Απ' όποια σκοπιά και αν δει κανείς τα γεγονότα στην Αίγυπτο, το σίγουρο είναι ότι οι συνήθεις, αποκλειστικά οικονομικές αναλύσεις αδικούν την πολιτική αλήθεια του πράγματος σε όφελος της προκατάληψης που θέλει κάθε μορφή αντίδρασης να σημειώνεται ενάντια στη φτώχεια και τα μονοπώλια.
Απεναντίας, και παρά τον φαινομενικά συντριπτικό ταξικό χαρακτήρα της εξέγερσης, φαίνεται πως αυτή ευδοκιμεί σαν το θέατρο μιας βαθύτερης αλλαγής, που σχετίζεται με τον πολιτισμικό «εκσυγχρονισμό» της Αιγύπτου, και μακροπρόθεσμα (υποτίθεται) του αραβικού κόσμου στο σύνολό του, δηλαδή με τη βαθμιαία κατάκτηση, από πλευράς αυτού του κόσμου, των πλεονεκτημάτων μιας περισσότερο «δυτικής» ζωής.
Μ' ΑΛΛΑ λόγια, το ζήτημα είναι πολύ πιο περίπλοκο απ' ό,τι μας λένε όσοι το τοποθετούν στο πλαίσιο της χονδροειδούς διάκρισης μεταξύ «Ανατολής» και «Δύσης» σε επίπεδο οικονομικών συμφερόντων. Π.χ., οι ισλαμιστές που στρέφονται εναντίον της επιρροής των ΗΠΑ δεν είναι ούτε κατ' ελάχιστον φιλικοί προς εκείνους που στρατεύονται ενάντια στη χρηματοδοτούμενη από τους Αμερικανούς δικτατορία με σκοπό τον δυτικού τύπου εκδημοκρατισμό. Ταυτόχρονα, οι κυβερνώντες, ως ανδρείκελα της Ουάσιγκτον, από κοινού με την οικονομική ελίτ που ωρίμασε υπό τη σκέπη τους, πολύ λίγο συμμερίζονται τους πολιτικούς οραματισμούς εκείνων που ατενίζουν επιδοκιμαστικά τον πολιτισμό των δικαιωμάτων της δυτικής νομικής και συνταγματικής παράδοσης, όσο και -κυρίως- την παραισθητική ελευθερία που εξασφαλίζουν οι επικοινωνιακές τεχνολογίες και τα δίκτυα. Αυτό είναι άλλωστε το νόημα των μονότονων δημοσιογραφικών επισημάνσεων σχετικά με την καθοριστική χρήση του Ιντερνετ και του twitter στην οργάνωση τέτοιων αυθόρμητων κινημάτων.
ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ, οι τάσεις που συγκρούονται εδώ, αν και συχνά δίχως επίγνωση του βαθύτερου διακυβεύματος, είναι μάλλον αυτές που εκπροσωπούν τρόπους ζωής, με την ευρύτατη δυνατή έννοια. Φέρ' ειπείν, εκείνο που κάνουν οι υποστηρικτές του καθεστώτος Μουμπάρακ όταν επιδιώκουν τη διαιώνιση του υπάρχοντος συστήματος είναι να νοσταλγούν τη Δύση του '50 κι έτσι οι εξελίξεις τούς προσπερνούν ισοπεδωτικά -ήδη αποτελούν πολιτικούς δεινόσαυρους· άλλοι δεν θέλουν τη Δύση καθόλου· μια τρίτη μερίδα υποδέχεται εκ νέου τη Δύση αλλ' αυτή τη φορά σαν έναν ορίζοντα κοινωνικών συμπεριφορών και πανηγυρίζει όταν ο Ομπάμα θυμάται (αίφνης) ότι η συγκεκριμένη χώρα κυβερνιέται από δικτάτορες! Οι πιο υποψιασμένοι αντιλαμβάνονται σιωπηρά ότι ο λαός της Αιγύπτου διεκδικεί όχι πια απλώς ψωμί και δικαιώματα, όπως λέγεται, αλλά πρόσβαση στα μυστήρια της δορυφορικής ενημέρωσης και των προϊόντων μιας χρήσεως.
ΕΤΣΙ η Αίγυπτος, ακριβώς σαν την πλειονότητα των αναλυτών τής εκεί κατάστασης, παγιδεύεται σ' αυτό το πλαστό τρίλημμα: αφενός ο αναχρονισμός μιας εντελώς παρωχημένης δικτατορίας που δρα τουλάχιστον σαν ανάχωμα στον φονταμενταλισμό, αφετέρου η προοπτική (ασθενής ωστόσο) της ισλαμικής παλινδρόμησης, σε τρίτη δε θέση ο «πραγματισμός» της υπόσχεσης ότι η χώρα, τάχα σε όφελος όλων, θα γίνει πολυκατάστημα.
www.enet.gr
βρέθηκε στο naftilos.blogspot.com
-Μία περίεργη "Αίγυπτος" -
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου