Τετάρτη 22 Αυγούστου 2012

* Τοις ποίων ρήμασι πειθόμενοι μωρέ;

Δεν σε αναγνωρίζω ρε φίλε. Δεν σε αναγνωρίζω ρε άνθρωπε Ελληνα του διαβόητου 21ου αιώνα. Ούτε συμπολίτη θέλω να σε πω, ποτέ σύντροφος άλλωστε δεν ήσουν, εκείνο δε το συνάνθρωπε, εκείνο το ρε πατριώτη, κάπου κάπου σου κόλλαγε και δεν μετάνιωνα την καλημέρα που αντάλλασσα μαζί σου. Ησουνα περήφανος για την προσφυγική καταγωγή σου. Κι ο διπλανός μας ακόμη περισσότερο, εκείνος που ανδρώθηκε στις γερμανικές αλυσίδες παραγωγής αλλά έμεινε λεύτερος, έλεγε, στο πνεύμα. Αμ εκείνη την άλλη τη φιλενάδα μας, την κοσμοπολίτισσα, που της άρεσε η έθνικ μουσική κι έκλαιγε με τα παιδάκια στα φανάρια και για τη δυστυχισμένη καντηλανάφτισσα, τη Ρουμάνα χήρα που δεν είχε στον ήλιο μοίρα, όχι μόνο δεν την αναγνωρίζω, αλλά δεν θέλω να την ξέρω.

Σας κοιτάω και βλέπω φάτσες τραβηγμένες απ΄ το μίσος. Μια φανατίλα, καλά κρυμμένη πίσω απ΄ το μικροαστισμό σας, έχει ποτίσει ακόμα και τις ρυτίδες των βλεφάρων σας. Το μάτι σας γέμισε απ΄ εκείνους τους κόκκους σκιάς που σπάνε το φως της καλοσύνης, και το δείχνουν όπως είναι, μάτι θεριού πεινασμένου και ματαιόδοξου, μάτι απαίδευτο στο κάλλος. Μόλις δείτε ή ακούσετε πως κάποιος άθλιος ψωροκασίδης, ντυμένος στα μαύρα Ελληναράς, χτύπησε, έσφαξε, έλιωσε έναν όποιον αλλοεθνή, αλλόθρησκο, αλλόδοξο, αλλόχρωμο, μετανάστη, που όμως να μην είναι ματσωμένος τουρίστας που αφήνει γερό πουρμπουάρ, λάμπετε. Γυαλίζει εκείνο το φοβισμένο σκατόψυχο, που έλεγε κι η γιαγιά μου, εγώ σας. Θεριεύει σα μουσολίνικο λοφίο φτιαγμένο από χιτλερικό μουστάκι και στολίζει το καθαρό σας κούτελο σαν κέρατο βερνικωμένο. Θυμώνετε με κάθε ψίθυρο ότι το θύμα ήταν άνθρωπος και δη απόκληρος και δυστυχισμένος, ξωπεταμένος από θεούς κι ανθρώπους, κι είχε κι αυτός κάπου μια μάνα ή ένα παιδί που τον κλαίνε. Στ΄ αρχ... σας, μολογάτε. Να μην ερχότανε. Να μην περιέφερε το σκούρο δέρμα του, ο λιγδιάρης, ο διαφορετικός, ο οπωσδήποτε γι' αυτό το λόγο κλέφτης, φονιάς, απατεώνας.

Σας ξεσκάτισε τη μάνα. Σας μάζεψε τον κήπο. Εφτυνε το γυαλισμένο αυτοκίνητο να μην σας το ματιάσουνε έτσι που το είχε γλείψει κι άστραφτε το χρήμα σας. Κράτησε τα χωράφια και την επιδότησή σας ζωντανά. Χρόνια τώρα, πάνω από δυο δεκαετίες. Εκανε πόρτα στο μαγαζί. Επλυνε γονατιστός και σκάλες και βρωμιές. Σας έβαψε το σπίτι. Κάθε μπουκιά λαδιού και κάθε κόκκος φράουλας έχει μια σταγόνα απ΄ τον ιδρώτα του. Τον ιδρώτα του μετανάστη. Το ακαθάριστο εθνικό σας προϊόν έχει ένα μεγάλο ποσοστό τοις εκατό απ΄ το αίμα του. Εσείς οι Νεοέλληνες, οι φωναχτεροί. Οχι όλοι. Οι μπουρδελοκάφτες, τα πρωταθλητάκια του πισώπλατου μαχαιρώματος, οι κουραδόμαγκες του μόχθου του άλλου, τα φασισταριά της διπλανής πόρτας, εσείς δεν ήσασταν που γινόσασταν έξαλλοι όταν σας έλεγαν τον πατέρα τουρκόσπορο και τη μάνα παστρικιά;

Εχει και αλήτες και φονιάδες ανάμεσό τους, λέτε. Σίγουρα έχει. Οπως έχει κι ανάμεσό μας. Παιδεραστές, λαμόγια, βιαστές, φονιάδες. Ράτσα καθαρή από έγκλημα πού θα την βρείτε ωρέ ρατσιστές, φυλή ανώτερη της τάξης των τιμολογημένων ηλιθίων από επιλογή; Εσείς που δεν μπορείτε να καταλάβετε μήτε γράμμα απ΄ την προτροπή του ποιητή: «Τη ρωμιοσύνη μην την κλαις...νά τη πετιέται από 'ξαρχής. Αντριεύει και θεριεύει. Και καμακώνει το θεριό με το καμάκι του ήλιου...». Καβαλάτε μια μηχανή, με μαύρο μπλουζί φτιαγμένο από παιδιά δούλους στο Μπαγκλαντές, ένα λοστάρι, μια κάμα μαχαιριού δουλεμένη από μετανάστες πάλι, κάπου στην κεντρική Ευρώπη των δανειστών και κυνηγάτε ως δράκους κάτι αφύλαχτα αδύναμα ανθρωπάκια του θεού χωρίς στον ήλιο μοίρα. Κι ύστερα πάτε στη μάνα ή την γκόμενα να σας πλύνει τη ρατσιστική αδρεναλίνη απ΄ τα σώβρακα που βρέχονται γιατί δεν βρήκατε αντίσταση κι ήταν εύκολο το φονικό... Σιγά ρε πατριδοκάπηλοι και πατριδοκλέφτες. Απ' τα κόκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά, λέει ο εθνικός Σολωμός, που δεν ήξερε και καλά τα ελληνικά, είναι η ελευθερία. Οχι από τα σπαρμένα πτώματα Ιρακινών, Πακιστανών, Πολωνών, Αλβανών, των εξαθλιωμένων θυμάτων των καπιταλιστών χορηγών σας... Μάσκες Ελλήνων γεμίσαμε κι η χώρα αιματηρός καρνάβαλος κατάντησε. Τοις ποίων ρήμασι πειθόμενοι μωρέ;

* Ω! ξειν αγγέλειν Λακεδαιμονίοις ότι τήδε κείμεθα τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι.


Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ
rizospastis.gr






3 σχόλια :

Ανώνυμος είπε...

Απόσπασμα από περσινή συνέντευξη του Ν. Κούνδουρου στο ''Βήμα'' - Πριν από μερικούς
μήνες ζήσατε ακόμη
μία τρομερή
περιπέτεια στην
ούτως ή άλλως
περιπετειώδη ζωή
σας.Κατ΄ αρχάς,πώς
αισθάνεστε σήμερα;
«Βράχος. Το συμβάν
βέβαια έχει ακόμη την
“ουρά” του γιατί τα
άτιμα τα πλευρά
θέλουν μήνες να
κολλήσουν. Επτά-οκτώ
μήνες. Κατά βάθος
όμως οφείλω να πω ότι
χαίρομαι που το
πέρασα».
- Για ποιον λόγο
μπορεί κάποιος να
χαίρεται που
παραλίγο να πεθάνει;
«Το γεγονός με έκανε
να δω την
π ρ α γ μ α τ ι κ ό τ η τ α. Είχα
μια α ν ό η τ η ε υ α ι σ θ η σ ί α
και γενναιοδωρία με
την είσοδο ή μάλλον
την ε ι σ β ο λ ή των ξένων
στην Ελλάδα. Ελεγα ότι
της ίδιας γης παιδιά
είμαστε, να μπει ο
κόσμος στην Ελλάδα,
να ευφρανθεί, να
νιώσει ασφάλεια, να
φάει, να πιει ελληνικό
νερό. Ε, από την ώρα
του περιστατικού
τέρμα όλες αυτές οι
εφηβικές μ α λ α κ ί ε ς.
Τέσσερα κτήνη,
τέσσερις βάρβαροι που
ούρλιαζαν και
βρωμούσαν και
φορούσαν μάσκες με
έκαναν να δω την
πραγματικότητα».
- Από εκείνη τη
βραδιά τι δεν θα
ξεχάσετε ποτέ;
«Εκείνο το “μην τον
κρατάς, πνίξ΄ τον, τον
πούστη! ” που φώναζε
ο μόνος που άκουσα
να μιλάει
τσάτραπάτρα
ελληνικά. Εγώ πούστης;
Καλά το “πνίξ΄ τον”, το
“πούστης” τι το
θέλανε; Από εκεί
κινήθηκε ένας
μηχανισμός από
σκέψεις μου που
πέταξε έξω από την
Ελλάδα όλους τους
μετανάστες. Δ ε ν είναι
σωστό όμως και ως
κοινωνική
συμπεριφορά η
Ελλάδα να ανοίγει τις
πόρτες της σαν την
πουτάνα που ανοίγει
τα πόδια της: 1.400.000
ξένοι μέσα στη χώρα;
Το 15% της χώρας
μετανάστες; Πόσοι
Ελληνες μπορούν να
απορροφήσουν αυτό
το νούμερο; Και όμως,
έγινε. Αυτά είναι
συνέπειες του κ ό μ π λ ε ξ
κ α τ ω τ ε ρ ό τ η τ α ς που
έχουν οι Ελληνες. Να
΄ναι καλά οι
κυβερνήσεις. Οι
Γερμανοί θα έπρεπε να
έχουν το κόμπλεξ, όχι
εμείς».
- Τι το ιδιαίτερο είχε
το περιστατικό και
σας κάνει να
αισθάνεστε έτσι;
«Δεν ήθελαν μόνο να
κλέψουν. Ηθελαν να
σ κ ο τ ώ σ ο υ ν. Εναν άλλον
κύριο εδώ παρακάτω
τον έπνιξαν με
μαξιλάρι. Εγώ μόλις
που γλίτωσα.
Κρατούσαν το
μαξιλάρι στο πρόσωπό
μου και ίσα που
ανέπνεα λίγο από το
πλάι. Είδα μια
εκδικητικότητα
φυλετική, ταξική,
κοινωνική, εθνική, όπως
θες πες το. Ηταν μ ί σ ο ς.
Γιατί αυτό που ήθελαν
να πάρουν το είχαν
πάρει. Τους το έδωσα.
Πήγα στο
χρηματοκιβώτιο και
τους έδωσα ό,τι είχα.
Μπήκαν σε ένα σπίτι
που για εκείνους ήταν
το Λούβρο και εγώ
τους πήγα στο
χρηματοκιβώτιό μου να
τους δώσω ό,τι λεφτά
είχα. Από την ταραχή
μου δεν μπορούσα να
θυμηθώ τον αριθμό
του κωδικού και έκανα
ένα λάθος. Μου
κοπάνησαν το κεφάλι
στο ατσάλι. Μια και
δυο και τρεις φορές.
Επί δεκαπέντε ημέρες
το πρόσωπό μου ήταν
μαύρο από το
σκοτωμένο αίμα».
- Ετυχε να
συναντηθείτε με
αλλοδαπό μετά το
περιστατικό; Και αν
ναι,τι έγινε;
«Μετά το επεισόδιο
βρέθηκα συνεπιβάτης
στο αυτοκίνητο ενός
φίλου δικηγόρου. Ηρθε
ένας Πακιστανός να
καθαρίσει τα τζάμια.
Του λέει ο φίλος “όχι”.
Εγώ, που είχα περάσει
αυτά που είχα
περάσει, του λέω
“δώσ΄ του κάτι του
νεαρού, δεν πειράζει”.
Του έδωσε λοιπόν ένα
κέρμα. Το παίρνει ο
Πακιστανός, το
κοιτάζει και μας το
πετά στα μούτρα.
Πήδηξα έξω σαν να
΄μουν 18 χρόνων, τον
έπιασα από τον
σβέρκο και τον έσυρα
με μια κακία, με ένα
μίσος, στο αυτοκίνητο
και του ΄πα “βρες το”.
Από πίσω ο κόσμος
έβλεπε την ε ι κ ό ν α ενός
λευκού που έσουρνε
έναν φουκαρά
Πακιστανό σαν να ήταν
σκύλος. Η ε ν τ ύ π ω σ η
που έδωσα ήταν ότι η
λευκή ράτσα
ταλαιπωρούσε έναν
φουκαρά πακιστανό
σκύλο. Και όμως
συνέβαινε το α ν ά π ο δ ο.
Η π α ρ ε ξ ή γ η σ η είναι
μέσα στη ζωή μας».
- Θα πρέπει να είναι
πολύ παράξενο για
έναν άνθρωπο που
έχει δει τόσο πολλά:
Εμφύλιο,Κατοχή,
εκτελέσεις, εξορία
στη Μακρόνησο...
«Θα μπορούσα να
χαρακτηρίσω το
περιστατικό που έζησα
κακιά στιγμή, αλλά
έτσι θα το εξευτέλιζα.
Δεν ήταν σαν το τραμ
που με πάτησε στον
δρόμο εξαιτίας μιας
αδεξιότητάς μου. Ηταν
το γέννημα ενός
σ τ ά τ ο υ ς πολύ
ευρύτερου που
κυριαρχεί σε όλη την
Ελλάδα. Η τ α π ε ί ν ω σ η
ενός έ θ ν ο υ ς σε σημείο
να μην μπορεί να
κυκλοφορήσει κανείς
στον δρόμο χωρίς το
καρδιοκτύπι μη τυχόν
του τύχει το
απρόσμενο κ α κ ό...

Ανώνυμος είπε...

θάνατος στους φασίστες σύντροφοι! θάνατος!!!
Αλλιώς μην περιμένετε τούτο το μέρος να γίνει γη...

dimkyyy είπε...

Βλέπεις φίλε μου ότι το μίσος φέρνει μίσος?

Δεν έχεις την ψυχική και πνευματική διαύγεια να σκεφτείς πως για την αντιμετώπιση του μίσους χρειάζεται αγάπη?

Το ότι μαζοποιείς όλους τους αλλοδαπούς επειδή σου συνέβησαν 1.5 περιστατικά τα οποία, ειδικά το δεύτερο δεν πολυπιστεύω, λέει πολλά.

Εγώ θα σου δώσω ένα παράδειγμα να δεις τι σημαίνει ανθρωπιά και να αντιληφθείς πως και πολλοί Έλληνες που μπορεί να μην βρωμάνε και ουρλιάζουν είναι βρώμικοι στην ψυχή.

Όταν πήραν συνέντευξη από την Κούνεβα την οποία κάποιος πλησίασε νύχτα και της έριξε βιτριόλι στο πρόσωπο με ότι αυτό συνεπάγεται, τη ρώτησαν τι θα ήθελε να πει για τον άνθρωπο που της το έκανε, αυτή απάντησε:

«Παρόλο που επιχείρησε να με σκοτώσει, εγώ τον λυπάμαι. Για να φτάσει να κάνει μία τέτοια πράξη, προφανώς είχε πολλά προβλήματα. Κανείς δεν γεννιέται δολοφόνος»

Φανταστείτε πόσο πιο "μπροστά" σε νοημοσύνη και συνειδηση, είναι μία Βουλγάρα καθαρίστρια από έναν Έλληνα καλλιτέχνη.