Συντάκτης: Μαρία Λούκα
Στη διεθνή νομολογία πάντως υπάρχει πρόβλεψη για μονομερή ακύρωση του χρέους και αποκρυσταλλώνεται στην έννοια του «απεχθούς χρέους» (odius debt). Αναφέρεται σε δάνεια που συνάπτονται από διεφθαρμένα ή δικτατορικά καθεστώτα χωρίς δημοκρατική νομιμοποίηση και δεν εξυπηρετούν το δημόσιο συμφέρον. Αυτή η επίκληση καταγράφηκε πρώτη φορά με την απόσχιση της Κούβας από την Ισπανική Αυτοκρατορία από τις ΗΠΑ το 1898 αλλά καθιερώθηκε με την Οκτωβριανή Επανάσταση. Τα Σοβιέτ των Λαϊκών Επίτροπων διακήρυτταν το 1918 τη μη αναγνώριση και ακύρωση των τσαρικών χρεών
Τώρα για το αν είναι διεφθαρμένα, καθεστώτα δημοκρατικά εκλεγμένα, που κατεύθυναν τα δάνεια όχι σε κοινωνικές υπηρεσίες αλλά σε μίζες ή χορηγίες κατά το ευγενέστερο, σπατάλες, κακοδιοικήσεις και παράνομο πλουτισμό, εναπόκειται στη κρίση του νομοθέτη. Στην κρίση πλατιών κοινωνικών στρωμάτων πάντως το ερώτημα μάλλον έχει απαντηθεί.
Η επίσημη μελέτη του ΔΝΤ μετρά 257 χρεοκοπίες κρατών από το 1824 – 2004. Προκύπτει βέβαια ότι σε καμία περίπτωση το φέσι δεν υπήρξε καθολικό. Οι δανειστές τελικά παίρνουν ένα ποσοστό από τα οφειλόμενα και έχοντας προεκτιμήσει αρνητικές εξελίξεις με τους τόκους που ορίζουν, σίγουρα δε μπαίνουν μέσα. Η εξέλιξη όμως μιας χώρας που υφίσταται χρεοκοπία δεν είναι νομοτελειακή. Συνιστά όχι απλώς μια οικονομοτεχνική πράξη αλλά μάλλον μια εξίσωση με πολλές μεταβλητές.
Προσώρας , σύμφωνα με τη Διάσκεψη του ΟΗΕ για το εμπόριο και την Ανάπτυξη, στις 90 ανέρχονται οι χώρες που θεωρούνται ιδιαίτερα ευάλωτες οικονομικά και βλέπουν το φάσμα της πτώχευσης καθώς το δημόσιο χρέος τους υπερβαίνει το 100% του ΑΕΠ τους. Μεταξύ αυτών και η Ελλάδα. Κι αν το Μνημόνιο με την τρόικα ξόρκισε τους μισθούς, τα επιδόματα και τις συντάξεις μας , δεν κατάφερε να ξορκίσει τον κίνδυνο της χρεοκοπίας. Ο αμερικάνικος οίκος JP Morgan μόλις στις 9 Σεπτεμβρίου επανέφερε το ενδεχόμενο της ελληνικής χρεοκοπίας. Το Bloomberg στις 25 Ιουνίου έδινε 68,5% πιθανότητες σε μια τέτοια προοπτική σύμφωνα με τη CMA Data Vision και η Wall Street Journal πλειοδοτούσε 75%. Τα συγχαρητήρια που έλαβε η ελληνική κυβέρνηση μοιάζουν με μετεωρολογικούς κύκλους. Τελείωσαν μαζί με το καλοκαίρι. Βγήκαν ξανά σύννεφα, αφού το ταμείο είναι μείον. Το δημόσιο δεν έχει καταφέρει να αντλήσει τα προσδοκώμενα έσοδα. Και από πού άραγε να τα αντλήσει; Από μια αγορά που βουλιάζει στην ύφεση και μια κοινωνία που πλήττεται από την ανεργία; Τα μοναδικά νούμερα που έχουν μείνει ολόιδια με την περίοδο προ Μνημονίου είναι τα spreads. Αυτά εξακολουθούν να κινούνται περί τις 900 μονάδες βάσης, που μεταφράζεται σε επιτόκιο δανεισμού πάνω από 10%. Τουτέστιν συμφέρει περισσότερο να βγάλεις πιστωτική κάρτα.
Πληθαίνουν λοιπόν οι φωνές που θεωρούν το πεπρωμένο της πτώχευσης αναπόδραστο για την Ελλάδα και κάθε άλλο παρά εξτρεμιστικές είναι. Από τον καθηγητή του πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης Νουριέλ Ρουμπινι που αναγνώρισε ως αναπόφευκτο το ενδεχόμενο της πτώχευσης αρθρογραφώντας στους Financial Times, έως τον μέχρι πρότινος ισχυρό άνδρα της γερμανικής «Μπούντεσμπάνκ» Τίτο Σαράτσιν. Και στο βάθος αναδιάρθρωση. Δίνουν και παίρνουν τα σενάρια περί αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους με την κυβέρνηση από τη μια να μη τα αποδέχεται, αλλά ταυτοχρόνως να προσλαμβάνει την εταιρεία Lazard που ειδικεύεται σε ζητήματα αναδιαπραγμάτευσης χρεών. Η Μιράντα Ξαφά, πρώην Αναπληρώτρια Εκτελεστική Διευθύντρια στο ΔΝΤ υποστηρίζει ότι «δεν έχουν εκλείψει οι κίνδυνοι για τη χρεοκοπία της χώρας, αλλά είναι εντελώς άκαιρο να συζητάμε για αναδιάρθρωση του χρέους, καθώς κάτι τέτοιο θα επέρριπτε ένα τμήμα από το κόστος του δανείου στους ίδιους τους δανειστές μας» και συνεχίζοντας λέει ότι «ο στόχος ως προς το έλλειμμα πρέπει να επιτευχθεί κι αφού υπάρχει υστέρηση στα έσοδα, χρειάζεται να περικοπούν ακόμα περισσότερο οι δημόσιες δαπάνες»
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου