Την πλέον κρίσιμη περίοδο της ιστορίας της περνά ο έντυπος Τύπος ο οποίος πέρα από τη δική του κρίση, βρίσκεται εν μέσω και της σφοδρής ύφεσης που πλήττει την ελληνική οικονομία. Ενας διαλυμένος Τύπος δηλαδή σε μια πιο διαλυμένη οικονομία είναι το εκρηκτικό μίγμα που απειλεί να τινάξει στον αέρα όλο το οικοδόμημα.
Κι επειδή από πολλούς εκφράζονται οι απόψεις του τύπου: να κλείσουν οι εφημερίδες των διαπλεκόμενων, να ρημάξει το Βήμα, το Εθνος, η Ελευθεροτυπία, να μην ξαναδιαβάσουμε στημένες ειδήσεις και άλλα τέτοια φαιδρά από ανθρώπους που είναι πιο βολεμένοι κι από τα αφεντικά των media τους λέω τα εξής: Πίσω από το ιλουστρασιόν, πίσω από τις βιτρίνες των ξεπουλημένων μεγαλοδημοσιογράφων με τις αυτοκινητάρες και τις βίλες και πίσω από τον Ψυχάρη, τον Μπόμπολα, τον Αλαφούζο κ.λπ. υπάρχουν χιλιάδες εργαζόμενοι των 700 και των 1000 ευρώ. Υπάρχουν χιλιάδες ανασφάλιστοι, με μπλοκάκια, με ώρες εργασίας 15 την ημέρα και 6 την εβδομάδα.
Υπάρχουν και οι οικογένειες αυτών που αγωνιούν μήπως την άλλη μέρα δεν έχουν να πληρώσουν ούτε το ενοίκιο του σπιτιού τους.
Ωραίοι οι αφορισμοί του τύπου «Θάνατος στον Ψυχάρη» ή «να κλείσουν και να καούν» ή ακόμη και το χειρότερο «τους λυπάμαι τους κακόμοιρους του δημοσιογράφους αλλά αύριο θα το γιορτάσω». Αλλά η ουσία είναι μία: Με ευθύνη όλων κάποιες εκατοντάδες οικογένειες θα κλαίνε από αύριο, αλλά όλοι αυτοί που μιλάνε για τα ΜΜΕ δεν ξέρουν ούτε πώς στήνεται κάθε μέρα μια εφημερίδα, ή ένα κανάλι. Δεν είναι όλοι Πρετεντέρηδες, Καψήδες ή Ευαγγελάτοι κύριοι. Πίσω από τους ακριβοπληρωμένους με τα Μον Μπλανκ υπάρχουν εργάτες και για να χρησιμοποιήσουμε και μαρξιστικούς όρους, προλετάριοι. Και το εννοώ, πρόκειται για πολύ σκληρά εργαζόμενους οι οποίοι πεθαίνουν και ευκολότερα και γρηγορότερα από τους… ιδιοκτήτες φορτηγών για παράδειγμα. Αλλά ως εδώ τα συντεχνιακά.
Η κρίση του Τύπου ήταν φανερή εδώ και πολλά χρόνια. Τρώγαμε από τις σάρκες μας όλοι και το ξέραμε. Τα ΜΜΕ στην Ελλάδα ζουν και βασιλεύουν μέχρι σήμερα διότι είναι κρατικοδίαιτα. Παίρνουν χορηγίες, διαφημίσεις, κρυφά κονδύλια. Κι αν δεν το κάνουν έχουν αφεντικά με άλλες ασχολίες ή άδηλους πόρους που τα χρηματοδοτούν για να κάνουν business.
Αυτό το μοντέλο έχει αρχίσει να καταρρέει και η οικονομική κρίση επιτάχυνε τις εξελίξεις. Διαφημίσεις δεν υπάρχουν, το κρατικό χρήμα στέρεψε, οι παράπλευρες business χάθηκαν, οπότε το σύστημα διαλύεται. Το ερώτημα είναι πώς θα αντιδράσουμε όλοι σε όλο αυτό που έρχεται. Θα προσαρμοστούμε στη νέα εποχή ή θα κάνουμε ασκήσεις επαναστατικής γυμναστικής και το θεαθήναι; Και η κυβέρνηση που είναι σ’ αυτές τις ραγδαίες εξελίξεις; Μέχρι σήμερα, κι όχι μόνο αυτή, αλλά όλο το πολιτικό σύστημα βολεύτηκε με τα κατευθυνόμενα ΜΜΕ, τώρα τα εγκαταλείπει για να φτιάξει καινούργια, πιο ελεγχόμενα;
Το μεγάλο στοίχημα ωστόσο είναι τι θα κάνουν οι εργαζόμενοι στον Τύπο. Όχι οι μεγαλοκαρχαρίες, οι εργάτες που λέγαμε. Μπορούν να προσαρμοστούν στη νέα πραγματικότητα; Όταν ο ηλεκτρονικός τύπος, τα sites, τα blogs και κάθε είδους διαφορετική ενημέρωση έχουν σβήσει την εφημερίδα ή την τηλεόραση, η προσαρμογή είναι απαραίτητη και ενίοτε βίαιη. Δείτε μόνο τι γίνεται στις μεγάλες εφημερίδες του εξωτερικού. Αναδιάρθρωση, επένδυση στο μέλλον, προετοιμασία για τη μετάβαση στην ηλεκτρονική εποχή του τύπου. Εδώ τι γίνεται: Η συντεχνία της ΕΣΗΕΑ δεν μπορεί να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και να προτείνει λύσεις, πολλές φορές επώδυνες αλλά λύσεις.
Οι περισσότεροι εργαζόμενοι μοιάζουν βολεμένοι σε μια δημοσιουπαλληλική αντίληψη που λέει ότι αφού έχει το αφεντικό εγώ δεν φοβάμαι για τη δουλειά μου. Και μένει στάσιμος, χωρίς εξέλιξη στη δουλειά του και κολλημένος στα… αριστερά του κόμπλεξ, νομίζοντας ότι έτσι θα πιάσει θέση στον Παράδεισο. Κανείς -ή τουλάχιστον οι πιο πολλοί – δημοσιογράφος ή εργαζόμενος στον τύπο σήμερα δε ρισκάρει να κάνει και κάτι παραπάνω από αυτό που έμαθε. Μας έφαγε η εξειδίκευση και φοβούμαστε να μάθουμε ακόμη και πώς πατάνε το κουμπί για να ανοίξει ένας υπολογιστής.
Οσο για τα αφεντικά του Τύπου, δεν υπάρχουν διαφορές από τα άλλα αφεντικά. Στις εποχές των παχιών αγελάδων βολεύτηκαν με τα μαγαζιά τους, έπαιρναν τις δουλίτσες τους στις πλάτες των εργαζόμενων και έκαναν τα παιχνίδια τους με την εξουσία. Αλλά γιατί να τους κατακρίνει κάποιος γι’ αυτό; Στο χωριό μου λένε: «Όλα τα γουρούνια έχουν την ίδια μούρη».
Αυτός που πρέπει να αλλάξει δεν είναι το αφεντικό, αλλά ο εργαζόμενος. Όταν θα το κάνουμε αυτό, ο καθένας μόνος του, θα αλλάξουμε και την τύχη μας.
Ως τότε θα έχουμε περιπέτειες σαν για αυτή που συμβαίνει σήμερα στο ΔΟΛ και τον Πήγασο, που συνέβη πριν μερικούς μήνες στον Ελεύθερο Τύπο και ούτω κάθε εξής:
Καληνύχτα και καλή τύχη, όπως έλεγε και ένας Αμερικανός δημοσιογράφος.
Αριστερός Ψάλτης
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου