Η σημαία του Δημόσιου Πανεπιστημίου πατσαβούρα για τα σάλια τους

Συντάκτης: Κώστας Βαξεβάνης

Θα μιλήσω σε πρώτο πρόσωπο. Γι αυτούς που μάλλον δεν θέλουν να ακούσουν. Είμαι υπέρ του Δημόσιου Πανεπιστημίου. Μόνο του Δημόσιου. Η γνώση δεν μπορεί να πουλιέται, ανήκει σε όλους. Δεν μπορεί να κατακερματίζεται, να δίνεται επιλεκτικά, να αποτελεί τρόπο και μέθοδο δημιουργίας ανισοτήτων. Επέλεξα τα παιδιά μου να πάνε σε δημόσιο σχολείο, αν και νομίζω θα μπορούσα να τα στείλω σε ιδιωτικό. Ο χώρος της Δημόσιας Παιδείας δεν είναι μόνο χώρος γνώσης (όσο είναι) αλλά και κοινωνικών εμπειριών και προαγωγής της συλλογικότητας. Και της διεκδίκησης αν θέλετε. Είμαι υπέρ του Δημόσιου σχολείου και μόνο του Δημόσιου ακόμη και συναισθηματικά. Προέρχομαι από ένα σχολείο χωριού που οι κάτοικοι και οι δάσκαλοί του το έκαναν πρότυπο.

Με μουσείο, βιβλιοθήκη με σπάνια βιβλία, αίθουσες πειραμάτων, κινηματογραφικές αίθουσες και πολύ αγάπη για τη γνώση. Από τη δεκαετία του ‘60 ακόμη.
Μετά τις τέσσερις τελευταίες εκπομπές για το Πανεπιστήμιο, είναι απίστευτο το τι άκουσα. Πως είμαι με τη Διαμαντοπούλου, τον Πανάρετο, την κυβέρνηση, το ιδιωτικό Πανεπιστήμιο. Δεν περίμενα ποτέ πως εκπομπές που αναφέρονται σε αυτά που κουβεντιάζουμε μεταξύ μας, θα είχαν τέτοια αντίδραση. Στην αρχή σοκαρίστηκα. Μετά κατάλαβα. Το Δημόσιο Πανεπιστήμιο είναι αυτό που είναι γιατί φταίνε οι κυβερνητικές πολιτικές για την Παιδεία. Είναι όμως έτσι και γιατί οι παράγοντές του (και ας μην αρχίσουμε τα “όχι όλοι” γιατί σημασία δεν έχουν οι εξαιρέσεις) θεωρούν ως Πανεπιστήμιο αυτό που έχουν φτιάξει. Ένα Πανεπιστήμιο αναξιοκρατίας όπου καθηγητής γίνεσαι με συνδιαλλαγή και ένταξη σε κλίκα. Όχι πάντως με επιστημονικό έργο. Θεωρούν πολύ φυσικά πως Πανεπιστήμιο είναι ο χώρος όπου καθηγητές θα γίνουν και τα παιδιά τους, ή θα προσπαθήσουν τουλάχιστον. (Ναι, όχι όλοι ευτυχώς)Πως Πανεπιστήμιο είναι ο χώρος όπου κάποιος γίνεται καθηγητής και διδάσκει έχοντας μία και μόνο επιστημονική εργασία στη ζωή του. Πώς έγιναν αυτοί οι άνθρωποι καθηγητές; Πώς τους ψήφισαν οι άλλοι, οι καλοί υποτίθεται; Στο Πάντειο Πανεπιστήμιο ο μέσος όρος των επιστημονικών εργασιών ανά καθηγητή είναι 2 εργασίες. Οι οποίες δεν ενδιαφέρουν πρακτικά κανέναν επιστημονικά, γιατί δεν έχουν διεθνείς αναφορές. Στο Πανεπιστήμιο του κοινωνικού προβληματισμού της χώρας.
Αυτό το πράγμα το λένε Πανεπιστήμιο. Με χιλιάδες σκάνδαλα και παρανομίες. Και πρέπει να το δέχομαι και να το ζητωκραυγάζω γιατί είναι Δημόσιο. Όχι δεν είναι. Είναι προσωπικό Πανεπιστήμιο, φέουδο, το αποτέλεσμα μια σιωπηλής συμφωνίας όχι και τόσο έντιμων κυρίων. Δεν αλλάζει ανθρώπους αυτό το Πανεπιστήμιο. Δεν δημιουργεί ούτε επιστήμονες, ούτε πολίτες. Συναλλασσόμενους μόνο. Ανθρώπους που αποδέχονται τον αμοραλισμό για να πάνε μπροστά.
Όσοι μίλησαν στις εκπομπές ήταν με το Δημόσιο Πανεπιστήμιο. Και αυτοί τους οποίους ξεμπροστιάσαμε. Κυρίως αυτοί. Ακόμη και ο αντιπρύτανης του Πανεπιστημίου της Αθήνας για τον οποίο αποκαλύψαμε πως ήταν χουντικός, είπε πως τον χτυπάμε για να χτυπήσουμε το Δημόσιο Πανπειστήμιο. Αλήθεια είδατε κάποιο πανεπιστημιακό να ιδρώσει το αυτί του και να διαμαρτυρηθεί που ο αντιπρύτανης είναι χουντικός και εκδιώχτηκε από τη σχολή την περίοδο της αποχουντοποίησης;
Είμαι με το Δημόσιο Πανεπιστήμιο. Γι αυτό θέλω να αλλάξει. Γιατί το Πανεπιστήμιο της κλίκας, της οικογενειοκρατίας, της αμορφωσιάς, της διαπλοκής με την εξουσία και τα κόμματα, των καθηγητών που δεν έχουν κάνει μια επιστημονική εργασία αλλά έχουν πολλά βιβλία που δεν ελέγχει κανένας για να κονομάνε από την αναγκαστική αγορά τους από τους φοιτητές, δεν είναι Δημόσιο όπως και να λέγεται. Είναι Πανεπιστήμιο ταξικό. Που αφήνει αμόρφωτο το σύνολο των παιδιών που μπορούν να φοιτήσουν μόνο σε αυτό. Γιατί τα άλλα παιδιά, των πλουσίων, θα πάνε στα Πανεπιστήμια του εξωτερικού και θα επιστρέψουν με βιογραφικά για να κυβερνήσουν τη χώρα.
Το Πανεπιστήμιο αυτό που κρύβει τις βρωμιές του κάτω από την μεγάλη κατάκτηση του Δημοσίου, ανοίγει τον δρόμο στο ιδιωτικό πανεπιστήμιο. Όπως το χάλι της Υγείας δημιούργησε τα ιδιωτικά νοσοκομεία. Αφήστε λοιπόν κάτω τη σημαία του Δημόσιου Πανεπιστημίου την οποία θέλετε ως πατσαβούρα για να σκουπίζετε τα σάλια και τις βρωμιές σας.
ΥΓ. Ναι υπάρχουν ευτυχώς χιλιάδες εξαιρέσεις. Αν δεν μιλήσουν όμως, αν δεν πάρουν στα χέρια τους το Δημόσιο Πανεπιστήμιο θα χαθούν μαζί με αυτό μέσα στη βρωμιά και τα σάλια. Δυστυχώς το ίδιο ισχύει και για το δικό μου επάγγελμα.