Το κείμενο αυτό το έγραψα ορμώμενη από μια ημερίδα που παρακολούθησα χθες στην Παιδαγωγική Σχολή ΑΠΘ ,το θέμα της οποίας ήταν : «Η αντιμετώπιση των απωλειών στη ζωή του παιδιού» και δεν είναι τίποτα παραπάνω από δικές μου σκέψεις ,που δημιουργήθηκαν από τα πολλά και σπουδαία που άκουσα κατά τη διάρκεια της ομιλίας επιφανών καθηγητών.
Πόσο πολύ φοβόμαστε τον θάνατο;.....
Πόσο ανέτοιμοι είμαστε να τον αντιμετωπίσουμε; Κι όμως από τη στιγμή που γεννιόμαστε, το μόνο σίγουρο είναι ότι θα τον ανταμώσουμε… Γιατί λοιπόν τον φοβόμαστε τόσο;
Μήπως ευθύνεται η διαπαιδαγώγησή μας; Για να δούμε… Από μικροί που είμαστε η λέξη θάνατος είναι σχεδόν απαγορευμένη. Είναι κακό και γρουσουζιά και μόνο να την προφέρουμε. Υπάρχει ένας «άγραφος» νόμος που λέει ότι τα μικρά παιδιά ,τουλάχιστον μέχρι κάποια ηλικία, δεν «κάνει» να παραβρίσκονται σε κηδείες, ακόμα και πολύ στενών τους προσώπων. Όλοι γύρω μας προσπαθούν να αποκρύψουν το γεγονός ότι κάποιος οικείος μας απεβίωσε και αναφέρονται σε αυτόν με μισόλογα και ανακρίβειες. Μεγαλώνοντας ,βλέπουμε τους πάντες γύρω μας να προσπαθούν «διορθώσουν» και να κρύψουν τα σημάδια που ο χρόνος αφήνει πάνω τους. Μας μαθαίνουν ότι η φθορά είναι κάτι κακό που πρέπει να κρύβεται με κρέμες, βαφές και πλαστικές. Και όλα αυτά ,προσπαθώντας να μας προστατεύσουν…
Μήπως όμως, όλα αυτά ,έχουν ακριβώς τα αντίθετα αποτελέσματα; Μήπως τελικά δεν μας μαθαίνουν πως να διαχειριζόμαστε τα πένθη μας και αυτό έχει ως αποτέλεσμα να βρισκόμαστε ,από μικρή ηλικία, πλημμυρισμένοι από άγχος, ανασφάλεια και φόβο για κάτι με το οποίο δεν έχουμε εξοικειωθεί και κανένας «μεγάλος» δεν θέλει να μας μιλήσει γι αυτό;
Αυτή η κατάσταση ,σύμφωνα με ψυχολόγους ,θα ήταν καλό να αρχίσει να αλλάζει ,αν θέλουμε να βοηθήσουμε τα παιδιά μας να μεγαλώσουν με λιγότερο άγχος επί του θέματος. Θεωρείται λοιπόν πολύ χρήσιμο, να δίνουμε στα παιδιά τον χρόνο και την ευκαιρία να μιλήσουν ,να ζωγραφίσουν και να μοιραστούν μαζί μας τις σκέψεις και τα συναισθήματα που, ενδεχομένως, τους δημιουργεί η σκέψη του θανάτου, χωρίς φυσικά οποιαδήποτε πίεση από μεριάς μας.
yuki
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου