πρωτοβουλια εναντια στις βλαπτικοτητες

«ΚΡΥΜΜΕΝΟΙ ΘΗΣΑΥΡΟΙ KAΙ ΨΕΥΤΙΚΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ»

Πριν από λίγο καιρό, το Σάββατο 29 Μαΐου στο ξενοδοχείο ΤΗΕ ΜΕΤ στη Θεσσαλονίκη η οικονομική εφημερίδα Εξπρές και ο Σύνδεσμος Μεταλλευτικών Επιχειρήσεων (ΣΜΕ σκέτο και όχι Ελλάδας όπως με πατριωτική διάθεση τόνιζαν τα δημοσιογραφικά πονήματα των ημερών), διοργάνωσαν ενημερωτική ημερίδα με γενικό τίτλο “οι Κρυμμένοι Θησαυροί της Βορείου Ελλάδος”.
Πρόθεσή τους ήταν.........


από τη μία να συζητήσουν, ει δυνατόν μεταξύ τους, για τις “δυνατότητες που η ίδια η φύση τους-δίνει εδώ στη Β. Ελλάδα για ανάπτυξη, απασχόληση και επιχειρηματική δράση” με απώτερο στόχο, όπως διατείνονται, την οικονομική ανάπτυξη και ευημερία του τόπου και από την άλλη να πείσουν ότι τα επενδυτικά τους σχέδια αποτελούν ουσιαστικά προτάσεις σωτηρίας και μάλιστα εθνικής σωτηρίας. Εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς ότι θεωρούν πως εκ προοιμίου τους χρωστάμε.
Δεδομένου λοιπόν του σωτηριολογικού χαρακτήρα της εκδήλωσης, στην ημερίδα έσπευσαν διακριτικοί λειτουργοί της κρατικής ασφάλειας, κυβερνητικοί και κοινοβουλευτικοί εκπρόσωποι εν είδει διαττόντων αστέρων, έλληνες επιχειρηματίες ξένων εταιρειών μετά των μπράβων τους, φανατικοί επαγγελματίες επιστήμονες, εργοδοτικά σωματεία, όπως και οι -πάντα απαραίτητοι- λίγοι αλλά “έγκριτοι” τηλεοπτικοί σταθμοί και “αδέσμευτες” εφημερίδες. Υψηλό το επίπεδο. Όμως με την είσοδό τους στην αίθουσα της εκδήλωσης, η προκατασκευασμένη ευθυμία τους και η επιμελώς καλλιεργημένη προσδοκία από τους αβανταδόρικους πηχυαίους τίτλους των προηγούμενων ημερών – “κρυμμένοι θησαυροί 20 δις”, “πλούτος ανεκμετάλλευτος”, “20 δις στα σωθικά της Β. Ελλάδας”- τίτλοι καλυμμένοι “πολιτικά” από τις ακροδεξιές κραυγές περί της τελικής λύσης, “εξορύξτε τα όλα” για την εθνική σωτηρία, ξαφνικά πάγωσαν. Οι παρευρισκόμενοι καλεσμένοι άρχισαν να αντιλαμβάνονται ότι στην παράσταση που είχε προετοιμαστεί είχαν ήδη “παρεισφρήσει” αρκετοί, σίγουρα απρόσκλητοι, απροσδιόριστοι και ίσως λίγο αποκρουστικοί, αλλά μάλλον ενδιαφερόμενοι για το θέμα, άνδρες, γυναίκες και παιδιά. Αυτοί, οι εκτός σιναφιού, ήταν αρκετοί και γινόντουσαν περισσότεροι. Εξάλλου εβδομήντα, ογδόντα συμμετοχές σ’ ένα συνέδριο δεν είναι και άσχημα. Παρά την αρχική αμηχανία, την επακόλουθη ταραχή και νευρικότητα και τη συνεχή επικοινωνιακή κινητικότητα, η έναρξη κηρύχθηκε κανονικά...με μιάμιση ώρα καθυστέρηση βέβαια! «Τεχνικοί λόγοι» σε ένα πρωτοκλασάτο ξενοδοχείο με βιομηχανική παραγωγή σεμιναρίων, συνεδρίων και εκδηλώσεων δεν νοούνται. Μόλις δύο μικρόφωνα χρησιμοποιήθηκαν! Η αναφορά στον χρόνο είναι σημαντική, γιατί παρακολουθώντας τη χρονική εξέλιξη των σχετικών “επιστημονικών” ημερίδων και συνεδρίων αντιλαμβάνεται κανείς ότι αποτελούν τελικά τον πραγματικό ορισμό του τηλεοπτικού, δηλαδή του κενού και χωρίς νόημα, χρόνου. Με δεκαπεντάλεπτες εισηγήσεις, αυτοί οι κύριοι ειδικοί, σώζουν και καταστρέφουν τον κόσμο, χτίζουν ακόμη μαρμάρινα μνημεία στον εαυτό τους, μεταφέρουν βουνά, εκτρέπουν ποταμούς, απαξιώνουν κοινωνίες και πολιτισμούς, αυτοσυγχαίρονται, βαυκαλίζονται. Όταν λοιπόν αυτός ο χρόνος συμπιέζεται ακόμη περισσότερο το αποτέλεσμα γίνεται μάλλον κωμικο-τραγικό.
