Η πρώτη Ιστορική Συνεδρίαση ήταν αυτή του Νομαρχιακού Συμβουλίου Χαλκιδικής στις 10 Δεκεμβρίου 2010. Ιστορική ήταν όχι μόνο λόγω του θέματος που “διαπραγματεύθηκε”, αλλά και γιατί ήταν και η μοναδική φορά που συμφώνησαν Νομάρχης και αρχηγός της αντιπολίτευσης. Νομαρχιακοί Σύμβουλοι που ενδεχομένως θα εξέφραζαν διαφορετική άποψη είτε αποχώρησαν από την συνεδρίαση είτε δεν πήγαν καθόλου στην συνεδρίαση, γιατι ο στόχος ήταν η ομοφωνία “για το καλό της Χαλκιδικής” .
Δεν αναγνώστηκε η επιστολή του νεοεκλεγμένου Περιφερειάρχη κ. Ψωμιάδη προς τον Δήμαρχο Σταγίρων Ακάνθου, που κοινοποιήθηκε στους νεοεκλεγμένους Περιφερειακούς συμβούλους του συνδυασμού του, στον κ. Νομάρχη και στους απερχόμενους Νομαρχιακούς συμβούλους. Στο έγγραφο αυτό ο κ. Ψωμιαδης τόνιζε την αντίθεσή του στη λήψη απόφασης από ένα όργανο που μετά τις εκλογές είχε πλέον καταργηθεί και δεν είχε κανένα δημοκρατικό αλλά ούτε και ηθικό δικαίωμα να εκφράσει άποψη για ένα τόσο μεγάλο θέμα.
Η Δεύτερη Ιστορική Συνεδρίαση είναι αυτή της 12 Σεπτεμβρίου 2011 του Δήμου Αριστοτέλη. Αυτή γίνεται μετά την έγκριση της ΜΠΕ, δηλαδή χωρίς προφανή λόγο , τάχα για ενημέρωση. Είναι όμως “ιστορική” γιατί έχει σκοπό τη λήψη “απόφασης” εκ των υστέρων, για να καλυφθεί το γεγονός ότι δεν πραγματοποιήθηκε καμία διαβούλευση στον τόπο όπου λειτουργεί η μεταλλευτική δραστηριότητα. Αν και αφορά όλους τους Δημότες του Δήμου Αριστοτέλη δεν έγινε στην έδρα του Δήμου, αλλά στον τόπο όπου η κοινωνία είναι άμεσα εξαρτώμενη από την δουλειά στο μεταλλείο. Στόχος είναι και πάλι η ομοφωνία, για να μπορούμε να παραπλανούμε και να προβληματίζουμε ανθρώπους που δεν είναι γνώστες του θέματος, λέγοντας ότι ενώ υπάρχουν ομόφωνες αποφάσεις του Νομαρχιακού Συμβουλίου Χαλκιδικής και Δημοτικού Συμβουλίου, κάποιοι μεμονωμένοι αντιδρούν όπως συνήθως συμβαίνει.
Εμείς δεν είχαμε και δεν έχουμε αντίρρηση για την μεταλλευτική δραστηριότητα στην περιοχή αφού η φύση χωροθέτησε ουσιαστικά το μεταλλείο.
Το εργοστάσιο χρυσού όμως είναι μια διαφορετική δραστηριότητα. Είναι μια βαρειά χημική βιομηχανία που δεν μπορεί να συνυπάρξει στην περιοχή μας που έχει άλλους στόχους και προοπτικές ανάπτυξης και όπου πολλές εκατοντάδες άνθρωποι αντλούν το εισόδημα τους άμεσα και έμμεσα από τον τουρισμό. Η όποια υποβάθμιση της περιοχής θα πλήξει όλους αυτούς τους συμπολίτες μας που είναι πολύ περισσότεροι από αυτούς που θα δουλέψουν στο εργοστάσιο Χρυσού. Επομένως το θέμα για την τοπική κοινωνία δεν είναι διαπραγματεύσιμο.
Στον Κακαβο η φύση χωροθέτησε, μαζί με τον Χαλκό και τον Χρυσό, τα νερά της περιοχής μας αλλά και μεγάλου μέρους της Χαλκιδικής. Επειδή είναι αυτονόητο στον κάθε ένα ότι χωρίς νερό δεν υπάρχει ζωή, δεν μπορούμε να δεχθούμε καμιά μεταλλευτική δραστηριότητα είτε αυτή είναι υπόγεια είτε ανοιχτή. Η μεταλλευτική δραστηριότητα στον Κάκκαβο δεν είναι διαπραγματεύσιμη.
Η οποιαδήποτε συμμετοχή μας σε ενημερώσεις ή διαβουλεύσεις που αφορούν τα παραπάνω θέματα θα νομιμοποιούσε τις αποφάσεις που ελήφθησαν ερήμην της τοπικής κοινωνίας. Γι αυτό δεν συμμετείχαμε στην “ενημέρωση” της εταιρείας στο Στρατώνι στις 12 Σεπτεμβρίου.
Η εποχή που περνάμε είναι δύσκολη για τους ανέργους και για όσους έχουν άνεργα παιδιά, αν όμως ενδώσουμε στις ανάγκες αυτές που είναι πραγματικές θα καταστρέψουμε τον τόπο μας και δεν θα υπάρχει κανένα μέλλον και προοπτική για κανέναν .
Όποιος προσπαθήσει να αγνοήσει τα αυτονόητα θα βρει την κοινωνία απέναντι του.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου