Πεποιθήσεις- Τι είναι τελικά τρομοκρατία?

Ορμώμενος από τις δηλώσεις της αστυνομίας για συλλήψεις τρομοκρατών και την εξαγγελία επακόλουθων συλλήψεων, αναρωτιέμαι ποιός είναι ο ορισμός του τρομοκράτη.
Η τρομοκρατία είναι μία σύνθετη, βαρύγδουπη λέξη και υπονοεί την κατάσταση, στην οποία κυριαρχεί ο τρόμος. Γιατί όμως τρόμος και όχι φόβος(φοβοκρατία)? Ο τρόμος είναι μία έντονη συναισθηματική κατάσταση, περιλαμβάνοντας βάσιμες φοβίες για τη σωματική, συναισθηματική και ψυχολογική ακεραιότητα. Είναι μία πιο έντονη και άμεση απειλή, από αυτή που εμπεριέχεται στο συναίσθημα του φόβου. Για παράδειγμα .. φοβάμαι οτι μια μέρα θα πεθάνω, αλλά τρέμω όταν αυτή η στιγμή κοντεύει.
Κατ'επέκταση τρομοκράτης είναι αυτός ο οποίος απειλεί τη σωματική, ψυχολογική και συναισθηματική μας ηρεμία άμεσα και καθημερινά, σαν να νοιώθουμε να κρέμεται μια δαμόκλειος σπάθη πάνω από τα κεφάλια μας. Επομένως καθημερινή σωματική απειλή δέχονται οι Αφγανοί, οι οποίοι πλήττονται από τα Αμερικάνικα μη επανδρωμένα αεροσκάφη αδιακρίτως εις το όνομα αναζητήσεως του μέγατρομοκράτη. Καθημερινή συναισθηματική απειλή επίσης δέχονται οι ομάδες ανθρώπων με διαφορετικά χαρακτηριστικά από την πλειοψηφία(ΑΜΕΑ,Ομοφυλόφιλοι,Αλλοδαποί κ.α.), όταν γίνονται επίκεντρο γέλωτος,χλευασμού και εκμετάλλευσης.Τέλος καθημερινή ψυχολογική βία δέχονται οι φοιτητές σε περιόδους καταλήψεων(π.χ. αυτοί που βιάζονται να ορκισθούν, όπως οι γιατροί που μία μέρα καθυστέρησης, μπορεί να σημαίνει και παράταση εώς και χρόνια στη λήψη ειδικότητας). Φυσικά δεν συγκρίνω την απώλεια μιάς ζωής με την καθυστέρηση της απόκτησης του πτυχίου, αλλά σε διαφορετικές κοινωνίες μπορεί να έχουν το ίδιο αντίκτυπο. Αυτά είναι κάποια παραδείγματα, του πως αντιλαμβάνομαι την τρομοκρατία προσωπικά. Τις παραπάνω καταστάσεις άλλοι τις ονομάζουν επιχειρησιακές δράσεις (Αμερικάνοι), άλλοι τις ονομάζουν ρατσισμό(αριστερά), άλλοι τις ονομάζουν καταλήψεις(πανεπιστημιακοι κομματικοί μηχανισμοί)αντίστοιχα.
Το αμέσως επόμενο ερώτημα αφορά την αιτία της τρομοκρατίας. Συλλογιζόμενος αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, ακροδεξιοί που σφάζουν, ακροαριστεροί που δολοφονούν, μερίδα αστυνομικών που βιαιοπραγεί, μερίδα Ισραηλινών και Παλαιστινίων που ιδεολογικοποιεί τη βία κ.α. καταλήγω οτι η ρίζα της τρομοκρατίας είναι ο φανατισμός. Είναι ο φανατισμός που πυροκροτεί όλες αυτές τις αντιδράσεις. Και δυστυχως ο φανατισμος εκπορεύεται ,εκτός από την έλλειψη παιδείας και κρίσης, από τη μικρόνοια, το συναισθηματικό κενό και την έλλειψη αυτοελέγχου. Προτείνω ως δοκίμιο για ανάγνωση το "κατά του φανατισμού" του Ισραηλινού Άμος Όζ.