Τα μεγαλα λαθη συγχωρουνται, τα μικρα δεν ξεχνιουνται ποτε

Ειχε ξεμεινει απο χρημα.
Τωρα δουλευε παλι σκληρα, δεκαωρα και δωστου δεκαωρα,
αλλα δεκαρα δεν εμενε.
Δεκαρα. Δεκαωρα διχως δεκαρα.
Ότι εβγαζε πηγαινε στα χρεη.
Tο μελλον μαλλον δεν ειναι το μελλον ,
που θα εκανε γνωστους και συγγενεις
(φιλους δεν ειχε)
να καμαρωνουν.
Για μελλουσες συζυγους, ουτε λογος!
Ειχε ξεμεινει απο χρημα.
Δουλευε δεκαωρα...

Ότι εβγαζε πηγαινε στα χρεη.
Και ειχε παρατησει ενα βιβλιο στη μεση.
Εβαλε ενα ιρλανδεζικο ουισκι.
Δεν αναρωτιοταν το γιατι.
Δεν τον ενοιαζε πια το γιατι.
Μετα τα πενηντα δεν σε νοιαζει το γιατι,
σε νοιαζει μοναχα το πως.

«My sanity destroys my vanity»
Ενιωσε εναν πονο στο στηθος.
Τον αγνοησε.
Το στηθος ειναι κατι που εκτεινεται, ειπε μεσα του,
αντιγραφοντας νοερως τον Νικο Καρουζο.
Θυμηθηκε ενα παλιο συνηθες δωρο απο τη δεκαετια του εβδομηντα.
Ενα χαζο δωρο.
Μια κουπα που εγραφε ανορθογραφα
«Και αφτο θα περασει».
Την εβλεπες σχεδον σε καθε σπιτι.
Ο πονος επεμενε.
Αυτος επεμενε να τον αγνοει.
Λιγο ιρλανδεζικο ακομα και αφτο θα περασει.
Πηγε στο γραφειο,το μηλο ανοιχτο παντα σαν γαλαζιος βυθος,
περιμενε υπομονετικα.
Κοίταξε την φωτογραφια της αγαπημενης του.
Χαμογελασε. Πλατια.
Αναψε ενα τσιγαρο.
Αφιλτρο.
Παντα.

«Και δηλαδη τι ειστ’ εσεις
και χτυπατε πρωθυπουργους και υπουργους;»

- Αρχαιολογος, απανταει ο Τσαλ.
- Γιατρος», κανει ο Μπολωνιας.
- «Οικονομολογος», λεει ο Λαρισαιος.
- «Εθνολογος», δηλωνει ο Παλιοσειρας.
- «Αρχιτεκτονας», ψευδομαι εγω.
- «Μαγειρας,ψελλιζει ο Μητσαρας.
- «Ιδιοκτητης,συστηνεται το Αγγελουδι.
- «Ανεργος,φωναζει ο Βαλεσσας.
- Πτωχευσας,μουρμουριζει ο Λασκαλας.
- Εμπορακος, γριλιζει ο μελισσας.
- Στιχοπλόκος, primo secondo ο Μαc Mac
- Υφιπουργος, λαλησε η ΑνναΝταλ

«Να χεσω τα πτυχια σας»,
αποφαινεται ο Τροικας.
«Χαθειτε απ’ τα ματια μου»,
«Και καλα μυαλα», καταληγει.

Καθοτι αθεος,
παππαΚωστη,Παπακωνσταντινου,
παππαΓιωργη,Παπανδρεου,
θα σας παρει ο διαολος
τον πατερα.
Η διαχειρηση θυμου,
μας τελειωσε.