Παράσταση: το hi-tech μεταμοντέρνο σκηνικό, με ακριβοπληρωμένες σύγχρονες διακοσμητικές επιλογές, που προσφέρει το ξενοδοχείο, δημιουργεί πνεύμα θετικό, γεμάτο αισιοδοξία. Η μεγάλη Ελλάδα, το αναπτυξιακό καμάρι της Ευρώπης χρεοκοπεί και ξεπουλάει. Οι παρά τω ΣΜΕ οσμίζονται την ευκαιρία και αναλογίζονται τα κέρδη, αυτή τη φορά μπορούμε να τα πάρουμε «και πιο εύκολα και πιο φτηνά», αλλά με τους «απαραίτητους περιβαλλοντικούς όρους». Τονίζουν και ξανατονίζουν πως πρέπει να συνδράμουν και οι άλλοι στην προστασία του περιβάλλοντος όπως κάνουν οι ίδιοι, αφού ως γνωστόν κανείς δεν αγαπάει περισσότερο τη φύση από έναν μεταλλειοκτήτη. Έτσι ακούσαμε ότι η φύση κινδυνεύει και υποβαθμίζεται χωρίς την ανθρώπινη παρέμβαση, ιδιαίτερα χωρίς την αειφόρο μεταλλεία, ότι είναι όμορφο βέβαια ένα βουνό με 90% δασοκάλυψη, αλλά μπορεί να γίνει ακόμη πιο όμορφο και οπωσδήποτε πιο αποδοτικό αν στη θέση του δημιουργήσουμε χαβούζες χιλιάδων στρεμμάτων τοξικών τελμάτων, φυτέψουμε πράσινο γκαζόν γύρω από τις βιομηχανικές εγκαταστάσεις και το παραδώσουμε, εν είδει δωρεάς, στην κοινωνία ως σύγχρονο πάρκο με πλαστικές τραμπάλες και τσουλήθρες.
Παρήλασαν πολλοί μεγαλόσχημοι. Άνθρωποι του κράτους, όπως ο κυβερνητικός που με σχετική καθυστέρηση, ως άτομο που στις 11 το πρωί βρίσκεται ήδη στα δεύτερα εγκαίνια και βιάζεται για τα τρίτα, μας διαβεβαίωσε με αφοπλιστικό τρόπο ότι τα χρήματα που έλεγε ο Γιωργάκης υπάρχουν πραγματικά, μόνο που τα έχουν άλλοι. Ο κοινοβουλευτικός, σαν δεξιός που τα έχει δει όλα και τα έχει πει όλα, κλασικώς αοριστολόγησε και συνεχάρη τους διοργανωτές για την τόλμη και τη σπουδαιότητα τέτοιων εκδηλώσεων, που δεν θα παρακολουθήσει βέβαια λόγω ανειλημμένων υποχρεώσεων, και αμέσως μετά τους χαιρετισμούς των διοργανωτών και τις εισηγητικές παρεμβάσεις των “προέδρων” τα κατάλαβε όλα και την έκανε. Αυτοί που μείνανε όμως, όσο κράτησε η παράσταση, βίωσαν τη μέθεξη της “αντικειμενικής επιστημονικής γνώσης” κρεμάμενοι από τα χείλη πανεπιστημιακών δασκάλων, καθηγητών, προέδρων, προέδρων-καθηγητών, αντιπροέδρων, διευθυντών και διαφόρων τέως και μάθανε ότι μπορεί να φαίνεται και να ακούγεται σχήμα οξύμωρο αλλά η μεταλλεία συμβαδίζει, μάλιστα πάντοτε συμβάδιζε, με την πράσινη ανάπτυξη και τη βελτίωση του περιβάλλοντος. Μάθανε ότι είναι δυνατή η βιώσιμη ή η αειφόρος αξιοποίηση των κοιτασμάτων με όρους προστασίας του περιβάλλοντος. Που σημαίνει ότι μπορείς, ψυχρά και ανερυθρίαστα, να ξεκοιλιάσεις ένα βουνό, δίπλα να φτιάξεις ένα άλλο από μπάζα και τοξικά απόβλητα, να αποστραγγίσεις τον υδροφόρο ορίζοντα, να αποψιλώσεις δεκάδες χιλιάδες στρέμματα ενός πραγματικού δασικού οικοσυστήματος και να συνεχίζεις να υπόσχεσαι ευημερία, βιωσιμότητα και ανθηρό μέλλον. Μάθανε επίσης τι σημαίνει η λέξη αυτοκριτική στην τεχνοεπιστημονική διάλεκτο ακούγοντας τον πρόεδρο του ΣΜΕ να νουθετεί γενικώς άπαντες πως «πρέπει να στεκόμαστε στην ανάλυση του παρελθόντος για να καταλαβαίνουμε καλύτερα το παρόν, με τα μάτια όμως στραμμένα στο μέλλον»! Όμορφα λόγια, βαθιά φιλοσοφικά που στο στόμα αυτών των κυρίων δεν σημαίνουν τίποτα.
Αρκεί η αναφορά σε κάποιους απροσδιόριστους υπεύθυνους του παρελθόντος που ποτέ δεν βρίσκονται μεταξύ των παρευρισκόμενων και που γενικώς έκαναν κάποια λάθη που φυσικά δεν θα επαναληφθούν; Δεν υπάρχουν άραγε συγκεκριμένες συνέπειες, ούτε πώς, ούτε γιατί; Η αλήθεια είναι πως μια τέτοια προσπάθεια θα ήταν επίπονη ακόμη και για την αναλγησία της μεταλλειοκτητικής κοινότητας. Πώς να μιλήσεις για την τεράστια ταμπακιέρα των “λαθών” του παρελθόντος όταν είναι γεμάτη από δολοφονική εκμετάλλευση ολόκληρων λαών, βία, εκβιασμούς οικογενειών, ασθένειες και μη αναστρέψιμες οικολογικές καταστροφές, όταν ξεχειλίζει από εγκλήματα που δεν παραγράφονται; Πώς να μιλήσεις για τα από αιώνες αιματοβαμμένα ορυχεία της Λατινικής Αμερικής και τις απανταχού επιβεβλημένες χούντες, ή για την «ευημερία» και τις ασθένειες των πολύπαθων λαών της κεντρικής και νότιας Αφρικής από τη λεηλασία των φυσικών τους πόρων; Καμιά αναφορά στις εν ψυχρώ δολοφονίες αγωνιστών που αντιτίθενταν στην καναδική χρυσοθηρική Pacific Rim στο Ελ Σαλβαδόρ, στις καθημερινές εκατόμβες των κινέζικων ορυχείων, στις παραδουνάβιες διαρροές κυανιούχων, στους ογδόντα των ανθρακωρυχείων της Σιβηρίας ή στο μεγαλύτερο ίσως οικολογικό έγκλημα στην ιστορία της ανθρωπότητας, που συντελούνταν ήδη εκείνες τις μέρες και συνεχίζει να συντελείται ακόμη από τη ΒΡ στον κόλπο του Μεξικού και που ο δημοσιογραφικός κρετινισμός καταφέρνει να παρουσιάσει αποκλειστικά και μόνο ως πρόβλημα οικονομικών αξιών... Τα εγκλήματα που δεν παραγράφονται μπορούν ακριβώς να διαγραφούν, αποπροσανατολίζοντας με τον μπαμπούλα της ανεργίας και καλλιεργώντας τη λήθη με ωραιοποιημένες ψευδοϊστορικές αναφορές, χωρίς πώς, τι, από ποιον, για ποιον και γιατί, περί περασμένων χρυσών μεγαλείων που θα δικαιολογήσουν την καταναγκαστική, αποικιοκρατική συνέχιση των επενδυτικών σχεδίων. Καμιά αναφορά στο παρελθόν της χαλίκωσης, της μολυβδίασης και των χρόνιων αναπνευστικών παθήσεων, των τεχνητών χρεοκοπιών των «προβληματικών» επιχειρήσεων και των αδικαίωτων εργατικών αγώνων ή στο παρόν των εκατομμυρίων τόνων τοξικών αποβλήτων, της κατασπατάλησης υδάτινων, ζωτικών, πόρων και των ειδικών οικονομικών ρυθμίσεων (οι επενδυτικοί “κολοσσοί” δεν αποδίδουν τίποτα στο ελληνικό δημόσιο γιατί απλά είναι φοροαπαλλαγμένοι), πόσο μάλλον στο σεληνιακό μέλλον που μας ετοιμάζουν. Ακούσαμε τους θριαμβολογικούς υπαινιγμούς προς άπαντες τους “οικολόγους”, για το πρώτο ελληνικό τεχνολογικό επίτευγμα ταφής της γης στο Λαύριο, όπου και κατασκευάστηκε το νέο μνημείο του δυτικού πολιτισμού, ο Χώρος Υγειονομικής Ταφής Ρυπασμένων Εδαφών (ΧΥΤΡΕ), αλλά δεν ακούστηκε λέξη για την αιτία ή την αναγκαιότητα, δηλαδή το παρελθόν μιας τόσο αλλοπρόσαλλης λύσης... Και φυσικά ούτε κουβέντα για το παρόν, για τις πανευρωπαϊκές πρωτιές των παιδιών της Λαυρεωτικής σε μόλυβδο στο αίμα ή αρσενικό στα ούρα ή για τα αξεπέραστα εικοσαπλάσια των ευρωπαϊκών ορίων (δεν είναι παγκόσμια γιατί στις “αναπτυσσόμενες” χώρες δεν υπάρχουν όρια) σε ρύπους όπως το αρσενικό, το κάδμιο, ο μόλυβδος, το πολυβρωμιούχο διφαινύλιο κτλ, κτλ, όλα παράγωγα της μεταλλουργικής διαδικασίας.
Με τέτοια και άλλα παρόμοια μεγαλεπήβολα (ένα από τα καλύτερα, το να γίνει ο Πρίνος -ήδη έγινε, το πήρε κανείς χαμπάρι;!- αποθηκευτικός χώρος υγρού φυσικού αερίου μάλλον για ν’ απαντήσουμε ελληνικά στην ανικανότητα της ΒΡ να σταματήσει τη διαρροή στον κόλπο του Μεξικού) και απαξιώνοντας περιέργως το ουράνιο παρά το ότι είχε ανακοινωθεί επίσημα στο πρόγραμμα, εξελίχθηκε εκείνο το πρωινό η κατά τα άλλα διασκεδαστική, λόγω γελοιότητας, θεατρική παράσταση που ονομαζόταν επιστημονική ημερίδα. Ο τίτλος, αν και φαινομενικά παιδιάστικος και παιχνιδιάρικος, παρέπεμπε από μόνος του σε κοινωνικές συμπεριφορές και οικονομικές τακτικές που καμία σχέση δεν έχουν με το παιχνίδι, αφού πρόκειται για τη χρυσοθηρία, τον τυχοδιωκτισμό και την πειρατεία. Στην εποχή της περιβαλλοντικής κρίσης, συνέπεια και αιτία της οικονομικής και συστημικής κρίσης ενός χρεοκοπημένου οικονομικο-πολιτικού συστήματος, στην εποχή της κλιματικής αλλαγής και των προσταγών και υποσχέσεων για μια νοήμονα προσέγγιση στο θέμα της παραγωγικής διαδικασίας, παραστήκαμε σ’ ένα κρεσέντο του παραληρήματος της υπεροψίας, του ψεύδους, της υποκρισίας, της απόκρυψης και της παραπλάνησης εν αναμονή του σταρ, του μη εκτελεστικού προέδρου και της ελληνικότατης εταιρείας Ελληνικός Χρυσός (της οποίας το 95% ανήκει στην αυστραλο-ρουμανο-καναδική European Goldfields με έδρα το Τορόντο). Ως “μη εκτελεστικός” μπορούσε να λέει ό,τι θέλει χωρίς να διαψευσθεί. Ευλόγησε τα γένια του αναφερόμενος στην οικολογική ευαισθησία και δράση της εταιρείας του όπως και στην αποτελεσματικότητά της, αφού θα μειώσει, λέει, τους όγκους των τοξικών αποβλήτων κατά 15%, δηλαδή αντί για 150 εκ. τόνους τελμάτων θα μας αποδώσει μόλις 128,5 εκ. τόνους, ενώ η αποτελεσματικότητά τους ήδη προκάλεσε πλημμύρα στο Στρατώνι στην τελευταία μεγάλη βροχόπτωση με μπάζα εξόρυξης και όξινα νερά. Εξήρε τη φιλανθρωπική διάθεση της εταιρείας που κοστολογεί την ανθρώπινη ζωή στις 200.000 ευρώ και προτίθεται, λέει, να διασφαλίσει 6000 άμεσες θέσεις εργασίας και 40.000 έμμεσες δραστηριότητες για όλη τη Χαλκιδική, για τα επόμενα 40 χρόνια. Δεν γνώριζε, δεν άκουσε τίποτα για τις δηλώσεις στο Ρόιτερ πριν από λίγους μήνες (18/3/2010) του εκτελεστικού γενικού διευθυντή της European Goldfields Τιμ Μόργκαν-Γουάιν ότι πρόκειται μόνον για περίπου 1000 θέσεις εργασίας και μόλις 18 χρόνια αρπαχτής. Διαβεβαίωσε τους πάντες πως η εταιρεία του δεν θα χρησιμοποιήσει την -κακή και παλαιάς κοπής- μέθοδο της κυάνωσης κατά τις μεταλλουργικές δραστηριότητες, αγνοώντας ή αδιαφορώντας για ό,τι αναγράφεται στην Προκαταρκτική Περιβαλλοντική Εκτίμηση και Αξιολόγηση που μας άφησε υπογεγραμμένη παρακαταθήκη από το βράδυ της 24ης Σεπτεμβρίου 2009 ο άλλος μεγάλος οικολόγος κος Σουφλιάς. Με άλλα λόγια, για τους 800 συν 300 τόνους κυανιούχου νατρίου που ρητά προβλέπονται για τις μεταλλουργίες Ολυμπιάδας και Στρατωνίου. Το ακόμη πιο νόστιμο είναι ότι, όπως στις τηλεοπτικές δημοκρατίες μπορείς να έχεις την ίδια στιγμή και την «αντίθετη» άποψη για να διαλέγεις, έτσι και στην παραπάνω παράσταση κατατίθετο ταυτόχρονα και η άλλη άποψη για την κυάνωση, από τη δευτεραγωνίστρια της ημέρας, την επίσης ελληνικότατη Χρυσορυχεία Θράκης ΑΕ (όπου το 100% των μετοχών της ανήκουν στην Eldorado Gold Corporation με έδρα το Βανκούβερ του Καναδά) και η οποία υποστηρίζει ότι η χρήση κυανιούχου νατρίου είναι η βέλτιστη τεχνολογία που επιβάλλεται να χρησιμοποιήσουν τα κράτη μέλη της Ε.Ε αν θέλουν μηδενικές αρνητικές επιπτώσεις στο περιβάλλον και την υγεία. Κλου της ημέρας και κορύφωση της γελοιότητας, χωρίς ολοκλήρωση βέβαια, θα ήταν υπερβολικό εξάλλου, η διάρρηξη των ιματίων όπως και η επίδειξη των γεννητικών οργάνων των εργαζομένων της χρυσοφόρας εταιρίας στην προσπάθεια τους να αποδείξουν ότι τα αφεντικά τους ουδεμίαν ευθύνη φέρουν για τις καταστροφές που προκλήθηκαν κατά την τελευταία “θεομηνία” στο Στρατώνι και ότι το κυάνιο δεν θα χρησιμοποιηθεί, αλλά και αν ακόμη χρησιμοποιηθεί, κάνει καλό, αφού όλοι οι άνθρωποι από κάτι πεθαίνουν και στην τελική εμάς τους άλλους δεν μας αφορά, γιατί είναι δική τους οικογενειακή υπόθεση.
Φαίνεται πως εκεί το ποτήρι ξεχείλισε. Η «παρείσακτη και καθυστερημένη» ιθαγενική κοινότητα, «τοπικιστική, ρατσιστική και τεχνοφοβική» κατά το Τεχνικό Επιμελητήριο Ελλάδας (ΤΕΕ) ή «ταραχοποιός και βρώμικη» κατά την υπόδειξη των εργοδοτικών συνδικαλιστών προς την ασφάλεια του ξενοδοχείου, ώστε να απαγορευτεί η είσοδος της στο χώρο της εκδήλωσης και υπό τις απειλές των “άκρων” από ανθρώπους του ΣΜΕ και της γνωστής και καταξιωμένης S&B, συντόνισε λίγο τη φωνή της και καταθέτοντας απλά εύλογες ερωτήσεις και παρατηρήσεις έδωσε τέρμα στη φάρσα. Έφτασαν μερικά απλά ερωτήματα και η αδιαφορία της κοινότητας αυτής για την παρουσία ασφαλιτών, σεκιουριτάδων, ιδιωτικών μπράβων και δυο διμοιριών ΜΑΤ για να τραπεί σε φυγή ο “αστέρας” και να αρχίσουν να επιδεικνύουν τα γεννητικά τους όργανα οι εθελόδουλοι υφιστάμενοί του. Δεν ολοκληρώθηκαν οι εισηγήσεις, δεν βγήκαν συμπεράσματα, δεν ακούστηκαν θριαμβευτικά χειροκροτήματα και ευχολογικοί χαιρετισμοί. Οι παριστάμενοι έκπληκτοι και ανασφαλείς, παρά την παρουσία τόσων φουσκωτών υπηρετών, σιώπησαν μπροστά στη συλλογική, τοπική και όμορη, απαίτηση για ειλικρίνεια και διαφάνεια. Κατηφείς και απογοητευμένοι αποχώρησαν για να συνεχίσουν αλλού τις εθνοσωτήριες δραστηριότητές τους στο ρυθμό της διαπλοκής, των παρασκηνιακών πιέσεων και των ανυπόστατων υποσχέσεων. Το κενό της ματαίωσης των αργυρώνητων επιστημόνων και των φαντασμένων τεχνοκρατών ανέλαβαν να πληρώσουν τα δημοσιογραφικά φερέφωνα των εθνικών εργολάβων και παραγόντων της εξορυκτικής βιομηχανίας. Τα (κακοπληρωμένα ή καλοπληρωμένα, αναλόγως του στάτους τους) παπαγαλάκια κατάφεραν να πείσουν ακόμη και δήθεν έγκριτες εφημερίδες ότι δημοσιογραφία σημαίνει αναπαραγωγή προκατασκευασμένων δελτίων τύπου γνωστών εταιρειών με άφθονες διαφημιστικές καταχωρήσεις στον ημερήσιο Τύπο ή ακόμη ότι ελευθερία της σκέψης σημαίνει αποσιώπηση και ωραιοποίηση της πραγματικότητας προς αποφυγήν ενδεχόμενων εντάσεων και εκτρόπων. Και μετά παραπονιούνται για το γνωστό σύνθημα που τους ακολουθεί σαν πραγματική ρετσινιά τα τελευταία χρόνια -αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι. Λυπούμαστε, αλλά η δημοσιογραφία, για να καταφέρει να διακριθεί από τη λογική του πρωινάδικου κατινισμού, μάλλον θα πρέπει να επινοηθεί από την αρχή.
Σ΄ αυτό λοιπόν το περιβάλλον, το φαινομενικά αποστειρωμένο λόγω “αντικειμενικότητας”, ψυχρό από τα αποδοτικά γιαπωνέζικα κλιματιστικά, που προϊδεάζει για επώνυμο κουστούμι και γραβάτα, καταλάβαμε ότι η τοπική κοινωνία και η ανθρώπινη αξιοπρέπεια μιλάνε από διαμετρικά αντίθετες θέσεις από τους τυχάρπαστους επενδυτές, τους καταφερτζήδες επιχειρηματίες και τους σε εντεταλμένη υπηρεσία επιστήμονες “ειδικούς”. Ότι άλλο είναι η κρυσταλλική, αν και πολύ θα ήθελε να είναι κρυστάλλινη, αντίληψη για τη φύση των μεταλλειολόγων ως ανόργανης ύλης και άλλο ο ζωογόνος θόρυβος ενός άκρως πολύπλοκου και ευαίσθητου δασικού οικοσυστήματος. Ότι άλλο η ζωή και άλλο τα νταμάρια. Ότι βρίσκονται ως κάστα έξω από την κοινωνία και ενάντιά της. Ότι εταιρείες όπως η Ελληνικός Χρυσός, και η Eldorado Corporation, η οποία μας χαιρέτιζε με τη “λαϊκή” ρήση “χώμα να πιάνεις, χρυσάφι να γίνεται” μάλλον σε μια εποχή προ του μύθου του Μίδα θα μας οδηγήσουν μέσω των περιβόητων χρυσών τους ευκαιριών. Ότι οι μόνες σχέσεις που τους ενδιέφεραν και τους ενδιαφέρουν είναι οι σχέσεις άγριας εκμετάλλευσης και υποταγής, ατόμων και κοινωνιών ολόκληρων. Ότι μπορούν να μιλάνε για τους εντυπωσιακούς ρυθμούς ανάπτυξης της Κίνας όπως και εκείνων της σημιτικής Ελλάδας πριν από λίγα χρόνια, αδιαφορώντας για το υφιστάμενο πολιτικό καθεστώς, τη διαφθορά και την κατάργηση κάθε έννοιας ανθρώπινου δικαιώματος ή την ανυπαρξία ανθρώπινων συνθηκών στις σχέσεις εργασίας. Ότι γι’ αυτούς, στην εποχή των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας (ΑΠΕ), ο νοσηρός –κυριολεκτικά- εγκλωβισμός, η ομηρία και η απόγνωση των κατοίκων γύρω από τους ατμοηλεκτρικούς σταθμούς του νομού Κοζάνης αποτελούν στοιχεία ανάπτυξης και προόδου, αφού ο λιγνίτης, για τους μεγαλόσχημους της παράστασης, είναι η πιο οικολογική ενεργειακή λύση της πασοκικής πρασινο-γκριζο-μαύρης ανάπτυξης. Ότι η αγωνιώδης καθημερινότητα των κατά τόπους “καθυστερημένων” δεν ικανοποιείται ούτε από την ωραιοποίηση του παρελθόντος, ούτε από την εμμονή στην επίκληση πλασματικών κυρίως αναγκών (τρία αυτοκίνητα, έξι γκόμενες, τέσσερα κινητά, οκτώ εξοχικά κ.ά.).
Η ιστορία της μεταλλείας ήταν και παραμένει μια ιστορία κατάκτησης, εκμετάλλευσης, εξαθλίωσης και αδικοχυμένου αίματος - σίγουρα από το Φίλιππο τον Β’ και εντεύθεν, αφού μέχρι εκεί φτάνει η γνώση των πατριωτών καθηγητάδων.
Δεν μας πείθουν η φτηνή ανιστόρητη παραφιλολογία και τα διαφημιστικά σποτάκια. Αυτός ο κόσμος του περιττού που σήμερα χρεοκοπεί δεν μπορεί να είναι ξανά και ξανά, πρόταση για το μέλλον μας.
Με το «συνέδριό» τους, οι κύριοι της μεταλλείας απέδειξαν για άλλη μια φορά ότι, παρά τους τίτλους των θεματικών ή τους τίτλους των συμμετεχόντων, δεν στηρίζονται παρά μόνον σε διαδικασίες φιλοφρονήσεων, αυτοαναφορικότητας, ξερολισμού και επικίνδυνης ματαιοδοξίας με σκοπό τη δημιουργία εντυπώσεων που ενισχυόμενες από τον δημοσιογραφικό στόμφο, παρουσιάζονται ως αλήθειες αδιαμφισβήτητες, αποκαλυπτικές και χωρίς περιθώρια επιλογής. Απέδειξαν ότι είναι άνθρωποι που αποκρύπτουν το παρελθόν, εθελοτυφλούν για το παρόν όντας θαμπωμένοι από το απαστράπτον και ανύπαρκτο μέλλον του χρυσού.
Στη βορειοανατολική Χαλκιδική, το αδιέξοδο αυτών των λογικών και αυτών των προσεγγίσεων, το βιώνουμε από χρόνια πολλά. Τις δεκαετίες του Μποδασάκειου Σκοταδισμού τις ακολούθησαν τετραετίες «αξιόπιστων επενδυτικών σχημάτων» και Παχτικών Αναπτυξιακών Χαριεντισμών. Έχουμε ξανακούσει για «μονόδρομους», «χρυσή επένδυση» και «μοναδικές ευκαιρίες» και έχουμε εισπράξει την παρακμή των 150.000 αυθαίρετων κατοικιών και των 65.000 απούλητων οικοδομικών φαντασμάτων στη νότιο Χαλκιδική, που πάνε πακέτο με τους 20 εκ. τόνους διάσπαρτων τοξικών μεταλλουργικών αποβλήτων και τη χρόνια απόγνωση από τη μεθοδευμένη καλλιέργεια της λειτουργικής ανεργίας και της λογικής του μεταλλωρύχου-δημοσίου υπαλλήλου στη βόρεια.
Τελευταία πράξη, η σωτηρία της Χαλκιδικής, στη συνέχεια της Μακεδονίας-Θράκης, κατά συνέπεια της Ελλάδας ολόκληρης, σε 1400 μεροκάματα. Σενάριο, η τροπολογία 3220/2004. Αν όχι η μητέρα όλων των σκανδάλων, σε σύλληψη και εκτέλεση, σίγουρα η καλύτερη ζαριά που παίχτηκε ποτέ. Έχουμε και καζίνο! Σκηνοθεσία, ο νεκραναστημένος πολιτικός, ο θαυματοποιός. Τον Δεκέμβρη του 2004, με παρέα βέβαια, σε τρείς βραδιές κατασκεύασε κοινοπραξία κολοσσό, την Ελληνικός Χρυσός, με 67.000 ευρώ αρχικό μετοχικό κεφάλαιο, που αγόρασε παρανόμως το νεκραναστημένο τέκνο του ίδιου, την TVX, αξίας 11 εκ. ευρώ και που το 2009 μάθαμε ότι η αξία του ήταν 22 δις. Υπήρχαν όντως τα χρήματα, κ. πρωθυπουργέ, γιατί μαζί με τα 25 δις του θαύματος της ολυμπιάδας 2004 μας κάνουν το 1/6 του ελληνικού χρέους!
Αειφορία, πρόοδος και ευημερία, σε ρυπασμένο περιβάλλον, εταιρική κοινωνική ευθύνη, φανατισμένοι τεχνοκράτες, μνημόνιο και ασφαλιστικό με μείωση των μισθών για να ξαναπάρει μπρος η ανάπτυξη.
Αρκετά!!
Το μεταλλείο χρυσού στις Σκουριές δεν θα γίνει! Η Χαλκιδική δεν θα αποτελέσει ούτε νομικό, ούτε ντε φάκτο προηγούμενο για το ξεκοίλιασμα της μισής βαλκανικής. Η κοινωνία μπορεί και πρέπει να ακυρώσει και αυτό και όλα τα σχετικά έργα γιατί έτσι ακυρώνει μια ολόκληρη λογική, αυτή της άγριας εκμετάλλευσης, της υποταγής, της ξεφτίλας και του σκοπού που αγιάζει τα μέσα. Για τους ιθαγενείς, ο σκοπός καθορίζεται από τα μέσα.

Αγώνας για τον αποχαρακτηρισμό και την περιβαλλοντική και κοινωνική αποκατάσταση της ΒΑ Χαλκιδικής
Αγώνας για Αξιοπρέπεια, για Αλληλεγγύη, για Αυτοκαθορισμό

Πρωτοβουλία Ενάντια στις Βλαπτικότητες