Η πρύτανης του πανεπιστημίου της Σορβόνης μίλησε για την κρίση, όχι μόνο την οικονομική, αλλά κυρίως την πολιτισμική, σε έναν απρόσμενο χώρο για ομιλία, μια παλιά βιοτεχνία στη Βαλαωρίτου, που φιλοξενεί την ομάδα νέων δημιουργών "Πείραμα".
"Όλοι μαζί τα φάγαμε; Ασφαλώς όχι! Όλοι μαζί τα κάναμε; Ασφαλώς ναι!". Με τη γνωστή αφοπλιστική της ευθύτητα η πρύτανης του πανεπιστημίου της Σορβόνης Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ μίλησε για την κρίση, όχι μόνο την οικονομική, αλλά κυρίως την πολιτισμική.
Σε έναν απρόσμενο χώρο για ομιλία, μια παλιά βιοτεχνία στη Βαλαωρίτου, που φιλοξενεί την ομάδα νέων δημιουργών "Πείραμα" και ενώπιον ενός κοινού που δεν φορούσε γραβάτες και ταγιέρ, η κ. Αρβελέρ μίλησε για την οικονομική και πολιτιστική κρίση του σήμερα, με αναφορές στο παρελθόν.
"Η κρίση είναι ένα φαινόμενο το οποίο στην ιστορία το ζούμε συνέχεια. Δεν είναι καινούργιο. Βασικό χαρακτηριστικό της είναι η απόρριψη του παλαιού μοντέλου και η εμφάνιση του καινούργιου. Αυτή η αλλαγή δεν γίνεται ποτέ ειρηνικά, όπως και να το κάνουμε" είπε, αναφέροντας ως τη σημαντικότερη ιστορική κρίση τη μετάβαση από τον αρχαίο κόσμο στον νεότερο, τότε που η Αθηνά και ο Δίας δεν μπορούσαν να κάνουν πια θαύματα, όπως είχε πει ο Φλωμπέρ, αλλά η νέα θρησκεία δεν είχε ακόμη εμπεδωθεί. Ανάμεσα σε αυτές τις δύο περιόδους "ο άνθρωπος ήταν αυτός που καθόριζε την τύχη του. Σε κάθε εποχή κρίσης -οποιαδήποτε κι αν είναι αυτή η κρίση- η ευθύνη πέφτει ατομικά στον καθένα να κάνει την επιλογή της αλήθειας του. Μια ευθύνη που πολύ λίγοι σήμερα είναι έτοιμοι να επωμιστούν".
Φταιμε όλοι
Σχολιάζοντας την περίφημη πια φράση του Θ. Πάγκαλου, "μαζί τα φάγαμε", τόνισε με νόημα: "Ασφαλώς όχι! Αλλά, ασφαλώς ναι, τα κάναμε μαζί" είπε. Κατά την άποψή της η κρίση των κρίσεων είναι η πολιτιστική, η κρίση των αξιών. "Υπάρχει μια απαξιωτική κατάσταση για όλες τις αρετές. Δεν υπάρχει ηρωική μορφή, γιατί δεν είσαι πια αυτό που είσαι ή που κάνεις, αλλά αυτό που έχεις. Το υλικό προσόν απαξίωσε το ηθικό, κατάντησε να είναι η αρχή για όλους και για όλα".
Κατά την άποψή της η ευθύνη πέφτει στον γονιό που "δεν έγινε ο ίδιος το παράδειγμα για τα παιδιά του", στον δάσκαλο που "νόμο δεν εκράτει", "στον παπά που δεν δέχτηκε ότι η αξία της δραχμής δεν είναι αξία ηθική", στον έχοντα εξουσία που τη χρησιμοποίησε "ως πλουτοπαραγωγική πηγή". "Ποιος μένει απέξω από την ευθύνη; Ίσως κανείς, άρα φταίμε όλοι", πράγμα που επί της ουσίας οδηγεί σε "μια απενοχοποίηση γενική, δεν φταίει κανείς, για αυτό κανείς δεν είναι στη φυλακή. Κάθε φορά που υπάρχει μια αντιξοότητα κινητοποιούμε το ένδοξο παρελθόν μας. Γιατί είμαστε υπεύθυνοι για το μεγαλείο μας και όχι για την κατάντια μας; Φταίει πάντα κάποιος άλλος;" διερωτήθηκε.
Κατά την άποψή της η πολιτιστική κρίση είναι βαθύτερη από την οικονομική. "Μπορείς να γίνεις πλουσιότερος και να ξεχάσεις την πολιτιστική κρίση; Φοβάμαι ότι η εκπλήρωση του χρέους θα αφήσει πάλι τους Έλληνες να λένε, ε ρε τους γελάσαμε πάλι! Φοβάμαι ότι το συμπέρασμα θα είναι πάλι λανθασμένο. Κανένας δεν έχει το όραμα που πρέπει. Δεν βλέπω κανένα όραμα από πουθενά"
makthes.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου