Επί πλέον, προσπαθούν να πείσουν ότι με την καλλιέργεια Γ.Τ.Ο. (Γενετικά Τροποποιημένων Οργανισμών) αντιμετωπίζεται αποτελεσματικά το ζήτημα της πείνας (και εμείς νομίζαμε ότι για τη πείνα έφταιγε η απληστία των λίγων, οι πόλεμοι, η αφαίμαξη πρώτων υλών και αγαθών και τόσα άλλα). Αρωγοί τους, φυσικά, σε αυτή τη προσπάθεια είναι βεβαίως και τα κράτη επιτρέποντας οι αποστολές τροφίμων υπό το μανδύα της “ανθρωπιστικής βοήθειας” να γίνονται με τη χρήση Γ.Τ.Ο.. Οι πεινασμένοι αποτελούν -για ακόμα μια φορά- τα σύγχρονα πειραματόζωα των δοκιμών τους. Άλλωστε, όταν πριν από κάποιο καιρό η Ζάμπια αρνήθηκε την εισαγωγή Γ.Τ.Ο. της επιβλήθηκε ως κύρωση η μη αποστολή βοήθειας.
Όμως, η κυριότερη μορφή αιχμαλωσίας και εξάρτησης των αγροτών από τις εταιρείες βρίσκεται στη διανομή των σπόρων. Ανατρέποντας την αποκτημένη εμπειρία αιώνων του ανθρώπου που του επιτρέπει να αναπτύσσει κατάλληλους για το φυσικό περιβάλλον σπόρους(π.χ. σπόροι που επιβιώνουν στη ξηρασία), οι εταιρείες βιοτεχνολογίας απαγορεύουν στον καλλιεργητή να κρατά σπόρους για την επόμενη καλλιεργητική περίοδο ή να δίνει σπόρους σε τρίτους υποχρεώνοντας τον να αγοράζει σπόρους κάθε φορά. Σαν ένας σύγχρονος-μεταλλαγμένος μπάτσος μπορεί να εισβάλει και να ψάχνει στους χώρους του καλλιεργητή για να βεβαιωθεί ότι δεν έχει κρατήσει σπόρους ενώ ταυτόχρονα δεν επιτρέπει την χρήση φυτοφαρμάκων άλλης εταιρείας(σε πολλές περιπτώσεις οι Γ.Τ.Ο. μιας εταιρείας είναι έτσι φτιαγμένοι ώστε να δέχονται χημικά μόνο της εταιρείας που τα δημιούργησε). Γίνεται, λοιπόν, αντιληπτό ότι, με τον ένα ή άλλο τρόπο, οι σπόροι είναι μονής καλλιεργητικής διάρκειας και μόνο.
Παράλληλα, επίθεση δέχονται και ομάδες πληθυσμού με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, όπως για παράδειγμα οι ιθαγενείς της Βραζιλίας, όπου η άγνωστη σε αυτούς -ως έννοια- ατομική ιδιοκτησία προσπερνιέται και επιβάλλονται οι “νόμοι για τα πνευματικά δικαιώματα που σχετίζονται με το εμπόριο”-TRIPS. Με τα trips εταιρείες κατοχυρώνουν την ιδιοκτησία και πατεντάρουν φυτικές ποικιλίες, φυλές ζώων, γονίδια, βακτήρια κλπ. Για παράδειγμα στη Βραζιλία δυο μεγάλες εταιρείες έχουν πατεντάρει 55000 φυτικά είδη της χώρας, ενώ μια άλλη έχει πάρει ευρεσιτεχνία για ένα πανάρχαιο δέντρο στην Ινδία. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι οι αγρότες είναι υποχρεωμένοι να αγοράσουν σπόρους από την εταιρεία, αν θέλουν να συνεχίσουν να καλλιεργούν. Η εξάρτηση, δηλαδή, του καλλιεργητή από τις εταιρείες είναι απόλυτη και ολοκληρωτική δημιουργώντας ασφυκτικές συνθήκες επιβίωσης.
Στον ελλαδικό χώρο, τώρα, οι κριτικές που ακούγονται συνήθως περιορίζονται στο πόσο βλαβεροί είναι οι Γ.Τ.Ο. για την υγεία του ανθρώπου και το περιβάλλον, ενώ αναφέρονται ελάχιστα στις συνθήκες επιβολής και αιχμαλωσίας που διαμορφώνουν οι εταιρείες με τη σύμπραξη του κράτους. Γεγονός είναι ότι στο όνομα της “προόδου” και της “καταπολέμησης της πείνας” προσπαθούν να ελέγξουν απόλυτα τις διατροφικές συνήθειες και επιλογές μέσω της επιβολής μεγαλύτερου ελέγχου και δημιουργώντας εξάρτηση στους καλλιεργητές. Αιτήματα του στιλ “υποχρεωτική σήμανση στα μεταλλαγμένα τρόφιμα” και οι θεαματικές τηλε-παρεμβάσεις αναδεικνύουν μόνο ένα μερικό –και πολλές φορές ανώδυνο– ζήτημα του προβλήματος.
Απέναντι σε αυτή τη κοινή στάση εταιρειών και κράτους η αντίσταση προέχει να έχει χαρακτηριστικά ολικής αντιπαράθεσης με τους εξουσιαστικούς μηχανισμούς και το πλέγμα σχέσεων που τους περιβάλλει. Στην κατεύθυνση αυτή κινούνται διάφορες ομάδες όπως το ELF στις ΗΠΑ ή οι Rezende Hazen στην Ολλανδία, πραγματοποιώντας δυναμικές ενέργειες -σαμποτάζ- όπως κάψιμο καλλιεργημένων με Γ.Τ.Ο. εκτάσεων, καταστροφή μεταλλαγμένων προϊόντων κ.ά., αντιστεκόμενοι έμπρακτα στην εξουσιαστική/καπιταλιστική φαυλότητα. Εμμονές σε αποσπασματικά αιτήματα (π.χ. σήμανση προϊόντων Γ.Τ.Ο.), χωρίς το πρόταγμα της κοινωνικής απελευθέρωσης μπορούν, ίσως, να κερδίσουν μάχες αλλά όχι τον πόλεμο.
Αναρχικός Πυρήνας Χαλκίδας
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου