Σε μια από τις μεγαλύτερες “μεταλλευτικές” χώρες, τις ΗΠΑ, τα πράγματα δεν είναι καθόλου ρόδινα. Το παρακάτω βίντεο είναι το trailer της ταινίας “Precious Waters: Minnesota’s sulphide mining controversy” που μπορείτε να τη δείτε ολόκληρη στο http://vimeo.com/7586186.
Στη βόρεια πολιτεία της Μινεσότα, στην περιοχή των Μεγάλων Λιμνών, η εταιρεία Polymet προσπαθεί εδώ και δυο χρόνια να πάρει άδεια για μεταλλείο χαλκού-νικελίου, αλλά έχει κολλήσει στο στάδιο της “Προκαταρκτικής Περιβαλλοντικής Μελέτης” γιατί η ΕΡΑ, η Υπηρεσία Προστασίας Περιβάλλοντος των ΗΠΑ βρήκε ότι “η μελέτη περιγράφει απαράδεκτες περιβαλλοντικές επιπτώσεις”. Εκεί, βλέπετε, εκτός από τη σημαντική τοπική αντίδραση, υπάρχουν και κρατικές υπηρεσίες που ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ελέγχουν τις μελέτες… Περισσότερες πληροφορίες στα Friends of the Boundary Waters Wilderness και preciouswaters.org.
Η Polymet είναι μόνο η αρχή και άλλες εταιρείες περιμένουν τη σειρά τους για να σκάψουν στη Μινεσότα. Στο διπλανό Μίτσιγκαν, η εταιρεία Kennecott (θυγατρική της Rio Tinto) προσπαθεί εδώ και οκτώ περίπου χρόνια να αναπτύξει το μεταλλείο χαλκού-νικελίου Eagle, αλλά τα έχει βρει σκούρα. Δείτε σχετικά το www.savethewildup.org.
Μύθοι και Πραγματικότητα, για τη Μινεσότα και για τις Σκουριές
Άλλες πολιτείες έχουν υποφέρει επειδή οι ηγέτες τους έβλεπαν δολάρια, όταν θα έπρεπε να βλέπουν ερωτηματικά. Οι ηγέτες πίστεψαν τις υποσχέσεις ότι τα μεταλλεία δεν θα ρυπάνουν, αλλά αγνόησαν όλες τις φορές που αυτές οι υποσχέσεις δεν τηρήθηκαν.
Paul Danicic, διευθυντής της οργάνωσης Friends of the Boundary Waters Wilderness
Σε Πολιτείες όπως η Μοντάνα, το Νέο Μεξικό και η Νεβάδα, η εξόρυξη θειούχων ορυκτών έχει ρυπάνει χιλιάδες ρέματα και έχει καταστρέψει ολόκληρα οικοσυστήματα. Αντιμέτωπες με το κόστος αποκατάστασης ύψους δεκάδων εκατομμυρίων δολαρίων, οι εταιρείες έχουν συχνά κηρύξει πτώχευση, αφήνοντας τους φορολογούμενους να πληρώσουν τη νύφη. Διαβάστε σχετικά το δικό μας Αποκατάσταση μεταλλείων και βολικές “πτωχεύσεις”: η Chevron, η Asarco, η TVX και η Ελληνικός Χρυσός.
Για παράδειγμα, στο μεταλλείο Brohm στη Νότια Ντακότα (φωτογραφία- ένα πολύ μικρό μεταλλείο), το οποίο λειτούργησε στο διάστημα 1988 – 1998, η εξόρυξη οδήγησε στη δημιουργία όξινης απορροής και έκανε τα νερά ενός κοντινού ρέματος πιο όξινα από το χυμό του λεμονιού. Τελικά η εταιρεία χρεοκόπησε και επειδή οι χρηματοοικονομικές εγγυήσεις που είχε λάβει το κράτος επαρκούσαν μόνο για το 1/8 του κόστους αποκατάστασης, η περιοχή μπήκε στο πρόγραμμα Superfund (πρόγραμμα για την αποκατάσταση περιοχών ρυπασμένων από επικίνδυνα απόβλητα), πράγμα που σημαίνει ότι οι Αμερικανοί φορολογούμενοι πληρώνουν τώρα για τον καθαρισμό της ρύπανσης.
Προβλέψεις που απέτυχαν
Μεταλλείο χαλκού Chino, Νέο Μεξικό
Ένας από τους πιο σημαντικούς παράγοντες στην σκοτεινή ιστορία της εξόρυξης μικτών θειούχων είναι το πόσο συχνά οι εταιρείες εξόρυξης κάνουν λάθος για το μέγεθος των επιπτώσεών τους στην ποιότητα των νερών. Όπως διαπίστωσε η μελέτη “Σύγκριση της προβλεπόμενης και της πραγματικής ποιότητας των νερών σε μεταλλεία” (Jim Kuipers, P.E., Ann Maest, PhD, 12/7/2006), ενώ όλα τα μεταλλεία που εξετάστηκαν προέβλεπαν ότι δεν θα προκαλούσαν ρύπανση, τουλάχιστον 76% από αυτά ρύπαναν παρ΄όλα αυτά. Η ίδια μελέτη διαπίστωσε ότι το 89% των μεταλλείων που ρύπαναν είχαν δηλώσει ότι δεν θα ρυπάνουν.
