Θα μπορούσε κανείς να πει ότι το κοινό κείμενο των τριών υπουργών (Διαμαντοπούλου, Λοβέρδος, Ραγκούσης) δεν είναι παρά το κερασάκι στην τούρτα. Όμως το ιδεολογικό μανιφέστο των τριών, το οποίο θα έκανε την Θάτσερ να φαίνεται σοσιαλίστρια, έχει την σημασία του μέσα στην συγκεκριμένη συγκυρία.
Οι τρεις σωματοφύλακες του πιο ακραίου νεοφιλελευθερισμού, παρεμβαίνουν έχοντας το βλέμμα τους στραμμένο στην επόμενη μέρα. Στην συγκρότηση εκείνων των πιθανών εναλλακτικών διακυβέρνησης (για να χρησιμοποιήσουμε έναν όρο που είναι του συρμού, αλλά έχει την σημειολογία του, αφού διαχωρίζει την άσκηση της εξουσίας από την πολιτική αντιπροσώπευση), οι οποίες θα υπηρετήσουν μέχρι κεραίας τον μετασχηματισμό της ελληνικής κοινωνίας κάτω από τις επιταγές του διεθνούς και ντόπιου κεφαλαίου.
Το απεργιακό κύμα που παρασέρνει τους εργαζόμενους σχεδόν όλου του δημόσιου και ευρύτερου δημόσιου τομέα, σε απεργίες διαρκείας, καταλήψεις δημόσιων υπηρεσιών (πχ κατάληψη του κέντρου μηχανογράφησης της ΔΕΗ), αυθόρμητες συνελεύσεις εργαζομένων σε χώρους δουλειάς (πχ Υπουργείο Πολιτισμού, Υπουργείο Παιδείας κλπ), συγκρούσεις και πρακτικές άγριων απεργιών ( πχ προσπάθειες των εργαζομένων στους ΟΤΑ να σπάσουν την απεργοσπασία των ιδιωτικών συνεργείων) θα πάρει χαρακτήρα τσουνάμι στην διάρκειά της 48ώρης γενικής απεργίας, συμπαρασέρνοντάς όλη την οργή που έχει συσσωρευτεί τόσο στους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα όσο και στους μικροεπαγγελματίες. Ένα τσουνάμι που σε αντίθεση με τις προηγούμενες γενικές απεργίες, διογκώνεται μέσα σ’ ένα περιβάλλον απεργιακών αγώνων που φαίνεται να έχουν προοπτική συνέχειας, αλλά και στην προοπτική της μαζικής άρνησης/ αδυναμίας πληρωμής των χαρατσιών. Το πολυνομοσχέδιο που φέρνει για ψήφιση η κυβέρνηση την Πέμπτη στην βουλή, καταργεί σχεδόν αυτόματα τους διαχωρισμούς ανάμεσα στους εργαζόμενους του δημόσιου τομέα, τους εργαζόμενους στα σκλαβοπάζαρα του ιδιωτικού τομέα και τους αυτοαπασχολούμενους. Το κοινό μέλλον της εξαθλίωσης και της ανέχειας περιγράφεται τόσο γλαφυρά μέσα στις σελίδες του, που ακόμα και ο Στάϊνμπερκ θα ζήλευε. Το κοινό μέλλον της απόλυσης, της κατάργησης κάθε διαπραγματευτικής δυνατότητας του οποιοδήποτε εργαζομένου, της οικονομικής εξόντωσης των αυτοαπασχολούμενων, της έξωσης από το ενοικιοστάσιο ή της κατάσχεσης της κατοικίας, της εκμηδένισης των εισοδημάτων μέσων των φόρων και των χαρατσιών, δεν είναι πλέον απλά ορατό, ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ.
Είναι προφανές ότι όσο πιο μεγάλη θα είναι η συμμετοχή στην απεργία, όσο πιο μαχητικά εκφραστεί η λαϊκή οργή και όσο αδιαπραγμάτευτη είναι η εργατική αντίσταση, τόσο πιο πολύ θα δοκιμαστεί και η διάτρητη συνοχή του κυβερνώντος κόμματος, η οποία μπορεί να θρυμματιστεί πάνω στον ύφαλο του άρθρου 37 (άρθρο του πολυνομοσχεδίου, το οποίο ουσιαστικά καταργεί της ΣΣΕ), οδηγώντας σε ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις.
Ακριβώς σε αυτή την «επόμενη μέρα» θέλανε να παρέμβουν και να δώσουν το δικό τους παρόν οι τρείς, με την σύμφωνη γνώμη του ουσιαστικού κυβερνήτη/ τοποτηρητή της χώρας Ε. Βενιζέλου. Στην περίπτωση λοιπόν που η κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ δεν στοιχηθεί σύσσωμη πίσω από τις κυβερνητικές επιλογές, ένας τρόπος υπάρχει να αποφευχθεί η προσφυγή στην κάλπη: να ψηφίσει στην θέση των απρόθυμων πασόκων, η ΔΗ.ΣΥ. της Ντόρας. Μπορεί αυτό το σενάριο να απομακρύνει, για λίγο έστω, την διεξαγωγή των εκλογών, και να εξυπηρετεί τα άμεσα σχέδια των «δανειστών – επενδυτών» αλλά καθόλου δεν αναστέλλει την αποσύνθεση του ΠΑΣΟΚ, αντίθετα την επιταχύνει δραματικά, ούτε φυσικά μπορεί να ανακόψει το κύμα των λαϊκών διαμαρτυριών και εργατικών αγώνων που βρίσκεται σε εξέλιξη.
Θα μπορούσε να αναρωτηθεί κάποιος :σε τι αφορούν όλοι αυτοί οι επικίνδυνοι ακροβατισμοί του πολιτικού προσωπικού του κεφαλαίου το ανταγωνιστικό κίνημα;
Και όμως δεν χρειάζεται πολύ σκέψη για να καταλάβει κανείς ότι στην συγκεκριμένη φάση του αγώνα, η μερική έστω αναχαίτιση της επίθεσης του κεφαλαίου περνάει μέσα από την ανατροπή της συγκεκριμένης κυβέρνησης. Όχι μέσα από οποιαδήποτε εναλλαγή κάποιου κυβερνητικού σχήματος, σε στιγμή που το ίδιο το πολιτικό σύστημα θα έχει επιλέξει, αλλά η ανατροπή κάτω από την δυναμική παρέμβαση των εργατικών και λαϊκών στρωμάτων στο πολιτικό προσκήνιο, και αυτή η δυνατότητα φαίνεται ορατή μέσα σε αυτή την βδομάδα, όσο ποτέ άλλοτε τα δυο τελευταία μνημονικά χρόνια.
Δεν υπάρχει η ψευδαίσθηση ότι μπορεί να υπάρξει αυτή την στιγμή μια κυβέρνηση που θα οδηγούσε την χώρα σε άλλη κατεύθυνση, από αυτή που έχει πάρει τα δυο τελευταία χρόνια. Αντίθετα, μια κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας» είτε προκύψει είτε όχι μέσα από εκλογές, θα είναι ακόμα πιο σκληρή, τόσο στην λήψη των μέτρων, όσο και στην καταστολή των αγώνων, είναι κάτι όμως που δεν μπορούμε να αποφύγουμε και αργά ή γρήγορα θα το αντιμετωπίσουμε. Άρα όσο πιο γρήγορα «καίγονται» τα χαρτιά διακυβέρνησης, τόσο πιο καλά για το κίνημα.
Από την άλλη η ψυχολογία ενός λαού που έχει ρίξει ήδη μια κυβέρνηση είναι ανεβασμένη, ενώ του πολιτικού προσωπικού που έχει δει τους «συναδέλφους του» να φεύγουν κάτω από την λαϊκή κατακραυγή πεσμένη. Όμως τα αποτελέσματα μιας τόσο σημαντικής νίκης δεν θα περιορίζονταν μόνο στο εσωτερικό της χώρας, αλλά θα έδιναν κουράγιο και θα ενίσχυαν σημαντικά όλο αυτό το παγκόσμιο ρεύμα αντίστασης στην καπιταλιστική επίθεση, από το Κάιρο μέχρι την Ν. Υόρκη. Μπορεί για μας εδώ στην Ελλάδα, να φαντάζει αδιανόητο και ακαταλαβίστικό όμως εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι σ’ όλο τον κόσμο έχουν στραμμένο το βλέμμα τους πάνω στην Ελλάδα, στην επίθεση που δέχεται από το κεφάλαιο και τους αγώνες που διεξάγονται. Και πραγματικά εάν ο αντιστεκόμενος κόσμος στην Ελλάδα μπορεί να βρει κάπου τους πραγματικούς του συμμάχους, δεν παρά στις γροθιές που υψώνονται στις πλατείες όλου του κόσμου.
« Και εάν οι έλληνες πούνε όχι;» αναρωτιότανε το BBC πριν από λίγες μέρες, εκφράζοντας την αγωνία που υπάρχει στα επιτελεία της ΕΕ, του ΔΝΤ και όχι μόνο, για την περίπτωση απειθαρχίας του ελληνικού λαού στο «πρόγραμμα διάσωσής του». Δεν είναι μονάχα οι τριγμοί στο έτσι και αλλιώς ασταθές οικονομικό περιβάλλον της ΕΕ ή ο κίνδυνος μιας μη ελεγχόμενης στάσης πληρωμών στους εξωτερικούς δανειστές, αλλά το βασικότερος φόβος θα ήταν ένα αγωνιστικό παράδειγμα αντίστασης που φτάνει στο σημείο να ανατρέπει κυβερνήσεις, αυτή την φορά σε μια χώρα που συμμετέχει στην ΕΕ και όχι στα απολυταρχικά καθεστώτα του αραβικού κόσμου. Ο εφιάλτης των πολιτικών και οικονομικών ελίτ δεν περιορίζεται στους χειρισμούς της πολύπλοκης οικονομικής κατάστασης, αλλά στην παγκόσμια αμφισβήτηση του μοντέλου διακυβέρνησης που έχει σήμερα ανάγκη ο καπιταλισμός για να μπορέσει να διατηρήσει και να αυξήσει την κερδοφορία του, δηλαδή τον μοναδικό, αλλά καταστροφικό, τρόπο που έχει να υπάρχει.
Οι επόμενες μέρες θα είναι καθοριστικές για την μορφή που θα πάρουν οι ταξικοί συσχετισμοί και η ένταση της ταξικής αντιπαράθεσης, ενώ ταυτόχρονα τα μέτωπα των αγώνων θα παραμένουν ανοικτά…
Αυτό όμως που πρέπει να αναδειχθεί είναι ότι η διέξοδος από την αναπόδραστη πορεία του μνημονίου και της έντασης της καπιταλιστικής επίθεσης, μπορεί να γίνει δυνατή μονάχα μέσα από την ίδια τη δράση του πλήθους των εκμεταλλευομένων και καταπιεζόμενων
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου