To άκρον άωτον του ταξικού συμβολισμού

«Ο επικεφαλής του ΔΝΤ βιάζει γυναίκα, καμαριέρα, μητέρα, μαύρη, φορέα του AIDS»

Μπορεί να μοιάζει με σύντομο ανέκδοτο, αλλά αυτή η πρόταση που θα έκανε τον Ουμπέρτο Έκο να εκσπερματώσει από σημειολογικό οργασμό, συμπυκνώνει την πιο κυνική μορφή ταξικής βίας σε μία και μόνο πράξη. Η κορυφή της τροφικής αλυσίδας βιάζει τον πάτο.

Ναι, είναι πολύ νωρίς για να γνωρίζουμε την πραγματικότητα. Ναι, είναι πολύ νωρίς για να μπορέσουμε να κρίνουμε την αξιοπιστία των δεκάδων ανατριχιαστικών λεπτομερειών που διαδίδονται από το παγκόσμιο “ράδιο αρβύλα”. Μπορεί ο επικεφαλής του ΔΝΤ να επιχείρησε να βιάσει μία καμαριέρα του Σοφιτέλ; Αναμφίβολα. Μπορεί η γυναίκα αυτή να είναι συντηρητική μουσουλμάνα; μητέρα; φορέας του AIDS; Ναι, ναι και ναι. Μπορεί ο Ντομινίκ Στρος-Καν να έχει πέσει θύμα πλεκτάνης; Σαφώς και μπορεί. Μπορεί μία όμορφη υπάλληλος να πληρώθηκε για να στήσει ένα εντελώς φανταστικό σκηνικό; Γιατί όχι. Μπορεί να έχουν βάλει το χέρι τους οι εξωγήινοι; Κάποιοι είναι έτοιμοι να πιστέψουν και αυτό. Είναι ο Στρος-Καν σοσιαλιστής; Ε, καλή η σεναριολογία, αλλά όχι κι έτσι.

Ούτως ή άλλως, δεν με απασχολεί η αλήθεια αυτή καθεαυτή – για την ώρα.

Ας υποθέσουμε ότι η πραγματικότητα είναι όπως την περιγράφει η 32χρονη Σενεγαλέζα. Τι θα σήμαινε αυτό για όλους μας; Αρκεί μία γυναίκα από τον πυθμένα της ταξικής διαστρωμάτωσης να έχει το κουράγιο, και ο επιβάτης της πρώτης θέσης στο λαμπερό κρουαζιερόπλοιο που πλέει ανέμελο στην επιφάνεια θα βρεθεί στη θάλασσα χωρίς σωσίβιο μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου. Όπως όμως ανέφερα παραπάνω, η ακρίβεια των γεγονότων δεν είναι το ζητούμενο και δεν θα μπορούσε -εκ των πραγμάτων- να είναι. Τόσο νωρίς.
Το ψυχόδραμα ενός βιασμένου (λαού)

Με όποιον κάτοικο αυτού του τόπου κι αν συζητούσες αυτές τις ημέρες. Όποιο σχετικό μήνυμα κι λάμβανες στο κινητό, το mail, το Facebook κ.λπ. Όποιο tweet κι αν σχολίαζε το γεγονός. Ένα ήταν το κοινό συμπέρασμα: αν αυτό συνέβαινε στην Ελλάδα κανείς δεν θα είχε αγγίξει τον Στρος-Καν και, στην καλύτερη περίπτωση, κανείς δε θα έδινε σημασία στην καμαριέρα. Στη χειρότερη, η γυναίκα αυτή θα στέναζε σε κάποιο μπουντρούμι της Ασφάλειας πριν μεταφερθεί με συνοπτικές διαδικασίες στον Κορυδαλλό με έναν τόμο κατηγοριών στην πλάτη της, από εκβιασμό έως και σύσταση τρομοκρατικής οργάνωσης.

Γλυκόπικρο χιούμορ, απολύτως αποκαλυπτικό για την ελληνική πραγματικότητα. Αν η πρόταση “ο επικεφαλής του ΔΝΤ βιάζει καμαριέρα, μαύρη κ.λπ. κ.λπ.” χαρακτηρίζεται ως το άκρον άωτον του ταξικού συμβολισμού, τότε η παραδοχή ότι “στην Ελλάδα ο DSK θα έφευγε κύριος και η γυναίκα θα έβρισκε τον μπελά της” μετατρέπεται στο άκρον άωτον της ημεδαπής κατάντιας.

Ανεξάρτητα από το αν βιάστηκε ή όχι η καμαριέρα του Σοφιτέλ, έντεκα εκατομμύρια ψυχές ζουν το ψυχόδραμα της βιασθείσας σε μετατραυματικό σοκ με φαινόμενα ακραίας αυτοενοχοποίησης (σ.σ. ίσως όχι όλες, καθώς μπορώ να φανταστώ μερικές χιλιάδες Έλληνες που νομίζουν ότι βρήκαν την ευκαιρία να μας την ακουμπήσουν κι αυτοί). Η άποψη ότι ο κάθε Στρος-Καν μπορεί να βιάζει ανενόχλητος όποιον και όποια γουστάρει, αρκεί να βρίσκεται εντός των ελληνικών συνόρων, αποτελεί την κυνική -και συλλογική- παραδοχή της ολοκληρωτικής κατάπτωσης. Κανείς δεν εμπιστεύεται την πολιτική τάξη. Ουδείς θα άφηνε την τύχη του στα χέρια της δικαιοσύνης. Δεν υπάρχει ούτε ένας θεσμός που να μην αμφισβητείται έστω και με παθητικό τρόπο. Το κυριότερο: δεν πρόκειται για κάτι καινούριο. Η παγιωμένη αντίληψη της ολοκληρωτικής διάβρωσης έχει τις ρίζες της πολύ πριν την επίσημη ανακήρυξη της Τρόικας στο νέο Μονάρχη της χώρας. Για την ακρίβεια, η ίδια παθητικά παγιωμένη αντίληψη τοποθέτησε την Τρόικα στη θέση του Μονάρχη. Χωρίς την παθητικότητα αυτήν, κανένας Παπανδρέου δεν θα μπορούσε να μετατρέψει τη χώρα σε οικονομικό προτεκτοράτο και κανένας Παπακωνσταντίνου δεν θα μπορούσε να χώσει τόσο βαθιά το υπουργικό του παλούκι στον πρωκτό της εργατικής τάξης.

αναρτήθηκε από parallhlografos.wordpress.com