνέλια να πρωταγωνιστούν σε sitcom με γέλια κονσέρβας.
Όσο ακατάληπτο κι αν φαίνεται εξαρχής, άλλο τόσο μαγνητίζει το βλέμμα και το ενδιαφέρον, καθώς δεν υπάρχει ούτε μια στιγμή αδράνειας, ούτε ένα λεπτό που να μη μπορεί να θαυμάσει κανείς τη σκηνοθετική δεξιότητα του Lynch να μεταμορφώνει τις απλούστερες καταστάσεις σε αγχωτικές μονομαχίες με τους δαίμονες των χαρακτήρων του (και τους δικούς μας). Αναζήτηση ταυτότητας προς κάθε κατεύθυνση; Ψυχαναλυτική διατριβή; Ελεγεία για τον πόνο της δημιουργίας; Ανοιχτή συζήτηση με το ίδιο το μέσο; Σχόλιο για τους μηχανισμούς της σύγχρονης (αμερικανικής) κινηματογραφίας;
Ναι σε όλα, αλλά όχι δια της εύκολης οδού - ούτως ή άλλως ο Lynch πάντα προτιμούσε το 'λιγότερο ταξιδεμένο μονοπάτι'. Το «INLAND EMPIRE» απαιτεί από το θεατή να σταματήσει να έχει οποιαδήποτε προσδοκία, να παραιτηθεί από την τετριμμένη απόπειρα να βάλει τα κομμάτια του γρίφου σε μια σειρά. Αυτό ίσχυε στις προηγούμενες ταινίες του σκηνοθέτη, ακόμα και στα «Lost Highway» και «Mulholland Drive» τα οποία διατηρούν κάποια επαφή με το γραμμικό, το συμβατικό και το γυαλισμένο. Εδώ, τα πάντα έχουν ανέβει ένα σκαλοπάτι προς το επίπεδο του ακραίου (και του ποιητικού) καθιστώντας το «INLAND EMPIRE» την πιο πειραματική ταινία του Lynch από την εποχή του πρωτόλειου «Eraserhead», τριάντα χρόνια πριν, αλλά ταυτόχρονα το πιο ώριμο καλλιτεχνικά πόνημά του, ακριβώς επειδή αποδεικνύει ότι πρόκειται για ένα δημιουργό που κατάφερε να υπερνικήσει τις συμβάσεις της τέχνης του και τα εμπόδια που ο ίδιος έχει θέσει στον εαυτό του.
cinemanews.gr
κάτι κακό συνέβη και οι δυο πρωταγωνιστές δολοφονήθηκαν. Σύντομα, η Nikki θα βρεθεί εγκλωβισμένη σ' έναν εφιαλτικό λαβύρινθο ανεξήγητων καταστάσεων χωρίς να μπορεί να ξεχωρίσει αν ολα αυτά είναι ένα όνειρο ή η πραγματικότητα ή μια άλλη, παράλληλη πραγματικότητα.
Πριν από έξι χρόνια, μετά το «Mulholland Drive», ο David Lynch είχε δηλώσει ότι θα σταματούσε να κινηματογραφεί με συμβατικό φιλμ επειδή μόλις είχε ανακαλύψει το ψηφιακό βίντεο. Έκτοτε, πέρασε ένα μεγάλο διάστημα εξερευνώντας τα όρια και την αισθητική του νέου μέσου και, από κάποια στιγμή και μετά, δήλωσε ότι ετοιμάζει την καινούρια του ταινία, χωρίς όμως ν' αφήνει να διαρρεύσει το παραμικρό γι' αυτήν, εκτός από τον τίτλο της: «INLAND EMPIRE» (με κεφαλαία, κατόπιν επιθυμίας του σκηνοθέτη). Εδώ και δύο χρόνια περίπου, όλοι οι δηλωμένοι οπαδοί του - και αρκετοί ακόμα κινηματογραφόφιλοι - το περιμένουν εναγωνιωδώς. Και, επιτέλους, έφτασε!
Τι είναι το «INLAND EMPIRE»; Με μια λέξη, αριστούργημα. Με περισσότερες, ένα αδυσώπητο μπλέντερ στο οποίο ο δαιμόνιος αμερικανός σκηνοθέτης πετσοκόβει τις σκοτεινότερες γωνιές του συνειδητού, του υποσυνείδητου και του ασυνείδητου χωρίς την παραμικρή προκάλυψη και τις δένει, έπειτα, με ακατέργαστη, φτηνή, σκληρή, ψηφιακή φωτογραφία, αγνοώντας όλους τους κινηματογραφικούς κανόνες αφήγησης και εικαστικής δόμησης, όπως τους γνωρίζαμε μέχρι σήμερα. Μια ταινία, για μια ταινία που γυρίζεται, η οποία είναι στην πραγματικότητα μια άλλη, παλαιότερη ταινία που βασίστηκε σ' ένα μύθο. Επί τρεις ώρες, παρακολουθούμε την εκπληκτική Laura Dern (στην πιο απαιτητική ερμηνεία της καριέρας της) να προσπαθεί να ξεφύγει από το δαιδαλώδες σύμπαν στο οποίο έχει εισέλθει, περνώντας από το ένα επίπεδο πραγματικότητας στο άλλο μέσω πορτών και διαδρόμων που φαινομενικά δεν οδηγούν πουθενά, κάνοντας κύκλους, αλλά πάντοτε επιστρέφοντας με διαφορετική ταυτότητα, για ν' αντιμετωπίσει τους πλέον απευκτέους εφιάλτες της και τον πρωτύτερο εαυτό της, για να πεθάνει και ν' αναστηθεί. Στην πορεία, θα συναντήσει σκιερούς Πολωνούς, άστεγους στη Hollywood Boulevard, πόρνες να χορεύουν στους ρυθμούς του 'Locomotion' και ανθρωπόμορφα κουνέλια να πρωταγωνιστούν σε sitcom με γέλια κονσέρβας.
Όσο ακατάληπτο κι αν φαίνεται εξαρχής, άλλο τόσο μαγνητίζει το βλέμμα και το ενδιαφέρον, καθώς δεν υπάρχει ούτε μια στιγμή αδράνειας, ούτε ένα λεπτό που να μη μπορεί να θαυμάσει κανείς τη σκηνοθετική δεξιότητα του Lynch να μεταμορφώνει τις απλούστερες καταστάσεις σε αγχωτικές μονομαχίες με τους δαίμονες των χαρακτήρων του (και τους δικούς μας). Αναζήτηση ταυτότητας προς κάθε κατεύθυνση; Ψυχαναλυτική διατριβή; Ελεγεία για τον πόνο της δημιουργίας; Ανοιχτή συζήτηση με το ίδιο το μέσο; Σχόλιο για τους μηχανισμούς της σύγχρονης (αμερικανικής) κινηματογραφίας;
Ναι σε όλα, αλλά όχι δια της εύκολης οδού - ούτως ή άλλως ο Lynch πάντα προτιμούσε το 'λιγότερο ταξιδεμένο μονοπάτι'. Το «INLAND EMPIRE» απαιτεί από το θεατή να σταματήσει να έχει οποιαδήποτε προσδοκία, να παραιτηθεί από την τετριμμένη απόπειρα να βάλει τα κομμάτια του γρίφου σε μια σειρά. Αυτό ίσχυε στις προηγούμενες ταινίες του σκηνοθέτη, ακόμα και στα «Lost Highway» και «Mulholland Drive» τα οποία διατηρούν κάποια επαφή με το γραμμικό, το συμβατικό και το γυαλισμένο. Εδώ, τα πάντα έχουν ανέβει ένα σκαλοπάτι προς το επίπεδο του ακραίου (και του ποιητικού) καθιστώντας το «INLAND EMPIRE» την πιο πειραματική ταινία του Lynch από την εποχή του πρωτόλειου «Eraserhead», τριάντα χρόνια πριν, αλλά ταυτόχρονα το πιο ώριμο καλλιτεχνικά πόνημά του, ακριβώς επειδή αποδεικνύει ότι πρόκειται για ένα δημιουργό που κατάφερε να υπερνικήσει τις συμβάσεις της τέχνης του και τα εμπόδια που ο ίδιος έχει θέσει στον εαυτό του.
cinemanews.gr
trailers:
soundtrack(καλόοο!!!):
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου