H πιο σοφή νομοθεσία, που πατάει στην πραγματικότητα και όχι σε υποσχέσεις, είναι στο Ουισκόνσιν των ΗΠΑ (διαβάστε παρακάτω). Στις ΗΠΑ η μεταλλευτική πολιτική καθορίζεται όχι από την Ομοσπονδιακή Κυβέρνηση αλλά από κάθε Πολιτεία ξεχωριστά. Έτσι κάθε Πολιτεία έχει τους δικούς της νόμους για την αδειοδότηση και τον έλεγχο της μεταλλευτικής βιομηχανίας που είναι ο “μεγαλύτερος τοξικός ρυπαντής” της χώρας.
Mεταλλευτική βιομηχανία: ο Νο1 τοξικός ρυπαντής των ΗΠΑ!
Σύμφωνα με την ΕΡΑ (Υπηρεσία Προστασίας Περιβάλλοντος) των ΗΠΑ, η μεταλλευτική βιομηχανία είναι ο Νο1 τοξικός ρυπαντής της Αμερικής, που εκλύει στο περιβάλλον πολύ περισσοτερες τοξικές ουσίες από οποιαδήποτε άλλη βιομηχανία. Την ζηλευτή πρώτη θέση κατέχει συνεχώς και αδιαλείπτως από το 1998, όταν οι μεταλλευτικές εταιρείες υποχρεώθηκαν να δηλώνουν όλα τα τοξικά που παράγουν στο “Μητρώο Τοξικών Εκπομπών” (TRI: Toxic Release Inventory). Τα πιο πρόσφατα στοιχεία είναι του 2009 ( η πλήρης έκθεση http://1.usa.gov/raDNS3) και είναι χαρακτηριστικά:
Το 33% όλων των τοξικών ρύπων στις ΗΠΑ προέρχονται από μεταλλεία. Σημειωτέον ότι δεν μιλάμε για τίποτα μικρές και παράνομες επιχειρήσεις, αλλά για τα μεγαλύτερα μεταλλεία των ΗΠΑ που τα λειτουργούν οι μεγαλύτερες μεταλλευτικές πολυεθνικές.
Το 89% του αρσενικού προέρχεται από μεταλλεία (http://1.usa.gov/p03Hjf) και
Το 85% του μολύβδου προέρχεται από μεταλλεία (http://1.usa.gov/npiBm0)
Είναι σημαντικό ότι στην Αμερική υπάρχει η δυνατότητα να νομοθετήσουν και οι πολίτες, τοποθετώντας ένα τοπικό δημοψήφισμα (ballot initiative) στα ψηφοδέλτια των εκλογών. Mε αυτή τη διαδικασία έχουνε προκύψει νομοθετήματα όπως η απαγόρευση της επιφανειακής εξόρυξης και της εκχύλισης με κυάνιο στη Μοντάνα – όμως κανένα δεν είναι πιο διδακτικό και πιο χρήσιμο για εμάς από τον περίφημο “Μining moratorium law” του Ουισκόνσιν!
Ουισκόνσιν: “Μεταλλεία θέλετε; Πρώτα οι αποδείξεις”!
Το 1997 οι πολίτες του Ουισκόνσιν ενέκριναν σε τοπικό δημοψήφισμα μια τροποποίηση στον μεταλλευτικό νόμο της Πολιτείας. Κάθε εταιρεία που ζητά αδειοδότηση για νέο μεταλλείο θειούχων μεταλλευμάτων πρέπει – εκτός όλων των άλλων νομικών απαιτήσεων – να υποδείξει:
ένα μεταλλείο στις ΗΠΑ ή τον Καναδά που έχει λειτουργήσει σε θειούχο περιβάλλον για τουλάχιστον 10 χρόνια χωρίς να ρυπάνει τα νερά από όξινη απορροή ή βαρέα μέταλλα και
ένα μεταλλείο σε θειούχο περιβάλλον που παραμένει κλειστό εδώ 10 χρόνια χωρίς να ρυπάνει τα νερά.
Καμία εταιρεία δεν κατάφερε να βρει ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΕΝΑ μεταλλείο που να πληρεί ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΕΝΑΝ από αυτούς τους δυο όρους και κανένα νέο μεταλλείο δεν έχει αδειοδοτηθεί στην Πολιτεία του Ουισκόνσιν από τότε που πέρασε αυτός ο νόμος (Πηγή). Τι σημαίνουν αυτά για εμάς στην Ελλάδα;
Σημαίνουν ότι τα προβλήματα με τα μεταλλεία που λειτουργούν σε θειούχο περιβάλλον αργούν να εμφανιστούν αλλά, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, εμφανίζονται ΠΑΝΤΟΤΕ. Με άλλα λόγια, κυρίες και κύριοι του ΥΠΕΚΑ, αναζητήστε αλλού τις απαντήσεις και όχι στο “νεαρό” μεταλλείο στο Κίτιλα της Φινλανδίας που λειτουργεί μόλις 3 χρόνια!
Σημαίνουν ότι καμμία εταιρεία δεν μπορεί να αποδείξει ότι οι δραστηριότητες της είναι ασφαλείς για τα νερά με φτιαχτά μαθηματικά μοντέλα και κομπιουτερίστικες προσομοιώσεις. Η μόνη πραγματική απόδειξη είναι η πράξη και στα πρακτικά μαθήματα οι εταιρείες αποτυγχάνουν οικτρά!
Σημαίνουν ότι μας λένε ψέματα οι εταιρείες ότι στις προηγμένες χώρες με την προηγμένη τεχνολογία τα μεταλλεία λειτουργούν αψογα και δεν υπάρχουν προβλήματα στο περιβάλλον. Στις δυο από τις πιο προηγμένες χώρες του κόσμου, τις ΗΠΑ και τον Καναδά που τυχαίνει να είναι και αυτές με τη μεγαλύτερη μεταλλευτική βιομηχανία – δεν υπάρχουν παραδείγματα μεταλλείων μικτών θειούχων που έχουν αποκατασταθεί επιτυχώς και όπου τα νερά δεν έχουν επηρεαστεί αρνητικά!!!
Τι χρείαν έχομεν άλλων μαρτύρων;
Μοντάνα: Aπαγόρευση της επιφανειακής εξόρυξης για χρυσό ή άργυρο και της χρήσης κυανίου!
Το 1998, πάλι χάρη σε ένα τοπικό δημοψήφισμα, έγινε νόμος της Πολιτείας η απαγόρευση του κυανίου και των επιφανειακών μεταλλείων που το χρησιμοποιούν. Η πρωτοβουλία των πολιτών ήταν η απάντηση στο αβυσσαλέο μητρώο της εξορυκτικής βιομηχανίας στη Μοντάνα και στην αποτυχία των τοπικών αρχών να ελέγξουν ικανοποιητικά την εξορυκτική δραστηριότητα όπως απαιτείται από τους νόμους της Πολιτείας. Χαρακτηριστικά παραδείγματα οι περιβαλλοντικές καταστροφές από τα μεταλλεία χρυσού Golden Sunlight, Zortman/Landusky και Kendall και η ανύπαρκτη αποκατάσταση.
Η εταιρεία Canyon Resources προσέφυγε εναντίον του νόμου σε όλα τα τοπικά, περιφερειακά, ομοσπονδιακά και στο Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ και έχασε σε όλα τα επίπεδα. Προσπάθησε να ανατρέψει την απαγόρευση με νέο τοπικό δημοψήφισμα το 2004, όμως οι πολίτες πάλι ψήφισαν την απαγόρευση. Επίσης έκανε αγωγή στην Πολιτεία της Μοντάνα, ισχυριζόμενη ότι της χρωστούσαν $500 εκατ. επειδή απαγόρευσε την αγαπημένη της μέθοδο εξόρυξης, όμως πάλι έχασε σε όλα τα δικαστήρια. (πηγή)
(Nοέμβριος 2008) U.S. Supreme Court Rejects Final Legal Challenge to I-137
Μίτσιγκαν: Kανένα μεταλλείο δεν θα απαιτεί”αιώνια συντήρηση”
Σύμφωνα με το Μεταλλευτικό Νόμο της Πολιτείας του Μίτσιγκαν, η αποκατάσταση του περιβάλλοντος μετά το πέρας της μεταλλείας “πρέπει να επιτύχει ένα αυτοσυντηρούμενο οικοσύστημα που δεν θα απαιτεί συντήρηση στο διηνεκές” (πηγή). Δηλαδή μεταλλεία όπως τα Μεταλλεία Κασσάνδρας, που θα παράγουν όξινα νερά που θα πρέπει να υφίστανται χημική επεξεργασία εις τον αιώνα τον άπαντα αποκλείονται εξ’αρχής.
Αυτή είναι η ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΗ αντιμετώπιση της αδειοδότησης μεταλλείων σαν και τα δικά μας από μια μεγάλη μεταλλευτική χώρα, με βάση ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ στοιχεία και όχι κούφιες κορώνες. ΤΟΛΜΑΕΙ ΤΟ ΥΠΕΚΑ;;;
αναρτήθηκε από antigoldgreece.wordpress.com
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου