Το τεράστιο συλλαλητήριο της15 Δεκέμβρη- Τόσο κοντά, τόσο μακριά

Ο Γώργος Σαρρής γράφει:

Από τη στιγμή που βγήκαμε από τα βαγόνια του μετρό και την ώρα που ανεβαίναμε τις σκάλες για την Ομόνοια ξέραμε τι θα δούμε.Φαινόταν στο αδιαχώρητο στις κυλιόμενες αλλά και σε όλο το υπόγειο της πλατείας και φυσικά στα συνθήματα πριν ακόμη ανέβουμε.
Αυτό που δεν ξέραμε ήταν αν το συλλαλητήριο θα ήταν ακόμα μεγαλύτερο από αυτό της 5 Μαη, αλλά και το τι κατάληξη θα είχε με τόσο κόσμο, όπου ο έλεγχος μπορεί εύκολα να χαθεί.
Μου έκανε εντύπωση οτι σε όλο το .. μήκος της Πατησίων δεν υπήρχαν ΜΑΤ.Τους έβλεπες βέβαια μεσα στα στενά αλλά η παρουσία τους δεν ήταν προκλητική η ενοχλητική σαν τις άλλες φορές.Μες τον ενθουσιασμό που έφερνε ο ογκος του κόσμου άκουγες διάφορα, ότι σήμερα θα μας αφήσουν να κάνουμε επίσκεψη στη Βουλή κι άλλα τετοια.
Το πιο σωστό το είπε μάλλον ένας τύπος που ελεγε πως σήμερα τα ΜΑΤ ήταν με πολιτικά μες την πορεία.

Γύρω στις 12 ξεκινησε η πορεία του ΠΑΜΕ που για μια ώρα περίπου βάδιζε τη Σταδίου προς Σύνταγμα χωρίς προβλήματα όπως συνηθως.Ηταν μια πολύ μεγάλη πορεία που όμως άκουσα πως δεν πέρασε μπροστά από τη Βουλή αλλά διαλύθηκε προς το Ζάπειο.(Αρκετοί ήρθαν αργότερα στην άλλη πορεία που ερχόταν από το Πολυτεχνείο.)
Το υπόλοιπο κομμάτι περίμενε απλωμένο σε όλο το μήκος της Πατησίων σε πολύ πυκνή διάταξη.
Η πορεία εξελισσόταν αργά, αφού δε γινόταν αλλιώς με τοσο πολύ κόσμο.
Στην γωνία Αιόλου και Σταδιου σταματήσαμε σχολιάζοντας με διάφορους φίλους μπλόγκερς και χαζεύαμε την πορεία.Εκείνη την ώρα πέρασαν πίσω μας τα παιδιά με τα μαύρα.Μύριζε πετρέλαιο και όλη η εικόνα μίλαγε για το τι περίπου θα γινόταν σε λίγο.
Στη μεση περίπου της Σταδίου κι ενω βαδίζαμε με το δυστυχώς απεριφρούρητο μπλογκ της ΟΛΜΕ(φοβερά μαζικό πάντως) άρχισαν οι προκλήσεις από τα πλάγια.Ανταλλαγή από βρισιές ανάμεσα σε περίεργους με κουκούλες η χωρις, διαρκή μικροεπεισόδια και μικροσυμπλοκές κλπ.
Εμπαιναν στην πορεία, έβριζαν τον κόσμο της ΟΛΜΕ και άλλα τέτοια.

Κάπως έτσι φτάσαμε στη Βουκουρεστίου πριν το Σύνταγμα.Μόλις είδαμε την πλατεία κι ενώ ενα κομματι της πορείας ανέβαινε ήδη μπροστά από τα ξενοδοχεία φάνηκε πως εκεί ήταν ο στόχος.
Πριν προλάβουμε να καταλάβουμε τι γίνεται τα "παιδιά" έφυγαν από μπροστά μας και σε λίγο θα άρχιζε η μάχη της πλατείας.
Μπροστα από το Κing George ήταν παρκαρισμένα 2-3 αυτοκίνητα πράγμα που μου έκανε εντύπωση τέτοια μέρα.Πριν το σκεφτώ δευτερη φορά είχαν τυλιχτεί στις φλόγες.
Τα άλλα παιδιά με τις στολές και τα κράνη άλλο που δεν ήθελαν άρχισαν να ρίχνουν ότι είχαν.Την ίδια στιγμή δακρυγόνα, κρότου λάμψης, μολότοφ, χημικά κλπ. άρχισαν να πέφτουν σε όλη την πλατεια από τη γωνία Οθωνος και Αμαλίας, στον Αγνωστο μπροστα στη Βουλή και σε λίγα λεπτά μεχρι και κάτω στη Φιλελλήνων, στο Ταχυδρομείο προς το ΥΠΟΙΚ.Το κομμάτι της ΟΛΜΕ μπήκε αργά στη Φιλελλήνων περικυκλωμένο από ΜΑΤ, μπάχαλους, καπνούς και δακρυγόνα.
Πέτρες, κυνηγητό, ντου από τα ΜΑΤ και φωνές για να μην τρέχουμε και ποδοπατηθεί ο κόσμος που ήταν αποκλεισμένος μέσα στα κάγκελα στο οδόστρωμα, ήταν το σκηνικό.
Προχωρήσαμε και βγήκαμε σαν πορεία στην Αμαλίας με σκοπό να γυρίσουμε προς Συνταγμα.
Ηταν αδύνατον!Στην Αμαλίας ο πετροπόλεμος έφερνε κυνηγητό από τα ΜΑΤ με όλα τα σχετικά κι ετσι οι πιο πολλοί θελοντας και μη μπήκαν στα στενά της Πλάκας.Επιχειρήσαμε από τη Φιλλελήνων να ξαναγυρίσουμε προς τη Σταδίου όπου μαθαίναμε πως ακόμα υπήρχε πολύς κόσμος για να συνεχίσουμε την πορεία.Η ατμόσφαιρα με τα χημικά από τη μια αλλά και το απόλυτο μπλοκάρισμα της περιοχής από ΜΑΤ (σε όλα τα γύρω στενα της Πλάκας προς Συνταγμα και Ερμού) πάλι δε μας άφηναν.Εντυπωσιακά πολύς κόσμος βρισκόταν μεσα στα στενά προσπαθώντας να βρει διεξοδο προς την πλατεία Συντάγματος.Πολλοί ανησυχούσαν και άλλοι φοβόντουσαν όλο το σκηνικό, αλλά κανένας δεν ΄ηθελε να χάσει την πορεία!
Ηταν ένα φρικτό σκηνικό χούντας που δεν το έτρωγες με τίποτα!ΜΑΤ παντου, ΔΕΛΤΑδες με τις σειρήνες, κροτίδες, φωτιές ...
Ο λαός προσπαθούσε να δείξει τη συναίνεσή του προς την κυβέρνηση, αλλά η εντελώς περιττή παρουσία των κατασταλτικών δυνάμεων δεν τον άφηνε...
Τι θα έκανε άραγε αυτή η κυβέρνηση αν απαγορευόντουσαν τα δακρυγόνα;
Από ποια ταράτσα θα έφευγε αύριο κιόλας;


