Πήγαμε χθες μια βόλτα προς την πρωτεύουσα έτσι για ένα καφεδάκι. Θέλαμε να γνωρίσουμε κάτι παιδιά που μήνες τώρα επικοινωνούσαμε διαδικτυακά, αλλά αυτό δε μας αρκούσε. Το πρώτο σοκ… ένα καφενεδάκι στα πρότυπα των φοιτητικών μου χρόνων… μαγεία! Και κόσμος χαμογελαστός, πρόσχαρος και φιλόξενος…
Οι δισταγμοί κράτησαν κάποια ελάχιστα δευτερόλεπτα κι έπειτα σα να νοιώσαμε πως γνωριζόμαστε χρόνια. Ο καφές αντικαταστήθηκε γρήγορα από τη μπύρα και η μπύρα συνοδεύτηκε μεταφυσικά με κάτι πεντανόστιμα κεφτεδάκια που μου θύμιζαν τη γιαγιά μου. Κύλισε όμορφα η ώρα και οι κουβέντες φιλικές αλλά πάντα εύστοχες, γεμάτες προβληματισμούς και όνειρα…
«Θα τα ξαναπούμε σύντομα» ήταν οι λέξεις του αποχαιρετισμού και όλοι ξέραμε ότι τις νοιώθαμε και τις λέγαμε από καρδιάς.
Δημήτρη, Γιώργο και προς τα άλλα παιδιά…
Ψηλά το κεφάλι ρε! Είμαστε μαζί σας…
3feeet
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου