Από το "ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΣ" [1949]

ΜΕΣ ΣΤΗ ΔΙΑΦΑΝΕΙΑ ΤΟΥ ΠΡΩΪΝΟΥ

Μες στη διαφάνεια του πρωινού άνοιξα τα παράθυρά μου

Και σ' είδα απ' όλα τα σημεία χαρουμένη να κατεβαίνεις

Πλαγιά-πλαγιά τους ουρανούς, πλαγιά-πλαγιά τους λόφους

Σα νάρχεσαι από την πηγή κι' απ' την αρχή του κόσμου.

Κουδούνια και χαμόγελα σέρνει το φόρεμά σου


Που το φιλούν και το σηκώνουν οι αύρες στο γαλάζιο

Κι' είσαι παντού με μι' αγκαλιά τριαντάφυλλα που φέγγουν

Τις πέτρες χρωματίζοντας γύρω μου όταν βραδιάζει.

Μα όταν νυχτώνει, κλείνοντας τα τέσσερα παράθυρά μου,

Ενώ στο σκούρο θαλασσί παίρνουν να τρέμουν τ' άστρα,

Σμίγω έξω με το μέγα του σύμπαντος το φως σου

Λυώνοντας την εικόνα σου σε άχνινα συννεφάκια.

Κι ενώ κάτω από τη στέγη μου γέρνω το μέτωπό μου

Κι ακούω σκυμμένος του δικού μου κόσμου τις καμπάνες

Απ' έξω υπάρχεις εσύ φως, στερέωμα, ουρανός.

http://www.facebook.com/notes/%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%B7%CF%86%CF%8C%CF%81%CE%BF%CF%82-%CE%B2%CF%81%CE%B5%CF%84%CF%84%CE%AC%CE%BA%CE%BF%CF%82-nikiforos-vrettakos/%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%BF-%CF%84%CE%BF-%CE%B2%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%B9%CE%BF-%CF%84%CE%B7%CF%83-%CE%BC%CE%B1%CF%81%CE%B3%CE%B1%CF%81%CE%B9%CF%84%CE%B1%CF%83-1949/198928620174806