Μισή ώρα μετα κάνοντας κύκλο βρεθήκαμε στη Σταδίου όπου είδαμε ένα κομμάτι της πορείας σταματημένο στην Κλαυθμώνος.Τα δακρυγόνα ήταν τόσο πολλά που παρά το ότι δεν γινόταν τίποτα τρομερό (κάτι συνηθισμένα ντου μόνο για εκφοβισμό), δεν γινόταν να περάσουμε την Κοραή και την Κλαυθμώνος.Τελικά από μακριά είδαμε την πορεία να βαδίζει ανάποδα προς Ομόνοια και δεν ξέρω που πήγε.Κάπου εκεί εγκαταλείψαμε.
Αυτό που έμεινε ήταν η χαρα που τόσος κόσμος κατέβηκε στο δρόμο, η ελπίδα και το σπάσιμο της απογοήτευσης, του φόβου και του μύθου "δε γίνεται τίποτα" που έφερναν οι εικόνες αυτής της θάλασσας αντίστασης, αλλά και η πίκρα πως τόσο εύκολα το γνωστο παιχνίδι μπάχαλων-ΜΑΤ έσπασε μια συγκλονιστική πορεία που κανένας δεν είδε ολόκληρη μπροστά στη Βουλή.
Δεν πιστεύω στις αποστειρωμένες "ασφαλείς" κινητοποιήσεις, αφού ξέρω πως η πορεία για τις μεγάλες ανατροπές δε θα είναι μια ωραία εκδρομή στη λιακάδα.Ομως αυτοί που πιστεύουν οτι η σύγκρουση με το κράτος εξαντλείται σε ένα κλεφτοπόλεμο με τις δυνάμεις καταστολής ειναι μακριά νυχτωμένοι.
Ηταν για μένα ολοφάνερο πως υπήρχε παλι σχέδιο διάλυσης της πορείας στο οποίο συμμετείχαν συνειδητά η ασυνείδητα αρκετοί από τα "ανένταχτα παιδιά" με τα ξύλα και τις πέτρες.
Λίγο πριν φτάσουμε στο Συνταγμα (2-3 λεπτά) στην εισοδο του Κing George(με τα αναλώσιμα αυτοκίνητα στην πόρτα!!) έκαναν προβα τους πυροσβεστήρες ξεροντας πως κάτι θα συμβεί στα επόμενα λεπτά.Μου το είπαν άνθρωποι που ήταν ακριβώς εκεί δίπλα στα ΜΑΤ, και έφυγαν μόλις άρχισε ο χαμός για να ενωθούν μαζί μας εκείνη ακριβώς τη στιγμή. Επίσης με τα μάτια μου είδα αρκετές φορές σκηνές ψευτοκυνηγητού τη στιγμή που περνούσαμε προς τη Φιλελλήνων και αηδίασα.Νομίζω πως αν κοιτάξουμε τα βίντεο με τα επεισόδια θα δούμε κι άλλες.
Παρ' όλα αυτά νομίζω πως παρά την πίκρα που προκάλεσε το εύκολο σπάσιμο του συλλαλητηρίου ο κόσμος που κατέβηκε σήμερα στο δρόμο διαπίστωσε πως τίποτα δεν έχει κριθεί αν δεν πούμε εμείς την τελευταία λέξη. Πως η δύναμη που κρύβει μέσα του ένα οργανωμένο λαικό κίνημα που να ξέρει τι ζητάει είναι τεραστια και απροσπέλαστη. Σε αυτή την κατεύθυνση πρέπει λοιπόν να προσανατολιστούμε και να κάνουμε ό,τι περνάει από το χερι μας.

Δεν είμαστε πια λίγοι.Είμαστε όμως ανοργάνωτοι και έτσι ευάλωτοι στις δύσκολες συνθήκες που δημιουργούνται και αυτό πρέπει να αλλάξει και θα αλλάξει.

http://giorgossarris.blogspot.com/