Αυτή η ιστορία είναι ένας από τους κύριους λόγους που οι πολίτες ανησυχούν για τα σχέδια εξόρυξης θειούχων μεταλλευμάτων, στη Μινεσότα και στην Ελλάδα. Η μεταλλευτική βιομηχανία λέει ότι δεν θα ρυπάνει τα πολύτιμα νερά μας, αλλά το έχουν ξαναπεί αυτό και τις περισσότερες φορές έπεσαν έξω.
Στην περίπτωση του μεταλλείου Brohm, η μεταλλευτική εταιρεία διαβεβαίωνε την Πολιτεία ότι δεν θα υπήρχε όξινη απορροή μεταλλείων, επειδή το μετάλλευμα είχε χαμηλή περιεκτικότητα θειούχων ενώσεων, περίπου το 1% κατά μέσο όρο. Παρ’όλα αυτά, το μεταλλείο προκάλεσε τρομακτική ρύπανση, σκοτώνοντας όλα τα ψάρια στο ρέμα που έγινε όξινο. Σας θυμίζει κάτι; Οι Σκουριές έχουν περίπου 3% θείο. Σύμφωνα με την ΜΠΕ, τα στείρα έχουν μόλις 1,5% θείο και “κατατάσσονται στην περιοχή της αβεβαιότητας για τη δημιουργία όξινης απορροής”! Όμως τα στελέχη της εταιρείας διατυμπανίζουν σε κάθε ευκαιρία ότι “δεν θα δημιουργηθεί όξινη απορροή”!!!
Οι φορολογούμενοι μένουν με το “μουτζούρη”
Αντιμέτωπες με το αστρονομικό κόστος αποκατάστασης και ταλαιπωρημένες από μια ασταθή αγορά μετάλλων, με συχνούς κύκλους άνθησης και παρακμής (boom and bust cycles), οι εξορυκτικές εταιρείες συχνά εγκαταλείπουν τα ρυπασμένα μεταλλεία τους, αποχωρούν και αφήνουν τους φορολογούμενους να κρατάνε το “μουτζούρη”.
Στις ΗΠΑ, οι περισσότερες Πολιτείες απαιτούν από τις εταιρείες εξόρυξης να παρέχουν χρηματοοικονομικές εγγυήσεις για τη χρηματοδότηση της αποκατάστασης για την περίπτωση που η εταιρεία πτωχεύσει ή είναι ανίκανη να εκτελέσει η ίδια το έργο. Στην περήφανη Ελλάδα δεν προβλέπεται καμία εγγύηση για την αποκατάσταση στην περίπτωση που η εταιρεία γίνει καπνός. Όμως οι Αμερικανοί φορολογούμενοι εξακολουθούν να φορτώνονται το κύριο βάρος του κόστους των αποκαταστάσεων, εξ’αιτίας δύο συνηθισμένων προβλημάτων:
Δυσκολία πρόβλεψης της έκτασης της ρύπανσης και του κόστους καθαρισμού. Επειδή έχει αποδειχθεί τόσο δύσκολο να προβλεφθει το πότε, πού και σε ποιο βαθμό θα παρουσιαστεί η όξινη απορροή, είναι δύσκολο να καθοριστεί το κόστος αποκατάστασης ενός μεταλλείου. Για το λόγο αυτό, όταν οι μεταλλευτικές εταιρείες πτωχεύουν, οι πολιτείες συχνά ανακαλύπτουν ότι οι εγγυήσεις που παρείχε η εταιρεία είναι ανεπαρκείς για το έργο της αποκατάστασης. Εμάς εδώ, είπαμε, δεν μας απασχολούν τέτοια πράγματα!
Τα περιουσιακά στοιχεία των υπό πτώχευση εταιρειών αποδίδονται σε άλλους πιστωτές. Όταν μια μεταλλευτική εταιρεία χρεοκοπεί υπάρχει συνήθως μια μακρά σειρά πιστωτών, τράπεζες, οι επενδυτές, οι προμηθευτές- που προσπαθεί να πληρωθεί. Εάν η οικονομική εγγύηση δεν δίνεται μαζί με κάποια εξασφάλιση για το ενδεχόμενο χρεωκοπίας, η πολιτεία είναι απλώς άλλος ένας πιστωτής που ζητά τα λεφτά του πίσω. Εμείς εφαρμόζουμε τη “λύση Πάχτα- νόμος 3220/2004″! Παραιτούμαστε από κάθε απαίτηση, αμνηστεύουμε με νόμο τους υπεύθυνους της ρύπανσης και απαγορεύουμε και σε όλους τους άλλους πιστωτές να διεκδικήσουν τα λεφτά τους!
Η βιομηχανία έχει μακρύ και ντροπιαστικό ιστορικό περιπτώσεων όπου δεν πλήρωσε για την αποκατάσταση των έργων της. Μερικά πολύ γνωστά παραδείγματα είναι:
Zortman-Landusky Mine, Μοντάνα – $33 εκατομμύρια και ακόμα ανεβαίνει
Summitville Mine, Κολοράντο – $185 εκατομμύρια και επιπλέον 1.500.000 δολάρια κατ’ έτος
Grouse Creek Mine, Αϊντάχο – $53 εκατομμύρια
αναρτήθηκε από antigoldgreece.wordpress.com
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου