Ο Μύθος της Αράχνης

Την εποχή που οι θεοί βασίλευαν γαλήνιοι και παντοδύναμοι στα συννεφένια κάστρα του Ολύμπου, σε μια μικρή πολιτεία της Λυδίας, τα Ύπαιπα, ζούσε η Αράχνη, κόρη του βαφέα Ίδμονα από την Κολοφώνα, υφάντρα ξακουστή σε όλον τον κόσμο για τα υφαντά που έφτιαχνε στον αργαλειό της αλλά και για την απαράμιλλη ομορφιά της.

Ήταν τέτοια η τέχνη της Αράχνης στην υφαντική, που ο κόσμος πίστευε ότι την είχε διδαχθεί από την ίδια τη θεά Αθηνά, που ήταν και προστάτιδα τούτης της τέχνης και ακόμα και οι Νύμφες πήγαιναν για να θαυμάσουν τα έργα της.
.

Αυτό όμως, δεν άρεσε στην Αράχνη, που δεν σταματούσε όχι μόνο να διατυμπανίζει ότι την τέχνη την είχε μάθει μόνη της, αλλά και να καυχάται ότι τα δικά της υφαντά ήταν ασυγκρίτως καλύτερα από εκείνα της θεάς. Και σε μια στιγμή έπαρσής της, τόλμησε να καλέσει την ίδια την Αθηνά σε αγώνα υφαντικής.
Η Αθηνά μεταμορφώθηκε σε γριά και συμβούλεψε την κοπέλα ότι ήταν ασέβεια να προσπαθεί κάποιος να αναμετρηθεί με τους θεούς. Όμως η Αράχνη δεν άκουσε τις συμβουλές της και συνέχισε να προκαλεί τη θεά.
Αυτή η πρόκληση δεν μπορούσε, βέβαια, ν' αφήσει αδιάφορη την κόρη του Δία, πολύ περισσότερο αφού προερχόταν από μια θνητή. Κατέβηκε, λοιπόν, η Αθηνά στη γη και παρουσιάστηκε στην Αράχνη σε όλο της το θεϊκό μεγαλέιο.
Και ο αγώνας άρχισε: ύφαινε και κεντούσε η Αθηνά την Ακρόπολη και τον αγώνα της με τον Ποσειδώνα, που θα έκρινε ποιος απ' τους δύο θα κέρδιζε την Αθήνα, την όμορφη και πλούσια αυτή πόλη της Αττικής. Κι ακόμη, κεντούσε την ιστορία του βασιλιά της Θράκης Αίμου που μαζί με τη γυναίκα του Ροδόπη περηφανεύτηκαν πως είχαν τη δύναμη του Δία και της Ήρας και γι' αυτή τους την ασέβεια ο βασιλιάς του Ολύμπου τους μεταμόρφωσε σε βουνά.
Ύφαινε και κεντούσε η Αθηνά τα όμορφα παραμύθια των θεών και των ανθρώπων, ύφαινε και κεντούσε κι η Αράχνη διάφορες ιστορίες των θεών και έδειχνε σ' αυτές τις πολλές μεταμορφώσεις του Δία, που άλλοτε γινόταν ταύρος, άλλοτε κύκνος, άλλοτε χρυσή βροχή για να παραστήσει τους έρωτές τους με θνητές και τους τρόπους που προσπαθούσαν να επιτύχουν το σκοπό τους...
Κι όταν τελείωσε ο αγώνας και η Αθηνά πήρε στα χέρια της το κέντημα της Αράχνης, άδικα προσπάθησε να βρει κάποιο ψεγάδι. Ήταν πραγματικά το καλύτερο που είχε δει ποτέ της και ασφαλώς καλύτερο από το υφαντό που είχε φτιάξει η ίδια.
Όμως, παρόλο που σε τούτον τον πρωτότυπο αγώνα είχε νικήσει η Αράχνη, η Αθηνά δεν ήταν δυνατό ν' αφήσει ατιμώρητη την ασέβεια και την αλαζονεία της. Γι' αυτό την άγγιξε στο μέτωπο με τη χρυσή σαΐτα της κι εκείνη, τρελλή απ' το κακό της, τύλιξε στο λαιμό της όση κλωστή είχε περισσέψει στο αδράχτι της και μ' αυτήν κρεμάστηκε από το ταβάνι του σπιτιού της.
Τη λυπήθηκε τότε η θεά και την άφησε να ζήσει, καταδικασμένη, όμως, να κρέμεται πάντα από τα ταβάνια και τους τοίχους των σπιτιών κι έτσι κρεμασμένη να υφαίνει τον ιστό της.
Κι από τότε η Αράχνη έπαψε να είναι όμορφη κοπέλα κι έγινε ένα μικρό κι άσχημο έντομο που κρέμεται άλλοτε στο ταβάνι, άλλοτε στις γωνίες των τοίχων κι άλλοτε ανάμεσα στα κλαδιά των δέντρων. Απλώνει εκεί τις κλωστές της και υφαίνει αδιάκοπα, γιατί, παρόλο που μεταμορφώθηκε σε έντομο, δεν μπόρεσε να ξεχάσει την παλιά της τέχνη..
.