Ο ανθρώπινος χρόνος για να υπάρξει αληθινά ως πραγματικός χρόνος του ατόμου είναι κατ’ ανάγκην κοινωνικός χρόνος. Η ανθρωπότητα για πρώτη φορά στην ιστορία της με τον καπιταλισμό, έστω με τρόπο θεμελιακά αλλοτριωμένο, δημιουργεί την παγκόσμια Ιστορία και μειώνει τον αναγκαίο χρόνο της εργασίας της, μετασχηματίζοντας... ιστορικά το ίδιο το υλικό – πνευματικό περιεχόμενό της.
Στον καπιταλισμό το περιεχόμενο της εργασίας και ανεξαρτήτως του αντικειμένου της καθορίζεται από όρους ξένους ως προς το υποκείμενο της εργασίας. Με άλλα λόγια, στις εμπορευματικές κοινωνικές σχέσεις η εργασία διαλέγει το υποκείμενό της αντί το υποκείμενο να πραγματώνεται (ν' αντικειμενοποιείται, να εξωτερικεύεται) μέσα από αυτήν.
Ο κομμουνιστικός τρόπος παραγωγής, μετά τη βίαιη ανατροπή της αστικής τάξης, μετατρέπει την αναγκαιότητα της εργασίας σε ελεύθερη δραστηριότητα, καταργώντας τον καταμερισμό της εργασίας με την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής της ανθρώπινης ζωής, αλλά τούτο ουδόλως επιφέρει την κατάργηση των αντικειμενικών όρων της αναγκαίας εργασίας.
Η αιώνια υλική αναγκαιότητα που διαμεσολαβεί το μεταβολισμό της κοινωνικοποιημένης, πλέον, ανθρωπότητας με τη Φύση θα αναπαράγεται με τέτοιον τρόπο ώστε να απελευθερώνει για όλους τον κοινωνικό χρόνο της καθολικής υποκειμενοποίησης η οποία δε θα πραγματώνεται πια διαμέσου της αφηρημένης ισότητας στις ικανότητες ή στις ανάγκες: αυτές οι δύο θα γίνονται και θα υπάρχουν η μία μέσα από την άλλη, στην καθολική ανταλλαγή τους και θα προϋποθέτουν την αποδέσμευση του χρόνου για όλους.
Η κομμουνιστική Επανάσταση και ο κομμουνισμός επαναστατικοποιούν τον τρόπο εκδήλωσης των αναγκών και των ικανοτήτων, δηλαδή τον τρόπο εξωτερίκευσης των ατόμων, εφόσον ριζοσπαστικοποιούν τις ανάγκες καθεαυτές, θέτοντας ως μοναδικό φραγμό τις ιστορικές προϋποθέσεις για τη γέννηση των ίδιων των ικανοτήτων και την ικανοποίηση των αναγκών τους.
από http://www.redevil1917.blogspot.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου