γράφει η Αθανασία Πάνου
Σκηνοθεσία: James L. Brooks
Παίζουν: Jack Nicholson, Helen Hunt, Greg Kinnear, Cuba Gooding Jr.
Διάρκεια: 139 λεπτά
Παραγωγή: TriStar Pictures, 1997
Ο εκκεντρικός, ψυχωτικός, νευρωτικός, με λίγα λόγια προβληματικός νεοϋορκέζος συγγραφέας Melvin (Jack Nicholson) βλέπει τις συνήθειες του και την πραγματικότητα του να αλλάζουν όταν αναλαμβάνει χρέη baby sitter για το σκυλάκι του γείτονα του Simon, ένα ομοφυλόφιλο ζωγράφο (Greg Kinnear). Ο αγενέστατος Melvin αντιμετωπίζει τους πάντες με έντονο σαρκασμό, ρατσισμό και επιθετικότητα μέχρι που...
στη ζωή του εμφανίζεται η Carol (Helen Hunt) μια σερβιτόρα που του κλέβει τη καρδιά. Αναγκάζεται έτσι ο μοναχικός στρίγκλος και κάνει μια στροφή 180ο και βγαίνει από τον μικροβιοφοβικό μικρόκοσμο του, προσφέροντας ακόμη και φιλανθρωπικό έργο, χωρίς βέβαια να το αντιληφθεί.
Σε αυτή τη μετάλλαξη, θα βοηθήσει και το κακομούτσουνο σκυλάκι του γείτονα που θα αποτελέσει το πρώτο ζωντανό πλάσμα που θα αναπτύξει αισθήματα συμπάθειας αλλά και αγάπης προς το πρόσωπο του υποχόνδριου Melvin.
Το «Καλύτερα Δε Γίνεται», μια δημιουργία του James L. Brooks (Terms of Endearment 1983, Spanglish 2004) και βασισμένο στη ιστορία του Mark Andrus (Life as a House 2001), βγήκκε στις ελληνικές αίθουσες το Μάρτιο του 1998, και θα μας χαρίσει δυνατές ερμηνείες, γέλιο και συγκίνηση. Πρόκειται μια ταινία που κυλά ήρεμα και ευχάριστα, δεν έχει σημαντικές ανατροπές, δεν έχει μάλλον καθόλου ανατροπές, και το φινάλε εύκολα το μαντεύεις.
Το σκηνικό γνώριμο και οι ήχοι γνωστοί, η ιστορία όχι και τόσο πρωτότυπη, αλλά το αποτέλεσμα μοναδικό. Το θέμα της κάπως μελό, αλλά με έντονους κοινωνικούς προβληματισμούς περιτριγυρισμένους από έντονο χιούμορ. Θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί σαν ένα κοινό παραμύθι, μόνο με λίγο ασυνήθιστους ήρωες, γιατί δεν παύει να είναι μια κωμωδία με έντονα στοιχεία ρομαντισμού καθώς και αρκετές στιγμές κοινωνικού δράματος, που ως συνήθως έχει σαν φόντο τη Νέα Υόρκη.
Ο παραπάνω συνδυασμός όμως, καταφέρνει και έχει θαυμάσια αποτελέσματα αφού η ταινία γίνεται μια από τις επιτυχίες της χρονιάς και φτάνει τις 7 υποψηφιότητες (τη χρονιά του Τιτανικού) για τα βραβεία Oscar, συμπεριλαμβανομένης και αυτής της «Καλύτερης Ταινίας». Κερδίζει τελικά τα δυο βραβεία της ερμηνείας, Α’ Αντρικού και Α’ Γυναικείου για Nicholson και Hunt αντίστοιχα.
Ο Nicholson εδώ πραγματικά δίνει ρεσιτάλ, παίζοντας σε διαφορετικό στυλ προηγούμενων ρόλων, όπως το “…You can’t handle the truth” του Col. Jessep (βλ. “A Few Good Men”, 1992) με τρομακτικές όμως ομοιότητες κατά διαστήματα.
Η ερμηνεία του Greg Kinnear από την άλλη πλευρά, αν και ξεχωρίζει σημαντικά, δεν επιβραβεύεται τελικά από την Ακαδημία των Τεχνών , που εκείνη τη χρονιά τυχερός της βραδιάς της απονομής θα είναι ο Robin Williams για το «Good Will Hunting». Το ίδιο ακριβώς θα γίνει και στη κατηγορία του σεναρίου, αφού το δίδυμο των Damon-Affleck και κερδίσουν (και μάλλον επάξια) στην 70η απονομή το χρυσό αγαλματίδιο αφήνοντας πίσω τον Mark Andrus, συγγραφέα της εν λόγω ταινίας.
Φυσικά και η συμμετοχή του Cuba Gooding Jr που αν και μικρή σε διάρκεια, αφήνει το απαραίτητο στίγμα της σε αυτή τη παραγωγή, χαρίζοντας έναν ευχάριστο τόνο και μια αξιοπρόσεκτη συμμετοχή.
Δεν είναι μια ταινία αφάνταστα ρομαντική, πασπαλισμένη με ζάχαρη αισιοδοξίας. Τείνει να γίνει πιστευτή λόγω του ειλικρινή λόγου τους και της πραγματικότητας που προσπαθεί να βγάλει στην επιφάνεια. Τελικά, το “As Good As It Gets” είναι μια ταινία που περισσότερο μας υπενθυμίζει καλές ερμηνείες, όμορφα ρεαλιστικό σενάριο και μια ατάκα… you make me want to be a better man…
trailer
soundtrack
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου