Γιώργος Αδαλής
aegeantimes.gr
Παρατηρώ προσεκτικά τα λεγόμενα των πολιτικών από τον Απρίλιο του 2010, όταν ξέσπασε κι επίσημα η Ελληνική κρίση χρέους και σε όλους ανεξαιρέτως υπάρχει μια κοινή … συνιστώσα! Αδυνατούν να μιλήσουν για την πραγματική ζημιά της οικονομίας και «στέκονται» μόνο στο επαχθές χρέος που έχει η Ελλάδα!
Είτε πρόκειται για δεξιούς είτε για κεντρώους (αν υπάρχει τέτοιο πράγμα στην Ελλάδα) είτε για αριστερούς, όλοι τους ανεξαιρέτως, έχουν καταδικάσει την διαδικασία με την οποία η χώρα μας οδηγήθηκε στην συσσώρευση του χρέους ενώ οι περισσότεροι έχουν καταδικάσει το απεχθές τμήμα αυτού χωρίς όμως να εξηγούν τους τρόπους με τους οποίους δημιουργήθηκε !
Το απεχθές τμήμα του χρέους, δημιουργήθηκε κατά κύριο λόγο με την ανακεφαλαιοποίηση των τόκων καθώς και τα δάνεια που είχαν ληφθεί με αποικιοκρατικά επιτόκια, ειδικά σε περιόδους έντασης της μείωσης της ρευστότητας. Παράλληλα, η λήψη δανείων για την πληρωμή εξοπλιστικών προγραμμάτων με την διαδικασία πληρωμής “Offset” διόγκωνε το απεχθές τμήμα του χρέους. Η διαδικασία αυτή, για όσους δεν γνωρίζουν, αποτελούσε μια πάγια τακτική των εταιριών Αμυντικής βιομηχανίας, οι οποίες σου πρόσφεραν το πολεμικό υλικό …αυθημερόν αφού σου έβρισκαν παράλληλα χρηματοδότηση από τράπεζα που ειδικευόταν σε τέτοιες υπηρεσίες. Με απλά λόγια, σου πουλούσαν πολεμικό υλικό με χρήματα που σου δάνειζε μια τράπεζα αρωγός στις πωλήσεις τους. Αυτά τα δάνεια, ήταν πανάκριβα και δυστυχώς η Ελλάδα πήρε αρκετά από αυτά!
Ένα άλλο τμήμα του επαχθούς τμήματος του χρέους, δημιουργήθηκε από αγορές μαϊμού, ή κατασκευή έργων που ήταν εξόχως υπερκοστολογημένα ! Θα μου πείτε ότι αυτό είναι γνωστό και θα έχετε δίκιο. Αυτό που δεν έχει αντιληφθεί ο μέσος πολιτικός ταγός της εξουσίας όμως, είναι ότι με δεδομένο ότι για τα εξοπλιστικά ξοδεύαμε πάγια κάθε χρόνο 10 δις ευρώ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ, αν υπολογίσουμε τις νόμιμες μίζες , τις παράνομες αλλά και τα υλικά που αγοράσαμε και δεν δούλεψαν ποτέ, τότε στην πραγματικότητα μόνο από αυτό, κάθε χρόνο ο Ελληνας χρεωνόταν πάνω από ΠΕΝΤΕ ΔΙΣ ευρώ, για αγορές που ΔΕΝ έκανε ποτέ του!!!
Αν σε αυτά προσθέσουμε αγορές του αιώνα, για συστήματα όπως το C4I (Σι φόρ Αϊ) και γενικά συστήματα ασφάλειας των Ολυμπιακών αγώνων, τότε υπήρξαν χρονιές που ο Ελληνας, πλήρωσε ακόμη και 50ΔΙΣ ευρώ για πράγματα που στην ουσία δεν τα είδε ποτέ του!
Ένα άλλο τμήμα που διόγκωσε το τμήμα του απεχθούς τμήματος του χρέους ήταν ο κατασκευαστικός κλάδος ή καλύτερα ο κλάδος των Δημοσίων Εργων!
Όταν στην Ευρώπη, το κόστος κατασκευής ενός σύγχρονου αυτοκινητόδρομου (Εθνικής οδού) κυμαίνονταν από 200 εκ ευρώ το χιλιόμετρο (στο Βέλγιο) ή 300 εκ ευρώ το χιλιόμετρο (στην Ιταλία) με μέσο ευρωπαϊκό όρο τα 350 εκ ευρώ, στην Ελλάδα, το κόστος κατασκευής με την γνωστή μέθοδο της αναθεώρησης των πινάκων, και τις επιπρόσθετες πληρωμές για την αποπεράτωσή τους, άγγιζε το Ένα δις ευρω ανα χιλιόμετρο!!! Επί της ουσίας, χρησιμοποιώντας τον περίφημο νόμο Λαλιώτη ("μαθηματικός τύπος") τα έργα στήνονταν με τέτοιο τρόπο, που αυτός που τα κέρδιζε τελικά, αναλάμβανε να πληρώσει όλους τους υπολοίπους που συμμετείχαν!!!
Ετσι για κάθε χιλιόμετρο Εθνικής Οδού, για κάθε χιλιόμετρο επαρχιακής οδού, η Ελληνες, πλήρωναν το έργο στην καλύτερη τρεις φορές πάνω από την πραγματική του αξία και στην χειρότερη, ακόμα και ΔΕΚΑ φορές πάνω!!!
Ειδικά στα μεγάλα έργα, ωφελημένοι ήταν πάλι αυτοί που μας δάνειζαν, αφού εμφανιζόταν σε διεθνείς οργανισμούς, κατασκευαστικές εταιρίες –κυρίως – της Γερμανίας, οι οποίες κέρδιζαν τα έργα, κι εμείς για να τα πληρώσουμε λαμβάναμε επιπρόσθετα δάνεια από ομογάλακτες τράπεζες που τους σπονσοράριζαν!
Ο φαύλος αυτός κύκλος, εμφανίζεται και στις προμήθειες οχημάτων για τις αστικές συγκοινωνίες παντός τύπου (τρένα , λεωφορεία κτλ) όπου τελικά, ενώ ακόμη και τριτοκοσμικές χώρες του πλανήτη έπαιρναν στα δύο τρένα κι ένα δώρο εμείς σε κάθε δύο τρένα πληρώναμε κι άλλα δύο για να καλυφθούν οι μίζες όλου αυτού του συστήματος!!!
Συνεπώς, δεν δημιούργησε το απεχθές χρέος μόνο τα εξοπλιστικά όπως (σκοπίμως;) λένε σήμερα οι πολιτικοί, αλλά ΚΥΡΙΩΣ οι αγορές και οι προμήθειες του Δημοσίου τομέα και οι κατασκευές δημοσίων έργων, ειδικά η οδοποιία!
Αλλωστε, τις δύο προηγούμενες δεκαετίες, το 70% των κοινοτικών πλαισίων στήριξης, πήγαινε μόνο στην οδοποιία και ένα 30% μόνο στην υπόλοιπη οικονομική δραστηριότητα!
Σαφώς κι επιλέχτηκε αυτή η ... οδός της ανάπτυξης, όχι γιατί είχε ανάγκη η χώρα από ένα δίκτυo οδοποιίας αλλά γιατί με την μέθοδο αυτή, τα χρήματα επέστρεφαν σε συγκεκριμένες τσέπες του εξωτερικού και τα ... "ψιλά" (μερικές δεκάδες δις) κατατείθονταν σε λογαριασμούς για μίζες και απραχτές!!!
Με αυτά ως δεδομένα, θα πρέπει να αναλογιστούμε ότι όλο αυτόν τον ορυμαγδό τον πλήρωνε ο κατά τα άλλα τεμπέλης Ελληνας!
Με τους έμμεσους και άμεσους φόρους !
Αλλά ακόμη και τις κοινοτικές επιδοτήσεις πάλι εμείς τις πληρώναμε, με τις κρατήσεις που γίνονται υπέρ της Ε.Ε. καθώς και με τμήμα του εισπραχθέντος ΦΠΑ που πάει κατευθείαν στον Κορβανά της Ευρωπαϊκής Ενωσης!
Σύμφωνα με υπολογισμούς που είχα κάνει παλιότερα, από τα 360 ΔΙΣ χρέους της Ελλάδας, μόνο 75-80 δις ήταν πραγματικό χρέος!
Τα υπόλοιπα ήταν κατανεμημένα ως εξής:
190 δις αφορούσαν υπερκοστολογίσεις, μίζες, έργα που δεν έγιναν ποτέ, εξοπλιστικά που δεν παραλάβαμε και αγορές μεταφορικών μέσων ασύμβατων με την Ελλάδα που δεν χρησιμοποιήθηκαν!
90 δις ευρώ από ανακεφαλαιοποιήσεις τόκων, καθώς και τοκογλυφικά δάνεια , τα οποία ούτε καν ως δικαιοπρακτικά δεν μπορούσαν να χαρακτηριστούν! Ομιλώ για κάθε δάνειο που συνάψαμε σε κάθε χρονική στιγμή και το επιτόκιό του ήταν έστω και μια μονάδα πάνω από το διεθνές ή ευρωπαϊκό!
Θα υπάρξουν πολλοί που θα διαφωνήσουν με τους υπολογισμούς μου αλλά αυτή τη στιγμή δεν είναι αυτό το ζητούμενο!
Το ζήτημα που θέτω σήμερα, ΔΕΝ είναι το ύψος του επαχθούς χρέους το οποίο πρέπει να το επαναδιαπραγματευτούμε αλλά κάτι άλλο πολύ πιο σοβαρό!
Αν υποθέσουμε ότι συμφωνούν όλοι οι πολιτικοί με όσα αναφέρω παραπάνω, προκύπτει ένα γιγάντιο ερώτημα που ΔΕΝ έχει να κάνει με αυτά που χρωστάμε ΑΛΛΑ με αυτά που έχουμε πληρώσει ήδη!!!
Με δεδομένο ότι τα τελευταία 30 χρόνια έχουμε πληρώσει πάνω από ΔΥΟ ΤΡΙΣ ευρώ σε ομολογιακά δάνεια , για να καλύψουμε τις ανάγκες μας, αναρωτήθηκε ποτέ κανείς, πόσο τμήμα αυτών των δανείων, πήγε σε πληρωμές επαχθών όρων αλλά κυρίως σε πληρωμές μίζας και λοβιτούρας που κατευθυνόταν από γνωστές εταιρίες στις δύο πλευρές του Ατλαντικού;
Προσωπικά υπολογίζω ότι έχουμε πληρώσει όλα αυτά τα χρόνια, σε απόλυτα μεγέθη και όχι αποπληθωρισμένα, πάνω από ΕΝΑ ΤΡΙΣ ευρώ σε μίζες , λοβιτούρες , υπερκοστολογίσεις έργων, ανύπαρκτες αγορές προϊόντων ή υπηρεσιών καθώς και εξοπλισμών που δεν είδαμε ποτέ!
Αυτά τα χρήματα τα ξεχάσαμε;
Πιάσαμε τον Ακη και τέλειωσε το πανηγύρι;
Καθαρίζει το πολιτικό σύστημα αν καταδικαστεί ο Ακης Τσοχατζόπουλος και ετοιμάζεται για νέο γύρο επιστημονικής λαμογιάς;
Tο ζήτημα αγαπητοί φίλοι και αγαπητές φίλες, δεν είναι τι πρόκειται να συμβεί με αυτά που χρωστάμε σήμερα!
ΟΧΙ !
Το ζήτημα είναι, τι θα συμβεί με όσα ήδη έχουμε πληρώσει στους διεθνείς απατεώνες και στους εν Ελλάδι αντιπροσώπους τους!
Πρόκειται για ένα ασύλληπτο νούμερο, που δεν το χωρά ανθρώπου νους, το οποίο το ΕΧΟΥΜΕ ΠΛΗΡΩΣΕΙ ΗΔΗ ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΕΠΙΣΤΡΑΦΕΙ!!!
Και επειδή δεν τρέφω αυταπάτες ότι τα παραπάνω θα κάνουν τον κόπο να τα ελέγξουν οι κ.κ Βενιζέλος και Σαμαράς, αναμένω με αγωνία, τον κ.Τσίπρα και τον κ. Καμμένο να τοποθετηθούν επ αυτού.
Όταν λένε έλεγχος τους επαχθούς χρέους, θα σταθούν μόνο σε αυτό, η θα επιδιώξουν μια πλήρη καταγραφή όσων ήδη έχουμε πληρώσει και ανήκουν σε μια από τις παραπάνω κατηγορίες πληρωμών που δεν θα έπρεπε να έχουμε κάνει;
Σε κανέναν δεν πρέπει να ενδιαφέρει αν θα βάλουν φυλακή κάποιο εγχώριο ή διεθνούς εμβέλειας λαμόγιο! Αυτό είναι δευτερεύον ζήτημα!
Θα μας πει επιτέλους κάποιος, αν μπορεί να κάνει τον λογαριασμό της τελευταίας 30ετίας και να κινήσει τις διαδικασίες επιστροφής των χρημάτων στους Ελληνες;
Τώρα, προεκλογικά, για να ξέρουμε ποιον θα ψηφίσουμε!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου