Να τα μάθουμε όλα, ξανά απ' την αρχή

Γράφει η Αννυ Λιγνού

Πίνω τον πρωινό καφέ, πριν ξυπνήσουν τα παιδιά, βλέπω απέξω τη συννεφιά και κάνω το λάθος να ανοίξω τις ειδήσεις. «Η Εθνική Κατάθλιψη», «Το Βαρύ Κλίμα», «Η Αυξανόμενη Πίεση», «Η Γενική Απογοήτευση» και άλλες βαρύγδουπες αλλά τόσο αληθινές φράσεις γεμίζουν το σαλόνι και την ψυχή μας. Οι ψυχικές ασθένειες και οι αυτοκτονίες έχουν αυξηθεί κατακόρυφα, ακόμα κι αν δεν λέγεται αυτό ανοικτά στις επίσημες ειδήσεις. Το κλίμα είναι όντως βαρύ κι ασήκωτο.

«Σκέψου ότι η ανθρωπότητα έχει ζήσει και χειρότερα…», «αλλού έχουν πόλεμο…», «βιβλικές φυσικές καταστροφές…», «πείνα». Γιατί, εδώ τι έχουμε;Ο πλανήτης μας χωράει και μπορεί να μας θρέψει καλά, όλους. Η τεχνολογία μπορεί να μας εξυπηρετήσει όλους και η γνώση μπορεί να μας μορφώσει όλους. Μπα, δε με παρηγορεί το γεγονός ότι ίσως έχουν υπάρξει και χειρότερα. Δεν θα έπρεπε να υπάρχουν. Τουλάχιστον αυτά που φτιάχνονται από τους ανθρώπους.

Σκέφτομαι ότι τώρα που όλοι οι ενήλικοι τρόποι αντίδρασης αποδείχθηκαν αναποτελεσματικοί, θα πρέπει μάλλον να αντιδράσουμε σαν τα νήπια στο νηπιαγωγείο: Ακαριαία και δυναμικά: «Δεν με παίζεις; Δεν θέλεις να παίξεις μαζί μου; ΣΚΑΣΙΛΑ ΜΟΥ. Θα πάρω τα τουβλάκια μου και θα παίξω μόνος μου…»



τα πουλιά της δυστυχίας
Και χτίζαμε τεράστια παλάτια και κάστρα μόνο και μόνο για να σκάσουν αυτοί που δε μας παίζανε. Κι ύστερα, σιγά - σιγά παρατούσαν το δικό τους κι ερχόντουσαν κοντά.

Και τι μπορούμε να κάνουμε; Να συσπειρωθούμε. Να αντιδράσουμε.

Δεν έχουμε χρήματα να κινηθούμε; Να βάλουμε τις γνώσεις και τις δεξιότητές μας ο ένας στην υπηρεσία του άλλου χωρίς να μεσολαβεί το χρήμα. Ένα βήμα πιο κοντά στο Παράδεισο.

Ανακαλούνται οι δάσκαλοι και δεν τυπώνονται βιβλία; Καλύτερα κι όλας. Πειραγμένα θα μας τα δίνανε. Με σάπια ιστορία που να μην ενοχλεί τους καλούς μας γείτονες, με ψεύτικα στοιχεία που να μας αποκοιμίζουν. Και τι να κάνουμε;

Όλοι έχουμε έναν πατέρα, μια μάνα, έναν παππού, μια γιαγιά που πολέμησε κάπου, που δούλεψε για κάποιους, που ταξίδεψε μακριά, που ζορίστηκε πολύ, που είδε πολλά, που έζησε την ιστορία. Αυτόν να κάνουμε δάσκαλο στα παιδιά μας. Να τα μάθουν από πρώτο χέρι, απ την αρχή. Σωστά. Η Άλωση να είναι Άλωση, όχι «επαναπροσδιορισμός των συνόρων». Η δικτατορία να είναι δικτατορία, όχι «εναλλακτική προσπάθεια για την θεσμοθέτηση κανόνων». «Η Σφαγή να είναι σφαγή και λεηλασία και όχι «έντονη ένοπλη διαμάχη». Η προσφυγιά να είναι προσφυγιά, όχι «εκούσια μετοίκηση προς τα νησιά του Αιγαίου και άλλες περιοχές». Ο πόλεμος να ‘ναι πόλεμος κι όχι διπλωματική διένεξη μεταξύ των κρατών.

Από κοντά λοιπόν τους παππούδες και τις γιαγιάδες σας. Ξεσκονίστε ό,τι σας έχουν πει κι αυτοί που έχουν φύγει από αυτή τη ζωή και πείτε το στα παιδιά σας. Πείτε το δυνατά να το ακούσετε κι εσείς.

Να μάθουμε όλοι αυτά που έγιναν και αν είναι κακά να μην τα ξανακάνουμε. Αν είναι καλά να τα μιμηθούμε. Κι αν είμαστε άξιοι να τα κάνουμε καλύτερα εμείς. Σε όσους θεωρούν οπισθοδρομική την παράδοση, πρέπει να εξηγήσουμε ότι δεν υπάρχει πιο ζωντανός τρόπος από το να παραδίδεις τη γνώση της ιστορίας που πέρασε στα παιδιά σου για να την χρησιμοποιήσουν προς όφελος τη κοινωνίας.

Υπάρχουν πολλοί που έχουν συμφέροντα να μας κάνουν να ξεχάσουμε, να μας κόψουν το τσαμπουκά μας, να μας προσβάλουν για να χάσουμε το θάρρος μας.

Η Ελλάδα έχει παράδοση στο να σκέφτεται και να γνωρίζει. Η Ελλάδα έχει παράδοση στο να ορθώνει το ανάστημά της, έχει παράδοση στις ηρωικές εξόδους, στις άνισες μάχες, στην υπεράσπιση των ιερών της κι όλων αυτών που αγαπάει. Όσων δηλαδή μας κάνουν ανθρώπους.
e-fungus