Παιδιά που πεινούν δεν βρίσκονται μόνο στη Σομαλία.
Κάποτε μας σόκαρε η είδηση για συμμορίες ανηλίκων που έκλεβαν τις εισπράξεις τις οποίες είχαν συγκεντρώσει παιδιά από τα κάλαντα. Σοκαριστικό, δραματικό είναι το γεγονός (και όχι απλώς η είδηση) ότι πολλοί μαθητές υποσιτίζονται, όμως δραματική, παρά τη φαινομενική ασημαντότητά της, είναι η πληροφορία ότι στα σχολεία δρουν «κλέφτες κολατσιού», παιδιά που σουφρώνουν το σάντουιτς ή το κουλούρι που έχουν φέρει από το σπίτι κάποιοι συμμαθητές τους.
Δεν πρόκειται για έγκλημα εκ προμελέτης: το άδειο παιδικό ή εφηβικό στομάχι είναι ο ηθικός αυτουργός. Καμία καταγγελία δεν έχει φτάσει και δεν έχει πρωτοκολληθεί στο υπουργείο Παιδείας, επομένως η είδηση θα μπορούσε επισήμως να χαρακτηριστεί προϊόν νοσηρής λαϊκιστικής φαντασίας ή προπαγάνδας, όπως είχε συμβεί πέρυσι το φθινόπωρο μετά τις καταγγελίες για λιποθυμίες (και όχι για χτυποκάρδια) στο θρανίο.
Κάποτε τα ΜΜΕ μιλούσαν για τη βία στα σχολεία, τώρα όμως αναγκάζονται να μιλούν για την πείνα στα σχολεία. Σε ένα ρεπορτάζ της «Πρωινής ενημέρωσης» (ΝΕΤ, 17.2) καθηγητές του Βόλου περιέγραψαν περιστατικά που τα έχουν ζήσει από πρώτο χέρι. Μίλησαν για παιδιά που γυροφέρνουν τον πάγκο, τη βιτρίνα της καντίνας του σχολείου, που κοιτάζουν, απομακρύνονται και ξανά επιστρέφουν για να κοιτάξουν ξανά την τυρόπιτα, το σάντουιτς ή το κρουασάν που δεν μπορούν να αγοράσουν.
Παιδιά που γυαλίζει το μάτι τους από την πείνα. Δεν είναι τα παιδιά των φαναριών, που πανίσχυρα μεταναστευτικά ρεύματα τα ξέβρασαν στη χώρα μας, δεν είναι τα παιδιά της λεηλατημένης Αφρικής, αλλά παιδιά ελλήνων ανέργων ή και εργαζομένων με βάναυσα κουρεμένο εισόδημα. Είναι τα παιδιά που θα υψώσουν τη γροθιά, ίσως και να φασκελώσουν τους επισήμους όταν αυτά περάσουν από μπροστά τους στη σχολική παρέλαση. Και το φάσκελο, την πέτρα ή το φλεγόμενο μπουκάλι δεν θα το εισπράξουν μόνον οι επίσημοι, αλλά και οι δικές μας ανήμπορες ευαισθησίες...
Τη θέση του Γιάννη Αγιάννη, που πλήρωσε ένα κλεμμένο καρβέλι με 19 χρόνια στα δεσμά, παίρνει ο Γιαννάκης Αγιαννάκης, που τον προετοιμάζουν να ζήσει σε κάτεργα δίχως ορατά κάγκελα και συρματόπλεγμα. Σε κάτεργα που διαθέτουν πύργους και κάμερες ελέγχου, πρόθυμους δεσμοφύλακες, αλλά και κάποιους δημοσιογράφους Ιαβέρηδες-ιεροκήρυκες.
(ΠΡΙΝ, "Το τέλος της αγοράς", 19.2.2012)
ellinofreneia.net
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου