Σιώπα, όπου να ‘ναι θα σημάνουν οι καμπάνες…

(κείμενο αναγνώστη)

Κατοικώ στα μουδανιά… Στην προποντίδα δηλαδή। Ναι, είμαι κι εγώ ένα χρυσόμαλλο δέρας! Ήρθα εδώ γιατί έχει λεφτά, έχει δουλειά, καλά είναι σε σύγκριση με την πόλη. Ήρθα εδώ για να στεγάσω τα φιλελεύθερα όνειρά μου. Μακριά από τις φασαρίες και την έντονη ζωή…

Κι όλα βαίνανε καλώς. Όλα κυλούσαν όμορφα και ιδεατά ώσπου άρχισαν μια μέρα να ηχούν οι καμπάνες του παρισίου!

Χθες, προχθές, δε θυμούμε πότε ακριβώς, όμως τις άκουσα από την πρώτη μέρα στην πρόβα και σιάχτηκα ολόσωμος! Αγουροξυπνημένος ακόμη, πήγε ο νους μου σε καμπάνες πολέμου, σε εποχές που δεν είχα ζήσει, φρίκη…
Κι όμως, μετά δυο μέρες, έγινε συνήθεια…
Οι καμπάνες θα χτυπάνε ειρωνικά, κάθε μέρα, ένας νέος ήχος, πιο σύνθετος, πιο πλούσιος, πιο πρόστυχος…
θα μας θυμίζει πως ο πλούτος, είναι δίπλα από τη φτώχια μας, συγκεντρωμένος, δια να συντηρεί την τάξη, εις το όνομα της «αγάπης», εις τον αιώνα τον άπαντα, αμήν…


Ιεζεκιήλ