Οι γκρίζες γειτονιές του Παρισιού

Deutsche Welle

Πέντε χρόνια μετά τις ταραχές που συγκλόνισαν τα εξαθλιωμένα προάστια του Παρισιού, η πικρία παραμένει. Νέοι άνθρωποι, μετανάστες οι περισσότεροι, συνεχίζουν να αισθάνονται αποκομμένοι από το γαλλικό κορμό. Προάστια και κωμοπόλεις όπως το Clichy-sous-Bois, είχαν πιάσει τότε κυριολεκτικά φωτιά. Η βία ξεκίνησε όταν δυο αγόρια, κυνηγημένα από την αστυνομία βρήκαν καταφύγιο σε έναν ηλεκτρικό υποσταθμό, και έχασαν τη ζωή τους από ηλεκτροπληξία.

Νεαροί βγήκαν στους δρόμους πετώντας πέτρες και μολότοφ στους αστυνομικούς. Η αστυνομία αντεπιτέθηκε. Ο απολογισμός ήταν 4 νεκροί, 217 αστυνομικοί τραυματίες, 5.000 συλλήψεις, περισσότερα από 10.000 καμένα αυτοκίνητα, και 500 κτίρια που υπέστησαν ζημιές


.

Η γενικευμένη βία σόκαρε τη Γαλλία. Ο τότε υπουργός Εσωτερικών Nicolas Sarkozy ζήτησε να «εκδιωχθούν οι συμμορίες από τα προάστια, με χρήση κανονιών νερού». Οι ακροδεξιοί βρήκαν αφορμή για να καταφερθούν εναντίον των μεταναστών.

Σήμερα, ο πρόεδρος πλέον Sarkozy, συνεχίζει να εμμένει στη διατήρηση της τάξης. Στις γκρίζες γειτονιές των εργατικών κατοικιών του Clichy-sous-Bois έχει ανεγερθεί ένα καινούργιο αστυνομικό τμήμα.

Για τον νεαρό Canon, αυτό έχει κάνει τα πράγματα χειρότερα. Η δεξιά κυβέρνηση κατάργησε τις περιπολίες της γειτονιάς που είχαν εφαρμόσει οι σοσιαλιστές. Αντί για τους γνώριμους αστυφύλακες της γειτονιάς που όλοι οι κάτοικοι γνώριζαν και αισθάνονταν οικείους, σήμερα περιπολούν αστυνομικοί της εθνικής αστυνομίας, με τους οποίους οι κάτοικοι των προαστίων δεν αισθάνονται καμία οικειότητα.

Το Clichy, λέει ο νεαρός Canon, που ονειρεύεται να γίνει ράπερ, «είναι όπως όλες οι άλλες πόλεις, λίγο πιο σκληρή, αλλά σχετικά νορμάλ…». Όταν τραγουδάμε, λέει, ο κόσμος μας ακούει, «Όταν όμως θέλουμε να πούμε κάτι, κανένας δεν ενδιαφέρεται».

Η φίλη του η Ipek, είναι θυμωμένη. Ειδικά με την μεροληψία με την οποία οι Γάλλοι αντιμετωπίζουν τους νέους των προαστίων. Όπως λέει, η 17χρονη, τα ΜΜΕ συνεχώς αναφέρουν περιστατικά βίας, εγκλήματος και ταραχών. Μετά όμως οι δημοσιογράφοι εξαφανίζονται. Θέλει και αυτή να γίνει δημοσιογράφος. Πάνω απ`όλα όμως, δεν θέλει να συνεχίσει να ζει στο Clichy, με όλες τις διακρίσεις του. «Θέλω τα παιδιά μου να σπουδάσουν και να μπορούν να ψάξουν για εργασία με μια διεύθυνση κατοικίας που θα είναι εύκολη για αυτούς, όπως ας πούμε το Παρίσι…», λέει.

Ο πληθυσμός του Clichy, είναι περίπου 30.000, και το μέσο ετήσιο εισόδημα 9.000 ευρώ. Το αντίστοιχο σε ολόκληρη τη Γαλλία είναι 28.000 ευρώ.

Τα προβλήματα διογκώνονται με τη πάροδο του χρόνου. Τη δεκαετία του 1960 η βιομηχανία άνθιζε και η χώρα χρειάζονταν μαζική εισαγωγή εργατικών χεριών από τις πρώην αποικίες της. Επειδή τα διαμερίσματα στο Παρίσι και στα προάστιά του ήταν ελάχιστα και πανάκριβα, το κράτος και ιδιώτες εργολάβοι έχτισαν τεράστια οικοδομικά συγκροτήματα στα περίχωρα της πόλης, όσο το δυνατόν πιο γρήγορα και πιο φθηνά. Όμως τα κτίρια αυτά φθάρθηκαν γρήγορα . Δεν υπήρχαν ανάλογες υποδομές. Για να πάει κανείς στο Παρίσι από το Clichy, με τρένο ή με λεωφορείο, χρειάζεται 1, ½ ώρα, για μια απόσταση 20 χιλιομέτρων. Όποιος μπορεί, μετακομίζει αλλού. Οι μόνοι που μένουν πίσω είναι οι φτωχοί.

Όπως λέει ο δήμαρχος Claude Dilain, που είναι γιατρός, «η φτώχια εξαπλώνεται σαν καρκίνος». Ο μισός πληθυσμός είναι ηλικίας κάτω των 25. Ο ένας στους τρεις είναι αλλοδαπός, αν και τα παιδιά που γεννιούνται στη Γαλλία παίρνουν αυτόματα τη γαλλική υπηκοότητα, τουλάχιστον στα χαρτιά.

Η οικογένεια του Said Hammouche προέρχεται από την Αλγερία, και παρά τις δυσκολίες, αποτελεί μια περίπτωση επιτυχίας. Ο Hammouche ηγείται της οργάνωσης Mozaik, που προετοιμάζει τους νέους χτίζοντας την αυτοπεποίθησή τους, με συμβουλές για εργασία και με εικονικές συνεντεύξεις πρόσληψης.

«Είχα στόχους και σπούδασα διοίκηση οργάνωση επιχειρήσεων. Με ενδιέφερε ο τομέας των ανθρώπινων πόρων, και δεν τα παράτησα» λέει, προσθέτοντας πως δεν μπορούν όλοι να πετύχουν. Αυτό που στερούνται οι νέοι των μη προνομιούχων περιοχών, όταν τους δίνεται η ευκαιρία, είναι οι κατάλληλες διασυνδέσεις και ο τρόπος του να παρουσιάσουν τον εαυτό τους. «Ο θυμός στα προάστια, προέρχεται από την απογοήτευση… σπουδάζουν, προσπαθούν, αγωνίζονται, αλλά βρίσκουν πάντα τις πόρτες κλειστές…» λέει.