ΓΕΡΑΚΟΘΗΡΙΑ η Χρυσουλα και ο Μπιλης κυνηγουν αγριοκουνελα..

Η «Χρυσούλα» και ο «Μπίλης» παρατηρούν με ενδιαφέρον το λιβάδι που ανοίγεται μπροστά τους. Το ενδιαφέρον τους οξύνεται όταν διακρίνουν κίνηση ανάμεσα στα χορτάρια. Φεύγουν με ταχύτητα, αναζητώντας το αγριοκούνελο που χάνεται στους θάμνους. Ενα σφύριγμα αρκεί για να γυρίσουν ξανά πίσω, στο γάντι του ιδιοκτήτη τους. Ενα χάδι στον λαιμό, τα φτερά και τα νύχια και λίγα μικρά κομμάτια κρέας, είναι η ανταμοιβή τους για την πτήση και την έστω και αποτυχημένη εφόρμηση.


Εξάλλου, για τον κ. Κώστα Αμανατίδη, που συνεχίζει να χαϊδεύει επισταμένως τη «Χρυσούλα» και τον «Μπίλη», σημασία δεν έχει η επιτυχία τους, αλλά «μια καλή πτήση και μια εξίσου καλή καταδίωξη στη φύση».

Η «Χρυσούλα» και ο «Μπίλης» είναι δύο πετρίτες, γεράκια που θεωρούνται από τα πιο ελκυστικά και επιτυχημένα στον χώρο της ιερακοθηρίας και των γερακάρηδων, όπου δραστηριοποιείται ο Κώστας και αναβιώνουν στον ελλαδικό χώρο, ακόμη 200 λάτρεις των πανέμορφων αρπακτικών, δηλώνοντας υπερήφανοι που πριν από λίγες ημέρες η UNESCO συμπεριέλαβε το κυνήγι με γεράκι στον κατάλογο των μνημείων παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς.



.



Οι τεχνικές του κυνηγιού

Σημαντικό μέρος της τακτικής και της εκπαίδευσης, που είναι χρονοβόρες και απαιτούν προεργασία και υπομονή, είναι να συνηθίσει το αρπακτικό την παρουσία του γερακάρη. «Το 99% των γερακιών που εισάγονται είναι ηλικίας μερικών μηνών. Στα χέρια του γερακάρη το αγρίμι πρέπει κατά κάποιον τρόπο να εξημερωθεί ακολουθώντας συγκεκριμένα βήματα. Πρώτα να συνδυάσει τον ερχομό του ανθρώπου με τη λήψη τροφής, η λεγόμενη “επάνδρωση”. Το γεράκι γενικώς δεν είναι το πιο κοινωνικό ζώο και η οποιαδήποτε επαφή τού προκαλεί ανησυχία. Οπότε πρέπει να συνηθίσει τον γερακάρη, το γάντι στο χέρι του, ως τμήματα του περίγυρού του, ως έναν συνάδελφο την επόμενη ημέρα στην καταδίωξη του θηράματος. Χρήσιμα είναι τα καθησυχαστικά χάδια και η κουκούλα στο κεφάλι. Το σκοτάδι ηρεμεί τα γεράκια, τα κάνει να αισθάνονται μεγάλη ασφάλεια». Σε δεύτερη φάση, το γεράκι πρέπει να αρχίσει να δέχεται κυνηγετικά ερεθίσματα «με αλλεπάλληλα περάσματα με το λεγόμενο “θέλγητρο’’, ένα ομοίωμα γούνας, το οποίο, με ένα σκοινί, περνάς τακτικά μπροστά από τη βάση στάθμευσης και ξεκούρασης του πτηνού».

Επειτα και από αυτό το στάδιο, σειρά έχει «το κυνήγι στο ύπαιθρο». Και εκεί οι τεχνικές κυνηγιού είναι δύο, ανάλογα και με το είδος του γερακιού που έχει στην κατοχή του ο γερακάρης. «Τα γεράκια διακρίνονται σε δύο μεγάλες οικογένειες, στα μακρυφτέρουγα, όπως είναι ο πετρίτης, και στα κοντοφτέρουγα, όπως είναι το διπλοσάινο και το ξεφτέρι. Τα πρώτα είναι ιδανικά για κυνήγι υψηλών πτήσεων. Δηλαδή, το γεράκι ίπταται πάνω από τον γερακάρη και σε συνεργασία με έναν κυνηγετικό σκύλο, κάνει την λεγόμενη “φέρμα’’, επιτίθεται στο θήραμα που ο σκύλος και ο γερακάρης έχουν ανακαλύψει. Τα κοντοφτέρουγα είναι ταχύτατα πτηνά και χρησιμοποιούνται για τις λεγόμενες εφορμήσεις “από το χέρι’’. Το γεράκι αναπαύεται στο χέρι του γερακάρη, ο οποίος με ένα ραβδί χτυπά τη βλάστηση για να τρομάξει τα υποψήφια θηράματα, προκειμένου να αποκαλυφθούν. Οταν αυτά βγουν, το γεράκι εφορμά, σε μια καταδίωξη που θα κρατήσει το πολύ 50-70 μέτρα απόσταση» περιγράφει ο κ. Αμανατίδης. Ο ίδιος προτιμά να εισάγει, να εκπαιδεύει και να θηρεύει με μακρυφτέρουγα γεράκια και, στην παρούσα φάση, διατηρεί σε ειδικά διαμορφωμένο χώρο πέντε βραχοκιρκίνεζα, τρεις πετρίτες και δύο «αλτάι» ή κυνηγογέρακες. Ανάμεσά τους η «Χρυσούλα» και ο «Μπίλης», «που έχουν πάρει το όνομά τους από τα παιδιά μου».



Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=1&artId=370517&dt=01/12/2010#ixzz16qsFwWRT.