Έτος… «Διαχειριστή»

Σύμπαν…κάπου στα ανατολικά του, όταν κοιτάς από τον αστερισμό του σκορπιού, το ηλιακό σύστημα…περιστρεφόμενο με άξονα το φως. Κοντά στο φως, ο τρίτος πλανήτης , η γη. Στη γη έτος 2010,οι πρόποδες του εικοστού αιώνα, η άνθιση της «εποχής του διαχειριστή». Μια εποχή η οποία σχεδιάστηκε χρόνια αλλά τελικά επιτεύχθηκε με την συναίνεση όλου του κόσμου ( του περισσότερου τουλάχιστον) , ως η μόνη λύση στο γενικότερο αίτημα για μη συμμετοχή, για αποποίηση ευθυνών, για… λούφα. Αλλά ας τα πάρουμε όλα από την αρχή…



Ήταν κάποτε η «εποχή του ανθρώπου», πολύ μετά την εποχή των δεινοσαύρων, αργότερα από τον καιρό των παγετώνων και αφού άρχισε να ξεπερνιέται η εποχή του κανιβαλισμού. Αυτή η εποχή χαρακτηριζόταν από τις πρώτες σκέψεις για μια οργανωμένη κοινωνία, μία κοινωνία ανθρώπων η οποία θα εξελίσσεται με βάση τις βουλήσεις και τις επιδιώξεις των μελών της. Πρόσταγμα της εποχής ήταν η συμμετοχή και η ενασχόληση με τα κοινά. Ήταν ο καιρός όπου το φρόνημα της συνδιαμόρφωσης έτεινε να επικρατήσει και να θεωρηθεί ως βασική αρχή για την ανθρώπινη προοπτική. Έτσι παρατηρούταν κοινότητες η διοίκηση και η οργάνωση των οποίων βασιζόταν στη συμμετοχή όλων το πολιτών , με κορυφαία μάλιστα ατίμωση την αποπομπή για όσους δεν ήθελαν, βαριότανε ή είχαν καλύτερα πράγματα να κάνουν… από το να ασχοληθούν με όσα τους αφορούν [άγνωστο το γιατί, από πολύ νωρίς δύο ισχυρές «μειοψηφίες» είχαν καταφέρει να αντιταχθούν και να απέχουν από ολόκληρο αυτό το σύστημα - αυτοί ήταν οι δούλοι και οι γυναίκες . έγκυροι και έντιμοι διαχρονολόγοι υποστηρίζουν ότι αυτές οι δύο αναρχικές για την εποχή τάσεις μάλλον είχαν προβλέψει από νωρίς την αποτυχία του όλου εγχειρήματος].

Η επόμενη ώρα (μιλάμε για συμπαντική ώρα-αρκετές εκατοντάδες γήινα χρόνια) ήταν η ώρα μηδέν. Όλες οι γυναίκες είχαν εξαναγκαστεί να «συμμετέχουν» και οι δούλοι απαλλοτριώθηκαν, έμαθαν να διεκδικούν και να ενεργούν αυτόβουλα. Τα πάντα έδειχναν πως μία χρυσή εποχή ανέτειλε , τώρα πια η εξέλιξη του είδους θα εξαρτιόταν από τη συνδιαμόρφωση όλων και έτσι η οποιαδήποτε «κατάληξη» της ανθρωπότητας θα ήταν αναπόσπαστο αποτέλεσμα των βουλήσεων των μελών της [κάτι που πρωτοορίστηκε ως «δίκαιο» από τους έγκυρους και έντιμους διαχρονολόγους].

Όμως εκείνη η ώρα ( η ώρα μηδέν) έμελλε να σταθεί τροχοπέδη και προάγγελος της μετέπειτα εποχής , αυτής του «διαχειριστή». Έντονες ριζοσπαστικές τάσεις, ασυντόνιστα και σε διαφορετικά χρονικά δευτερόλεπτα (έτη για τον γήινο χρόνο), άρχισαν να αναπτύσσονται σε ολόκληρο τον πλανήτη .Με κύριο αίτημα το καλοδουλεμένο, συγκινητικό και επαναστατικό δίστιχο «όπου λαλούν πόλοι κοκόροι, αργεί να ξημερώσει», προσηλυτίζονταν κόσμος υπέρ της «μη συμμετοχής», προς μία διαφορετική αντίληψη για την πιθανή εξέλιξη της ανθρωπότητας. Βέβαια τα αίτια αυτής της λαϊκής επανάστασης ήταν πιο βαθιά και περίπλοκα. Η εποχή της συμμετοχής είχε κουράσει και εξαντλήσει πολύ κόσμο. Αμέτρητοι ήταν αυτοί που (μέσω της συμμετοχής) είχαν στερηθεί την αποποίηση ευθυνών (που τόσο πολύ λάτρευαν) και άλλοι τόσοι αυτοί που πραγματικά σιχαίνονταν την συναναστροφή με άλλους ανθρώπους. Οι πρώτοι που επωφελήθηκαν από αυτήν την κατάσταση ήταν οι ορκισμένοι δούλοι (στην ψυχή και στο σώμα), οι οποίοι ανέμεναν υπομονετικά όλα αυτά τα χρόνια τη κατάλληλη στιγμή, για να επανέρθουν δριμύτεροι στις πολυπόθητες αρχικές τους θέσεις. Αυτοί ήταν που με μία περίτεχνη κίνηση κατάφεραν όχι μόνο να αναδείξουν τις θέσεις τους, αλλά να πείσουν τον περισσότερο κόσμο για τη ορθότητα της επιλογής τους. Δεν έκαναν τίποτα… παρά μόνο εξέλεξαν έναν αντιπρόσωπο, ο οποίος από εκείνη την στιγμή θα ήταν ο μόνος αρμόδιος επί όλων των θεμάτων (μάλιστα για να αποδεχθεί αυτήν την θέση το συγκεκριμένο άτομο , το οποίο συν της άλλης ήταν από τους φανατικότερους πολέμιους της συμμετοχής, συντάχθηκε ένα πρωτόκολλο «άφεσης αμαρτιών» για όλα τα λάθη που έμελλε αυτός να κάνει κατά την διάρκεια των μελλοντικών ενεργειών του – το όνομα αυτού ήταν Πολύτιμος Διαχειριστής).

Έτσι η εποχή που ακολούθησε πήρε το όνομα του προς τιμή της νέας αυτής διαχειριστικής κατάστασης που πρώτος αυτός δημιούργησε [αξίζει εδώ να αναφερθεί ότι οι έγκυροι και έντιμοι διαχρονολόγοι αδυνατούν ακόμη και σήμερα να καταλήξουν στο αν η λέξη διαχειριστής υπήρξε πριν την ανάδειξη του κ. Πολύτιμου Διαχειριστή ή αν αυτή δημιουργήθηκε βάση του ονόματος του]. Με τον καιρό συστάθηκαν αντιπρόσωποι και εκπρόσωποι για όλα τα θέματα, πολιτικοί (ως αντιπρόσωποι του κόσμου για την χάραξη της πορείας της κάθε πολιτείας), θρησκευτικοί (ως εκπρόσωποι – ενδιάμεσοι μεταξύ των ανθρώπων και των θεών), πατέρες (ως αρχηγοί της κάθε οικογένειας), διαχειριστές πολυκατοικίας, διαχειριστές τροφής και διασκέδασης, διαχειριστές οξυγόνου και ημερομηνίας θανάτου κ.α. Αργότερα ποινικοποιήθηκε η «συμμετοχή» και έτσι σιγά σιγά οι νοσταλγοί της συνδιαμόρφωσης πέρασαν στην παρανομία, εκεί όπου παρέμειναν μέχρι τον τελικό αφανισμό τους…

Σήμερα ( το σήμερα ισχύει σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του σύμπαντος) όλα βαίνουν καλώς. Η «εποχή του διαχειριστή» έχει καταφέρει να ενώσει όλους τους ανθρώπους ( ή μάλλον τους περισσότερους) κάτω από μία γενικότερη αίσθηση λόυφας και ασφάλειας, με αποτέλεσμα η εξέλιξη της κοινωνίας να συνεχίζεται ομαλά επιταχυνόμενα , χωρίς πολλές πολλές σκοτούρες, ευθύνες και αντιπαραθέσεις (οι οποίες , όπως αποδείχθηκε, πήγαζαν ακριβώς από την συμμετοχή και την επικοινωνία των ανθρώπων). Το μέλλον λοιπόν αναμένεται λαμπρό και ξεκούραστο και αυτό που απομένει για την «τελειωτική θεοποίηση» της μη συμμετοχής είναι τα τελικά κείμενα για την πανσυνταγματική της καθιέρωση, τα οποία επεξεργάζονται και συντάσσονται στις μέρες μας [οι συντάκτες , οι γνωστοί πλέον έγκυροι και έντιμοι διαχρονολόγοι, τεκμηριώνουν την αναγκαιότητα της «μη συμμετοχής» σε αυτό που αυτοί πρωτονόμασαν «δίκαιο» και καταλήγουν κάπως έτσι ’’…εφόσον το «δίκαιο» ορίστηκε σαν η κατάληξη της ανθρωπότητας ως αποτέλεσμα των βουλήσεων των μελών της, έτσι η « μη συμμετοχή» (κρατούσα βούληση των μελών) είναι «δίκαιο»…’’]