Της Γεωργίας Μόσχοβου, 17 ετών, Πάτρα
Κάτι η απόσταση, κάτι το διάβασμα, κάτι οι υποχρεώσεις των μεγάλων, με τον ξάδερφο μου βρισκόμαστε μόνο στις γιορτές. Πάσχα, Χριστούγεννα, δεκαπενταύγουστο...ή έστω λίγο συχνότερα, με κάποια ευχάριστη, τυχαία αφορμή. Είμαστε πολύ αγαπημένοι και ΄΄κάνουμε μαύρα μάτια’’ να ιδωθούμε. Ωστόσο, η χαρά της συνάντησης σταματά γρήγορα... Σύντομα θα τον χάσω απ’ τα μάτια μου και όσο και αν προσπαθήσω να τον εντοπίσω-παρά τη πείρα που έχω πλέον αποκτήσει-ομολογώ πως θα δυσκολευτώ...
Παρόλο που οι περισσότερες συναντήσεις μας γίνονται στο χωριό, ξέρω πολύ καλά τι κάνει εκεί όπου ΄΄κρύβεται’’... Η συνήθεια είναι γνωστή και δεν επηρεάζεται από τις όποιες εξωτερικές συνθήκες(τόπος, χρόνος, πρόσωπα κα’). Το Playstation έχει γίνει σχεδόν προέκταση του χεριού του! Και φυσικά είναι σχεδόν αδύνατον να του το πάρεις ή έστω να τον πείσεις να στο δώσει ακόμα και μετά από κάποιες ώρες ΄΄ηλεκτρονικού εθισμού’’. Νεύρα, πρησμένα μάτια, διπλωμένο κορμί, μοναξιά...Ή μάλλον παρέα με το Playstation!
Σε πολλούς η εικόνα ίσως να θυμίζει κάτι. Το φαινόμενο αυτό, όμως, που είμαι πεπεισμένη πως ΄΄ενδημεί’’ σε ουκ ολίγες οικογένειες,οφείλει τουλάχιστον να μας προβληματίσει...
Τα παιδιά απομονώνονται μπροστά σε μια οθόνη. Υπολογιστή, Playstationή οτιδήποτε άλλο. Χάνουν κάθε επικοινωνία με τους συνομηλίκους τους, γίνονται αντικοινωνικά, επιθετικά, εθίζονται σε βίαιες συμπεριφορές, σε εικόνες ενός εξωπραγματικού κόσμου.Πώς να μην τους φαίνεται, λοιπόν, βαρετή η πραγματικότητα; Ενοχλούνται από την παρουσία οποιουδήποτε κυκλοφορεί γύρω τους ή προσπαθεί να τα προσεγγίσει. Πόσο μάλλον όταν αυτός δυσανασχετεί με την ασχολία τους και προσπαθεί να τα συμβουλέψει να την εγκαταλείψουν!
Αγόρια η πλειοψηφία των "θυμάτων’’.Το παιχνίδι αυτό έχει αναχθεί σε βασική ασχολία τους ακόμα και όταν συναντιούνται...Δεν νοείται συνάντηση φίλων χωρίς Playstation! Συναντήσεις απομόνωσης, θα έλεγε κανείς... Ούτε βέβαια είναι εύκολο να αποκτήσει κανείς φίλο αν δεν έχει το τελευταίο μοντέλο Playstation! Αν είναι δυνατόν!
Κοιτάξτε τα παιδιά σας! Δεν υπάρχουν δικαιολογίες!Oι γονείς δεν είναι άμοιροι ευθυνών!Τα παιδιά του αύριο χρειάζεται να ζήσουν πρώτα το σήμερα! Και η αληθινή ζωή δεν κρύβεται μέσα στην οθόνη!
-Δημήτρηηηηηηηηηηηηη...έλα παιδί μου να μαζέψεις τα πράγματά σου! Σε λίγο φεύγουμε!, ακούω τη θεία μου να φωνάζει.
Και η κατάκοπη φωνή του μετά από μερικά δευτερόλεπτα σιωπής:
-Τι;;; Ακόμα δεν ήρθαμε!!!
Έχουν, όμως, κιόλας περάσει οι γιορτές...
protagon.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου