Πολλά γράφονται και λέγονται για τις διαδηλώσεις και τις λαϊκές συνελεύσεις της πλατείας Συντάγματος. Ένα πράγμα που ξεχνάμε όλοι –όταν αναφερόμαστε στο Σύνταγμα- είναι πως το Σύνταγμα δεν υπήρχε μέχρι τώρα. Δεν εννοώ το χώρο – εννοώ πως αυτό που συμβαίνει τις τελευταίες δυο εβδομάδες στην πλατεία Συντάγματος δεν έχει συμβεί ξανά στη χώρα μας. Τουλάχιστον τις τελευταίες δεκαετίες.
Προσωπικά, δεν θυμάμαι ποτέ άλλοτε να βρέθηκαν στον ίδιο χώρο για να διαδηλώσουν μαζί δεξιοί, αριστεροί, εθνικιστές, αναρχικοί, ανένταχτοι και πολλές άλλες κατηγορίες συνανθρώπων μας, κρατώντας, παράλληλα, τα κόμματα μακριά από τη διαδήλωση. Ειδικά, οι δυο μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις των δυο τελευταίων Κυριακών ήταν ένα μάθημα για όλους μας.
Το Σύνταγμα είναι σαν να έχει ανακαλύψει τον εαυτό του – είναι σαν να έχει δημιουργήσει τον εαυτό του. Δημιούργησε μια πραγματικότητα που δεν υπήρχε πριν. Το Σύνταγμα είναι σαν τον Γιώργο Μαρίνο. Πριν τον Γιώργο Μαρίνο, δεν υπήρχε το one man show στην Ελλάδα. Χρειάστηκαν οι δεξιότητες, το ταλέντο, η φύση και οι ανάγκες έκφρασης του συγκεκριμένου ανθρώπου, για να δημιουργηθεί μια νέα μορφή ψυχαγωγίας στη χώρα. Μετά, βέβαια, τον ακολούθησαν και άλλοι και άλλες, που βάδισαν στα χνάρια του. Ο ίδιος, όμως, πάτησε πάνω στο κενό. Ουσιαστικά, «έφτιαξε» τον εαυτό του και την ανάγκη για αυτή τη μορφή ψυχαγωγίας.
Κάποιοι συγκρίνουν το Σύνταγμα με τα συλλαλητήρια της Εκκλησίας για τις ταυτότητες, και υποστηρίζουν πως είναι δυο παρόμοια φαινόμενα. Κατά την ταπεινή μου γνώμη, η σύγκριση είναι ατυχής. Τα συλλαλητήρια της Εκκλησίας αφενός αφορούν το θρησκευτικό συναίσθημα του ανθρώπου –κάτι εξαιρετικά αφηρημένο- και αφετέρου δίχασαν τους Έλληνες. Επίσης, διοργανώθηκαν από «πάνω» και κατέληξαν σε μια «ήττα» της Εκκλησίας. Όχι τόσο στην αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες, αλλά, κυρίως, στην απομάκρυνση ανθρώπων που πιστεύουν αλλά δεν ήθελαν να ταυτιστούν με τους ορθόδοξους «Ταλιμπάν».
Όσοι δεν πήγαν στα συλλαλητήρια της Εκκλησίας για τις ταυτότητες είναι προφανές πως δεν θα πήγαιναν ποτέ σε μια τέτοια συγκέντρωση. Με το Σύνταγμα δεν συμβαίνει το ίδιο. Όλοι οι Έλληνες μπορεί να βρεθούν στο Σύνταγμα. Αρκούν μερικές δόσεις και μερικά ενοίκια που δεν πληρώθηκαν ή μια απόλυση, για να φέρουν στο Σύνταγμα ακόμα και ανθρώπους που δεν έχουν πάει ποτέ στη ζωή τους σε μια διαδήλωση. Και να τους ενώσουν –έστω παροδικά- με ανθρώπους που ποτέ δεν θα συναναστρέφονταν στη ζωή τους.
Αυτές τις ημέρες στο Σύνταγμα –και στις πλατείες όλης της χώρας- βρίσκεται όλη η Ελλάδα. Ακόμα και η βολεμένη. Ούτως ή άλλως, και οι βολεμένοι θα πρέπει να συμβιώσουν με αυτούς που τα έχουν χάσει όλα ή βρίσκονται σε μεγάλο κίνδυνο. Όποιος πιστεύει πως θα συνεχίσει να ανάβει τα πούρα του και οι άλλοι –που δεν έχουν ούτε τσιγαράκι- θα κάθονται να τον κοιτάνε με σεβασμό, μάλλον δεν ξέρει τι του γίνεται. Αν είσαι λίγο έξυπνος, ξέρεις καλά πως σε συμφέρει να είναι όλοι ταϊσμένοι γύρω σου. Γιατί, αν δεν είναι, την έβαψες.
Μη έχοντας με τι να συγκρίνουμε τα όσα συμβαίνουν στο Σύνταγμα –και προσπαθώντας να τα κατανοήσουμε-, είναι λογικό να γράφουμε και πολλές αρλούμπες. Προσωπικά, δεν με ενοχλεί τίποτε απ’ όσα γράφονται, εκτός από τα υποτιμητικά σχόλια που προέρχονται από κομματόσκυλα όλων των πολιτικών χώρων. Στο Σύνταγμα αποδεικνύεται η αποτυχία όλων των κοινοβουλευτικών κομμάτων και η χυδαία προσπάθεια που έκαναν –εδώ και δεκαετίες- για να κρατούν τους Έλληνες χωρισμένους. Σε όλα. Και προσπαθούν ακόμα να το κάνουν. Οι άνθρωποί τους βρίσκονται σε αποστολή στην πλατεία Συντάγματος και προσπαθούν να σπείρουν τη διχόνοια.
Ο κύριος που μου είπε στη διαδήλωση της περασμένης Κυριακής «εγώ είμαι συνταξιούχος και κατέβηκα στη διαδήλωση για να γυρίσουν στην Ελλάδα τα παιδιά μου» δεν ξέρω αν είναι δεξιός ή αριστερός –και δεν έχει και καμία σημασία. Ξέρω πως είναι ένας άνθρωπος που έχει δυο παιδιά που αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν στο εξωτερικό. Και είναι άλλο να φεύγεις στο εξωτερικό επειδή το επιθυμείς εσύ, και άλλο να αναγκάζεσαι να το κάνεις επειδή η πατρίδα σου δεν μπορεί να σου εξασφαλίσει ούτε μια δουλειά για να επιβιώσεις. Και οι γονείς θέλουν να τα βλέπουν τα παιδιά τους. Και οι δεξιοί, και οι αριστεροί, και όλοι. Και θα βγουν ακόμα και στο δρόμο, για να το πετύχουν αυτό. Μαζί.
Οι μαζικές διαδηλώσεις ανθρώπων από διαφορετικούς πολιτικούς χώρους είναι κάτι πρωτόγνωρο για τη χώρα μας. Το Σύνταγμα δεν υπήρχε πριν το Σύνταγμα. Φυσικά, αυτά που συμβαίνουν στο Σύνταγμα δεν θα συνεχιστούν για πάντα. Κάποια στιγμή θα τελειώσουν. Αλλά τίποτα πια δεν θα είναι όπως παλιά.
Η διαφορά με το παρελθόν θα είναι πως, όταν χρειαστεί ξανά, θα γνωρίζουμε πως μπορούμε να βρεθούμε στο Σύνταγμα, χωρίς να μας καθοδηγεί κανένα κόμμα και κανένας εργατοπατέρας. Θα ξεκινήσουμε από τα σπίτια μας και θα συναντηθούμε όλοι στο Σύνταγμα. Τώρα πια ξέρουμε πως αυτό μπορεί να γίνει.
Ξέρουμε πως μπορούμε να μαζευτούμε στο Σύνταγμα και να διαδηλώσουμε μαζί. Ξέρουμε πως μπορούμε να κάτσουμε οκλαδόν και να αρχίσουμε να συζητάμε. Ξέρουμε πως μπορούμε να βρούμε αυτά που μας ενώνουν. Ξέρουμε πως μπορούμε να νικήσουμε. Στο Σύνταγμα δεν νικήσαμε ακόμα την εξουσία – νικήσαμε, όμως, τον μίζερο και κακό εαυτό μας. Κι αυτό είναι ένα μεγάλο πρώτο βήμα.
(Αυτό το κείμενο «γεννήθηκε» από μια τηλεφωνική συνομιλία με τον Nassos K., ο οποίος είναι εξαιρετικά σκεπτικός και προβληματισμένος αυτήν την εποχή. Του το αφιερώνω λοιπόν.)
αναρτήθηκε από pitsirikos.net
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου